ระบบลงชื่อเข้าใช้ระดับพระเจ้า เริ่มต้นจาก 100 พันล้าน - ตอนที่ 151 พวกคุณ สามารถพูดคุยกันได้มากขึ้นในคืนนี้

หลัวหลี่ ยิ้มอย่างหวาน ใบหน้าของเธอแดงก่ำ: “เพราะคุณหล่อ!”

หลังจากได้เห็นความสามารถของ หลินฟาน วันนี้ เธอก็ยิ่งหลงใหล หลินฟานมากขึ้นไปอีกเธอเป็นตํารวจและชอบฝึกศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก
หลินฟาน พูดว่า: “คุณคงจะไม่ชอบผมจริง ๆ เราไม่ได้แกล้งทําเป็น?”

หลัวหลี่ กล่าวว่า “แล้ว.. คุณชอบฉันไหม”

“แน่นอน” หลินฟาน กล่าวโดยไม่ลังเล ใครจะไม่ชอบพี่สาวคนสวย ที่เป็นถึงดอกไม้งามแห่งกรมตํารวจกัน?

หลัวหลี มีความสุขมาก เธอชอบ หลินฟาน และหลินฟาน ก็ชอบเธอเช่นกันพวกเราชอบกันแล้วทําไมพวกเราจะอยู่ด้วยกัน ไม่ได้จริงๆ เหรอ?

หลัวหลี่ รีบเตือนตัวเองว่าเธอไม่ควรรีบร้อนเกินไป เมื่อเธอเข้าหา หลินฟาน มากขึ้นและทําให้หลินฟานชอบเธอให้มากขึ้นพวกเราก็จะอยู่ด้วยกันได้นี้และสมเหตุสมผลที่สุด!

“ขอบคุณค่ะ” หลัวหลี่ยิ้มหวาน

หลินฟาน กล่าวว่า “ขอบคุณ สําหรับอะไร?”

หลัวหลี่ กล่าวว่า “ขอบคุณ.. ที่คุณอยู่ที่นี่”

หลินฟานยิ้ม และกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ผมเป็นหนี้คุณอยู่นะ”

จากนั้นทั้งสองก็คุยกัน หลัวหลี่ ถามว่าทําไม หลินฟาน ถึงยื่นมือเข้าไปช่วยอย่างนั้นและหลินฟานก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้กับช เสี่ยวเซียวให้เธอฟังหลัวหลตกตะลึงเช่นกันกับเรื่องที่เกิดขึ้นมา ชู เสี่ยวเซียว

หลังจากนั้นไม่นาน หล่ เหม่ยเหลียนก็ท่าอาหารเสร็จ และทั้งสามคนก็เริ่มกิน มื้อนี้น่ารับประทานมากเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน

หลินฟาน ไม่ได้กินอาหารที่ปรุงเองที่บ้านเป็นเวลานาน เลยกินข้าวไปสามชามในคราวนี้

หลังอาหารเย็น ข้างนอกก็มืดแล้ว

ขณะล้างจาน หลู่ เหม่ยเหลียนกล่าวว่า “เสี่ยวฟาน ค่ําแล้ว หรือไม่ คุณก็อย่ากลับเลยคืนนี้พักที่นี่สักคืนพวกคุณทั้งสองเพิ่งคบหากัน คุยกันให้มากขึ้นในคืนนี้”

หลินฟานกําลังดื่มน้ํา และได้ยินเช่นนี้ เขาแทบสําลักน้ํา คุณป้ากําลังขับรถนี่มันกําลังขับรถจริงๆ ใช่ไหม!

แม้แต่ หลัวหลี ที่ได้ยิน ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นทันที: “แม่ พูดอะไรออกไป… หลินฟานคุณ… คุณต้องการที่ .. อยู่ไหม”

หลินฟาน รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น: “คุณต้องการให้ผมไป…อยู่ไหม”

หลัวหลี่ กัดริมฝีปากของเธอ: “อยู่…ได้นะ ..ถ้าคุณต้องการ…”

หลินฟาน กําลังจะเคลื่อนไหว มันยากมาก ที่จะปฏิเสธคํานี้ พวกเขาตกอยู่ในความสัมพันธ์แล้วแม้ว่าพวกเขาจะแกล้งทําเป็นมีความสัมพันธ์กันถ้าเขาอยู่ที่นี่คืนนี้เขาจะได้นอนในห้องเดียวกันกับเธอคืนนี้?

