ระบบลงชื่อเข้าใช้ระดับพระเจ้า เริ่มต้นจาก 100 พันล้าน - ตอนที่ 114 การแสดงระดับเทพ ให้ฉันแสดงให้พวกคุณดู

โรงเรียนดนตรีหยุนเฉิง เนีย เฉียวเอ๋อ ขับรถไปที่ลานจอดรถ และกําลังจะลงจากรถเข้าโรงเรียนไป

ทันใดนั้น เธอได้รับข้อความจากเพื่อนคนหนึ่ง และเพลงใหม่ของเธอก็ถูกค้นหาอย่างร้อนแรง!

เนีย เฉียวเอ๋อ รีบเปิด เวยป๋อ เพื่อดู และแน่นอนว่าชื่อของเธออยู่ด้านบนสุดของการค้นหาที่กําลังมาแรง

“โอ้พระเจ้า จริง ๆ แล้วฉันมีวันนี้ การค้นหาที่กําลังเป็นที่นิยม?”

เนีย เฉียวเอ๋อ ตื่นเต้นมากจนมือของเธอสัน มันร้อน มันร้อนมาก

เธอเป็นเพียงนักดนตรีอิสระ มีชื่อเสียงเล็กน้อย และไม่มีโฆษณาใดๆเธอไม่เคยอยู่ในการค้นหาร้อนแรงตอนนี้เธอกําลังอยู่ในการค้นหาร้อนแรงเป็นครั้งแรกและเธอก็มาถึงจุดสูงสุดแล้วด้วย!

คลิกที่การค้นหายอดนิยม และเต็มไปด้วยคําสรรเสริญ สําหรับเพลงใหม่ของเธอ

เวยป๋อ ของเธอเองก็ระเบิดเช่นกัน เดิมที่มีแฟน ๆ เพียงไม่กี่พันคน แต่จํานวนแฟนๆก็เพิ่มเป็น 100,000 คนและยังคงทะยานขึ้นอยู่

ในเวยป๋อ ล่าสุดของเธอ เพราะเมื่อก่อนมีแฟนไม่เยอะ คอมเมนต์แค่ไม่กี่โหลแต่ตอนนี้มีมากกว่า 10,000 คอมเมนต์!

“ฟังดูดีมาก!”

“ฉันขอเวอร์ชันทางการ!”

“ขอโทษนะ เฉียวเอ๋อ คุณเป็นนักแต่งเพลงหรือเปล่า”

เนีย เฉียวเอ๋อเห็นคําชมมากมาย เธอมีความสุขมาก เธอดูความคิดเห็นที่ละรายการแล้วทนไม่ได้อยู่ๆน้ำตาก็ไหล

นอกจากคําชมจากชาวเน็ตแล้ว เธอยังกังวลกับคําถามว่า ใครเป็นคนแต่งเพลงนี้?

คําถามนี้ได้กลายเป็นคําถามที่ทุกคนสงสัย

เนี่ย เฉียวเอ๋อ รู้สึกว่าจําเป็นต้องตอบสนองพวกเขา

เธอก็เลยส่งข้อความบน เวยป๋อเกี่ยวกับผู้แต่งเพลงใหม่นี้ แล้วจึงประกาศออกไป

หลังจากโพสต์ เวยป๋อนี้ เนีย เฉียวเอ๋อ ก็เก็บโทรศัพท์ของเธอ และรีบเข้าไปโรงเรียน

และการตอบสนองของเธอ ก็ทําให้เกิดการอภิปรายอย่างดุเดือดบนอินเทอร์เน็ต และกลายเป็นการค้นหาอย่างรวดเร็ว : เนี่ย เฉียวเอ๋อตอบกลับนักแต่งเพลงคนใหม่

ในช่วงเวลาหนึ่ง ความอยากรู้อยากเห็นของชาวเน็ตมาถึงระดับที่ไม่เคยมีมาก่อน และพวกเขาทุกคนก็ตั้งตารอ

เนีย เฉียวเอ๋อ เข้าไปในประตูโรงเรียน และเห็นว่า หลินฟาน ยังไม่โทรกลับก็คิดว่าหลินฟานคงจะยุ่งอยู่

