ระบบลงชื่อเข้าใช้ระดับพระเจ้า เริ่มต้นจาก 100 พันล้าน - ตอนที่ 237 เขาเป็นแขกรับเชิญของคุณปู่

ตอนที่ 237 เขาเป็นแขกรับเชิญของคุณปู่

หลินซานชานและเฉิงเสี่ยวลู่มีความสุขและอดจะโล่งใจไม่ได้ เมื่อในที่สุดคุณหนูเจียที่ดื้อรั้นได้รับการบทเรียนในสิ่งที่เธอเป็นคนก่อขึ้นมา

“ขอบคุณค่ะพี่ชาย!”หลินซานชานกระโดดมาอยู่ในอ้อมแขนของ หลินฟานและเธอกอดพี่ชายของเธอแน่นโชคดีที่เขาอยู่ที่นี้ไม่เช่นนั้นเธอจะไม่รู้ว่าต้องทําอย่างไรต่อไป

เธอไม่กล้ายุ่งกับหญิงสาวที่ร่ำรวย และมีอํานาจอย่างเจียเสวี่ยหลิง แต่ก็โชคดีที่หลินฟานมีมากยิ่งกว่านั้นอีก

เฉิงเสี่ยวลู่มองดูหลินฟานด้วยความชื่นชมบนใบหน้าความชื่นชมของเขาที่มีต่อหลินฟานเป็นเหมือนแม่น้ำที่ไหลเชี่ยว… เทพบุตรของเธอหล่อมาก!

“ถ้าเขาเป็นแฟนของ.. ฉันอ่าแค่คิดก็ใจละลายแล้ว”เฉิงเสี่ยวลู่คํารามภายในใจแม้ว่าเธอจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของหลินซานชานแต่ถ้าเธอสามารถเป็นพี่สะใภ้ของหลินซานชานได้เธอก็จะไม่มีความลังเลใจเลย..

นักเรียนที่อยู่รอบๆมองหลินฟานด้วยความชื่นชมครูหลินหล่อมาก และวันนี้เป็นฉากที่มีชื่อเสียงและจะกลายเป็นเรื่องกล่าวถึงในทั่วทั้งโรงเรียนอย่างแน่นอนหากมันถูกเผยแพร่ออกไปในอนาคต

หลินฟานเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเพียงเพื่อจัดการกับเจียเสวี่ยหลิงมันไม่ได้ยากความยากลําบากที่แท้จริงคือเจียจั่วเจิ้นที่อยู่เบื้องหลัง เจียเสวี่ยหลิง

หลังจากเหตุการณ์ในวันนี้เจียจั่วเจิ้นกลัวว่าเขาจะตอบโต้กลับหาเขารุนแรงขึ้นอีกแน่และตอนนี้เขาก็ยังไม่มีวิธีจัดการกับเจียจั่วเจิ้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อทหารเข้ามาปิดกั้นและน้ำเข้ามาปกคลุม แน่นอนว่าหลินฟานไม่เคยกลัว สิ่งใดนั่นคือเหตุผลที่เขาสอนบทเรียนให้กับเจียเสวี่ยหลิงในวันนี้

“กินข้าวเสร็จแล้วใช่ไหม นั้นพวกเธอก็กลับเข้าโรงเรียนได้แล้ว” หลินฟานยิ้ม

ดังนั้น ทั้งสามคนจึงออกจากร้านไปและกลับไปโรงเรียน

“พี่ชาย คุณหนูเจียคนนี้ ทําไมเธอถึงต้องตีหนูด้วยและเธอยังบอกว่ามันเกี่ยวข้องกับพี่” หลินซานชานจ่าบางสิ่งได้และถามด้วยความสงสัย

หลินฟาน กล่าวว่า“ตอนนี้พี่คงไม่สามารถบอกอะไรได้นักไว้เมื่อพี่มีเวลากว่านี้จะบอกเธอใน

ภายหลัง ตอนนี้พี่มีงานเลี้ยงวันเกิดที่จะต้องไปร่วมเรื่องนี้เอาไว้คุยในภายหลังแล้วกัน”

“ไม่เป็นไรหรอกคะ”ๆ

หลิน ซานชาน ไม่ได้ถามคําถามใด ๆ เพิ่มเติมเมื่อพวกเขาไปถึงที่หน้าประตูโรงเรียนทั้งสามก็แยกจากกันหลินซานชานและเฉิง เสี่ยวลู่กลับไปที่หอพักและหลินฟานก็จากไป

