ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进c化系统) - ตอนที่ 529 : ออกเดินทาง

ตอนที่ 529 : ออกเดินทาง

ทั้งมิติสั่นไหวอย่างรุนแรง ภายใต้ท้องฟ้าอันมืดมิดผู้คนก็ได้เห็นร่างขนาดใหญ่ที่ราวกับเทพส่องแสงสว่างจ้าออกมา

ชูหยุนถูกรายล้อมด้วยนักสู้จากหัวเซี่ยพร้อมกับหวังเย่าที่คอยอยู่ข้าง ๆ

หวังเย่ามองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าด้วยความกังวลเมื่อเห็นเม็ดเหงื่อนับไม่ถ้วนผุดขึ้นมาที่หน้าผากของเธอ

มิติใหม่นี้ปิดสนิทแล้วตอนนี้ชูหยุนได้ใช้พลังของหินกฎในการเคลื่อนย้ายมิตินี้ออกไป มันไม่ได้เชื่อมต่อกับเส้นตัดมิติอีก มันได้แยกตัวออกจากโลกเดิมไปแล้วอย่างสิ้นเชิง

มันคือภารกิจที่สำคัญ ชูหยุนไม่ใช่แค่สร้างดาวเคราะห์ขึ้นมา แต่ยังต้องหาวงโคจรรอบระบบสุริยะที่เหมาะให้กับมันอีกก่อนจะปรับวงโคจรให้กับมัน ในฐานะเจ้าของดาวเคราะห์นี้ นี่คือความสามารถของผู้กำเนิด มันถือว่ามันเป็นกฎของจักรวาล

สุดท้ายทุกคนก็รู้สึกว่าท้องฟ้านั้นเริ่มสว่างขึ้น แต่ทุกคนก็ต้องแปลกใจเมื่อพบกับแสงอาทิตย์จากทางตะวันตก

“สำเร็จแล้ว ! เราได้ดาวเคราะห์ดวงใหม่แล้ว ! ”

ผู้คนนับไม่ถ้วนพากันลุกขึ้นยืนและมองไปยังแสงอาทิตย์ที่สาดเข้ามา ที่พื้นดินเริ่มมีเงาของคนนับไม่ถ้วนทอดไปตามพื้นดิน พวกเขาเงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์และยกมือบังแสงเอาไว้ “ เรารอดแล้ว ! ”

“ไม่มีก๊าซลึกลับแล้ว ! ”

“ไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรมแล้ว ! ”

“เราอยู่ในโลกใหม่”

ทุกคนพากันโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจ

หวังเย่ามองไปยังผู้คนโดยรอบก่อนจะมองไปที่พื้น จากนั้นก็มีข้อมูลส่งเข้ามาในหัวของเขาชื่อ : ดาวเย่าเวลาเดินทางรอบดวงอาทิตย์ : 475 วันเวลาหมุนวนตัวเอง : 24 ชั่วโมงระดับ : 90 (สามารถสร้างแก่นสัตว์อสูรขึ้นมาได้)กฎของโลก : สมบูรณ์หวังเย่ามองไปที่แผ่นพลังของชูหยุนก่อนที่เธอจะหันกลับมายิ้มให้กับเขา

“ทำไมมันถึงถูกเรียกว่าดาวเย่า ? ”

“เพราะพี่เป็นดาวที่สว่างที่สุดในชีวิตของฉัน” ชูหยุนพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

“เอาแบบนั้นเลยหรือ ? ”

“จะเอาอะไรอีก ?”

แสงแดดสาดเข้ามาที่หน้าชูหยุนซึ่งทำให้เธอดูสดใสขึ้นมา

หวังเย่าจับมือเธอไว้แน่น

“พี่เย่า ฉันเห็นลูกของเรา แม้ว่าตอนนี้เราจะยังไม่มีลูก แต่ฉันก็รู้ว่าหน้าตาของเขาจะเป็นยังไง”

หวังเย่าดีใจอย่างมากและถามขึ้นมา “ผู้ชายรึผู้หญิง”

ชูหยุนซบที่อกของหวังเย่าแล้วพูดขึ้นอย่างอาย ๆ “ ผู้ชาย”

“งั้นหรือ ? ” หวังเย่าอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ผู้คนโดยรอบเห็นว่าชูหยุนไม่ได้เป็นอะไร พวกเขาจึงพากันแยกย้ายออกไปเหลือแค่คนรู้จักไม่กี่คนที่เดินเข้ามาหาพวกเขา

