ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进c化系统) - ตอนที่ 465 : ฝูงผึ้งยักษ์

“มีอะไรอยู่ด้านล่างนั่นกัน ? ” หลี่ว่านเฟิงก้มลงไปมองที่เหวพร้อม คิ้วที่ขมวด

เมื่อคิดถึงลําแสงที่น่ากลัวที่เพิ่งโจมตีพวกเขาไป แต่ละคนต่างก็ รู้สึกว่าการโจมตีนี้ต้องมาจากตัวตนที่ไม่ด้อยกว่าระดับศักดิ์สิทธิ์แน่ๆ

ตอนนี้หุบเหวได้กลับมาเงียบสงบอีกครั้งราวกับว่าไม่เคยมีลําแสงสี แดงพุ่งออกมา มันเหมือนกับเป็นพียงแค่ภาพลวงตา แต่แผลที่แขนขวา ของฮวงเทียนเจวี๋ยนก็แสดงให้เห็นว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตะกี้ไม่ใช่ภาพลวง ตา แต่มันคือเรื่องจริง

หวังเย่าและคนอื่นๆ เดินไปที่ริมผาและมองลงไปด้านล่างพร้อมคิ้ว ที่ขมวด

พวกเขาสงสัยว่าทําไมเฮลิคอปเตอร์ถึงบินผ่านมาได้โดยไม่เกิด อะไรขึ้นกับมันเลย แต่พวกเขาทําไมถึงโดนโจมตี ?

“สิ่งมีชีวิตด้านล่างน่าจะมีความสามารถในการตรวจจับคลื่นพลัง ชีวิตได้”

นี่คือความคิดที่โผล่มาในหัวพวกเขา

บางทีนี่อาจจะเป็นแค่การคาดเดา สถานการณ์จริงๆ นั้นไม่อาจจะ รู้ได้นอกจากลงไปสํารวจจริงๆ แต่มันอันตรายเกินไป ตอนนี้ทั้งเจ็ดคน ทําได้แค่ก้มลงไปมองด้านล่างและคาดเดาเท่านั้น

หน้าที่หลักของพวกเขาตอนนี้คือต้องไปสํารวจเส้นตัดมิติบน ท้องฟ้า

หากมีเวลาเหลือพอ พวกเขาก็ไม่รังเกียจที่จะกลับมาที่นี่อีก

“เอาล่ะ ไปต่อกันเถอะ” เฉี่ยนเจินเฉียนเรียกสติทุกคน

ซือคงเป่าเก็บเฮลิคอปเตอร์เข้าไปในถุงมิติก่อนที่ทั้งเจ็ดคนจะ เดินทางกันต่อ

พื้นที่ฝั่ งนี้ต่างจากพื้นที่ที่เต็มไปด้วยทะเลทรายที่เพิ่งข้ามมา

มันมีโอเอซิสอยู่ที่นี่ด้วย มันมีน�ารวมถึงมอสและต้นไม้ต่างๆ ป่าที่นี่ ค่อนข้างร้อนชื้น

ในพื้นที่นี้คนทั่วไปคงอยู่ได้ไม่ถึง 1 ชั่วโมงเพราะมันร้อนเป็นอย่าง มาก

เนื่องจากทั้งเจ็ดคนแข็งแกร่งจึงทําให้ไม่ได้รับผลกระทบ พวกเขา ยังคงเดินหน้าได้อย่างปลอดภัย

ตอนนั้นอยู่ๆ พวกเขาก็ได้กลิ่นเหม็นไหม้ที่ทําให้รู้สึกแย่ขึ้นมา แต่ก็ ไม่ได้กังวลอะไรและยังคงเดินหน้าต่อไป เพราะถึงอย่างไรที่นี่ก็มีเสียง สัตว์อสูรคํารามดังขึ้นไม่บ่อยนัก

พวกเขาเดินทางมาได้ครึ่งวัน แต่ไม่ได้ยินเสียงสัตว์อสูรคํารามเลย เพราะมันมีแต่เสียงแมลงร้อง แต่แมลงในพื้นที่นี้ไม่ใช่แมลงทั่วไป พวก มันต่างก็กลายพันธุ์กันแล้ว พวกมันมีขนาดใหญ่พร้อมกับความ กระหายเลือด

พวกเขาเดินทางต่อได้ไม่นานนัก หวังเย่าก็ถูกโจมตีโดยกลุ่มหนอน

โชคดีที่พวกนี้ไม่ได้แข็งแกร่งมาก ทั้งเจ็ดคนจึงจัดการมันได้อย่าง ง่ายดายและเดินทางต่ออย่างปลอดภัย

พื้นที่นี้ไม่ใช่แค่พวกแมลงที่กลายพันธุ์ แม้แต่ต้นไม้รอบๆ เองก็ กลายเป็นต้นไม้กินคนไปด้วย

