ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进c化系统) - ตอนที่ 456 : ขอร้อง

“ผมขอเตือนอีกครั้ง ดูเหมือนว่าพวกลุงยังไม่รู้ผลลัพธ์ที่แท้จริง” เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนคิดจะเดิมพันกัน หวังเย่าก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา

“ก็จริง เราเหมือนไม่ได้รู้จักพวกนั้นด้วยซ�า เราไม่รู้ว่าพวกเขาเป็น คนยังไง แม้แต่ภาษาเราก็ไม่เข้าใจ” ซือคงเป่ายิ้มแห้งๆออกมา

“ …” จางจื้อเฉียงพูดอะไรไม่ออกและได้แต่กินเนื้อต่อไป

“ฮ่าฮ่า พวกนายสองคนนี่ทําให้ฉันตลกจริงๆ ” เมื่อเห็นแบบนั้น เฉี่ยนเจินเฉียน, ไป๋พั่วหล้างและหลี่ว่านเฟิงก็พากันหัวเราะออกมา

จางจื้อเฉียงและซือคงเป่าอยากจะปฏิเสธแต่ก็หาข้ออ้างไม่ได้ พวก นั้นยิ่งพูดอะไรไม่ออกเข้าไปใหญ่

“ดูสิว่าเราได้อะไรมา” ตอนนั้นเองฮวงเทียนเจวี๋ยนก็พูดขึ้น ทุกคนหันกลับไปมองที่เขา ทันที

“นี่มัน…”

เมื่อเห็นคนที่ฮวงเทียนเจวี๋ยนจับตัวมา แม้ว่าเธอจะปิดบังใบหน้า เอาไว้แต่หวังเย่าและคนอื่นๆ ก็ยังจําได้ว่าเธอคือคนที่พวกเขาเจอในมิติ ลับ

“เธอมาด้อมๆ มองๆ ไม่รู้ว่าคิดจะทําอะไร แต่โชคดีที่เธอไม่ได้ คิดร้ายกับเรา ไม่อย่างงั้นคงโดนอสูรของฉันกินไปแล้ว” ฮวงเทียน เจวี๋ยนมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นและพูดขึ้นมา เธอมาด้อมๆ มองๆ อยู่ใน ป่า แต่อยู่ๆ ก็มีเงาขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของเธอ มันคืออสูร ของฮวงเทียนเจวี๋ยน

ต่อหน้ากลุ่มคนที่แข็งแกร่งเช่นนี้ คนเราจะไม่ตกใจได้ยังไง แต่ แม้ว่าเธอจะตกใจแต่เธอก็ยังเยือกเย็นได้อยู่ เธอมองไปที่กลุ่มของ หวังเย่าและทําท่าอยากจะพูดบางอย่าง

“พวกคุณคือคนหัวเซี่ยมาจากหัวเซี่ยงั้นหรือ ? ”

ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ทุกคนก็แสดงสีหน้าแปลกใจออกมา

มันไม่ได้มีอะไรผิดปกติกับคําพูดของเธอ แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้พูด ภาษาต่างชาติ เธอกลับพูดภาษาหัวเซี่ยออกมาแทน แม้ว่าจะไม่ได้ คล่องนักแต่ก็พอสื่อสารกันได้

นี่คือคนที่สองที่พวกเขาพบว่าสามารถพูดภาษาหัวเซี่ยได้ คนแรก คือสตีฟที่พวกเขาพบก่อนหน้านี้ คนที่สองคือผู้หญิงคนนี้

“ใช่ เรามาจากหัวเซี่ย” หวังเย่ามองไปที่เธอและพูดขึ้นมา เขาไม่ คิดจะปิดบัง

“มาจากหัวเซี่ยจริงๆ งั้นก็ดีไปเลย” เธอกลับหัวเราะออกมา

“เธอมีปัญหาอะไร ? ” เมื่อเห็นแบบนั้น หวังเย่าก็อดไม่ได้ที่จะถาม ขึ้นมา

“ฉันยกย่องหัวเซี่ยมากที่สุด ฟังจากที่ปู่ฉันบอกแล้วมันมี ประวัติศาสตร์ที่ยาวนาน วัฒนธรรมเผยแพร่ไปทั่ว มันจึงทําให้ฉันสนใจ ขึ้นมา”

“การที่ฉันพูดภาษาหัวเซี่ยได้นั้นเพราะเรียนรู้มาจากหนังสือเก่าๆ ” เธอพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น

เมื่อเห็นว่าเธอพูดถึงประเทศหัวเซี่ยไม่หยุด หวังเย่าก็ถามขึ้นมา “งั้นเธอเป็นใคร ทําไมคนพวกนั้นถึงได้ไล่ล่าเธอ ? ”

“ในเมื่อพวกคุณเป็นคนหัวเซี่ย งั้นฉันก็จะบอก” เธอแสดงสีหน้า จริงจังไม่ลังเลเลยแม้แต่แน้อย

