ระบบลงชื่อเข้าใช้ระดับพระเจ้า เริ่มต้นจาก 100 พันล้าน - ตอนที่ 106 การเผชิญหน้า ที่น่าอึดอัดใจ กับผู้เช่าสาวสวยขายาว

ในที่สุด หลินฟาน ก็กลืนอาหารดําเข้าไปอย่างยากลําบาก โอ้ ฉันรู้สึกสงสารตัวเองจังฉันรู้สึกหายใจไม่ออก

“น้องชาย ถ้ามันอร่อย กินให้มากกว่านี้ มาเถอะ” เนี่ย เฉียวเอ๋อพูดอย่างกระตือรือร้นและริเริมที่จะหยิบชิ้นใหญ่ใส่ลงในชามของหลินฟาน

หลินฟาน กําลังจะร้องไห้: “ผมอิ่มแล้ว กินไม่ไหวแล้วครับ อีกอย่างผมจําได้ว่าผมมีอะไรต้องทํางั้นผมขอตัวก่อนนะ…”

“โอ้ ฉันแค่ ทําอาหารเสร็จแล้ว มันร้อนจัง”

เนี่ยเฉียวเอ๋อไม่สนใจหลินฟาน จะพูดอะไร เธอถอดเสื้อที่สวมอยู่ข้างนอกออกเหลือเพียงเสื้อสายเดี่ยวบางๆและแขนหยกขาวราวหิมะ..

หลินฟาน เกือบเลือดกําเดาไหล

“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะน้องชาย” เนี่ย เฉียวเอื้อถาม

“ผมบอกว่า ผมหิวนิดหน่อย” หลินฟานกล่าว และนั่งลงตรงข้ามกับเนียเฉียวเอ๋ออย่างตรงไปตรงมา

เนีย เฉียวเอ๋อ กินปีกไก่ชิ้นหนึ่งแล้วขมวดคิ้ว “น้องชายปีกไก่นี้ดูแปลกๆนิดหน่อยคุณคิดว่ามันอร่อยจริงหรือ”

หลินฟาน มองไปที่ความงามที่น่าอร่อยตรงหน้าเขา และกล่าวว่า “มันช่างหอมจริงๆ . ”

หลังจากงานเลี้ยง (เลี้ยงตา) หลินฟาน ไม่เต็มใจกล่าวคําอ่าลาและจากไปในมื้อนี้เขากินปีกไก่ดํา 5 ปีก

สิ่งนี้ทําให้ เนี่ย เฉียวเอ๋อ มีความสุขมาก และคิดว่ามันเป็นการยืนยันทักษะการทําอาหารที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ

“น้องชาย หากชอบกินอาหารที่ฉันทํา ครั้งหน้าคุณก็มาได้นะ ฉันจะทําอาหารให้คุณ”เนียเฉียวเอ๋อยิ้ม

หลินฟานเหงื่อออก อย่าทําอาหารในครั้งต่อไป ทําอย่างอื่นแทนเถอะ

จานสีเข้มนี้ค่อนข้างจะครอบงําเขา และเมื่อเขาไปถึงลิฟต์ด้านนอกหลินฟานรู้สึกปั่นป่วนในท้องของเขาเล็กน้อย

หลังจากนั้น หลินฟาน ขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นที่ 23 ซึ่งมีผู้เช่าอยู่ด้วย

ตามข้อมูล ผู้เช่ายังเป็นหญิงสาวสวยชื่อ หลู่ ซื่อหยุน เธอเป็นนางแบบอาชีพกล่าวโดยทั่วไปนอกจากนิสัยของเธอแล้ว นางแบบยังต้องมีรูปร่างที่ดีด้วย

หลินฟาน ตั้งตารอที่จะได้เห็นเธอ

หลินฟาน ก้าวไปข้างหน้า และกดกริง แต่ไม่มีใครตอบ
ในเวลาเดียวกันในลานจอดรถของอาคาร A สาวงามขายาว หลู่ซื่อหยุนกําลังนั่งอยู่บนMaseratiของเธอเพื่อรออะไรบางอย่าง

ปรากฏว่าเธอวางแผนที่จะรอให้ หลินฟาน ลงมา และจะทักทายหลินฟาน

เจ้าของบ้านซึ่งเป็นเจ้าของอาคาร A ทั้งหมด ทําให้เธอสนใจมากและต้องการริเริ่มทําความรู้จักกับเขา

แต่หลังจากรอมานาน หลินฟาน ก็ไม่ลงมา!