“ชูหยุน รบกวนเธอมากจริง ๆ ” ผู้คนพูดขึ้นมา

ชูหยุนหันไปหาทุกคนและพูดขึ้น “ไม่ได้หนักหนาอะไรเลย ฉันทำในสิ่งที่ควรทำ”

ไป๋เฟยเฉิงถามขึ้นมา “ตะกี้ฉันได้ยินที่เธอพูดมา เธอน่าจะดูแลตัวเองเพื่อลูก สำหรับหวังเย่าแล้ว…นายสนใจจะเป็นประธานาธิบดีของหัวเซี่ยรึเปล่า ? ”

“ใช่ ในฐานะเจ้าของดาวนี้แล้ว นายที่เป็นสามีเธอนั้นมีสิทธิ์ที่จะเป็นผู้นำของที่นี่”

“ใช่ ” ทุกคนต่างก็เห็นด้วย

หวังเย่ารีบโบกมือ “ไม่เอาน่า ให้ผมทำหน้าที่ของการเป็นทหารก็พอ แต่การที่ให้ผมดูแลประเทศนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย ผมไม่ได้มีความสามารถพอ ผมทำไม่ได้”

ในฐานะผู้ปกครองของหวังเย่า หลี่ว่านเฟิงก็พูดขึ้นมา “เรื่องของชาติ เขายังไม่มีความสามารถพอ ฉันรู้สึกว่าสำหรับสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ฉันว่าผู้ตรวจสอบสูงสุดนั้นเหมาะสมกว่า เมื่อทุกอย่างเข้าที่แล้ว มันก็ยังไม่สายเกินไปที่จะหาผู้นำคนใหม่ ระหว่างนี้ตำแหน่งผู้นำจะเป็นของผู้ตรวจสอบสูงสุด ฉันเชื่อว่าคงไม่มีใครคัดค้านเรื่องนี้”

เฉี่ยนเจินเฉียนพยักหน้า “ฉันเห็นด้วยกับข้อเสนอของน้องหลี่”

ทุกคนยังไม่ทันได้พูดอะไรก็มีคนหนึ่งเดินออกมา

“เสี่ยวซวี ! ” หวังเย่าแปลกใจเป็นอย่างมาก เขาหาเสี่ยวซวีไม่เจอมาสักพักแล้ว ตอนแรกเขาคิดว่าชูหยุนได้ใช้พลังมิติปิดกั้นความสามารถของอสูรมิติเอาไว้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่

เสี่ยวซวีอยู่ในร่างของสาวน้อย เธอเดินเซไปเซมาเข้ามาหาหวังเย่า ก่อนจะล้มลงในอ้อมแขนของหวังเย่า

“นายท่าน อย่าโทษเสี่ยวซวีนะ” เสี่ยวซวีดูอ่อนแออย่างมาก สายตาของเธอดูพร่ามัวลงไปเรื่อย ๆ

“เสี่ยวซวี เธอเป็นอะไรไป ? ”

เสี่ยวซวีแทบลืมตาไม่ได้ เธอมองไปที่หวังเย่าแล้วพูดขึ้น “ข้าได้ฉีกมิติออกและเจอพี่จ้าวและพี่ฟ่าน”

“อะไรนะ ! ”

ทุกคนพากันมองเสี่ยวซวีด้วยความกังวล

“ พี่จ้าวนั้นไม่ได้บาดเจ็บ เธอแค่โดนหนวดนั่นรัดเอาไว้ ฉันได้ใช้เลือดตัวเองเพิ่มพลังทำให้เธอหลุดออกจากหนวดนั่น ฉันไม่อยากให้หนวดนั่นรู้ตัว ดังนั้นฉันจึงโยนพี่จ้าวเข้าไปในมิติอื่น”

“นี่…แล้วฟ่านฉิงเหมยล่ะ ? ”

เสี่ยวซวีสูดหายใจเข้าลึก ๆ “นางโดนหนวดนั่นจับไป ข้าใช้เลือดที่เหลือห่อหุ้มตัวนางเอาไว้…นางไม่น่าจะตายในเวลา 200-300 ปี”

“นี่…”

เสี่ยวซวีเสียงสั่นเครือ “นายท่าน เสี่ยวซวีต้องไปแล้ว …ข้าไม่อาจจะอยู่กับนายท่านได้อีกต่อไป..นาย..นายท่านต้องไม่ตาย”

แกร๊ก !