“ฉันเป็นหัวหน้าตระกูลคนต่อไปของตระกูลกิลนี 1 ใน 9 ตระกูล ใหญ่ของสหภาพโซเวียต ฉันชื่อกิลนี ริฮันน่า ฉันได้ยินมาว่าข้างนอกมี ของบางอย่างที่มาจากหัวเซี่ย ฉันอดใจไม่ไหวเลยแอบหนีออกมาจาก

ตระกูล เดินทางออกมาจากโซเวียตเพียงลําพังและตามข่าวลือมา ไม่ คิดเลยว่าจะมีกับดักซ่อนอยู่ มันคือแผนของตระกูลเกียร์ ซึ่งก็เป็น 1 ใน 9 ตระกูลใหญ่ พวกนั้นรู้ความต้องการของฉันและจงใจปล่อยข้อมูล ปลอมออกมาเพื่อที่จะล่อฉันออกมาฆ่า ซึ่งนั่นจะทําให้ตระกูลของฉัน ขาดผู้สืบทอด โชคดีที่ฉันรู้ถึงกับดักนั้นและหนีออกมาจนได้พบกับพวก คุณ”

“ฉันพูดไปหมดแล้ว พวกคุณจะเชื่อรึไม่ก็แล้วแต่”

หลังจากที่ได้ยินคําพูดของริฮันน่า ทุกคนก็ยังไม่ทันได้พูดอะไร แต่ จางจื้อเฉียงกลับหัวเราะออกมา

หากเทียบกับเขาแล้ว ซือคงเป่ากลับแสดงสีหน้าเคร่งเครียด ออกมามากกว่า

เฉี่ยนเจินเฉียนไม่ได้สนใจทั้งสองคนและมองไปที่ริฮันน่าก่อนจะ พูดขึ้น “งั้นเธอมีเหตุผลอะไรถึงได้มาที่นี่ ? ”

“แน่นอนว่าเพราะพวกคุณเป็นคนหัวเซี่ย พวกคุณเล่าเรื่องหัวเซี่ย ให้ฉันฟังหน่อยได้รึเปล่า ? ” ริฮันน่าตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

เมื่อเห็นท่าทีของเธอ เฉี่ยนเจินเฉียนและคนอื่นๆ ก็พอเข้าใจได้ นี่ คือแฟนคลับของประเทศหัวเซี่ยจริงๆ

การจะรับมือกับคนแบบนี้ต้องมีวิธีพิเศษ เฉี่ยนเจินเฉียนมองไปที่ หวังเย่าและเปิดปากพูดขึ้น “หวังเย่า ฉันจะให้นายดูแลเธอ”

“ถูกต้อง นายเหมาะสมที่สุดแล้ว ไอ้หนู” หลี่ว่านเฟิงที่อยู่ข้างๆพูด ขึ้นมา

“….”

จางจื้อเฉียงและซือคงเป่าพยายามสะกดเสียงหัวเราะออกมา

“เอ่อ…” เมื่อเห็นว่าทุกคนโยนภาระมาให้เขา หวังเย่าก็พูดอะไรไม่ ออก ยิ่งริฮันน่าเดินเข้ามาหาเขาด้วยตาที่เป็นประกายก็ยิ่งทําให้เขา ปวดหัวขึ้นไปอีก

“ก็ได้ ก็ได้ ฉันจะเล่าเรื่องบางอย่างให้เธอฟัง …”

….เช้าวันต่อมา ริฮันน่าก็นั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นด้วยสีหน้าช็อก

“เกิดอะไรขึ้น ? ” จางจื้อเฉียงเดินมาข้างๆ หวังเย่า ก่อนจะตบไหล่ เขา

“ไม่รู้เหมือนกัน” หวังเย่าเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาแค่อยากจะพัก หลังจากที่บอกข้อมูลเรื่องประเทศหัวเซี่ยให้ ริฮันน่าฟัง

มีแต่ผีเท่านั้นที่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

“ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนพวกนายสองคน….หึหึหึ ! ” ไม่รู้ว่าจางจื้อเฉียงคิด อะไรอยู่ เขายักคิ้วให้กับหวังเย่าแล้วยิ้มออกมา

“ลุงจาง อย่าคิดแบบนั้น เราไม่ได้ทําอะไรกัน” หวังเย่าสูดหายใจ เข้าลึกๆ แล้วพูดขึ้นมา

“พวกนายทําอะไรกัน ? ” เฉี่ยนเจินเฉียนเห็นริฮันน่านั่งคุกเข่าอยู่ก็ อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา เมื่อพูดจบ เขาก็มองไปที่หวังเย่า ซึ่งทําให้ หวังเย่ายิ่งพูดอะไรไม่ออก

มันคงไม่เป็นปัญหาหรอกนะ ?

“ฉันมีบางอย่างจะขอร้องและอยากให้พวกคุณตกลง”