ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进c化系统) - ตอนที่ 475 : แยกตัว

“กําไลนี้จะต่อต้านพลังของจิตหวนกลับได้ในเวลาอันสั้น ดังนั้น
อสูรจะไม่อยู่ในภาวะคุ้มคลั่ง” ชายแก่ยกกําไลขึ้นมาและพูดขึ้น
“มันใช้ได้นานแค่ไหน ? ” เฉี่ยนเจินเฉียนมองไปที่กําไลแล้วถาม
ขึ้นมา
“10 วัน หลังจากนั้นกําไลนี้ก็ไร้ประโยชน์ จากนั้นมันก็ไม่อาจจะ
ต้านทานปรากฏการณ์จิตหวนกลับนี้ได้อีก” ชายแก่พูดขึ้นมาด้วยสีหน้า
จริงจัง
“งั้นเราก็มีเวลาแค่ 10 วันงั้นหรือ ? ” เฉี่ยนเจินเฉียนคิ้วขมวด
“ฉันขอถามหน่อย คุณคิดจะเข้าไปในมิติลับนั้นจริงๆ หรือ ? ” ชาย
แก่มองไปที่เฉี่ยนเจินเฉียนด้วยคิ้วที่ขมวด เขาอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา
อีกครั้ง
เมื่อได้ยินแบบนั้นทั้งเจ็ดคนก็มองหน้ากันพร้อมกับแสดงสายตา
แน่วแน่ออกมา
หลังจากนั้นเฉี่ยนเจินเฉียนก็มองไปที่ชายแก่แล้วยิ้มออกมา
“แน่นอน นี่คือการตัดสินใจที่ดีที่สุด”“ถ้าอย่างนั้นฉันคงไม่ห้ามพวกคุณ ฉันหวังว่าพวกคุณจะเดินทาง
กลับมาได้อย่างปลอดภัย” ชายแก่เอากําไลออกมาจากถุงมิติอีก 6 อัน
ก่อนจะส่งให้กับทุกคนและสอนวิธีการใช้งาน
ไม่กี่นาทีต่อมาเมื่อรู้วิธีการใช้งานกําไลแล้วทั้งเจ็ดก็พร้อมที่จะเดิน
ทางเข้าไปในมิติลับ
ในตอนที่กําลังจะเดินทางออกไปนั้น เฉี่ยนเจินเฉียนก็ได้มองไปที่
ชายแก่ “ถ้ามีโอกาส ฉันจะพาคนด้านในออกมาให้ได้”
“ขอบคุณ” ชายแก่ได้ยินแบบนั้นก็โค้งให้กับทุกคน
“ฉันหวังว่าพวกคุณจะกลับมาได้ ”
ทั้งเจ็ดคนพยักหน้าตอบรับและกระโดดขึ้นไป ไม่นานพวกเขาก็ใช้
ทักษะของตัวเองเพื่อบินขึ้นไปยังทางเข้ามิติลับ
หลังจากนั้นทั้งเจ็ดก็ไปถึงตรงหน้าทางเข้า พวกเขามองลงไป
ด้านล่างก่อนจะมองหน้ากันแล้วเปิดการทํางานของกําไล สุดท้ายพวก
เขาก็ไม่ลังเลและก้าวเข้าไปในวังวน
ชายแก่ด้านล่างเห็นทั้งเจ็ดคนหายตัวไปก็ได้เดินทางกลับไปที่
แคมป์ในตอนที่เดินทางผ่านวังวนมา หวังเย่าก็พบกับสิ่งผิดปกติ มิติ
รอบตัวของเขาเกิดการผันผวนขึ้นมา ตอนที่เขากําลังจะใช้พลังมิติ อยู่ๆ
เขาก็รับรู้บางอย่างได้ จากนั้นทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ เขาได้ปรากฏ
ตัวขึ้นมาในสถานที่ที่แปลกประหลาด
ตรงหน้าวังวนนี้คือดินแดนรกร้างอันกว้างใหญ่ ที่สําคัญที่สุดคือ
ตอนที่หวังเย่ามาถึงที่นี่ มันไม่มีใครอยู่รอบตัวเขาเลย ทุกคนที่เดิน
ทางเข้ามาด้วยกันกลับไม่อยู่ข้างกายเขาแม้แต่คนเดียว ตอนนี้เขากลับ
อยู่ตัวคนเดียว
ลมพัดอัดเข้าที่ใบหน้าของหวังเย่า เขาพยายามสงบจิตใจตัวเอง
และนึกถึงสิ่งผิดปกติที่เขารับรู้ได้ตอนที่เดินทางผ่านวังวนนี้