สุดท้ายร่างของเสี่ยวซวีก็แตกสลายและหายไปในอากาศ

“เสี่ยวซวี ! ” หวังเย่าตะโกนออกมาและทรุดลงไปกับพื้น

ทุกคนพากันมองไปที่หวังเย่า การเผชิญหน้ากับหนวดปีศาจนั่นทำให้อสูรมิติบาดเจ็บหนักถึงเพียงนี้ งั้นมนุษย์คงไม่อาจจะทำอะไรได้แน่

มนุษย์นั้นอ่อนแอเกินไป ในจักรวาลที่กว้างใหญ่นี้พวกเขาไม่ต่างอะไรจากมดปลวกที่ได้แต่รอวันตาย

ไป๋เฟยเฉิงมองไปที่หวังเย่าซึ่งนั่งตัวสั่นอยู่กับพื้น เขารู้สึกได้ว่าหวังเย่านั้นเจ็บปวดและสิ้นหวังแค่ไหน

เขาเงยหน้าขึ้นมองคนอื่น ๆ ก่อนจะกำหมัดแล้วพูดขึ้นมา “หวังเย่า นายจะทิ้งความสบายในตอนนี้ไปที่ดาวนิบิรุรึเปล่า ? ”

หนึ่งในดาวที่แข็งแกร่งในตอนนี้ นิบิรุเป็นดาวเคราะห์ระดับ 200 ในจักรวาล มันสามารถให้กำเนิดสัตว์อสูรระดับเลเวล 200 ขึ้นมาได้

ตั้งแต่หวังเย่าบอกว่ามนุษย์มีต้นกำเนิดมาจากพวกนั้น แต่คนส่วนมากคิดว่ามันเป็นแค่ตำนานเท่านั้น

ในจักรวาลนี้อายุขัยของมนุษย์น่ะสั้นเกินไป

การได้อยู่ในที่ที่สงบนี้ก็ถือว่าดีแล้ว แต่มันจะส่งผลดีอะไรต่ออนาคตของพวกเขา ?

เมื่อมันมีหายนะ มนุษย์ก็ต้องหาทางเอาตัวรอดให้ได้

การปรากฏตัวของก๊าซลึกลับนั้นทำให้ต้นไม้และสัตว์เกิดการกลายพันธุ์ ทุกคนต้องอยู่ในความกังวล นอกจากที่ปลอดภัยแล้ว พวกเขาไม่กล้าที่จะเดินทางไปที่ไหน

ตอนนี้มนุษย์ได้มายังดาวเคราะห์ดวงใหม่แล้ว มันไม่มีก๊าซลึกลับอยู่ สุดท้ายพวกเขาก็ได้ใช้ชีวิตสงบสุข ใครบ้างที่อยากเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยง ?

เมื่อเห็นสีหน้าโศกเศร้าของหวังเย่า ชูหยุนก็คุกเข่าลงไปกอดเขาเอาไว้แน่น

“พี่เหยา นายคิดยังไงก็ทำแบบนั้นเถอะ ความหวังในชีวิตฉันถูกเติมเต็มแล้ว ฉันไม่รู้สึกเสียดายแล้ว”

ไป๋เฟยเฉิงมองไปที่หวังเย่า “ในฐานะนักสู้แล้ว ภารกิจของเรายังไม่จบ หนวดนั่นเข้ามาในระบบสุริยะแล้ว เราคงอยู่ในช่วงเวลาสงบสุขได้ไม่นาน”

“เพื่อความมั่นคงของมนุษย์ หวังเย่า นายอยากจะสู้ในนามของมนุษย์รึเปล่า ? นายอยากจะไปสู้กับสงครามที่ไม่รู้จบรึเปล่า ? ”

หลี่ว่านเฟิงกัดฟันแน่น “นายบอกไม่ใช่รึไงว่าเชินสิ่วได้ทิ้งเกราะให้กับนาย ? ตอนนี้มันแค่ขาดพลังงาน ตราบใดที่นายตกลง ฉันจะยอมสละอสูรของฉันทั้งหมดเพื่อช่วยให้นายเดินทางไปดาวนิบิรุ”