ในที่สุด หลู่ ซื่อหยุน ก็หงุดหงิดเล็กน้อยหลังจากรอ เธอเพิ่งกลับมาจากเลิกงานและเหนื่อยเล็กน้อยเธอตัดสินใจที่จะไม่รออีกต่อไปและกําลังจะขึ้นลิฟต์ชั้นบน

ในเวลานี้ หลินฟาน คิดว่า หลู่ ซื่อหยุน ไม่ได้อยู่ที่บ้านและกําลังวางแผนที่จะลงไปข้างล่างเพื่อออกไปอย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกไม่สบายที่ท้องและเขาก็มีความรู้สึกท่วมท้นอย่างมาก

“จบแล้ว ปีกไก่สีเข้ม มันเกิดขึ้นแล้ว!”

หลินฟาน ยิ้มอย่างขมขื่น โทษตัวเองที่โลภในความงามของ เนีย เฉียวเอ๋อ หลังจากกินปีกไก่สีเข้ม 5 ปีกไปแล้วถ้าเขาไม่รีบไปหาห้องน้ำเขาจะดึงกางเกงมันลงตรงนี้แหละ

หลินฟาน รีบกดลิฟต์ และกําลังจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อใช้ห้องน้ำ ในอาคารนี้เป็นของเขาและเขาก็สามารถหาบ้านว่างเพื่อใช้ห้องน้ำได้แต่ลิฟต์กําลังจะลง!

หากพอขึ้นลิฟต์ก็กลัวจะสายเกินไป

หลินฟาน ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว นอกจากเอากุญแจออกมา และเปิดบ้านที่อยู่ข้างหลังเขาหลังจากเข้าห้องเขาก็ตรงไปที่ห้องน้ำ
หลังจากนั้นไม่กี่นาที

ลิฟต์หยุดที่ชั้น 23 และหญ่ ซื่อหยุนออกจากลิฟต์ และพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

เธอหยิบกุญแจเปิดประตู เข้าไป ถอดรองเท้า ถอดถุงเท้า ถอดเสื้อผ้าส่วนใหญ่เทน้ำหนึ่งแก้วในห้องครัวและทรุดตัวลงบนโซฟา

เธอถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

สบายในที่สุด

อยู่บ้านคนเดียวก็สบายตัว แม้จะไม่ได้แต่งตัวก็ตาม ก็ไม่มีใครเห็นมัน

ทันใดนั้น หลู่ ซื่อหยุนดูเหมือนจะได้ยินการเคลื่อนไหวในห้องน้ำ และลุกขึ้นนั่งทันที

และหลินฟานเพิ่งออกมาจากห้องน้ำมา

ตาทั้งสี่ประจันหน้ากัน

“เอ๊ะ!”

ทั้งสองอุทานพร้อมกัน

เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครคาดหวังให้คนอื่นปรากฏตัว ที่สําคัญ ในห้องเธอเอง

หลินฟานเป็นคนตอบอย่างรวดเร็ว: “ไม่ต้องกลัว คุณหนู ฉันเป็นเจ้าของบ้าน!”

หลู่ซื้อหยุนร้องออกมา “ฉันรู้ว่าคุณเป็นเจ้าของบ้าน แต่คุณเข้ามาได้อย่างไร”

เธอไม่ได้คิดจริงๆ เธอแค่คิดว่าเธอกําลังรอหลินฟาน อยู่ที่ลานจอดรถ หลังจากนั้นไม่นานเมื่อเธอท้อแท้ในที่สุดหลินฟานก็ปรากฏตัวขึ้นที่บ้านของเธอและเธอไม่รู้ว่ามันจะน่าแปลกใจหรือตกใจก่อนดี

หลินฟาน กล่าวว่า “เดิมที่ผมมาที่นี่ เพื่อเยี่ยมคุณ แต่จู่ๆ ผมก็ปวดท้อง เลยเข้ามาขอยืมใช้ห้องน้ำผมไม่ได้คิดอย่างอื่นจริงๆ”

หลู่ ซื่อหยุนตบหน้าอกของเธอ และถอนหายใจด้วยความโล่งอก ” มันเกือบทําให้ฉันกล้วแทบตาย เพราะเหตุนี้คุณเลยเข้ามาเพื่อขอยืมใช้ห้องส้วมส้วม!”

ในเวลานี้ หลู่ ซื่อหยุนสวมเสื้อผ้าน้อยมาก และเมื่อเธอตบหน้าอกของเธอหลินฟานเห็นเพียงดอกไม้สีขาวที่สั่นไหวต่อหน้าเขาและขายาวของเธอที่ทั้งตรงและยาว… เธอคู่ควรกับการเป็นนาง

แบบจริงๆ!