ทันทีที่เขาขึ้นรถ หลินฟานได้รับโทรศัพท์จากหลิวปิงเอ๋อ

“พี่หลินงานเลี้ยงวันเกิดเริ่มตอนหกโมงเย็นพี่จะมาเมื่อไหร่คะ” หลิวปิงเอ๋อถามงานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่คืนนี้จะเชิญผู้มีเกียรติหลายคนแต่ในบรรดาแขกผู้มีเกียรติหลิวปิงเอ๋อดูเหมือนจะสนใจเฉพาะหลินฟานเท่านั้น

หลินฟาน มองดูเวลา และพูดว่า“ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

เดิมทีเขาวางแผนจะกลับไปที่หยุนติงวิลล่าเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นชุดที่แอนนาช่วยนํามาให้เขาครั้งล่าสุดและมันก็ยังอยู่ในหยุนติงวิลล่า

แต่เมื่อเขาล่าช้าจากเหตุการณ์ของหลินซานชานมันก็สายเกินไปที่จะกลับไปที่หยุนติงวิลล่าในตอนนี้และหากเขากลับไปจะต้องไปงานสายแน่นอน

หลินฟานชั่งน้ำหนักในเรื่องนี้เป็นการยากที่จะยอมรับการสวมใส่เสื้อผ้าแผงลอยริมถนนไปในงานเลี้ยงวันเกิดหรือจะเป็นเรื่องยากกว่าที่จะไปสาย?

หลินฟาน รู้สึกว่ามันจะเป็นอย่างหลังซะมากกว่าถ้าเขาไปสายสําหรับงานเลี้ยงวันเกิดของชายชรานี่อาจทําให้เขาไม่มีความสุข!

หลินฟานยังคงเคารพหลิวถิงซานเป็นอย่างมากและเขาก็ไม่ต้องการให้สิ่งนี้เกิดขึ้น

ในเวลานี้หลินฟานอดไม่ได้ที่จะนึกถึงแอนนาและถ้าแอนนายังอยู่ที่นี่ก็คงจะดีไม่น้อยเขาสามารถขอให้แอนนาช่วยส่งเสื้อผ้ามาให้ได้ในฐานะที่เป็นแม่บ้านของเขา ..นี่จริงๆแล้วแอนนาก็ให้ความอุ่นใจแก่เขาในด้านนี้จริงๆ

หลินฟานตัดสินใจที่จะพิชิตแอนนาโดยเร็วที่สุด

คฤหาสน์ เพนนินซูล่า

สิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในวันนี้คือหลิวถิงซานอยู่ที่นี่งานเลี้ยงวันเกิดของ คุณหลิวมีบุคคลที่มีชื่อเสียงมากมายเข้าร่วมรวมทั้งนักการเมือง และนักธุรกิจรถยนต์หรูหราเต็มทางเข้าในชุมชน

รถ Rolls-Royce ของ หลินฟานมาถึงทางเข้าของคฤหาสน์ เพนนินซูล่าและเขาไม่สามารถเข้าไปได้ครู่หนึ่งมีป้ายเตือนอยู่ที่ทางเข้าและที่จอดรถก็เต็มแล้ว..

หลินฟานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหาที่จอดรถนอกชุมชน แล้วเดินเข้าไปในคฤหาสน์เพนนินซูล่า

คฤหาสน์ของครอบครัวหลิวดูมีชีวิตชีวาและเต็มไปด้วยแขกเหรื่อมากมาย

มีชายสองคนของครอบครัวหลิวกําลังต้อนรับแขกที่หน้าประตู แขกทุกคนจะแสดงการ์ดเชิญ

และลงชื่อเข้างานไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้าสู่ครอบครัวหลิวได้เฉพาะผู้ที่ได้รับเชิญเท่านั้นที่มีสิทธิ์เข้า

เมื่อ หลินฟาน มาที่ประตูชายสองคนของตระกูลหลิวก็หยุดเขาไว้ทันที

“คุณกําลังทําอะไรอยู่?”

ข้ารับใช้ของตระกูลหลิวทั้งสองคนมองไปที่หลินฟานและเมื่อพวกเขาเห็นว่าบนตัวของเขามีแต่สินค้าทั่วๆ ไปทัศนคติของพวกเขาก็เปลี่ยนไปในทันใด..