และเข้าใจว่าอาจจะมีอะไรผิดปกติกับวังวนนี้ที่ทําให้เขาแยกตัวกับ
ทุกคน
เขาคิดว่าคงเกิดเรื่องแบบนี้กับคนอื่นๆ บางทีพวกเขาอาจจะอยู่
ห่างกันมากก็ได้ในตอนนี้
แน่นอนว่ามันก็เป็นแค่การคาดเดา สถานการณ์จริงๆ นั้น
จําเป็นต้องตรวจสอบต่อแต่มันไม่น่าจะแย่แบบที่เขาคิด
หวังเย่าลําดับความคิดของตัวเอง ตอนนี้ภารกิจทีเร่งด่วนที่สุดคือ
ต้องหาคนอื่นๆ นี่คือเรื่องที่สําคัญที่สุดแต่เมื่อดูจากดินแดนอันกว้างใหญ่นี้แล้ว มันไม่รู้เลยว่ามิตินี้ใหญ่โตแค่ไหน และตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่า
อยู่ห่างจากคนอื่นมากแค่ไหนกันแน่
พวกเขาไม่อาจจะติดต่อกันได้ และการจะได้พบกันในมิติลับแห่งนี้
ก็ไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นเรื่องยากมากแค่ไหน
ตอนนั้น หวังเย่าก็รู้สึกได้ถึงพลังแปลกประหลาดที่อยู่ในมิติลับแห่ง
นี้ซึ่งเข้าปกคลุมกําไลอสูรของเขาราวกับอยากจะมุดเข้าไปแต่เมื่อเปิด
การทํางานของกําไลแล้ว พลังงานที่แปลกหลาดก็ร่นถอยกลับไป
ตอนนี้พลังแปลกประหลาดนั้นไม่ได้ปกคลุมตัวหวังเย่าอีก มัน
เหมือนจะไม่รับรู้ถึงตัวตนของเขา
“ มันมีประโยชน์จริงๆ ดูเหมือนว่าพลังพวกนี้คือพลังหวนกลับ”
หวังเย่าลองสะบัดมือไปมา
ผ่านไปสักพักเขาก็มองไปที่กําไลก่อนจะเกิดความคิดแปลกๆ
ขึ้นมาในหัว
เขาได้ปิดการทํางานของกําไลและรับรู้ถึงพลังที่แปลกประหลาดที่
เข้าปกคลุมรอบตัวของเขาอีกครั้ง มันพยายามจะมุดเข้าไปในกําไลอสูร
หวังเย่าไม่ลังเลที่จะเรียกอสูรทั้งสี่ของตัวเองออกมาเสี่ยวซวีอยู่ในร่างมนุษย์ เธอมองหวังเย่าด้วยสีหน้าไม่พอใจ เธอ
เหมือนอยากถามว่าทําไมต้องเก็บเธอไว้ในกําไลแต่ หวังเย่าเหมือนจะ
มองข้ามสายตาไม่พอใจของเธอ เขามองไปที่เสี่ยวซวีและอยากรู้ว่า
ท่ามกลางพลังหวนกลับนี้ มันจะส่งผลอะไรกับเธอบ้าง
เวลาผ่านไปช้าๆ แม้แต่เสี่ยวซวีก็ยังรู้สึกอึดอัดภายใต้
สภาพแวดล้อมนี้
“นายท่านมองข้าทําไม ! ” สุดท้ายเสี่ยวซวีก็ไม่อาจจะทนสายตา
ของหวังเย่าได้ไหวและฮึดฮัดออกมา
“เธอไม่เป็นอะไรเลยหรือ ? ” หวังเย่ามองไปที่เสี่ยวซวีแล้วถาม
ขึ้นมา
“นายท่านพูดเรื่องอะไร ? ” เมื่อเห็นหวังเย่ามองมาที่เธอแปลกๆ
เสี่ยวซวีก็ตะโกนออกมา
หวังเย่าไม่ได้สนใจเสี่ยวซวีแล้วมองไปยังการ์ฟิลด์, หงอคง และตือ
โป๊ยก่ายต่อ
การ์ฟิล อยู่ในร่างแมว เมื่อรับรู้สายตาของหวังเย่ามันก็ร้องออกมา
เสียงร้องของมันบ่งบอกความหมายได้อย่างชัดเจน มันไม่ได้เป็นอะไร
เลยแม้แต่น้อยหงอคง ไม่รู้ว่าเอาผลไม้มาจากไหน มันยังคงกินผลไม้อยู่ไม่หยุด
ตือโป๊ยก่าย ก็ยังอยู่ในเงาของหวังเย่าดังเดิม….