ระบบลงชื่อเข้าใช้ระดับพระเจ้า เริ่มต้นจาก 100 พันล้าน - ตอนที่ 180 ใครกล้าที่จะรุกราน ผู้เป็นอมตะของตระกูลหลิว

ตอนที่ 180 ใครกล้าที่จะรุกราน ผู้เป็นอมตะของตระกูลหลิว

หลังจากที่ หลิว ปิงเอ๋อ ออกมาข้างหน้าโจวเถียนหันไปหาจูซีคุนโดยตรงตบจูซีคนด้วยมือของเขาเองและแม้กระทั่งผลักเขาออกไปด้วยไม้กระบอง

จู ซีคุน ปิดหน้าแดง และบวมของเขา สับสน: “ลุงโจว เกิดอะไรขึ้น ถ้าคุณไม่อธิบายฉันจะไม่ไปจากที่นี่”

หลิว ปิงเอ๋อ กล่าวเบา ๆ : “ก่อนที่คุณจะจากไป โปรดขอโทษด้วย”

โจว ยี่เถียน พูดอย่างโกรธเคืองทันที“ยังไม่ได้ยินอีก! รีบไปขอโทษพวกเขาเร็วเข้า!”

ชายวัยกลางคนไม่ใช่คนโง่ ถึงตอนนี้ เขารู้แล้วว่า เขาได้ก่อภัยพิบัติครั้งใหญ่และโจวยี่เถียนโกรธมากดังนั้นจะเห็นได้ว่าหลิว ปิงเอ๋อไม่ใช่ธรรมดาแน่ๆ

ชายวัยกลางคนหน้าแดง เดินไปข้างหน้าหนังเสี่ยวเยว่ โค้งคํานับ และพูดว่า “ฉันขอโทษก่อนหน้านี้ฉันเมาและทําให้ขุ่นเคืองใจ คุณผู้หญิงโปรดยกโทษให้ฉันด้วย”

หนิง เสี่ยวเยว่ ใจดีดังนั้นเธอจะไม่ถือสา ต่อจากนั้นก็กัดริมฝีปาก และพยักหน้าพยักหน้าเบาๆยอมรับคําขอโทษของชายวัยกลางคน

หลิว ปิงเอ๋อ มองไปที่ จ ซีคน: “ถึงตาคุณแล้ว”

จ ซีคุน พูดอย่างโกรธเคือง “เราไม่ได้รังควานเธอ ทําไมเราต้องขอโทษด้วย”

ย์เกียน เขาตบจู ซีคุน อีกครั้ง: “ไอ้สารเลว รีบขอโทษ เธอบอกให้ขอโทษก็รีบขอโทษซะเชื่อหรือไม่ ฉันจะตบแกให้ตาย ตรงนี้!”

รปภ.สองคนมองดูพวกเขา และพวกเขาพยายามทุบตี จู ซีคน

ตอนนี้ จู ซีคุน ไม่มีความช่วยเหลือใดๆ แต่เขาก็ไม่กล้าต่อสู้กับ โจวยเถียนเขาอยู่ภายใต้แรงกดดันในตอนนี้จึงทําได้เพียงระงับความโกรธของเขา:”ฉันขอโทษ”

วันนี้ ด้วยเหตุนี้ คุณหลิวเธอได้บังคับให้เขาขอโทษ และเขารู้สึกเสียใจอย่างมาก

ยี่เถียน กลัวว่าเขาจะสร้างปัญหาอีกครั้ง เขาพูดกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทันทีว่า”ส่งพวกเขาออกไป!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองรีบเร่งขึ้น จับจซึคุน จากซ้ายไปขวาและลากเขาออกจากประตู

ชายวัยกลางคนก็หลบหนีไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

จ ซีคุน และคนอื่นๆ ถูกขับไล่ออกไป

โจว เถียน หันกลับมา และยิ้มขอโทษ หลิว ปิงเอ่อ “คุณหลิว คนพวกนี้ไม่มีหัวคิดอะไรเลยฉันจะช่วยคุณสอนบทเรียนให้พวกเขาเองคุณหลิวคนแบบนี้มีจํานวนมากคุณคงไม่เข้าไปยุ่งกับ คนแบบนี้ใช่ไหม”

หลิว ปิงเอ๋อ ไม่สนใจจู ซีคุน เลยพยักหน้าไป : “บอสโจว คุณทํางานหนักแล้วในครั้งนี้”

โจว ยี่เถียน รีบพูด: “ควรจะเป็นวันนี้ ฉันทําให้พวกคุณขุ่นเคืองมาก ในคืนนี้ค่าใช้จ่ายทุกอย่างฉันรับผิดชอบเองรวมถึงทุกคนที่มาที่ร้าน ในอนาคตจะได้รับส่วนลด 50%