แค่คิด ก็มีความสุขแล้ว…

แต่ในขณะนั้น โทรศัพท์มือถือของหลัวหลี่ก็ดังขึ้น

หลัวหลีรับสาย ลุกขึ้นยืนทันที หน้าเธอจริงจังมาก: “โอเค ฉันรู้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

หลัวหลิ่วางสายไป หลัวหลี่กล่าวว่า “มีการฆาตกรรมในเมือง ฉันต้องติดต่อไปทางสถานีตํารวจทันที คืนนี้ หลินฟาน ถ้าคุณอยู่ ให้นอนในห้องของฉัน ฉันต้องรีบไปก่อน”

พูดจบ หลัวหลี่ก็รีบออกไป

หลินฟาน เหงื่อออก ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ

หลัวหลี่จากไป มันไม่มีความหมายสําหรับเขาที่จะอยู่ต่อ ดังนั้นเขาจึงบอกลาหลู่เหม่ยเหลียนและจากครอบครัวหลัวไป

ข้างนอกมืดสนิทแล้ว และหลินฟาน ไม่ต้องการรีบกลับไปที่หยุนติงวิลล่า ดังนั้นเขาจึงขับรถ Bucati และวางแผนที่จะกลับไปที่อพาร์ตเมนต์

เป็นเวลาสําหรับการเดินหลังอาหารเย็น และยังมีคนค่อนข้างน้อยบนท้องถนน

ที่สี่แยกใกล้สวนสาธารณะ จู่ๆ ก็เห็นว่า ถนนข้างหน้าเต็มไปด้วยผู้คน มีชายชราคนหนึ่งล้มลงบนถนน หน้าซีดเผือดไม่ขยับเขยื้อน มีหญิงสาวแสดงสีหน้ากังวลนั่งยองๆ อยู่ข้างๆ ซึ่งหน้าตาดีมาก

“ใครก็ได้ ช่วยปู่ของฉันด้วย!” หญิงสาวหันไปหาคนรอบข้างเพื่อขอความช่วยเหลือ

แต่ผู้สัญจรไปมาส่วนใหญ่ทําได้เพียงแค่เฝ้ามอง และไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปช่วย ทุกวันนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างที่อาจจะเปาะบางมากหากพูดจริงๆ แล้วพวกเขากลัวคนฉ้อโกง

มีคนแนะนําว่า: “สาวน้อย โทรเรียกรถพยาบาล!”

หญิงสาวพูดว่า “รอไม่ไหว ต้องได้รับการรักษาเดี๋ยวนี้”

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างส่ายหัว แสดงความหมดหนทาง

หญิงสาวรีบร้อนอยู่พักหนึ่ง แต่ย่านนี้ ค่อนข้างเปลี่ยว และไม่มีรถผ่านไปมาเป็นเวลานาน

ณ ขณะนี้

บรื้นๆ!

ซุปเปอร์คาร์ระดับแนวหน้า ขับเข้ามาจอดอยู่ข้างๆ

หลินฟาน ลงจากรถแล้วพูดว่า “คุณต้องการความช่วยเหลือไหม”

เมื่อผู้คนผ่านไปมาเห็นรถคันหรู พวกเขาประหลาดใจจริงๆ นี่คนรวย

เมื่อหญิงสาวเห็นซุปเปอร์คาร์ เธอก็ประหลาดใจเช่นกัน: “พี่ชาย ช่วยพาพวกเราไปหน่อยได้ไหม”

หลินฟาน กล่าวว่า “เอาล่ะ พาชายชราขึ้นรถก่อน”

ในอดีตตอนที่เขายากจน หลินฟาน ไม่กล้าช่วยเหลือผู้อื่นง่ายๆ ถ้าเขาถูกทุบด้วยกระเบื้องเขาจะไม่มีเงินชดเชย

ตอนนี้มันต่างออกไป แม้ว่าเขาจะถูกหลอก เขาก็ยังมีความมั่นใจที่จะรับมือกับมันการมีเงินเป็นเรื่องที่ดีจริงๆ

ยิ่งกว่านั้น เขาตัดสินจากสีหน้าของชายชรา ว่าชายชราไม่ได้แกล้งทําเป็นไม่อย่างนั้นทักษะการแสดงของชายชราคนนี้ คงจะดีเกินไปแล้ว

นอกจากนี้ เสื้อผ้าของชายชรา และเขาคิดถูกแล้ว มันไม่ได้ง่าย ไม่เหมือนคนทั่วไปบนถนนที่สวมใส่เสื้อผ้าราคาถูก

หลังจากพาพวกเขาขึ้นรถ หลินฟาน ก็รีสตาร์ทรถอย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณคะ พี่” เสียงของหญิงสาวดังมาจากเบาะหลัง

หลินฟานยิ้ม และพูดว่า”ไม่เป็นไร สบายมากผมจะพาพวกคุณไปที่โรงพยาบาล”