แขกที่มาที่นี้ล้วนแต่งตัวสวย และออกสง่างามผู้หญิงใส่ชุดสุภาพ ผู้ชายใส่สูทรองเท้าหนังล้วนแล้วแต่เป็นแบรนด์ดังอย่าง Gucci, Armani, Dolce & Gabbana… ทุกคนไม่กล้าที่จะสวมใส่เสื้อผ้าแบรนด์ต่ําๆ มา และกลัวที่จะเสียหน้าครั้งใหญ่ในงานวันนี้และอาจจะกลายเป็นการกระทําให้เสื่อมเสียต่อหน้าตระกูลหลิวได้

แต่.. สําหรับฟานจริงๆแล้วเขาสวมสินค้ลอยริมถนนซึ่งไม่ใช่ของแบรนด์ใดๆเลยมีแต่เสื้อผ้าราคาไม่กี่สิบหยวนเท่านั้น

นี่ ต้องไม่ใช่แขก.. ข้ารับใช้ทั้งสองเห็นพ้องกันหลินฟานกล่าวว่า “ผมมาที่นี่เพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของผู้เฒ่าหลิว”

“คุณจะเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิด?”

“ไอ้หนู อย่ามาตลก!”

ข้ารับใช้ของตระกูลหลิวทั้งสองพูดด้วยสีหน้าเย็นชาและไม่สุภาพเลย

หลินฟาน กล่าวว่า“ผมชื่อหลินฟานและมาที่นี่เพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดตามคําร้องขอของผู้เฒ่าหลิว”

“หลิน ฟาน?”

“ชื่อนี้.. ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนคุณมีบัตรเชิญไหมเอาออกมาให้ทางเราดูหน่อย!”

หลินฟานเหงื่อตกและพูดว่า“วันนั้นผมรีบเลยไม่รับบัตรเชิญ

“พอกันที คุณไม่สามารถเข้าไปได้ หากไม่มีบัตรเชิญ!”

“ฉันหาดูแล้วไม่มีชื่อคุณอยู่ในรายชื่อแขกฉันคิดว่าคุณมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาคุณคิดว่ามันตลกหรือไง!ออกไปจากที่นี่ซะมิฉะนั้นเราจะขับไล่คุณออกไปเอง!”

หลังจากที่ข้ารับใช้ทั้งสองคนของตระกูลหลิวยืนยันว่าหลินฟานไม่มีการ์ดเชิญบวกกับชุดของหลินฟานพวกเขามั่นใจได้ว่าหลินฟานไม่ใช่แขกและทัศนคติของพวกเขาก็แย่ลงเรื่อยๆทุกคนรอบข้างมองไปในที่เกิดเหตุและมองดูหลินฟานอย่างดูถูกเป็นเรื่องน่าขันที่ผู้ชายคนนี้ แกล้งท่าเป็นแขก จริงๆ

“พี่หลิน!”

ในขณะนี้ มีเสียงอุทานด้วยความประหลาดใจและเพียงเห็นว่า หลิวปิงเอ๋อกําลังวิ่งเข้ามาหาหลินฟานอย่างมีความสุข

“พี่หลินคุณมาแล้วฉันรอคุณตั้งนานเดิมทีฉันอยากจะออกมาต้อนรับคุณแต่บังเอิญฉันเดินออกไปเพียงครู่พอฉันกลับมาก็เจอคุณแล้ว”หลิวปิงเอ๋อกล่าวว่า

การมาถึงของหลินฟานและเธอรีบมาหาเขากระทั่งเธอ..พูดอะไรที่น่าประหลาดใจ.. หลินฟานยิ้มและพูดว่า“ผมเพิ่งมาถึงแต่ผมไม่ได้รับบัตรเชิญดังนั้นผมจึงถูกหยุด”

“คุณหนู เขาเป็นใคร?”

ข้ารับใช้ตระกูลหลิวทั้งสองคนมีเหงื่อเย็นออกแต่แค่ดูหลิวปิงเอ๋อที่กระตือรือร้นเกี่ยวกับเด็กแผงลอยคนนี้เรื่องนี้เข้าใจยากจริงๆ

หลิวปิงเอ๋อหันศีรษะของเธอและพูดอย่างเย็นชาว่า“เขาเป็นแขกรับเชิญจากคุณปู่ดังนั้น

โปรดหลีกทางด้วย!”

