ระบบลงชื่อเข้าใช้ระดับพระเจ้า เริ่มต้นจาก 100 พันล้าน - ตอนที่ 267 พระเจ้าหนังศีรษะของฉันชาจากการดูการแสดงของคุณ

ตอนที่ 267 พระเจ้าหนังศีรษะของฉันชาจากการดูการแสดงของคุณ

ลุงวัยกลางคนที่สวมแว่นตาและดูดีมีสง่ากําลังทํางานในสายการผลิตในตอนนี้เฮอเฉิน!

ในอดีต ความเย่อหยิ่งของเขาไปถึงสวรรค์ท่าทางของเขานั้นทําให้เด็กผู้หญิงหลายพันคนต้องการที่จะติดพันกับเขากระทั่งพรสวรรค์ของเขาก็ได้รับการชื่นชมจากผู้คนนับไม่ถ้วนใน ประเทศจีนเป็นบุรุษผู้ยิ่งใหญ่คนแรกที่ก่อตั้งบริษัทจรวดแต่ตอนนี้เขาดูซีดเซียวผอมบางและดูยากจนมาก…

“ไม่ใช่อย่างนี้ แกทําช้าเกินไป ฉันสอนแกมาหลายกี่ครั้งแล้วฮะ ท่าไมแกถึงจําไม่ได้ซักที!”ข้างเขาชายหนุ่มผมสีเหลืองคํารามใส่ เฮอเฉินอย่างใจร้อน

เฮอเฉิน เงยหน้าขึ้นและมองดูชายหนุ่มหากดูตามอายุก็อาจเป็นลูกชายของเขาได้ด้วยแววตาที่ขลาดกลัว…

“ฉันขอโทษ ฉันจะพยายามเรียนรู้มันต่อ” เฮอเฉินพยักหน้าและโค้งค่านับ

ฮวงเหมานี้อาจไม่ได้จบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นด้วยซ้ำและเฮอเฉินเคยเป็นอัจฉริยะด้านจรวดแต่ตอนนี้ฮวงเหมาชี้ไปที่หัวของเขาและสอนบทเรียนให้กับเขา..

เสือล่ม กับผิงหยาง คืออะไร ก็นั่นแหละ…

“ใช้สมองของแกสิฉันไม่มีเวลามาสอนแกมากนักเวลาของฉันมันล่าช้าไปเพราะแกหมดแล้ว!

เห็นแกงุ่มง่ามแบบนี้หากแกทําไม่ได้ก็ออกไปรีบออกไปเร็วๆ เลย!” ฮวงเหมาพูดอย่างหมดความอดทน

ร่องรอยของความอัปยศอดสูฉายชัดในแววตาของเฮอเฉินแต่มันหายไปในทันทีในไม่กี่วินาทีต่อมาเขายิ้มและพูดว่า“ครับๆไม่ต้องห่วงๆฉันจะคิดเกี่ยวกับมันเอง”

หลังจากนั้นเฮอเฉินก้มศีรษะลงฝึกซ้อมต่อไปแต่เขาก็ดูเงอะงะ และไม่คืบหน้าไปมากนักทําให้ฮวงเหมากลอกตาไปมา
ด้านอื่น ๆ

หลินฟาน จ้องมองไปที่เฮอเฉิน

เป้าหมายปรากฏขึ้นเขาเข้ามาในโรงงานวันนี้เพื่อเฮอเฉินเท่านั้น

ชายหนุ่มสังเกตว่า หลินฟานมองที่เฮอเฉิน และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลุงคนนี้ทําช้ามากใช่ไหมล่ะเขาก็เหมือนกับนายที่เพิ่งเข้ามาใหม่ วันนี้แต่ฉันไม่คิดว่าเขาจะมีโอกาสที่จะผ่านการทดสอบไปได้หรอกนะ”

หลินพ่าน ไม่ได้พูดอะไร..