ด้านอื่น ๆ

ในห้องเรียนเปียโน หลังจากเสียงกริ่งห้องเรียนเปียโนดังขึ้น หลินฟานก็ก้าวขึ้นไปบนโพเดียม

“สวัสดีทุกคน ฉันชื่อ หลินฟาน เป็นครูสอนเปียโนแทนครูเต๋ ฉันจะเริ่มสอนเปียโนวันนี้จนกว่าจะหาครที่เป็นทางการได้ในช่วงเวลานี้ฉันหวังว่าทุกคนจะให้ความร่วมมือมากขึ้นฉันจะไม่พูดได้สาระไปกว่านี้เรามาเริ่มการบรรยายกันเถอะ”หลินฟานยิ้ม

ดังนั้น หลินฟาน จึงเริ่มบรรยาย

เนื้อหาของการบรรยายเป็นไปตามแผนการสอนของเต๋ ต้าไช่ หลินฟาน ได้ท่องจําแผนการสอนขึ้นใจแล้ว

ครที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีในปัจจุบันต่างประหลาดใจอย่างลับๆ หลินฟานนี้ค่อนข้างน่าแปลกใจเล็กน้อยนอกจากจะไม่ใช้แผนการสอนแล้วความรู้เชิงทฤษฎีที่หลินฟานพูดถึงนั้นแปลกใหม่มากและความรู้บางอย่างก็เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้รู้มัน

แต่เห็นได้ชัดว่านักเรียนไม่ได้ตระหนักว่า หลินฟาน แข็งแกร่งเพียงใดและด้วยความรู้สึกอุปาทานของพวกเขาพวกเขาค่อนข้างดูถูกหลินฟาน

“เขาน่าเบื่อมาก!”

“ฉันจะนอน”

“เมื่อไหร่จะเลิกเรียน เวลาผ่านไปช้าจัง!”

“ถ้าครูเต่ําอยู่ที่นี่ ฉันก็ชอบฟังการบรรยายของครูเต๋”

“ฉัน ฟังแต่สิ่งที่อาจารย์เพูดเท่านั้น เขากําลังพูดถึงอะไร” พวก

นักเรียนบ่นเป็นระยะๆ

ช่วงเวลาหนึ่งที่พูดคุยกัน เฉื่อยชา กระสับกระส่าย คิดกันไปเองส่วนใหญ่

สิ่งที่ หลินฟานกล่าว เห็นได้ชัดว่าเป็นแผนการสอนที่เขียนโดยครูเต๋าและเขายังแก้ไขข้อผิดพลาดของครูเต๋และยังเพิ่มความรู้เชิงทฤษฎีใหม่อีกด้วย

เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินฟาน พูดไม่ออก ดูเหมือนว่าถ้าเขาไม่สามารถโน้มน้าวนักเรียนเหล่านี้ได้เขาก็ไม่จําเป็นต้องสอนในชั้นเรียนนี้

ดังนั้น หลินฟาน จึงหยุด และเดินไปที่เปียโนแล้วนั่งลง
ทุกคนมองหน้ากันสงสัยว่าหลินฟานจะทําอะไร?

หลินฟาน กล่าวเบา ๆ “ตามทฤษฎีที่ฉันเพิ่งพูดไป ฉันจะใช้บทเพลงของ Chopin’s Nocturneเพื่อแสดงให้ทุกคนเห็น”

หลังจากพูด หลินฟาน ก็วางนิ้วมือลง และเริ่มเล่น

“Nocturne” ของโชแปงหนึ่ง ในผลงานชิ้นเอกที่โด่งดังที่สุดของโชแปง มีท่วงทํานองเศร้าสร้อยมากซึ่งแสดงถึงความรู้สึกโหยหา ว่ากันว่าโชแปงอยู่ในช่วงประเทศที่เกิดสงครามและเขาไม่ สามารถกลับไปที่ประเทศตัวเองได้เขาคิดถึงประเทศของตัวเองอย่างสุดซึ้งท่วงทํานองนั้นสูงในตอนแรกและบอกเล่าโดยเรื่องราว ซึ่งท่าทางเหมือนเขาจะได้กลับบ้าน