“ฉันเองก็จะช่วยนายด้วย” เฉี่ยนเจินเฉียนพูดขึ้นมา

“ฉันด้วย”

“ฉันด้วย”

นักสู้ระดับสูงทุกคนต่างก็พากันพูดขึ้นมา แต่พวกเขารู้ดีว่าที่พวกเขาพูดมานั้นหมายถึงอะไร

การต่อสู้ของจักรวาลนั้นอันตรายอย่างมาก บางทีทุกอย่างอาจจะเสียเปล่า พวกเขาอาจจะเสียเพื่อนของพวกเขาไป

บางที..เพื่อนพวกเขาอาจจะทำสำเร็จ แต่…อาจจะไม่มีใครอยู่จนเห็นวันนั้นได้ !

“พวกคุณ…” หวังเย่าเงยหน้าขึ้นมาทั้งน้ำตาและมองไปรอบ ๆ

ผู้ชายก็ร้องไห้ได้ นี่ไม่ต้องนับหวังเย่าเลย

ไป๋เฟยเฉิงพยุงหวังเย่าขึ้นก่อนจะตบไหล่เขา “นายพักก่อนเถอะ ปัญหาเรื่องพลังงานของเกราะนั้น พวกเราจะจัดการเอง” เขาหันไปมองทุกคนก่อนที่พวกเขาจะเดินออกจากที่นั่นไป

ในศูนย์วิจัยชั่วคราว

จอด้านหลังได้แสดงให้เห็นถึงสัตว์อสูรชนิดต่าง ๆ

“การสนับสนุนหวังเย่าถือว่าเป็นการพัฒนามนุษย์ในระยะยาว ฉันจะไม่สนใจเหตุผลอื่น”

“วันนี้เราจะยืนหยัดเพื่อหวังเย่า”

“ฉันจะไม่พูดไร้สาระ ฉันจะไม่ให้พวกนายต้องตายเปล่า ฉันวางแผนเอาไว้แล้ว”

“ตามการศึกษาของเราก่อนหน้านี้แล้ว โลกปนเปื้อนก๊าซลึกลับ ตอนนี้เรามีตัวอย่างดีเอ็นเอของสัตว์อสูร 90 เปอร์เซ็นต์ แม้ว่าที่นี่จะไม่มีสัตว์อสูร แต่เราก็สามารถสร้างมันขึ้นมาโดยการโคลนนิ่ง”

“และสัตว์อสูรนั้นเกิดขึ้นมาจากดีเอ็นเอที่เราได้เก็บมา มันจะไม่ได้มีความสามารถในการต่อสู้มากนัก แต่ก็เป็นมิตรต่อมนุษย์และเลี้ยงให้เชื่องได้ง่าย”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ทุกคนก็พากันตื่นเต้นกับข่าวนี้ !

“สัตว์อสูรของพวกนายจะไม่หายไปเปล่า ๆ นักวิจัยของเราจะเก็บดีเอ็นเอของสัตว์อสูรเอาไว้ แล้วจะคืนสัตว์อสูรที่แกร่งกว่าให้กับพวกนาย แต่มันต้องใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะพัฒนามันให้มาอยู่ระดับเดิมได้” ไป๋เฟยเฉิงบอกกับทุกคน

“ตามที่ฉันบอกไปก่อนหน้านี้ ในฐานะผู้ใช้อสูรแล้ว ภารกิจของเรายังไม่จบ ตามที่นักวิจัยได้วิเคราะห์เส้นตัดมิติแล้ว การที่หนวดนั่นบุกรุกเข้ามา มันทำให้กฎของดาวเคราะห์พังลง”

“หากทั้งจักรวาลเหมือนกับร่างกายของเรา งั้นดาวเคราะห์ก็เป็นเหมือนกับเซลล์ในตัว”

“มันยากที่เซลล์ทั่วไปจะรับมือกับการรุกรานของเนื้อร้ายนี้ได้ หนวดนั่นได้หาจุดอ่อนของจักรวาลและได้ใช้ก๊าซลึกลับเพื่อทำให้เซลล์นั้นไม่อาจจะจับมันได้ ก่อนที่สุดท้ายจะลอบเข้ามาโจมตี”

“เส้นตัดมิติก็เหมือนกับเข็มที่แทงเข้ามาในดาวเคราะห์ ”