ชายหนุ่มเตือนว่า : “อย่าเอาแต่ไปมองเขามาลองทําดูเองไหม”

หลินฟาน พ่นลมหายใจความสนใจของเขาตกลงไปที่สายการผลิตที่อยู่ข้างหน้าเขาและเขาก็ยื่นมือออกไป…

ทักษะการประดิษฐ์ระดับสูงสุดเริ่มต้นขึ้น!

มือของหลินฟานราวกับกระพือปีกและรวดเร็วราวกับผี…

ผ่านไปหนึ่งนาที…

หลินฟานท่าไปทะลุ 60…

หลินฟาน มองไปที่ตัวเลขและพูดกับชายหนุ่มที่ตะลึงงันว่า“คุณเพิ่งพูดไป เวลาที่ดีที่สุดที่บันทึกไว้?”ชายหนุ่มตกตะลึง

เกิดอะไรขึ้น? มันเพิ่งเกิดขึ้นจริงๆใช่ไหม?

เขาใช้เวลานานกว่าจะกลับมารู้สึกตัวและเสียงของเขาก็สั่นเล็กน้อย : “20 …”

ถ้าเขาไม่ได้ดู หลินฟาน ทํางานด้วยตาของเขาเองชายหนุ่มคงสงสัยว่าเคาน์เตอร์พังไปแน่ๆพระเจ้าช่วย!

หลินพ่าน ท่าได้ 60 ตัว ในหนึ่งนาที!

เจ้าของสถิติสูงสุด ทําได้มากกว่า 3 เท่าของหัวหน้าหม่า!

สิ่งนี้ เป็นเพียงสวรรค์ เท่านั้นที่รู้!

หลินฟาน ยิ้ม : “ดูเหมือนว่าผมจะผ่านการทดสอบได้”

ชายหนุ่มประหลาดใจ : “เพื่อนทําไมนายถึงทําได้เร็วจังพระเจ้า หนังหัวของฉันชาจากการดูการแสดงของคุณ”

หนุ่มคนนี้ พูดอย่างติดตลกด้วยอารมณ์ที่อ่อนโยนแตกต่างไปจากผู้ชายผมเหลืองคนนั้นอย่างสิ้นเชิง

หลินฟาน มีความสุขที่ได้คุยกับเขาและพูดว่า“ไม่เป็นไรผมยังไม่ได้ทําให้ดีที่สุดเลย”อะไร?

ชายหนุ่มคุกเข่าลง น้องสาวคุณ คุณทําดีที่สุดแล้วไม่ใช่หรือมันจะน่ากลัวขนาดไหนถ้าเขาพยายามทําให้ดีที่สุดจริงๆ

หากคนธรรมดาทําเช่นนี้ได้หรือประมาณสิบครั้งต่อนาทีแล้วถ้า หลินฟานทําให้ดีที่สุดแล้วเขาอาจจะทําได้มากกว่าคนทั่วไปถึงสิบเท่า!

นี่คือค่าจ้างแบบเป็นชิ้นยิ่งท่ามากยิ่งได้มากกล่าวคือเงินเดือนของหลินฟานจะสูงกว่าคนทั่วไปถึงสิบเท่าคนอื่น ๆ ได้ 5,000 แต่เขาได้รับ 50,000

ชายหนุ่มคุกเข่าลง อย่างเชื่อฟัง…

มีสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วในเวิร์กชอปซึ่งดึงดูดความสนใจของทุกคนในเวิร์กชอป ไปได้อย่างรวดเร็ว…

ทีละคนมาดูการทํางานของหลินฟาน

ในไม่ช้า กลุ่มคนที่อยู่บนพื้นก็คุกเข่าลงไปเรียบร้อยแล้ว

พวกเขาทั้งหมดถูกครอบงําด้วยความเร็วราวกับพระเจ้าของหลินฟานพระเจ้า!ทําไมถึงมีคนที่รวดเร็วเช่นนี้ได้…

“แม่ถามฉันว่าทําไมฉันถึงคุกเข่าฉันจะบอกไปว่า ฉันไม่พอใจมาก กับมือคู่นี้ของฉัน!”