ความตื่นเต้นกลับกลายเป็นความแค้น แสดงความไร้อํานาจ ต่อความเป็นจริงแล้วเริ่มหนักแน่นขึ้นโดยกล่าวว่าแม้ว่าเขาจะอยู่ในต่างแดนเขาก็ไม่สามารถหยุดยั้งความคิดของเขาได้…

สิบนิ้วของ หลินฟาน ดูเหมือนจะมีมนต์ขลัง เสียงที่ไพเราะ กระทั่งมีเสียงไวโอลินเล็ดลอดระหว่างนิ้วของเขาออกมา

นักเรียนที่กระซิบกระซาบกันค่อยๆ เงียบลง และถูกดึงดูดด้วยเสียงเปียโน

นักเรียนที่เซื่องซึม และกระสับกระส่าย ทั้งหมดนั่งตัวตรงราวกับว่าพวกเาถูกทุบตี

ทันใดนั้น ทุกคนก็ถูกนําโดยเสียงเปียโนของหลินฟาน ไม่มีเสียงรบกวนอีกต่อไปในห้องเรียนขนาดใหญ่นี่ มีเพียงเสียงเปียโนของ หลินฟาน เท่านั้นที่ยังคงอยู่

ทุกคนตกตะลึง

ทักษะการเล่นเปียโนที่ยอดเยี่ยมของหลินฟาน ดูเหมือนจะนําทุกคนมาสู่ภาพที่สร้างสรรค์โดยดนตรีเปียโนราวกับว่าเขาเคยประสบกับความเศร้าโศกของโชแปง

คนที่ฟังเพลงเปียโนเงียบ ๆ น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว

เสียงเปียโนไพเราะแผ่ไปทั่วห้องเรียน

ครู และนักเรียนในห้องใกล้เคียงก็ถูกดึงดูดด้วยเสียงเปียโน ราวกับว่าถูกครอบงําด้วยเวทมนตร์ พวกเขาทั้งหมดเข้ามาใกล้มากขึ้น

โรงเรียนค่อนข้างเสรี แม้แต่นักเรียนที่ไม่ได้อยู่ในชั้นเรียนนี้ ก็สามารถมาฟังการบรรยายในห้องเรียนได้ในไม่ช้าห้องเรียนก็เต็มไปด้วยผู้คนและครูก็เต็มไปด้วยน้ำตา

เนีย เฉียวเอ๋อ ที่เพิ่งมาถึงโรงเรียนก็ถูกดึงดูดด้วยเสียงเปียโน

“โอ้ พระเจ้า เทพแบบไหนกําลังเล่นเปียโนอยู่ มันดีมาก!”

เนีย เฉียวเอ๋อประหลาดใจ และอดไม่ได้ที่จะวิ่งมาดู เธอเคยได้ยินผู้คนมากมายเล่นเปียโนบทนี้รวมทั้งเปียโนที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ ระดับปรมาจารย์แต่นี่มันดีที่สุดที่เธอเคยได้ยินมา!

ในโรงเรียนมีคน คนนึงที่แซงหน้านักเปียโนมาสเตอร์ระดับนานาชาติคนนี้เป็นใคร?

ในเวลานี้ ห้องเรียนเต็มไปด้วยผู้คนแล้ว เนีย เฉียวเอ๋อ ไม่สามารถบีบเข้าไปได้และมองเห็นแต่ด้านหลังจากช่องว่างเท่านั้น

ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เปียโน และเล่นเปียโน

“อ่า หลังเขานี้หล่อมาก” เนีย เฉียวเอ๋อกลายเป็นคนบ้า และอีกด้านกลับทําให้เธอรู้สึกทิ้ง

เพลงจบแล้ว

ในที่สุด หลินฟาน ก็หยุด และเสียงเปียโนก็จบลงด้วยท่วงทํานองที่สงบ

หลินฟาน หันหน้าไปทางฝูงชน แต่ก็ตกใจ

ตอนนั้น เขากําลังหมกมุ่นอยู่กับการเล่นเปียโน แต่เขาไม่ทราบว่ามีคนจํานวนมากมาที่ห้องเรียนแต่เขาได้ปิดประตูห้องเรียนทั้งสองด้านแล้วไม่ใช่เหรอ?

