ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进c化系统) - ตอนที่ 462 : หนีกลับ

สัตว์อสูรสีขาวนั้

นมีร่างกายเหมือนกับมนุษย์แต่มันสูงกว่า 4- 5
เมตร ผมสีขาวของมันกระพือไปตามลม มันแผ่คลื่นพลังอันกระหาย
เลือดออกมา ทําให้บรรยากาศดูหนักอึ
้
งขึ
้นไปอีก

บนใบหน้าของมันไม่ได้มีจมูกรึปาก มันมีแต่ตาเพียงคู่เดียวเท่านั
้
น

นัยน์ตาของมันเป็นสีม่วงแดงดูผิดปกติอย่างมาก

ตอนนั
้
นมันแค่ยืนนิ่

งๆ แม้ว่าจะบาดเจ็บอยู่บ้างแต่อาการบาดเจ็บก็

ไม่ได้หนักหนาอะไร

มันมองไปยังทีมหัวเซี่ยที่บาดเจ็บหนักพร้อมกับอสูรที่นอนกองอยู่
ที่พื้น

สัตว์อสูรไม่ได้ลงมือต่อ มันกลับยืนนิ่

งและมองไปที่พวกเขาด้วย

สายตาเยาะเย้ย

หลังจากที่ตะลึงในตอนแรก ทั
้
งเจ็ดคนก็รู้ว่าสัตว์อสูรตรงหน้าพวก

เขานั
้
นน่ากลัวแค่ไหน แต่ตอนนี้พวกเขาเหมือนกับโดนดูถูก จากที่เป็น
คนระดับสูงของประเทศกลับโดนเหยียดหยามเช่นนี้ได้
แต่ละคนต่างก็มีความมั่

นใจเป็นของตัวเอง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับ
สัตว์อสูรนี้แล้ว ไม่ใช่แค่พ่ายแพ้ให้กับมันแต่กลับโดนมันหยามเกียรติ

หากไม่ใช่เพราะบาดเจ็บหนักจนไม่อาจจะสู้ต่อได้งั
้
นพวกเขาก็คงเลือก
ที่จะสู้กับมันต่อแน่ แต่ตอนนี้พวกเขารู้ดีว่าไร้พลังที่จะต้านทานความ
แข็งแกร่งของมัน

แม้ว่าจะเป็นเรื่องน่าอับอายแต่พวกเขาก็ยังมีสติกันอยู่ การมีชีวิต
ต่อต่างหากที่สําคัญที่สุด
เมื่อคิดแบบนั้

นทุกคนก็นึกถึงผลึกแร่ไฟที่หวังเย่าให้พวกเขาก่อน
จะออกเดินทาง หากพวกเขาตกอยู่ในอันตรายที่ถึงกับชีวิตก็ให้ใช้มัน
ทันที

เมื่อเปิดใช้งานผลึกแร่ไฟนั้

นพวกเขาจะถูกส่งกลับไปที่เมืองหัวเซี่ย

ซึ่งนั่
นหมายความว่าการเดินทางของพวกเขาจะสิ
้
นสุดลงก่อนที่พวกเขา

จะได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์กลับไป
ตอนนี้พวกเขาพากันลังเลอย่างมากว่าจะเดินหน้าต่อหรือพอแค่นี้

พวกเขาไม่อยากกลับไปมือเปล่า ไม่ใช่แค่เสียหน้าแต่ยังเป็นเรื่องที่
ทําให้พวกเขารู้สึกละอายใจไปด้วย

ทั
้
งเจ็ดคนเอาผลึกแร่ไฟออกมาแต่ยังไม่ได้ตัดสินใจ

เพราะพวกเขายังลังเลอยู่ไม่น้อย

สัตว์อสูรที่อยู่ตรงกันข้ามมองไปที่ผลึกแร่ไฟในมือทั้

งเจ็ดคนทันที
สัญชาตญาณบอกมันว่าหากไม่ลงมือตอนนี้ก็จะไม่มีโอกาสอีก ความ
เหยียดหยามที่มันแสดงออกมาได้หายไป ก่อนที่มันจะเดินเข้าหาทั้
งเจ็ด

คนอย่างช้าๆ
เมื่อเห็นสัตว์อสูรนั่

นเดินเข้ามา ทั
้
งเจ็ดคนก็ตัดสินใจลงมือทันที

เพราะถึงอย่างไรชีวิตของพวกเขาก็สําคัญที่สุด
หลังจากที่มองหน้ากันแล้วทั้

งเจ็ดคนก็เทพลังลงไปในผลึกแร่ไฟใน

มือ

ผลึกแร่ไฟส่องแสงสีแดงออกมา ค่ายกลเคลื่อนย้ายในผลึกได้
ทํางานทันที

มิติรอบตัวของพวกเขาบิดเบี้ยวไป สัตว์อสูรที่เดินเข้าหาพวกเขา
แสดงสายตาตึงเครียดออกมา