หลินฟาน เกือบเลือดกําเดาไหลอีกครั้ง

วันนี้มันอะไรกัน!!

น่ากลัวจริงๆ ผู้หญิงพวกนี้ใส่เสื้อผ้าตัวอื่น ๆที่ดีกว่านี้ไม่ได้เหรอถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปพี่ชายคนนี้จะรับโภชนาการไม่ไหวแน่

“นั่น คุณ…” หลินฟานทําท่าทางเตือนหลู่ ซื่อหยุน

หญ่ ซื่อหยุนก็นึกขึ้นได้ว่าเธอแทบไม่ได้ใส่อะไรเลย!

“อ้า!”

หล่ ซื่อหยุนอทาน หน้าแดงด้วยความอับอาย และรีบมองลงไปหาเสื้อผ้าที่จะใส่

มันน่าอายจริงๆ ฉันคิดว่าไม่มีใครอยู่บ้าน ฉันเลยทําแบบนี้ ไม่ว่าจะสบายแค่ไหนฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะให้หลินฟาน แบบนี้

“ไอไอ” หลินฟานไอสองครั้ง แล้วหันกลับมาอย่างมีสติ ไม่เห็นอะไร อย่าไปฟังว่าเป็นอะไรอามิตาพุทธ

“คุณหญ่ คุณไม่ได้อยู่บ้านตอนที่ผมมาเมื่อกี้ คุณเพิ่งเลิกงานเหรอ” หลินฟานพยายามหาหัวข้อเพื่อแก้ไขความอับอายต่อหน้าเธอ

หลู่ ซื่อหยุนกล่าวว่า “ใช่”

หลินฟานกล่าวว่า “ผมเห็นโปรไฟล์ของคุณแล้ว คุณเป็นนางแบบ ถ้าผมเดาถูกต้องคุณควรเป็นซูเปอร์โมเดลใช่ไหม”

หลู่ ซื่อหยุนสงสัยเล็กน้อย: “คุณเดาได้ยังไง?”

หลินฟาน ยิ้มและพูดว่า: “มันง่ายมาก คุณมีอารมณ์ชั้นหนึ่ง และมีรูปร่างระดับเฟิร์สคลาสแม้แต่ในหมู่นางแบบบนรันเวย์ คุณค่อนข้างโดดเด่นบวกกับคุณได้เช่าที่นี่คุณควรจะได้รับเงินเป็นจํานวนมากเว้นแต่คุณจะเป็นไปฟูเม่ยถ้าไม่ใช่ก็สามารถเป็นนางแบบได้เท่านั้น”

หลู่ ซื่อหยุนแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เธอจึงสงบลง

เมื่อได้ยินการวิเคราะห์ที่ตรงไปตรงมาของหลินฟาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการชมเชยเธอที่หน้าตาดีเธอรู้สึกภูมิใจมาก และอดไม่ได้ที่จะยิมออกมา

“ขอบคุณที่ชมฉันแบบนี้ หันหลังกลับมาได้แล้ว” หล่ ซื่อหยุนกล่าว

หลินฟาน หันกลับมา และเผชิญหน้ากับ หลู่ ซื่อหยุน

หลู่ ซื่อหยุนที่สวมเสื้อผ้ามีอารมณ์ที่โดดเด่นยิ่งกว่านั้นไปอีก กางเกงตัวเล็กๆอวดขายาวสีขาวราวหิมะร่างสูงและสัดส่วนพอดีด้วยส่วนโค้งที่น่าภาคภูมิใจ…

ว้วว มันวิเศษมาก

ผู้เช่าหญิงที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนแต่เป็นแฟรี่ มันแฟรี่จริงๆ!

หลินฟาน มีความต้องการที่จะย้ายเข้ามาที่นี่ทันที

“คุณหญ่ คุณเป็นนางแบบจริง ๆ หรือเปล่า” หลินฟาน ถาม

หลู่ ซื่อหยุนกล่าวอย่างอ่อนหวาน: “ก็ใช่ แต่ฉันไม่ได้ทํางานนี้มานานแล้วพี่ชายเจ้าของบ้านมานั่งลงฉันจะรินน้ำให้

หลู่ ซื่อหยุนเทน้ำให้หลินฟาน และนั่งตรงข้ามกับหลินฟาน ถือได้ว่าเป็นการพบปะอย่างเป็นทางการกับเจ้าของบ้านที่ร่ํารวย

“พี่ชายเจ้าของบ้าน ฉันได้ยินจาก รปภ. ว่าตึกทั้งหลังเป็นของคุณ จริงไหม?” หลู่ซื่อหยุนถามในที่สุดก็ถามคําถามที่เธอต้องการมากที่สุด