หญิงสาวกล่าวว่า “พี่ชาย เราจะไม่ไปโรงพยาบาล โรงพยาบาลไม่ได้ ช่วยคุณปู่ของฉันได้”

หลินฟาน พ่นลมหายใจ: “แล้ว เธอจะไปไหน”

หญิงสาวพูดว่า “กลับไปบ้านฉัน”

หลินฟาน ขมวดคิ้ว ถ้าไม่ไปโรงพยาบาล แต่เธอต้องกลับบ้านเพื่อ รักษา?หญิงสาวดูเหมือนจะรู้ว่าหลินฟานสงสัยและอธิบายว่า “อาการป่วยของปู่ฉันรักษาในโรงพยาบาลไม่ได้เขามียาพิเศษอยู่ที่บ้าน”

หลินฟาน พูดว่า: “เป็นเช่นนั้น บ้านของคุณอยู่ที่ไหน”

หญิงสาวกล่าวว่า “ถนนชุนซี เพนนินซูล่า แมนชั่น”

หลินฟาน พ่นลมหายใจเพนนินซูล่าแมนชั่นนี่คือชุมชนที่อยู่อาศัยที่หรูหราและมีชื่อเสียงในหยุนเฉิงและผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นั่นไม่ต้องบอกว่าพวกเขารวยหรือจน!

ดูเหมือนว่าเขาจะคิดมากเกินไป และอีกฝ่ายก็ไม่ได้โกหกเขา

แมนชั่น เพนนินซูล่าอยู่ใกล้ ๆ และรถของ หลินฟาน ก็ออกไปเร็ว และใช้เวลาประมาณสิบนาที่ก็มาถึง

ระหว่างทาง หลินฟาน ได้เรียนรู้ว่าหญิงสาวคนนี้ชื่อ หลิว ปิงเอ๋อ และชายชราคือปู่ของเธอชื่อหลิวถึงซาน

สิ่งเดียวที่ หลินฟานรู้ ก็คือ มีคนรวยหลายคนที่มีนามสกุลหลิวในหยุนเฉิง แต่ไม่มีใครตรงกับหลิวถึงซานและในขณะที่เขาไม่รู้ว่า ต้นกําเนิดของพวกเขาคืออะไร

หลิว ปิงเอ๋อ ยังเป็นนักเรียนอยู่ เธออยู่บ้านในวันหยุดวันนี้ เธอควรจะพาคุณปู่ออกไปพักผ่อนหลังอาหารเย็นใครจะรู้ว่าจู่ๆคุณปู่ของเธอก็ล้มป่วยและเธอก็ตื่นตระหนกมากถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณปู่ เธอจะไม่สามารถรับผิดชอบเรื่องนี้ได้

เพนนินซูล่า แมนชั่น

รถของหลินฟาน จอดอยู่ข้างนอก

“พี่หลิน คุณช่วยฉันพยุงคุณปูที่ แล้วด้วยฉันจะไปเอายาให้คุณปู่” หลิวปิงเอ๋อกล่าว

หลินฟาน พยักหน้า “ไม่มีปัญหา”

เขาลงจากรถ อุ้ม หลิว ถึงซาน ไว้บนหลังของเขา และตามหลิว ปิงเอ๋อเข้าไปข้างใน

ข่าวอาการเจ็บป่วยของหลิวถึงซานได้ปะทุขึ้นอย่างรวดเร็วในตระกูลหลิวและมีคนสองสามคนวิ่งเข้าไปในห้องนั่งเล่นพร้อมกัน ทุกคนแต่งกายอย่างสดใสและชายที่แข็งแกร่งสองคนในชุดสูท และรองเท้าหนังเช่นผู้คุ้มกัน

“เกิดอะไรขึ้น คุณเป็นใคร”

ชายวัยกลางคนที่ดูสง่างามคนหนึ่งจ้องไปที่ หลินฟาน พูดด้วยน้ําเสียงก้าวร้าวเล็กน้อย

หลินฟาน วาง หลิว ถึงซาน ลงบนโซฟา แล้วพูดว่า “ชายชราเป็นลมบนถนน ผมบังเอิญผ่านมาและพาพวกเขากลับมาที่นี่”

มีคน เข้ามาเพิ่ม..

ชายวัยกลางคนยิ่งโกรธมากขึ้น และเหลือบมองกลับไปที่บอดี้การ์ดทั้งสอง : “พวกคุณทําอะไรอยู่ชายชราออกไปทําไมไม่ตามไป?”

บอดี้การ์ดทั้งสองกลัวชายวัยกลางคนเล็กน้อย และพวกเขาก้มหน้าลง และไม่กล้ามองชายวัยกลางคน