ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进c化系统) - ตอนที่ 451 : เผ่าพันธุ์

เมื่อเห็นทางเข้ามิติลับ ทุกคนต่างก็พากันชั่

งใจอยู่สักพักว่าจะเข้า

ไปข้างในนั้

นดีหรือไม่

“อยากเข้าไปรึเปล่า ? ” ฮวงเทียนเจวี๋ยนอดไม่ได้ที่จะถามขึ้
นมา

“ในเมื่อเรายังไม่ได้สํารวจที่นี่ งั
้
นเราก็ต้องเข้าไป บางทีมันอาจจะมี

เบาะแสอยู่ก็ได้” เฉี่ยนเจินเฉียนพูดขึ้
น

“การเดินทางครั
้
งนี้เรามีคนแค่ไม่กี่คน ดังนั
้
นเราจะทิ
้
งสองคนไว้ที่

ด้านนอกเผื่อว่ามีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้

น และอาจจะรับมือกับ

สถานการณ์ฉุกเฉินได้”
หลังจากที่ปรึกษากันสักพักแล้วก็ได้ข้อสรุปว่า ไป๋พั่

วหล้างและฮวง
เทียนเจวี๋ยนจะรออยู่ด้านนอก ส่วนคนที่เหลืออีก 5 คนจะเข้าไปในมิติ
ลับ

เมื่อตัดสินใจแล้ว หวังเย่าและอีก 4 คนก็ไม่ลังเลที่จะเดินทางเข้า
ไปในมิติลับทันที

ที่ด้านนอกนั้

น ไป๋พั่

วหล้างและฮวงเทียนเจวี๋ยนคอยจับตาดู

สถานการณ์รอบข้างกันอยู่ตลอดเวลา

เมื่อเดินทางออกมาจากวังวนของมิติแล้ว พวกเขาก็พบกับป่าที่
ปรากฏขึ
้
นตรงหน้า

มิติลับแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่มากนัก มันเท่ากับมิติลับขั
้
นที่ 1-2 ได้

ด้วยความแข็งแกร่งระดับ SSS ของพวกเขา ไม่นานนักพวกเขาก็รู้
ถึงขนาดของมิติลับแห่งนี้

สัตว์อสูรที่นี่เลเวลต�าซึ่งทําให้พวกเขาไม่ต้องกังวลอะไรมากใน
เรื่องนี้

และที่หุบเขาแห่งหนึ่งมีบ้านไม้ถูกสร้างขึ้

นมา มันดูเหมือนกับที่อยู่

ของมนุษย์
มนุษย์เหล่านี้ต่างจากชาวหัวเซี่ย เพราะพวกนั
้
นมีผมสีบลอนด์และ

ตาสีฟ้า แค่ดูก็รู้ว่าพวกนี้คือชาวต่างชาติ

สุดท้ายทั
้
งห้าคนก็ไม่ลังเลที่จะเดินเข้าไปหาคนพวกนี้เพราะ

ต้องการจะถามว่าพวกเขาอยู่ที่นี่กันได้ยังไง
และการที่ถามไปแบบนี้ก็เพราะหวังว่าอาจจะได้อะไรที่เป็น
ประโยชน์จากคําพูดของอีกฝ่าย
แม้ว่าหุบเขาแห่งนี้จะถูกซ่อนไว้อย่างดีแต่ด้วยความสามารถใน
การสํารวจของทุกคนแล้ว พวกเขาก็ยังพบหุบเขาแห่งนี้ได้อยู่

ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในหุบเขา พวกเขาก็ถูกพบตัวก่อนที่พวกนั้
น

จะเป่านกหวีดเพื่อส่งสัญญาณเตือนเสียอีก
เพราะหวังเย่าและคนอื่นๆ ไม่ได้คิดที่จะซ่อนตัวเลยแม้แต่น้อย แต่
พวกเขาเดินเข้าไปกันโต้งๆ อย่างนั
้
นโดยไม่กังวลอะไร

ปรี๊ด ปรี๊ด !

เสียงนกหวีดดังขึ

้นก้องไปทั่

วหุบเขา

ในพริบตาก็มีฝูงม้าพุ่งออกมาจากหุบเขาพร้อมกับมองมาที่กลุ่ม
ของหวังเย่า

“ไม่ต้องกังวลไป เราไม่ได้มาร้าย เรามาที่นี่เพื่อจะถามบางอย่าง”
เมื่อเห็นทหารม้าเหล่านั้

น เฉี่ยนเจินเฉียนก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้

นมาแต่

พวกนั
้
นเหมือนจะไม่เข้าใจคําพูดของเฉี่ยนเจินเฉียน และดูมีแต่จะระวัง
ตัวมากขึ
้
น

“เอ่อ…” เขาไม่รู้ว่าจะสื่อสารกับคนพวกนี้ยังไง

“พวกเขาไม่น่าจะเข้าใจคําพูดของเรา หายนะเกิดขึ
้
นมาหลายสิบ

ปีแล้ว ประเทศหัวเซี่ยกับต่างประเทศนั้

นไม่ได้ติดต่อกันมานาน ภาษา

เองก็ใช้คนละอย่างกันด้วย” ซือคงเป่าพูดขึ
้
นมา

“งั
้
นเราต้องพูดภาษาอะไร ภาษาอังกฤษรึไง ? รึว่าอย่างอื่น ? ”
หวังเย่าไม่ใช่คนที่เก่งภาษามากนัก แม้แต่ภาษาอังกฤษก็ใช่ว่าเขาจะ
คล่อง

