ระบบลงชื่อเข้าใช้ระดับพระเจ้า เริ่มต้นจาก 100 พันล้าน - ตอนที่ 208 ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์แสร้งทําเป็นต่อหน้าหลินฟาน เตะโดนแผ่นเหล็กเข้า!

ตอนที่ 208 ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์แสร้งทําเป็นต่อหน้าหลินฟาน เตะโดนแผ่นเหล็กเข้า!

หอประชุมอาคารโจวเถียน

วันนี้เป็นการประชุมผู้เช่าบริษัททุกแห่งที่ประจําอยู่ในอาคารโจวเถียนจะต้องส่งตัวแทนไปร่วมงานโดยปกติแล้วไม่ใช่หัวหน้าหรือผู้รับผิดชอบพื้นที่ สิ่งเหล่านี้สามารถอธิบายได้ว่าเป็นชนชั้นสูงในทางธุรกิจ

ท้ายที่สุด ค่าเช่าของอาคารโจวเถียนนั้นไม่ถูกและยังมีข้อจํากัดสําหรับบริษัทที่สามารถเข้าไปในอาคารได้โดยทั่วไปผู้ที่สามารถเข้าไปในอาคารโจวเถียนได้นั้นต้องเป็นบริษัทขนาดใหญ่และทรงพลังแม้กระทั่งบริษัทชั้นนํากว่า 500 แห่งก็ตาม

บรรดาบริษัทชั้นนําในทําเนียบฟอร์จูน 500 ต่างก็มีความมั่นใจในตัวเองสูงการประชุมผู้เช่ายังเป็นโอกาสสําหรับชนชั้นสูงเหล่านี้ ในการสื่อสารหรือผูกสัมพันธ์กันได้ในเวลานี้พวกหัวกะทิรวมตัวกันในห้องประชุมและสื่อสารกันเป็นกลุ่มกลุ่มละสามหรือห้าคนและสิ่งที่พวกเขาพูดถึงมากที่สุดคือเรื่องที่เกี่ยวข้องกับอาคารโจวเถียน

“คุณเคยได้ยินไหมว่าตึกโจวเถียน เปลี่ยนมือแล้ว!”

“ไม่ คุณได้ข่าวมาจากไหน”

“ไม่รู้ ฉันเพิ่งกลับมาจากอเมริกาวันนี้ และเพิ่งลงจากเครื่องบินมา”

“ใครคือ เจ้าของคนใหม่?”

“ฉันได้ยินมาว่าเป็นชายหนุ่มชื่อ ลิน ฟาน”

“หลิน ฟาน? ไม่เคยได้ยินเลยผู้ชายคนนี้เป็นอัจฉริยะงั้นเหรอ?”

ในขณะที่ทุกคนกําลังคุยกันโม่จุนเหลียงก็เดินเข้ามาพร้อมกับ หลินฟาน

โม่ จุนเหลียง เป็น ซีอีโอ ของ หัวเซียโจวเถียนรับผิดชอบการจัดการรายวันของอาคารโจวเถียนคนที่ทํางานในอาคารโจวเถียน รู้จักโม่จุนเหลียงดี
ทุกคนออกมาทักทายกันชั่วขณะหนึ่งและค่าชมก็เข้ามาทีละคน

สําหรับ หลินฟาน ไม่มีใครรู้จักเขา

และเมื่อเห็นหลินฟานแต่งตัวเหมือนขอทานริมถนนตามข้างแผงลอยพวกเขาคิดว่าหลินฟานอาจจะเป็นช่างซ่อมบํารุงที่ โม่ จุนเหลียงน่าเข้ามา

“คุณโม่ ฉันเพิ่งไปรายงานคนของคุณมาว่าแอร์ที่นี่เสียนิดหน่อย และมันก็ร้อนมากนี่เป็นพนักงานซ่อมบํารุงหรือเปล่าโปรดให้เขาไปซ่อมให้โดยเร็วเถอะครับคุณลองไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับเครื่องปรับอากาศ!”