“มันดีเกินไป ฉันเคยคิดว่า หัวหน้าหม่านั้นแข็งแกร่งมากอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าหัวหน้าหม่านั้น..ไม่น่าพูดถึงเลย”

“ต่อหน้าเขาฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนพิการ

“ฉันด้วย ฉันเป็นคนพิการจริงๆ”

ทุกคนประหลาดใจ

ไม่ไกลนักเฮอเฉินเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลินฟานแม้ว่าเขาจะไม่ได้มาดูแต่เขาก็รู้ มีคนใหม่มาที่เวิร์กช็อปและความเร็วของเขา ก็ทําให้ผู้ชมตกใจ…

เฮอเฉิน อดไม่ได้ที่จะเหลือบไปมองหลินฟานด้วยความอิจฉา ผู้ชายคนนี้เก่งจริงๆถ้าเขาทําได้เร็วขนาดนี้แม้ว่าเขาจะไม่เร็วเท่ากับหลินฟานก็ตามแต่เร็วเท่ากับหลินฟานแค่ครึ่งหนึ่งก็ยังดี…

ชายหนุ่มคนนี้ คงจะผ่านการประเมิน อย่างแน่นอน เฮอเฉินคิดกับตัวเอง และพอนึกถึงตัวเองเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย…

หลินฟาน เห็นทุกคนวิ่งมาดูแต่เฮอเฉินไม่ได้มาแต่เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับความสนใจจากเฮอเฉินแล้ว

บรรลุเป้าหมายหลินฟานไม่ต้องการถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนมากมายดังนั้นเขาจึงหยุดและไปเข้าห้องนํ้าภายใต้ข้ออ้างเล็กน้อย…

ในที่สุดผู้เห็นเหตุการณ์ก็แยกย้ายกันไปทุกคนยังไม่เสร็จงานของตัวเองแต่ก็แสดงออกถึงความไม่อยากจะเชื่อและพวกเขาต่างก็ตกใจกับความเร็วของมือหลินฟาน

หลินฟาน กลับมาจากห้องน้ำและเหลือบมองที่เฮอเฉิน

อย่างไรก็ตามเขาพบว่าเฮอเฉินถูกดุด่าโดยฮวงเหมาอีกครั้ง…

“ฉันพูดไปกี่ครั้งแล้ว แกก็ยังผิดทําไมแกถึงจํามันไม่ได้ฮะแกมันโง่เกินไปจริงๆ!”

ฮวงเหมา นําหนิเฮอเฉินอย่างไม่สมควรจะทํา…

เฮอเฉิน กล่าวว่า:“ฉันขอโทษฉันจะฝึกอีกครั้ง”

ฮวงเหมา พ่นลมอย่างเย็นชา และกล่าวว่า“หยุดฝึกหยุดๆ ฉันคิดว่าแกควรออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดแกกําลังทําฉันเสียเวลาแกมันโง่มากโง่ตามอายุของแกแล้วแม่ของแกก็คงจะโง่พอๆกับแกสินะ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ว่าทําไมแกถึงโง่อย่างนี้!”

ฮวงเหมาไม่ชอบเรียนหนังสือและคะแนนสอบก็ได้น้อยเกินไป เขาไม่จบมัธยมต้นด้วยซ๊ากลับวิ่งออกไปทํางานเขาไม่มีความรู้ หรือการศึกษาเลยจึงต้องเข้ามาทํางานที่โรงงานบนสาย

การผลิตนี้…

สมัยก่อน ครูด่าว่าโง่แต่ตอนนี้กลับได๋โอกาสด่าคนอื่นว่าโง่…

เฮอเฉินมักจะยอมจํานนเสมอเขาอดทนต่อความหยาบคายของฮวงเหมาอย่างเงียบๆแต่ในขณะนี้ร่องรอยของความโกรธก็ปรากฏอยู่ในดวงตาที่ขุ่นมัวของเฮอเฉิน…

“เจ้าด่าข้าได้ แต่เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ดุด่าแม่ของข้า”เฮอเฉิน กล่าว

ฮวงเหมา ตกตะลึง และพูดอย่างเย็นชาว่า“แก..พูดว่าอะไร?”