“ผู้ใช้อสูรของเราต้องรับหน้าที่ในการปกป้องดาวนี้เอาไว้ เราจะคอยตรวจสอบมิติโดยรอบ หากพบกับเส้นตัดมิติ เราจะทำการกำจัดมันทันที ! ”

“เข้าใจแล้ว ! ”

หวังเย่าและชูหยุนได้ไปนั่งอยู่บนเนินเขา ทั้งสองจับมือกันไว้แน่น

ลมตอนเย็นค่อย ๆ พัดผ่านจนทำให้หวังเย่าได้กลิ่นตัวของชูหยุนลอยมาตามลม

“พี่เย่า พี่ว่าลูกของเราควรจะชื่ออะไรดี ? ”

“ให้ฉันตั้งชื่อรึว่าเราจะมีลูกอีกคนดี” หวังเย่าหัวเราะออกมา

ชูหยุนมองไปบนท้องฟ้าและพึมพำออกมา “รึว่าจะตั้งชื่อว่า หวังเต๋า ? ”

“หวังเต๋า ..” หวังเย่านึกถึงช่วงเวลาบนเกาะ

“มันเป็นชื่อที่ดีและน่าจดจำ งั้นตั้งชื่อเขาว่าหวังเต๋าก็แล้วกัน”

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่ต้องชอบ” ชูหยุนหัวเราะออกมา

หวังเย่ายิ้มและลูบหัวเธอก่อนจะเอามือจับของหวังเย่าไปวางที่ท้องของเธอ “น่าเสียดายที่ฉันไม่เห็นตอนที่ลูกเกิด..เธอต้องดูแลตัวเองและลูกให้ดี”

“อืม” ชูหยุนซบไปที่ไหล่ของหวังเย่าพร้อมน้ำตาที่ซึมออกมา

หวังเย่าถามขึ้นมา “ใน 10 ปีเธอจะเป็นหนึ่งเดียวกับโลกนี้ เธอกลัวรึเปล่า ? ”

ชูหยุนเงยหน้าขึ้นและพูดขึ้น “ฉันไม่กลัวโชคชะตาของตัวเองหรอก แต่ฉันกลัว…ว่าจะไม่ได้เจอพี่อีกต่างหาก”

หวังเย่ามองไปที่ชูหยุนพร้อมเช็ดน้ำตาให้กับเธอ “เด็กน้อย”

“ผ่านไปพันปี พี่จะจำฉันได้ไหม ? ” ชูหยุนถามขึ้นมา

หวังเย่าใจสั่น เขากอดชูหยุนเอาไว้แน่น ก่อนจะพูดออกมาว่า “จำได้สิ ชื่อเธอจะอยู่ในใจฉันตลอดไป จนวันสุดท้ายที่ฉันตาย ฉันก็จะจำชื่อเธอ”

3 วันต่อมา หวังเย่าก็ได้ใส่เกราะและยืนอยู่บนลาน

ไป๋เฟยเฉิงได้ส่งหินพลังงานให้กับหวังเย่า เขายัดมันเข้าใส่ที่อกก่อนที่เกราะจะส่องแสงสว่างขึ้นมา

“หวังเย่า นายต้องรอดให้ได้ เราหวังว่านายจะกลับมา” ไป๋เฟยเฉิงยิ้มออกมาแล้วพูดต่อ “ไม่สิ ลูกหลานของเราหวังว่านายจะกลับมา”

“คุณพูดเรื่องอะไรกัน ผมเชื่อว่าด้วยความก้าวหน้าของเราแล้ว เราจะกลับมาใช้สัตว์อสูรได้อีก”

“อย่าเรียกฉันว่าคุณเลย เรียกฉันว่าลุงไป๋ก็พอแล้ว” ไป๋เฟยเฉิงพูดขึ้น

“ได้ ลุงไป๋ ! ”

“ฮ่าฮ่า..เด็กโง่”

“การวิจัยของเราได้บอกว่าอสูรในดาวเคราะห์นี้เติบโตได้สูงสุดเลเวล 90 อายุขัยอยู่ที่ 300 ปี มากสุดไม่เกิน 500 ปี”

“ความหวังเดียวของฉันตอนนี้คือตอนที่นายกลับมาในอนาคต นายไม่มาเต้นบนหลุมศพของฉันก็พอแล้ว”