ชายหนุ่มผู้มีเกียรติในชุดสูทแบรนด์เนมพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่หลินฟาน

หลินฟาน เหลือบมองอีกฝ่ายเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร

โม่ จุนเหลียง เดิมยิ้มอย่างสุภาพกับทุกคน

ได้ยินดังนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

นี่มันบ้าอะไร!

ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้!

โม่ จุนเหลียง ปฏิเสธอย่างรวดเร็ว:“ไม่”

ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์กล่าวว่า“โอ้เปล่าหรอกได้โปรดหาคนไปซ่อมมันด้วยเถอะ ฉันเพิ่งกลับมาจากการเดินทางไปทําธุรกิจที่ไอซ์แลนด์อากาศที่นั่นหนาวมากแถมยังรู้สึกไม่สบายตัวอยู่บ้างพอกลับมาที่นี่”

นี้บังคับ…กัน ใช่ไหม?

โม่ จุนเหลียง พูดว่า “ฉันจะหาคนซ่อมให้ที่หลัง การประชุมจะเริ่มเร็ว ๆ นี้ ถ้าคุณรู้สึกอึดอัดคุณออกไปได้ยังไม่สายเกินไปสําหรับคนอื่นๆ”

ชายหนุ่มชั้นสูงโดยธรรมชาติเมื่อได้ยินคําพูดของโม่จุนเหลียง เขาไม่มีความสุขเล็กน้อยและยิ้มอย่างรวดเร็ว:”ไม่เป็นไรจริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้ร้อนขนาดนั้น”

โม่ จุนเหลียงไม่สนใจชายผู้สูงศักดิ์หันศีรษะ และโค้งคํานับให้ หลินฟาน ด้วยความเคารพกล่าวว่า: “คุณหลิน เชิญทางนี้”

หลินฟาน พยักหน้า และเดินตาม โม่ จุนเหลียง ไปที่นั่ง

เมื่อเห็นเช่นนี้ทุกคนรอบตัวก็ตะลึงเกิดอะไรขึ้นประธานโม่ให้เกียรติชายหนุ่มที่แต่งตัวโทรมๆคนนั้น มาก!

ตัวตนของชายหนุ่มคนนี้ดูไม่ธรรมดา

ทันใดนั้นทุกคนก็เงียบลงโดยไม่ได้ตั้งใจและสายตาของพวกเขาก็จ้องไปที่หลินฟานชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ที่พูดสั่งหลินฟานเพิ่งรู้ว่าเขาอาจจะทําให้ใครบางคนขุ่นเคืองและท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไป

โม่ จุนเหลียง เชิญ หลินฟานไปที่นั่งและแนะนําในที่สาธารณะว่า : “ทุกคนก่อนการประชุมในวันนี้จะเริ่มต้นขึ้นฉันอยากจะแนะนําคนคนหนึ่งนี่คือคุณหลินหลินฟานประธานคนใหม่ของหัวเซียโจวเถีย และเจ้าของอาคารโจวเถียน!”

อะไร?

ผู้ชมตกตะลึง และทุกคนก็ตกตะลึง

จริง หรือไม่ชายหนุ่มผู้นี้ซึ่งสวมใส่เสื้อผ้าแผงลอยเป็นเจ้าของอาคารโจวเถียนคนใหม่?ทุกคนตกอยู่ในภวังค์
“ไม่น่า เขายังเด็กเกินไป!”

“ฉันได้ยินถูก หรือเปล่า”

“นี่.. เกิดอะไรขึ้น?”

พวกเขาล้วนเป็นชนชั้นสูงโดยปกติเมื่อพวกเขาเห็นหลินฟานแต่งตัวแบบนี้พวกเขาจะไม่แม้แต่จะมองพวกเขาตรงๆเลยเพราะการเป็นชนชั้นสูงพวกเขายังคงมีความรู้สึกเหนือกว่าเมื่อคนยากจน และเปรี้ยวในสายตาของพวกเขามีตัวตนที่อยู่ไกลเกินเอื้อมพวกเขาก็ตกใจอย่างเป็นธรรมชาติและไม่อาจรับมันได้ชั่วขณะหนึ่ง

ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ตอนนี้ มีหน้าซีดและเหงื่อเย็นๆออกนี่บ้าอะไร เขาเพิ่งขอให้เจ้าของตึกโจวเถียนคนใหม่ซ่อมเครื่องปรับอากาศงั้นเหรอ?