ทุกคนตื่นเต้นมาก เซอร์ไพรส์ บอสโจวจริงใจมาก และความตกใจที่พวกเขาได้รับก่อนหน้านี้หายไปในทันที

หลิว ปิงเอ๋อยิ้ม และพูดว่า “นั่นจะไม่มากเกินไปสําหรับ บอสโจวหรือ?” โจวยี่เถียนกล่าวว่า”ควรจะเป็นมันควรจะเป็นครับ”

เขาโล่งใจ หลิว ปิงเอ๋อยิ้ม และในที่สุดก็เล็กสนใจจูซีคุนกิจการเขาถือว่าเป็นการช่วยเพื่อนเก่าเพื่อช่วยลูกชายของเขาคุณหนูหลิวคนนี้ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลหลิวผู้เป็นอมตะตระกูลหลิว แม้ว่าเขาจะได้รับความกล้าหาญสิบเท่าแก่เขาเขาก็ไม่กล้าที่จะรุกรานพวกเขาถ้าคุณให้จซึคุนสร้างปัญหาในตอนนี้และกวนใจ คุณหลิวเขาอาจจะตายหากรู้ความจริง

เขาไม่อยากอยู่ต่อแล้วพูดว่า“คุณหลิวคุณหลินทุกคนสนุกกันต่อเถอะถ้าเธอไม่มีคําสั่งอื่นแล้วฉันจะไม่กวนถ้างั้นฉันขอลาตรงนี้เลยละกัน”

“ตกลง” หลิว ปิงเอ๋อ พยักหน้าอย่างเฉยเมย

ยีเถียน รีบออกจากห้อง K

หวาง เซียงเฉียน เดินไปข้างหน้าหลิวปิงเอ๋อยื่นมือออกไปและกล่าวด้วยความเคารพว่า”ขอบคุณคุณหลิวในเรื่องนี้”

เขาไม่ใช่คนโง่คุณหลิวคนนี้สามารถทําให้โจวยี่เถียนก้มศีรษะ และฟังเธอได้และแน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนโง่คนธรรมดาไม่ต้องพูดถึงว่าจะเป็นเพื่อนของพี่ฟานได้เขาไม่กล้าดูหมิ่นเธอ

หลินฟานยิ้ม และพูดว่า “ให้ผมแนะนํา นี่หลิว ปิงเอ๋อ นี่เพื่อนของผมหวางเซียงเฉียนเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่าของผม”

“สวัสดี”หลิวปิงเอ๋อกล่าวอย่างสุภาพถ้าไม่ใช่สําหรับหลินฟาน เธอก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเธอเคยผ่านวงสังคมมาแล้วเธอไม่ได้กังวลที่จะรู้จักกับหวางเซียงเฉียน

หวาง เซียงเฉียนรู้สึกปลาบปลื้มเล็กน้อยเขารีบปล่อยมือต่อหน้า หลิวปิงเอ๋อเขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

หลิว ซึ่งเอ่อ ไม่สนใจ หวาง เซียงเฉียน และหันไปหาหลินฟานยิ้ม และพูดว่า”พี่หลินไปกันเถอะฉันจะพาคุณไปพบกับเพื่อนร่วมชั้นของฉัน”

หลังจากที่ หลิว ปิงเอ๋อช่วย หลินฟาน ก็ไม่ลังเลใจ และพูดว่า “เอาล่ะเลาหวางฉันไปก่อน”

หวาง เซียงเฉียนยิ้มแล้วพูดว่า “พี่ฟาน อยู่ที่พี่แล้ว”

เขาอิจฉามาก และไม่รู้ว่าพี่ฟาน โชคดีแค่ไหนที่มีเพื่อนที่แข็งแกร่งขนาดนี้ภูมิหลังของเธอไม่ธรรมดาแน่นอน…

หลังจากออกจากห้อง K โจว ยี่เถียน เขากลับไปที่สํานักงานของเขาและไม่นานเขาได้รับโทรศัพท์จากจต้ากัง

“เลาโจว เกิดอะไรขึ้น ฉันได้ยินเสียวคุนพูดว่า นายทุบตีเขาเหรอ?”

ที่ปลายสาย คําถามของ จู ต้ากัง มาพร้อมกับอาการไม่สบายใจ ท้ายที่สุดลูกชายของเขาถูกทุบตี

โจว เถียน ยิ้มอย่างขมขึ้น วันนี้เขาโชคร้ายจริงๆ เขาถ่อมตัวเหมือนหลานชายที่อยู่ข้างหน้าหลิวปิงเอ๋อและตอนนี้เขาต้องขอโทษจตากังอีกครั้งงั้นเหรอ?