สําหรับผู้เยาว์ทั้

งหมดที่เกิดขึ
้
นมาหลังหายนะอย่างหวังเย่านั
้
นจึง

เป็นธรรมดาที่จะไม่ได้เรียนภาษาอื่น

เฉี่ยนเจินเฉียนและคนอื่นๆ ก็รู้แต่ภาษาจีน
ตอนนี้อุปสรรคในการสื่อสารของพวกเขาคือเรื่องภาษา
ถึงจะพบกับชาวต่างชาติตรงหน้าแต่ก็ไม่อาจจะสื่อสารกันได้

เฉี่ยนเจินเฉียนและคนอื่นๆ ต่างก็คิดหนักกับสถานการณ์ตรงหน้า
“พวกนายเป็นคนหัวเซี่ยงั้

นหรือ ? ”

ตอนนั
้
นเองก็มีเสียงแก่ๆ ดังขึ
้
นมาในหมู่ทหารม้า หวังเย่าและคน

อื่นๆ ต่างก็แสดงสีหน้าแปลกใจออกมาเพราะนี่คือภาษาจีน
ทันทีที่เสียงนี้ดังขึ้นมาก็มีคนหนึ่งที่ก้าวออกมาจากกลุ่มทหารม้า
ทหารม้าทุกคนต่างก็เปลี่ยนสีหน้าไปทันทีแต่หลังจากที่ได้ยินคําสั่
ง
ของชายแก่ พวกเขาก็พากันสงบลงและมองมาที่กลุ่มของหวังเย่าด้วย
ความแปลกใจ

“ใช่เราเป็นคนหัวเซี่ย เรามาที่นี่เพี่อตรวจสอบสถานการณ์
ภายนอก” เฉี่ยนเจินเฉียนมองไปยังชายแก่แล้วตอบกลับ

ชายแก่คนนี้ถึงจะอายุเยอะแต่ก็ดูแข็งแกร่งอย่างมาก
ในหมู่ทหารม้าแล้ว หวังเย่าคิดว่าชายแก่คนนี้คือคนที่แข็งแกร่ง
ที่สุดของที่นี่
ฐานะของเขาคงจะสูงอยู่พอตัว ไม่งั้

นแล้วทหารคนอื่นๆ คงไม่ฟัง

คําสั่
งของเขา

ที่นี่ชายแก่ก็น่าจะมีสิทธิ์

มีเสียงอยู่บ้าง

“พวกนายไม่ต้องกังวล พวกนายตามฉันเข้าไปในหุบเขาแล้วค่อย
พูดรายละเอียดกัน” ชายแก่ตอบกลับด้วยภาษาจีนอย่างคล่องแคล่ว
เฉี่ยนเจินเฉียนและคนอื่นๆ พากันพยักหน้า พวกเขาไม่ได้กังวล
อะไรนัก แม้ว่าชายแก่คนนี้จะดูแข็งแกร่งแต่หากพวกเขาร่วมมือกันก็
น่าจะจัดการกับอีกฝ่ายได้ง่ายๆ

เพราะความแข็งแกร่งระดับ SSS หลายคนรวมกันนั
้
นมากกว่าจะ

คาดถึง

พวกเขาสามารถทําลายทั
้
งมิติลับนี้ได้ด้วยซ�า

แต่พวกเขาก็ไม่คิดจะทําแบบนั้

น เพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้อง

ทําเช่นนั
้
น

ทุกคนได้เดินทางเข้าไปในหุบเขาภายใต้การนําทางของชายแก่
ทหารคนอื่นๆ ยังดูระวังตัวราวกับยังคงระแวงกลุ่มของหวังเย่าอยู่
ไม่น้อย

เมื่อเดินเข้าไปในบ้านไม้หลังหนึ่ง คนในบ้านก็พากันมองกลุ่ม
หวังเย่าด้วยสีหน้าแปลกใจ

ยังไงซะพวกเขาส่วนมากก็ไม่เคยพบกับชาวหัวเซี่ยมาก่อน

หายนะได้แยกโลกออกจากกัน การมาถึงของกลุ่มของหวังเย่านั
้
น

บางทีอาจจะทําให้สองชาติได้พบกันเป็นครั้

งแรกก็ว่าได้

ภายใต้การนําทางของชายแก่ หวังเย่าและคนอื่นๆ ก็ได้เข้าไปใน
บ้านหลังที่ใหญ่ที่สุด
ชายแก่เชิญทุกคนให้นั่

งพักก่อน

ตอนนั
้
นมีแค่ชายแก่และกลุ่มของหวังเย่าเท่านั
้
นที่นั่
งอยู่ในห้อง

ส่วนคนที่เหลือรออยู่ด้านนอก
“ฉันคือหัวหน้าเผ่า ฉันชื่อสตีฟ” ชายแก่บอกชื่อของตนเอง

เมื่อได้ยินแบบนั้

น ทุกคนก็พากันแนะนําตัว

“สตีฟ นายบอกเราได้รึเปล่าว่าสถานการณ์ที่นี่เป็นยังไงบ้าง…”