เมื่อมองดูท่าทางของพวกเขาดวงตาของหลินฟานก็ดูขี้เล่นเล็กน้อยเหล่าชนชั้นสูงที่เรียกว่ามักจะชอบแต่งตัวและแยกแยะผู้คน แต่น่าเสียดายที่พวกเขาได้พบกับหลินฟานสําหรับคนเหล่านี้หลินฟานเป็นมุมมองที่แสนจะชั่วร้ายของพวกเขา

โม่ จุนเหลียง กล่าวด้วยความเคารพ“คุณหลินโปรดพูดอะไรกับ ทุกคนสักสองสามคํา”หลินฟานพยักหน้าและกล่าวว่า“สวัสดีทุกคนผมหลินฟานผมเพิ่งซื้ออาคารโจวเถียนในราคา 10 พันล้านในวันนี้และเป็นเจ้าของทั้งหมดที่นี่แต่พี่เหลียงยังคงรับผิดชอบการดําเนินงานของอาคารโจวเทียนดังนั้นโปรดให้ความร่วมมือกับพี่เหลียงในอนาคตนั่นคือทั้งหมดที่ผมจะพูด”

ค่าพูดสั้นๆ ด้วยน้ําเสียงที่สงบดูเหมือนจะเป็นคําพูดอะไรบางอย่างที่ออกจะธรรมดามาก

อย่างไรก็ตาม ทุกคนในกลุ่มผู้ชมคุกเข่าลง

หมื่นล้านซื้อตึกโจวเถียน โอ้พระเจ้าเขารวยมาก!

รวยได้ขนาดนี้!

คนที่ร่ํารวยเช่นนี้ ยังคงแต่งกายต่ำต้อย และติดดิน ชนชั้นสูงที่เรียกว่าพวกเหล่านี้ว่าแต่งตัวเหมือนสุนัข แต่พวกเขากับเทียบไม่ได้เลย กับหลินฟาน
ยง

พวกเขาก้มศีรษะลงโดยอัตโนมัติ

ชนชั้นสูงบางคนหน้าแดง และรู้สึกละอายใจต่อหน้า หลิน ฟาน

หลังจาก หลินฟาน พูดจบ เขาก็เดินลงจากแท่น และมอบการประชุมในครั้งนี้ ให้ โม่ จุนเหลี

ในช่วงเวลาหนึ่ง บรรดาชนชั้นสูงของบริษัทต่างๆ ได้เข้ามาประจบประแจง หลินฟาน ต่อหน้า เจ้าของอาคารโจวเถียน คนใหม่ พวกเขาทั้งหมดเพิกเฉยต่อเสื้อผ้าของ หลินฟาน โดยอัตโนมัติ

และเสื้อผ้าของเขา มันก็ไม่สําคัญอีกต่อไป

“สวัสดีครับ คุณหลิน ผมแจ็ค เป็นประธานของธนาคารกลางจีน ในเขตภูมิภาคของจีน” “สวัสดีครับ คุณหลิน ผมหลี่ อี้ซาน รองประธาน Volkswagen”
“สวัสดีครับ คุณหลิน ผมเป็นประธาน ของนีออน กั๋วซงเซีย กรุ๊ป ของเขตภูมิภาคของจีน โปรด

ดูแลผมด้วย”

”
ทุกคนแนะนําตัวเอง และพยายามจับมือกับ หลินฟาน

หลินฟาน ทักทายพวกเขาอย่างสุภาพ

“คุณหลิน คุณอายุยังน้อย และยังหล่อมาก แม้ว่าฉันจะได้ยินว่าตึกโจวเถียนเปลี่ยนมือ แต่ฉัน

ไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าของคนใหม่ จะอายุน้อยเพียงนี้”