ทุกคนพากันหัวเราะออกมา

“หวังเย่า ตอนที่นายกลับมา นายต้องไปหาลูกหลานของเราและบอกสิ่งที่พวกบรรพบุรุษได้ทำไป ! ” เฉี่ยนเจินเฉียนหัวเราะออกมา

“ได้ ” หวังเย่าตอบกลับ

หลี่ว่านเฟิงเดินอออกมาตบไหล่หวังเย่า “หวังเย่า นายคือความภาคภูมิใจของฉัน ! ”

ชาโรน่าเดินเข้ามาเธอพูดขึ้นด้วยภาษาจีน “สิ่งเดียวที่น่าเสียดายในชีวิตฉัน คือการที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันกับนาย…. ”

ตี้เวยจื๊อถอดหน้ากากออกและพูดขึ้น “หวังเย่า เราก็ไม่ได้เจอกันบ่อย แต่ดูจากสิ่งที่นายทำเพื่อทุกคน ฉันก็พร้อมที่จะนอนกับนาย ! ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หวังเย่าก็เหงื่อตก

สุดท้ายเมื่อบอกลากับทุกคนแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่ได้รู้จักคนมากนัก แต่ก็ทำให้หวังเย่าต้องสลดอยู่ดี

“ดูแลตัวเองด้วย ฉันจะไปแล้ว ! ” หวังเย่าโบกมือลาทุกคนก่อนจะเปิดใช้งานเกราะแล้วเปลี่ยนเป็นลำแสงพุ่งเข้าไปบนท้องฟ้า

หวังเย่าอยู่ห่างจากพื้นมากขึ้นไปเรื่อย ๆ

“ชูหยุน ฉันรักเธอ ! ”

หวังเย่าพึมพำออกมาพร้อมกับพุ่งฝ่าชั้นบรรยากาศออกไปในจักรวาลไกลออกไปนั้นดาวนิบิรุกำลังหมุนวนโดยมีดวงดาวที่ราวกับแขนอยู่โดยรอบ

ในจักรวาลนั้นเงียบงัน

หวังเย่าปรับท่าการบินและมุ่งหน้าไปที่นั่น

ในตอนที่เขาบินผ่านดวงดาวไป เขาก็เห็นเปลือกบางอย่างที่มีบางอย่างรูปร่างคล้ายกับเถาวัลย์พันไว้แน่น เถาวัลย์นี้ยื่นออกมาจากเปลือกนั้นและเพื่อบดบังเส้นทางในมิติภายนอกเอาไว้

เถาวัลย์ที่หนากว่าเถาวัลย์ในโลก ในตัวมันมีน้ำสีเขียวไหลไปมาทำให้มันเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว

สิ่งที่ทำให้หวังเย่าตกใจที่สุดคือ หวังเย่ารู้สึกได้ถึงพลังอาฆาตของมัน

ไม่นานเถาวัลย์นั้นก็รู้ว่าหวังเย่าบินผ่าน มันได้ทำการโล่ตามหวังเย่าไปทันที

“เตือน ได้รับการโจมตี”

ระบบในเกราะได้ทำการส่งสัญญาณเตือนให้กับหวังเย่า

เถาวัลย์อย่างน้อยหมื่นอันได้ไล่ตามหวังเย่าจากทุกทิศทาง

“ฉันต้องหนี” หวังเย่าปรับความเร็วทันที แต่ชัดแล้วว่าความเร็วสูงสุดของชุดนี้อยู่ที่ 1.2 เท่าของความเร็วแสง

เถาวัลย์นั้นเริ่มบางลงและเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อเห็นว่าสลัดเถาวัลย์นั่นหลุดแล้ว หวังเย่าก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกแต่ตอนนั้น หวังเย่ากลับพบกับดอกไม้ที่มีปากขนาดใหญ่ที่กำลังพุ่งเข้ามาหวังจะกัดเขา

หวังเย่าปรับทิศทางการบินก่อนจะพุ่งไปด้านหลังมันแล้วใช้ปืนแม่เหล็กไฟฟ้าออกมา !

ตูม !