ประเด็นก็คือ ทุกคนคุกเข่าลงกับพื้น และทุกคนก็ร้องไห้ออกมา

ภายใน และภายนอกห้องเรียนขนาดใหญ่ เงียบกริบ

ดูเหมือนว่า ความรู้สึกของทุกคนจะยังจมอยู่ในเสียงเปียโนของเขา

ความตั้งใจดั้งเดิมของ หลินฟาน คือการให้นักเรียนได้สัมผัสกับความรู้เชิงทฤษฎีของเขาผ่านการสาธิตเขาไม่ได้คาดหวังผลลัพธ์ที่ทรงพลังเช่นนี้ และเขาก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“กลับที่นั่ง เร็วเข้า…”

ในเวลานี้ หลิว เหมิงเจียเป็นคนแรกที่ปรบมือ

ทันทีที่ทุกคนปรบมือ

ทันใดนั้นเสียงปรบมือก็ดังขึ้นเป็นเวลานาน

ทุกคนตื่นเต้น

“สิ่งที่ฉันสัมผัสได้ในตอนนี้ ฉันรู้สึกว่าร่างกายของฉันได้รับแสงระยิบระยับ”

“โอ้ พระเจ้า ทักษะเปียโนแบบนี้มีจริง ใช่ไหม!”

“พระเจ้า ฉันกําลังคุกเข่า และฟังเปียโนอยู่! จริงๆ!”

“มัน ยอด เยี่ยมจริงๆ! ”

ระดับนี้ เป็นระดับของปรมาจารย์ระดับนานาชาติแล้ว!”

“ช่างเป็นปรมาจารย์ระดับนานาชาติ ในความคิดของฉัน ไม่มีปรมาจารย์ระดับนานาชาติคนไหนเทียบเขาได้หลางหล่างอะไร อะไรกริกอรีหรือแม้แต่นักเปียโนอันดับหนึ่งของโลกเยฟกนี้ถ้าคุณเห็นเขาก็ต้องคุกเข่า!”

“ระดับของเขาคืออันดับแรกๆ ของโลก!”

นักเรียนหลายคนในปัจจุบันฝึกเปียโนมาตั้งแต่เด็ก และหลายคนมีระดับ 10 แล้วเล่นเปียโนได้ดีอยู่แล้วและนี่มันก็เพียงอย่างเดียว?

พวกเขาทั้งหมดรู้สึกเป็นเอกฉันท์ว่าเป็นเทพเจ้าที่กําลังเล่นเปียโนอยู่ในขณะนี้!

ปุถุชนเหล่านี้คุกเข่าลงอย่างเชื่อฟัง

ซู เฉิง ผู้อํานวยการบริษัทเผิงเหนี่ยวมิวสิค กระโดดขึ้นปรบมือ ดวงตาของเขาแดงกําด้วยความตื่นเต้น

หลิว เหมิงเจี้ย ค่อนข้างสงบ เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้ฟัง หลินฟาน เล่นเปียโน แต่เธอก็ ยังถูก หลินฟาน เอาชนะได้อีกครั้ง และอารมณ์ของเธอก็ปั่นป่วนเช่นกัน

หลิน ซานชาน และเฉิง เสี่ยวลู่ ตกตะลึงไปแล้ว ดูเหมือนว่าความกังวลก่อนหน้านี้ของพวกเธอจะไม่จําเป็นระดับของหลินฟานนั้นไม่ง่ายเหมือนครูสอนเปียโนทั่วไป

นอกฝูงชน เนี่ย เฉียวเอ๋อ มองเข้าไปในช่องว่าง และเห็นใบหน้าของหลินฟานซึ่งเธอกลายเป็นหิน

“พี่เจ้าของบ้าน?”