เฮอเฉิน กล่าวว่า “ฉันบอกแล้วว่า อย่าดุด่าแม่ข่า”

ฮวงเหมา รู้สึกยินดีมาก.. : “ฉันแค่ดุด่าแม่แกแล้ว.. เกิดอะไรขึ้น คนยากจน ก็คือคนยากจน!

แถมยังเป็น ไอ้โง่ แล้วยังไง แกจะทําอะไรกับเล่าจื๊อได้บ้างฮะ?”

เฮอเฉิน กล่าวอย่างโกรธจัด“หุบปาก!”

เขาหน้าแดง เล็กน้อย เพราะอารมณ์ของเขา

ฮวงเหมา หัวเราะ และพูดว่า : “โอ้วววแกคง… ยังอารมณ์เสียอยู่งั้นเหรอฉันเกือบคิดว่า…แก..ตายไปแล้วแต่แกกล้าที่จะเสียอารมณ์ใส่ฉันมันก็เท่ากับแกนั้นตายไปแล้ว!”

ฮวงเหมา ผลัก เฮอเฉิน

เขาแข็งแกร่งกว่าเฮอเฉินมากเฮอเฉินมีรูปร่างที่ผอมบางทั้งดูอ่อนแอเมื่อถูกผลักเขาก็ถอยหลังไปสองสามก้าวแต่ท้ายที่สุดเขาก็ลงไปนั่งบนพื้นด้วยบั้นท้ายของเขาและแว่นตาของเขาก็ตกลงบนพื้น

และแล้ว เลนส์ตัวหนึ่งก็แตก

ฮวงเหมา หัวเราะเสียงดัง:“ด้วยร่างกายของแก แกกล้าที่จะยืนต่อหน้าฉัน อย่างั้นหรือ?”

เมื่อเห็นเช่นนี้ คนรอบข้างก็มีความสุข และพากันหัวเราะออกมา

ในสายตาของทุกคน ลุงวัยกลางคน ผู้นี้น่ารังแกเกินไปไม่มีใครเห็นใจ คนอ่อนแอแบบนี้ไม่ต้องพูดถึงว่าเฮอเฉินดูเหมือนลุงวัยกลางคนและแสนจะโดดเดี่ยวคนประเภทนี้คือผู้ที่สูญเสียชีวิตไปแล้ว

แว่นตาหลุดออกมา และดวงตาของเฮอเฉินก็พร่ามัวเล็กน้อยเขาพยายามเอื้อมมือไปสัมผัสหาแว่นตาแต่ในภาพเบลอๆเขาเห็นรอยยิ้มจากชายที่มีผมสีเหลืองและถือแว่นตาเขาอยู่ฮวงเหมายิ้ม และกล่าวว่า“ไปหยิบแว่นตาของแกเฮ้ย.. อย่ามาช่วยมันเราจะมาดูกันว่า มัน จะหยิบมันขึ้นมาได้อย่างไรขยะที่ไม่สามารถแม้แต่หยิบเศษแก้วก็ไม่มีสิทธิที่จะอยู่ที่นี่?”ทุกคนมองหน้ากันแม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกว่าฮวงเหมาทําเกินไปแต่พวกเขาก็ไม่กล้าช่วยเฮอเฉินท้ายที่สุดฮวงเหมาก็ไม่ใช่คนที่จะยุ่งด้วยได้..

ในขณะนี้ หลินฟานเดินเข้ามาช้าๆก้มลงและหยิบแว่นตาของเฮอเฉิน

“นี่” หลินฟาน ยื่นแว่นตาให้เฮอเฉิน

ทุกคนตะลึงหลินฟานกล้าช่วยเฮอเฉินหยิบแว่นตา!

ฮวงเหมามองไปที่หลินฟานและไม่มีความสุขในทันที…