มันแสร้งทําเป็นต้นไม้ปกติ แต่เมื่อเหยื่อเข้าใกล้ มันก็จะทําการ โจมตี แต่การโจมตีเหล่านี้ก็ไม่ได้เป็นภัยอะไรต่อทั้งเจ็ดคน

สิ่งที่พวกเขาต้องระวังคือเสียงคํารามของสัตว์อสูรที่ดังขึ้นอยู่บ้าง

แม้ว่าจะไม่ได้เจอพวกมัน แต่แค่ได้ยินเสียงคํารามก็ทําให้พวกเขา ต้องใจสั่น มันไม่ยากที่จะคิดภาพว่าพวกมันแข็งแกร่งกันแค่ไหน พวก เขาเตรียมพร้อมรับการโจมตีอยู่เสมอ

ตอนนั้นเองหวังเย่าก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้า เมื่อมองลอดผ่านใบไม้ ไปก็พบว่าเส้นสีดําบนท้องฟ้านั้นชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ

มันแสดงว่ามีบางอย่างที่พวกเขายังไม่รู้ แต่มันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดี ต่อโลกมนุษย์

ที่น่าแปลกใจก็คือระยะทางที่ผ่านมาพวกเขาไม่พบทางเข้ามิติลับ เลย แม้แต่รอบๆ เส้นตัดมิตินี้ก็ตาม

ทุกคนพากันปรึกษาแต่ก็ไม่ได้ข้อสรุปใดๆ กลับมา บางทีต้นกําเนิด ของเส้นตัดมิตินั้นอาจจะบอกความจริงทุกอย่างก็ได้

ทั้งเจ็ดคนคิดว่าตราบใดที่ไปเจอต้นกําเนิดของเส้นตัดมิติได้ บางที พวกเขาอาจจะเจอกับเบาะแสของการเปลี่ยนแปลงรึว่าบางทีเส้นตัด มิตินั้นอาจจะเป็นต้นกําเนิดของการเปลี่ยนแปลงก็ได้

ทุกอย่างจะเปิดเผยเองในไม่ช้าเมื่อไปถึงเส้นตัดมิตินั้นได้

ผ่านมากว่า 30 นาทีก่อนที่ทั้งเจ็ดคนจะเข้ามาในส่วนด้านในของ ที่นี่ได้

หากไม่ใช่เพราะมีเส้นตัดมิติตรงหน้าคอยบอกทาง งั้นทั้งเจ็ดคน อาจจะเดินทางเป็นวงกลมไปแล้ว

ผ่านไป 1 ชั่วโมงทั้งเจ็ดก็เดินทางฝ่าฝูงสัตว์อสูรและพวกแมลง ออกมาได้ พวกเขาพบที่ที่ปลอดภัยเพื่อฟื้ นฟูร่างกายเผื่อว่าจะมี อันตรายรออยู่ด้านหน้า

ระหว่างทางพวกเขาก็ยังไม่พบทางเข้ามิติลับเลย มันทําให้ที่นี่ดู แปลกประหลาดขึ้นไปอีก

“หึ่ง หึ่ง !”

ตอนนั้นเองกลับมีเสียงดังขึ้นมาในหูของพวกเขา

จากนั้นฝูงผึ้งขนาดใหญ่ฝูงหนึ่งก็พุ่งเข้าหาพวกเขาด้วยความเร็ว สูง

ผึ้งพวกนั้นแทบจะปิดท้องฟ้าเอาไว้ได้ พวกมันเกาะตัวกันเป็นกลุ่ม ราวกับเมฆดําพร้อมกับส่งเสียงหึ่งที่น่ารําคาญออกมา

ฝูงผึ้งที่บินเข้ามาราวกับกองทัพทหารอากาศที่ได้รับการฝึกฝนมา เป็นอย่างดี

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปทันที หวังเย่าเองก็มีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

ผึ้งจํานวนมากแบบนี้ แม้ว่าพวกเขาจะมีความแข็งแกร่งจัดการมัน ได้แต่ก็คงต้องเสียแรงกันไปไม่ใช่น้อย แต่ตอนนี้พวกเขาไม่อาจจะหนี กลับไปไหนได้

ที่พวกเขาต้องทําคือเดินหน้าต่อและฆ่าผึ้งพวกนี้ให้เร็วที่สุด จากนั้นก็ออกจากที่นี่เผื่อจะมีสัตว์อสูรตัวอื่นตามมา

เฉี่ยนเจินเฉียนพลิกฝ่ามือพร้อมอาวุธที่ปรากฏขึ้นมา อยู่ๆ พายุก็ ระเบิดออกจากตัวเขาก่อนจะพุ่งเข้าใส่ฝูงผึ้ง

ไม่รู้เลยว่าด้วยการโจมตีนี้จะฆ่าผึ้งไปได้กี่ตัว

แต่เมื่อฆ่าผึ้งที่อยู่ด้านหน้าไป ก็จะเห็นส่วนด้านหลังกองทัพของ มัน ที่ทําให้เฉี่ยนเจินเฉียนสีหน้าหม่นลงทันที