มันรู้ว่าไม่อาจจะช้าได้อีก มันรีบพุ่งเข้าไปแต่ร่างของทั้

งเจ็ดคน

กลับหายไปในตอนที่มันไปถึงจุดที่ทั้

งเจ็ดคนอยู่

ตอนนั
้
นเองการโจมตีของสัตว์อสูรก็อัดลงที่พื้นจนทําให้เกิดหลุม

ขนาดใหญ่ขึ
้
นมา

แต่ในหลุมนั้

นกลับไม่มีร่างของทั
้
งเจ็ดคนอยู่เลย แม้แต่อสูรที่

บาดเจ็บของพวกเขาก็ยังไม่อยู่ที่นั่
น

ทั
้
งเจ็ดคนดึงอสูรกลับเข้าไปในกําไลได้ทันก่อนที่จะถูกส่งตัว
กลับไป ชัดแล้วว่าสัตว์อสูรตัวนี้มีความฉลาดไม่ใช่น้อย มันรู้ว่าพวกนี้
กําลังจะหนีแต่แค่ไม่รู้ว่าจะหนีไปที่ไหนก็เท่านั้
น

มันทําให้สัตว์อสูรนั่

นโกรธจัดและระบายอารมณ์ออกมาอย่างบ้า

คลั่
ง

ในตอนที่มันคํารามนั้

นแผ่นน�าแข็งก็เริมแตกออกกลายเป็นก้อน ่

น�าแข็งชิ้

นเล็กๆ กระจายไปทั่

วก่อนจะจมไปในทะเลด้านล่าง

หมอกสีขาวพรั่

งพรูออกมาปกคลุมตัวมัน เผยให้เห็นแต่สายตาอัน

โกรธแค้น

…

ทีมของหวังเย่าไม่รู้เลยว่ามีอะไรรออยู่ที่นี่ พวกเขาได้แต่มองไป
รอบๆ ด้วยความระมัดระวัง
หากถามว่าทําไมพวกเขาถึงต้องระวังตัวกันแบบนี้ก็เพราะพวก
เขาเดินทางมายังเส้นสุดขอบฟ้าที่มีเส้นสีดําพาดผ่านบนท้องฟ้าซึ่งมันดู
แปลกอย่างมาก ด้วยความแข็งแกร่งที่มีแล้วก็ทําให้พวกเขามั่

นใจตัวเอง

และเลือกที่จะบินขึ้นไปบนท้องฟ้าเหมือนตอนเดินทางในทะเลก่อน
หน้านี้แต่ไม่นานหลังจากที่ขึ้

นบินแล้ว พวกเขาก็พบกับกรงเล็บขนาด

ใหญ่

แม้ทักษะการบินของซือคงเป่าจะสูง แต่ก็ไม่อาจหลบหนีจากการ
โจมตีนี้ได้หากไม่ใช่เพราะเครื่องบินนี้ถูกสร้างขึ้

นด้วยวัสดุพิเศษ งั
้
น
บางทีภายใต้กรงเล็บนี้มันอาจจะระเบิดออกเลย แต่แม้ว่าจะเป็น
เครื่องบินที่ดีและมีการป้องกันที่สูงจนน่าทึ่ง แต่เมื่อได้รับการโจมตีจาก
กรงเล็บนี้แล้วก็ทําให้มันเสียการควบคุมอยู่ดี

ตอนนั
้
นพวกเขาอยู่สูงจากพื้นดินเกือบ 1 กิโลเมตร
กรงเล็บนั้

นได้โจมตีเข้ามาอีกครั้

งก่อนที่จะทําให้เครื่องบินร่วงลง
มาด้วยความเร็วสูง บอกได้ว่าตอนนี้พวกเขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่
ย�าแย่

สุดท้ายทั
้
งเจ็ดคนก็กระโดดออกมาจากเครื่องก่อนที่กรงเล็บนั้
นจะ

โจมตีเครื่องบินอีกครั้
ง

ในตอนที่เครื่องบินโดนโจมตีมันก็ได้ระเบิดออกทันที

หวังเย่าและคนอื่นๆอยู่สูงจากพื้นเกือบ 1 กิโลเมตร ได้ร่วงลงมา
อย่างรวดเร็ว

แต่ละคนต่างก็แข็งแกร่ง พวกเขารอให้ห่างจากพื้น 100 เมตรก่อน
ถึงจะใช้ทักษะของตัวเองออกมาเพื่อชะลอความเร็วของตัวเองก่อนจะ
ถึงพื้น แต่พวกเขาก็ต้องใช้ทักษะของตัวเองเพื่อหลบกรงเล็บนั่

นไปด้วย

เมื่อไม่อาจจะบินได้จริงๆ การที่ต้องต่อสู้บนท้องฟ้านี้ก็มีแต่จะทํา
ให้พวกเขาเสียเปรียบ

ยิ่
งไปกว่านั้

นพวกเขาต้องคํานวณระยะทางด้านล่างเพื่อให้ลงถึง
พื้นได้อย่างปลอดภัย แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันดูโกลาหลเป็นอย่างมาก