แสงส่องประกายขึ้นพร้อมกับเสียงระเบิดดังขึ้นมา ตอนนั้นปากของดอกไม้กลับถูกฉีกขาดออกจากกัน

แรงระเบิดนี้ทำให้หวังเย่าช้าลงไปด้วย

ตอนนั้นกลับมีแส้ได้ฟาดเข้ามาที่หลังของหวังเย่าจนทำให้เขาเลือดไหลออกมา

“ พระเจ้า ฉันตายไม่ได้จนกว่าจะถึงจุดหมาย”

ในตอนที่หวังเย่าช้าลงนั้น เถาวัลย์นับไม่ถ้วนก็รวมตัวกันเป็นแหขนาดใหญ่เพื่อจับหวังเย่าเอาไว้

“จบแล้ว ! ฉันต้องตายแน่ ๆ !” ในตอนนั้นเอง หวังเย่าไม่ทันได้เรียก แต่อสูรในกำไลก็ได้ออกมาปกป้องหวังเย่าเอาไว้

การ์ฟิลด์ หงอคง ตือโป๊ยก่าย !

“พวกแกบ้าไปแล้วรึไง ! ” หวังเย่าตะโกนออกมา

สัตว์อสูรทั่วไปไม่อาจจะสู้ในจักรวาลได้ ในสภาพแวดล้อมแบบนี้แล้ว พลังของพวกมันก็ถูกจำกัดไว้อย่างมาก

ตอนที่หวังเย่ายังไม่ทันได้ตั้งตัว ตือโป๊ยก่ายก็ได้ปรากฏตัวที่อกของเกราะแล้วถีบหวังเย่าออกไป ส่วนตัวเองนั้นต้องกลายเป็นอาหารแทน

“ไม่…”

ไกลออกไปนั้นมีเสียงระเบิดดังขึ้น ตอนนั้นหวังเย่ารู้สึกราวกับวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง

อสูรที่อยู่กับเขาผ่านเรื่องลำบากมากมายมาด้วยกัน แต่กลับต้องมาสละตัวเอง

ถึงมันจะตายไป แต่พลังงานที่เหลือก็ยังกลับมาหาหวังเย่า

ตอนนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหูหวังเย่า “นายท่าน เราจะอยู่ที่นี่ตลอดไป เราไม่ได้จากไปไหน”

ตอนนั้นในใจหวังเย่ามีแต่ความเจ็บปวด มิติภายนอกเต็มไปด้วยอันตรายมากมาย

หวังเย่าบินออกมาได้หลายสิบปีจนเขารู้สึกชินชากับมันแล้ว

ระหว่างนี้พวกเขาได้พบกับการโจมตีหลายครั้ง เขารอดมาได้ แต่ตอนนี้ปืนแม่เหล็กไฟฟ้าถูกใช้จนพลังงานหมดแล้ว

สุดท้ายเขาก็เข้าใจว่าทำไมเชินสิ่วถึงต้องอยู่ที่มิติของเผ่าชูมินานแบบนี้ เพราะการเดินทางมาที่นี่มันยากลำบากอย่างมาก

มันไม่อาจจะใช้โหมดบินอัตโนมัติได้ ฟังก์ชันการค้นหาก็ไม่อาจจะทำงานได้ แม้แต่ปืนก็ยังต้องใช้พลังงาน พลังงานที่ใช้นั้นมันสูงเกินไป

ในอีก 30 ปีแสง หวังเย่าต้องไปที่ดาวเคราะห์ที่ใกล้ที่สุดเพื่อเติมพลังงาน

ในดาวเคราะห์สีฟ้าดวงหนึ่งที่ฐานกองทัพในห้องสังเกตการณ์

“ พบยูเอฟโอใกล้เข้ามา ยิงเลยรึไม่”

เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นมาสามครั้ง ไม่นานก็มีมิสไซน์ถูกยิงออกมา

……….

เสียงสัญญาณเตือนได้ปลุกหวังเย่าขึ้นมา เขาลืมตาขึ้น ตอนนั้นเขาอยากจะด่าออกมา แต่กลับกระอักเลือดแล้วสลบไปแทน

“เป้าหมายโดนยิงแล้ว ขอให้สถานีอวกาศเก็บกวาดด้วย”

ไม่นานก็มียานหลายลำบินออกมาจากสถานีอวกาศ สิ่งที่อยู่ในนั้นไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีหูเหมือนหมาจิ้งจอก !

ยานเหล่านั้นบินออกมาและเก็บเกราะที่มีหวังเย่าอยู่ด้านในก่อนจะบินกลับไปที่ดาวตัวเอง