ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进c化系统) - ตอนที่ 479 : รังฟินิกส์

“แค่ไม่กี่ชั่วโมง” เมื่อต้องแลกเปลี่ยนข้อมูลกัน หวังเย่าก็ไม่
จําเป็นต้องปิดบังอีกฝ่าย
“งั้น คุณหวังเย่าก็เพิ่งเข้ามาในมิตินี้สินะ ? ” ชาโรน่ามองไปที่
หวังเย่าด้วยตาที่เป็นประกาย
“ก็ใช่” หวังเย่าพยักหน้า “ฉันอยากถามว่าตอนที่เข้ามิตินี้มาพวก
เธอถูกแยกตัวออกจากกลุ่มรึไม่ ? ” หวังเย่าถามขึ้นมา
“ดูเหมือนว่า คุณหวังเย่าเองก็แยกตัวออกจากเพื่อนเหมือนกัน
พวกเราก็โดนแยกตัวออกจากกัน แต่โชคดีที่มันเป็นพื้นที่ปลอดภัย พวก
ที่โชคร้ายอาจจะตายทันที นั่นแหละคือสิ่งที่เกิดขึ้น” ชาโรน่าอดไม่ได้ที่
จะถอนหายใจออกมา
“เราเสียคนไปทีละคนๆ พวกคนที่เดินทางเข้ามานั้นส่วนมากอยู่
ที่นี่กันแล้ว มีแค่ไม่กี่คนที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”
“แบบนี้นี่เอง” หวังเย่าพอเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง จากนั้นเขาก็ถาม
ขึ้นอีกครั้ง “ฉันอยากถามหน่อยว่าทําไมพวกเธอถึงได้มาตั้งแคมป์ที่นี่
ทําไมไม่ออกจากมิตินี้ไป ? ”
นี่คือสิ่งที่เขาสงสัยมากที่สุดสําหรับคนกลุ่มนี้“ออกไปไม่ได้ นี่ไม่ต้องพูดถึงการออกจากมิตินี้เลย แค่ในเขตภูเขา
ไฟที่ขวางข้างหน้านี้อย่างเดียวเราก็ผ่านไปไม่ได้แล้ว ” ชาโรน่าพูดขึ้น
พร้อมกับยิ้มแห้งๆ ออกมา
เธออยากพาคนออกจากที่นี่ แต่แม้ว่าเธอจะอยู่ระดับ SSS แต่ก็ไม่
อาจจะทําแบบนั้นได้
มันมีอุปสรรคมากมายมาขัดขวางเอาไว้
นี่ไม่ใช่แค่ตัวเธอคนเดียว แต่ชีวิตของคนทั้งกลุ่มนั้นก็อยู่ในความ
ดูแลของเธอด้วย
“มีอะไรที่ภูเขาไฟด้านหน้านี้ ? ” หวังเย่าสับสนกับเรื่องนี้ เพราะ
ถึงยังไงเขาก็จะเดินทางไปที่นั่นอยู่ดี การได้รู้ข้อมูลล่วงหน้าก็ถือว่า
สําคัญอย่างมาก
“รังฟินิกส์ ! ” ชาโรน่าพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าหนักใจ
“รัง..ฟินิกส์งั้นหรือ ? วิหคเพลิงที่เป็นตํานานของหัวเซี่ย ? มันมี
จริงๆ หรือ ! ” แม้แต่หวังเย่าก็ยังมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเช่นกัน
“ใช่ มันคือวิหคเพลิงที่คุณพูดนั่นแหละ ! ” ชาโรน่าพยักหน้าตอบ
รับเมื่อได้ยินที่เธอบอกมาหวังเย่าก็ใจสั่น เทพวิหคเพลิง สัตว์เทพใน
ตํานาน มันไม่เคยปรากฏตัวในโลกแห่งความเป็นจริง ไม่คิดเลยว่าที่นี่
จะมีรังของมันอยู่
วิหคเพลิงนั้นมีความหมายต่อหัวเซี่ยอย่างมาก
หลังจากนั้นสักพักหวังเย่าก็รวบรวมสติได้ เขาเริ่มสนใจข้อมูล
ตรงหน้ามากขึ้น
ถ้ามันเป็นจริงตามที่ชาโรน่าบอกมา แม้ว่าหวังเย่าจะมีเสี่ยวซวีอยู่
แต่ก็ใช่ว่าจะผ่านที่นั่นไปได้ง่ายๆ
เขาไม่รู้ว่าฟินิกส์นั่นจะเป็นมิตรรึศัตรูกันแน่
หากมันเป็นมิตรก็ถือว่าดี แต่หากมันเป็นศัตรู งั้นมันคงเป็นปัญหา
ใหญ่
“เธอรู้มั้ยว่ามีฟินิกส์ในรังกี่ตัว ? ” หวังเย่าถามขึ้นมา
“ฉันไม่แน่ใจ หากฟังจากคําบอกของทหารที่รอดมาได้ เขาบอกว่า