“คุณหลินก็เข้าถึงได้ง่ายมากและออกจะติดดินเทพสมัยนี้ชอบความหรูหราต่ำๆ ไม่ได้มีความหมายแฝงใดๆ เลย”

“คุณหลินเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับคนหนุ่มสาวในรุ่นผม จริงๆ”

ทุกคนเต็มไปด้วยค่าชมเสื้อผ้าที่พวกเขาดูถูกแต่เดิม กลับกลายเป็นคําชมเชยในปากของพวกเขา

หลินฟานรู้สึกขบข่าในใจแค่ฟังคําชมเหล่านี้ คนพวกนี้จะคายงาช้างหรือถ่มน้ําลายเข้าปากทั้งหมดขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาพูดกับใคร อย่าจริงจังเกินไปสําหรับเรื่องนี้

“สวัสดีคุณหลินฉันเหอจินเซ็งผู้จัดการฝ่ายการตลาดของ บริษัทตานหม่ายอินเตอร์เนชั่นแนลฉันทําให้คุณขุ่นเคืองได้โปรดอย่าเก็บไปใส่ใจคุณหลิน”

ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ที่เพิ่งเรียกหาหลินฟานเพื่อซ่อมเครื่องปรับอากาศในที่สุดก็พบโอกาสที่จะได้อยู่ต่อหน้าหลินฟานด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเขาตื่นตระหนกมาก

ทําให้เจ้าของอาคารโจวเถียนขุ่นเคืองหากพวกเขาต้องการแก้ไขมัน มันก็ง่ายจริง เพราะ

พวกเขาคือเจ้าของอาคาร

หลินฟาน กล่าวว่า “ไม่เป็นไร มีปัญหากับเครื่องปรับอากาศที่นี่ เป็นความรับผิดชอบของเราและสําหรับโจวเถียนคุณควรที่จะเรียกหาฉันไปเพื่อซ่อมมัน”

เหอ จินเซิง เหงื่อออกอย่างรวดเร็ว พูดด้วยรอยยิ้ม: “ฉันไม่มีตา มันเป็นความผิดของฉันเองคุณหลินความจริงก็คือฉันเพิ่งกลับมาที่ประเทศจีนและฉันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยมันไม่ได้เกี่ยวกับเครื่องปรับอากาศอะไร”

จริงๆแล้วเขาก็แค่อยากจะแกล้งบอกให้คนอื่นรู้ว่าเขากลับมาจากการเดินทางไปทําธุรกิจที่ไอซ์แลนด์และเพียงแค่จะอวดแต่ใครจะรู้ว่าเขาไปเตะโดนเหล็กเข้าให้ตอนนี้เขาอยากจะทุบจานเขวี้ยงหม้อจริงๆ!

หลินฟานพ่นลมหายใจ:”ดูเหมือนว่าคุณจะปรับตัวเข้ากับสภาพอากาศของประเทศไอซ์แลนด์ได้ดีมากกว่าหากคุณต้องการให้ฉันบอกเจ้านายของคุณและปล่อยให้คุณได้อาศัยอยู่ในไอซ์แลนด์ มันคงจะดีหรือไม่”

เหอ จินเซิงหน้าซีดด้วยความตกใจ เขาแกล้งท่าเป็นว่า”ฉันเคยไปไอซ์แลนด์แล้วไม่เป็นไรๆ”จริงๆแล้วเขากําลังจะตายในไอซ์แลนด์ด้วยความหนาวเย็นเขาตั้งตารอที่จะกลับไปจีนอยู่ทุกวันฉันไม่อยากกลับไปนับประสาอะไรกับเป็นผู้อยู่อาศัยถาวรที่นั่นนี่คุณจะฆ่าฉันงั้นเหรอ!
ตุบ!

ด้วยความกลัว เหอ จินเซ็ง คุกเข่าลงตรงหน้า หลินฟาน*[ทุบจาน เขวี้ยงหม้อ] – เป็นประโยคสํานวนจีนกล่าวถึงการกล่าวโทษตนเอง ที่กระทํา

การใดไม่ยั้งคิดหรือไตร่ตรองให้ดีก่อน