“พี่กัง ฉันขอโทษ พี่ชาย ฉันไม่ต้องการทํามันเหมือนกัน หัวใจของฉันตอนนี้มันขมขึ้นมากเรื่องมันเป็นแบบนี้…” โจว ยี่เถียนอธิบายสั้นๆว่าเกิดอะไรขึ้น

จต้ากังสงสัยว่า : “เมื่อไหร่ที่ เลาโจว กลัวเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เธอเป็นใครกัน”

โจว เถียน ลดเสียงของเขา และพูดว่า “เธอมาจากครอบครัวหลิว และเธอเป็นหลานสาวของตระกูลหลิว”

“อะไรนะ?” จู ต้ากัง ตกตะลึงที่ปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์

เขาเข้าใจในทันทีว่าการทุบตี จ ซึคุน ของยี่เถียนในวันนี้ ไม่ได้ทําร้ายจซึคุนแต่ได้ช่วยชีวิตจซีคุน ไว้อย่างชัดเจน!

ใครจะกล้ารุกราน ผู้เป็นอมตะของตระกูลหลิวกัน ต่อให้เขามีสิบชีวิตจูต้ากังก็ไม่กล้าที่จะรุกราน!

“ตาเฒ่าโจว ขอบคุณ ในเรื่องคราวนี้ ฉันจะดูแลคุณในวันอื่น!”

เพียงเพราะเขาได้เรียนรู้ถึงตัวตนของหลิว ปิงเอ๋อ จูต้าทั้งจึงเปลี่ยนจากการให้รับผิดชอบเป็นความกตัญญ…

ในเวลานี้ หลินฟาน ติดตามหลิวปิงเอ๋อและมาที่อีกห้อง

ในห้องเต็มไปด้วยชายหนุ่มและหญิงสาวทุกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นของหลิวปิงเอ๋อพวกเขาส่งเสียงดังในตอนแรกแต่เมื่อเห็นหลิวปิงเอ๋อพาชายแปลกหน้าเข้ามาทุกคนก็เงียบลงและมองไปที่หลินฟาน

“ให้ฉันแนะนํา นี่คือ หลินฟาน ที่ฉันพูดถึง เพื่อนของฉัน” หลิว ปิงเอ๋อ แนะนํา

“สวัสดีทุกคน” หลินฟาน โบกมืออย่างใจเย็น “สวัสดีครับ พี่ฟาน”

เพื่อนร่วมชั้นทักทายกันด้วยรอยยิ้มทัศนคติของพวกเขาค่อนข้างเป็นมิตร แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยได้ยินชื่อหลินฟานมาก่อนแต่ หลิวปิงเอ๋อได้แนะนําและทุกคนก็ต้องการให้หลิวปิงเอ๋อได้หน้า

ในหมู่พวกเขามีเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เห็น หลินฟาน และหลิว ปิงเอ๋อ เดินด้วยกันตาของเขาดไม่ค่อยดีนัก

เด็กชายคนนี้แต่งตัวดี หล่อ ดูจากเสื้อผ้าแล้ว ภูมิหลังทางครอบครัวของเขาน่าจะดีมาก

หลิว ปิงเอ๋อ ทักทาย “พี่หลิน เชิญนั่งลง”

หลินฟาน เดินไปด้านข้าง และนั่งลง ตอนแรก หลิว ปิงเอ๋อ คุยกับเขาแต่ต่อมาหลิวปิงเอ๋อถูกเพื่อนร่วมชั้นลากไป เล่นเกมส์

หลินฟาน ไม่รู้จักใครเลยและเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆก็ดูเขินอายเกินกว่าจะพูดคุยกับเขาได้ดังนั้นเขาจึงถูกทิ้งไว้คนเดียวหยิบเบียร์กระป๋องแล้วดื่มในขณะที่ดูหลิวปิงเอ๋อ และคนอื่นๆกําลังเล่นอยู่

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสหลินฟานรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะคิดถึงช่วงเวลาที่เขาเป็นนักเรียน

ตั้งแต่เรียนจบเขาแทบไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัยเลยและไม่เคยมีเวลาว่างแบบสบายๆอย่างเหล่านักเรียน

หลิวปิงเอ๋อเล่นกับเพื่อนร่วมชั้นของเธออยู่พักหนึ่งและเมื่อเธอคิดถึงหลินฟานเธอเดินไปหาหลินฟานและพูดด้วยรอยยิ้มว่า”พี่หลิน มาเล่นด้วยกันเรากําลังจะเต้นรํา”

หลินฟาน ส่ายหัวไปมา แล้วพูดว่า “ไม่มีทาง ผมไม่เคยเต้นรํา ผมควรกลับได้แล้ว”

ที่นี่น่าเบื่อเกินไป เขาอยากจะกลับไปดื่มกับเลาหวาง

หลิวปิงเอ๋อกล่าวว่า”พี่หลินอย่าเพิ่งจากไปเราจะไปดื่มกันทีหลังฉันอยากจะขอให้พี่หลินดูแลฉัน ตกลงไหม”