น่าจะมีแค่ตัวเดียว” ชาโรน่านึกสักครู่ ก่อนจะตอบกลับด้วยท่าทีไม่
มั่นใจ
“อย่างนี้นี่เอง…” หวังเย่าคิดตาม“เธอไม่จําเป็นต้องไปที่ภูเขาไฟก็ได้ เดินทางอ้อมไปแม้จะเสียเวลา
แต่ก็ดีกว่าไปเสี่ยงที่นั่น” หวังเย่าคิดและพูดขึ้นมา
“คุณหวังเย่าคิดง่ายเกินไปแล้ว ฉันจะบอกคุณว่าพื้นที่ที่เรา
เดินทางได้ตอนนี้คือพื้นที่อยู่รอบเส้นสีดําบนท้องฟ้านี้เท่านั้น”
“ส่วนที่เหลือในโลกนี้ไม่อาจจะเข้าไปได้ หากยังฝืนเข้าไป มันมีแต่
ความตายเท่านั้นที่รออยู่ มีคนไม่สนใจเรื่องนี้และดึงดันที่จะเข้าไป
สุดท้ายทุกคนก็ตายกันหมด” ชาโรน่าพูดขึ้น
“อย่างงั้นหรือ ? ” หวังเย่าแปลกใจอย่างมาก เขาไม่คิดว่าโลกนี้จะ
มีที่ที่พิเศษแบบนั้นอยู่
โชคดีที่เขาไม่ได้เดินทางออกจากเส้นตัดมิตินี้ไป หากเขาไม่
เดินทางตามเส้นตัดมิตินี้ งั้นเขาก็ไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง
เมื่อคิดแบบนั้นหวังเย่าก็รู้สึกโล่งใจที่ตัดสินใจแบบนี้
หวังเย่าคิดว่าเมื่อไม่อาจจะเดินหน้าได้งั้นก็ต้องถอยหลัง แต่เมื่อ
เขาคิดถึงทุ่งหญ้าที่มีภาพลวงตาอยู่ เขาก็ต้องกลืนคําพูดนั้นกลับไป
หากคนกลุ่มนี้ไปที่นั่นจริงๆ พวกนี้คงตกที่นั่งลําบาก
หวังเย่าไม่อยากให้พวกนี้ตกอยู่ในสภาพแบบนั้นเมื่อเห็นว่าหวังเย่าไม่พูดอะไรออกมา ชาโรน่าก็พูดขึ้น “เมื่อ
เดินหน้าก็ไม่ได้ ถอยกลับก็ไม่ได้ ข้างทางก็เป็นเขตหวงห้าม เราจึงโดน
ขังไว้ที่นี่ แม้แต่ทางออกเราก็ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน”
“คุณหวังเย่าคุณช่วยพาเราออกไปได้รึเปล่า ? ตามที่คุณบอกมา
คุณเพิ่งเข้ามาได้ไม่นาน เราควรจะกลับไปที่ป่าด้านหลัง” ชาโรน่าพูด
ขึ้น
“ไม่ ฉันโดนส่งไปที่ดินแดนที่รกร้าง ดินแดนที่ตายไปแล้ว” หวังเย่า
ส่ายหน้า
สายตาของชาโรน่าแสดงความรู้สึกเคร่งเครียดออกมา เธอแสดงสี
หน้าแปลกใจ “ คุณโดนส่งไปที่ดินแดนรกร้างงั้นหรือ ?”
ชาโรน่ายังไม่เชื่อ
“ฉันจะโกหกเธอทําไม แน่นอนว่ามันคือความจริง” หวังเย่าพูดขึ้น
“แค่ไม่กี่ชั่วโมงคุณกลับเดินทางมาถึงที่นี่ได้ คุณไม่เจอปัญหาอะไร
ระหว่างทางรึไง ? ” ชาโรน่ามองไปที่หวังเย่าด้วยสีหน้าจริงจัง
“มีแค่ทุ่งหญ้าที่มีภาพลวงตาที่เป็นปัญหาสําหรับฉัน ที่อื่นน่ะไม่ได้
มีปัญหาอะไร” หวังเย่าไม่ได้ปิดบังเรื่องนี้แต่อย่างใด“ดูจากที่เธอบอกมาแล้ว ดูเหมือนว่าพื้นที่ด้านหลังจะอันตรายกว่า
รังฟินิกส์ตรงหน้าไม่ใช่รึไง ? ” หวังเย่าแปลกใจกับท่าทีของชาโรน่า
“มันจริงทีว่ารังฟินิกส์น่ะมีอันตรายอยู่ แต่พื้นที่ด้านหลังน่ะดู
ลึกลับและแปลกประหลาด หากไม่ระวังตัวก็อาจจะตายได้” ชาโรน่า
พูดขึ้นพร้อมกับกุมเสื้อตัวเองไว้แน่นราวกับพูดถึงที่ต้องห้าม
หวังเย่าขมวดคิ้ว เขาถูกส่งไปที่นั่นได้ยังไง ?
นอกจากทุ่งหญ้าที่มีภาพลวงตาแล้ว ที่ราบและดินแดนรกร้างนั้น
กลับไม่มีอันตรายอะไรเลย เขาโชคดีที่หลีกเลี่ยงอันตรายมาได้…