“ขอโทษครับ เราไม่รู้จริงๆ”

ข้ารับใช้ตระกูลหลิวทั้งสองคนรีบกล่าวขอโทษและก้าวออกไป เพียงหลิวปิงเอ๋อทักทายเขาเป็นการส่วนตัวและไม่ต้องพูดถึงว่า นายท่านหลิวเป็นผู้เชิญเขามาด้วยตัวเองซึ่งเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ

หลิว ปิงเอ๋อ นํา หลินฟาน เข้าไปข้างใน

ข้ารับใช้ตระกูลหลิวทั้งสองมองหน้ากันและเกือบเสียชีวิตด้วยความสงสัยชายผู้นี้ซึ่งแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแผงลอยทั่วไปไม่มีแม้แต่บัตรเชิญหรืออยู่ในรายชื่อแต่แล้วอย่างไรเขาเป็นแขกได้อย่างไร เขาเป็นใครกัน?เข้าข้างใน

เห็นว่ามีแขกมารวมตัวกันอยู่รอบๆและแขกต่างจับกลุ่มพูดคุยกันเป็นกลุ่มกลุ่มละ 3 หรือ 5 คนนี่คืองานเลี้ยงวันเกิดของหลิวถิงซาน แต่ก็เป็นโอกาสที่หาได้ยากในการสร้างสานสัมพันธ์โดยปกติแล้วแขกที่หาตัวได้ยากบางคนก็สามารถเห็นได้ที่นี่หากมีโอกาสเป็นเพื่อนกันได้ก็จะเปิดโอกาสที่กว้างในหลายๆ ด้าน

ในห้องโถงด้านในมีตําแหน่งที่สะดุดตาเมื่อแขกเข้ามาพวกเขาจะนําเสนอของขวัญซึ่งทั้งหมดเป็นของขวัญให้กับหลิวถิงซาน

คนเหล่านี้ ล้วนมีหน้ามีตาในสังคมและเป็นธรรมดาที่จะให้ของขวัญ มิฉะนั้นไม่ใช่หน้าของเจ้าของงานที่จะหายแต่เป็นหน้าของตัวพวกเขาเองโดยเฉพาะงานที่มีการรวมตัวของเหล่าคนที่มีชื่อเสียงมากมาย

ดังนั้นแม้ว่า หลิว ถิงซาน จะเน้นที่จะไม่รับของขวัญที่มีราคาแพง แต่เขาไม่สามารถหยุดความคิดที่ดีของแขกได้ ดังนั้นการให้ของขวัญจึงกลายเป็นการแข่งขันแบบลับๆ

“นายท่าน เขาและภรรยาส่งกําไลหยกมังกรและฟีนิกซ์มาคู่หนึ่ง”

ข้ารับใช้ที่รับของกํานัลพูดเสียงดังแขกพากันมองไปที่ของขวัญและถูกดึงดูดด้วยกําไลหยกมังกร และฟีนิกซ์ที่เปล่งประกายอยู่ต่อหน้าพวกเขา

เมื่อเห็นปฏิกิริยาเช่นนี้ เขาและภรรยาของเขาก็รู้สึกมีหน้าขึ้นมา และมีความสุขมาก..

หลินฟานเห็นว่าทุกคนเข้ามาเพื่อมอบของขวัญดังนั้นเขาจึงเอนตัวไปหยิบสร้อยข้อมือหยกออกจากกระเป๋ากางเกงของเขา

“นี่คือของขวัญของผม ผมขออวยพรให้นายท่านหลิวได้รับโชคลาภดุจทะเลจีนตะวันออกและมีอายุยืนยาวอย่างหนานซาน”หลินฟานยิ้มแล้วยื่นสร้อยข้อมือหยกไปให้อะไร?

ทุกคนแทบจะหัวเราะคิกคักสร้อยข้อมือหยกนี้ดูหยาบในแวบแรก และไม่มีแม้กระทั่งบรรจุ

ภัณฑ์ มีแค่นั้นเองเหรอ?เมื่อพวกเขาเห็นหลินฟานสวมใส่เสื้อผ้าทั่วๆที่มีราคาไม่กี่สิบหยวนทุกคนอดไม่ได้ที่จะรังเกียจหลินฟาน ในทันที

[รับโชคลาภดุจทะเลจีนตะวันออกและมีอายุยืนยาวอย่างหนานซาน] – สํานวนนี้เป็นคํากล่าวอวยพร

“รับโชคลาภดุจทะเลจีนตะวันออก” – คือการมีโชคลาภดุจน้ำในทะเลบูรพาที่มีสายนํ้าไม่ขาดสายแสดงถึงโชคลาภที่มีมากมาย

“และมีอายุยืนยาวอย่างหนานซาน” – คือการมีอายุยืนนั้นก็เหมือนกับต้นสนบนเขาทักษิณซึ่งอยู่คงทนและยาวนาน

[ 1630338, 3L ] / [ ฝูหยูตงไห่ โซ่วปี่หนานซาน ]