ระบบลงชื่อเข้าใช้ระดับพระเจ้า เริ่มต้นจาก 100 พันล้าน - ตอนที่ 280 ท่านอาจารย์ โปรดยกโทษให้ฉันด้วย

ตอนที่ 280 ท่านอาจารย์ โปรดยกโทษให้ฉันด้วย

ซู จินจิน หยิบไม้แกะสลักขึ้นมาดูและพูดด้วยความยินดีว่า“ฉันชอบมันมากมันเหมือนฉัน

รูปปั้นนี้เปรียบเสมือนหุ่นจําลองของเธอมันเหมือนกับเด็กสาวที่มีเสน่ห์มากและมันเหมือนมีชีวิตราวกับว่ามันจะเคลื่อนไหวได้ด้วยตัวมันเองในวินาทีถัดมา

เป็นการยากที่จะไม่ชอบงานฝีมืออันแสนจะเก่งกาจของ หลินฟาน

แม้ว่า ซูจินจินจะไม่เข้าใจงานแกะสลักไม้ แต่หลินฟานจะต้องตั้งใจที่จะแกะสลักไม้ออกมาอย่างประณีตเช่นนี้ได้และสามารถเห็นได้จากการเปรียบเทียบกับของเจ้าของร้านเจ้าของร้าน

สร้างต้นแบบ รวดเร็วกว่าหลินฟานแต่หลินฟานมีความประณีตมากกว่า. .

จะเห็นได้ว่า หลินฟาน เอาชนะเจ้าของร้านนี้อย่างน้อยก็ในแง่ของความเร็วส่วนผลงานก็ต้องดูว่าเจ้าของร้านจะเปรียบเทียบกับ หลินฟานอย่างไรหลังจากที่ท่าเสร็จตุบ!

อย่างไรก็ตาม จู่ๆ เจ้าของร้านก็คุกเข่าลงต่อหน้า หลิน ฟาน

“ท่านอาจารย์ โปรดยกโทษให้กับความไม่รู้ของฉันด้วย!”

เจ้าของร้าน พูดเสียงดัง

ฝีมือของ หลินฟาน แข็งแกร่งมาก จนเขาทําได้แค่คุกเข่าและร้องขอความเมตตา เขากล้าเปรียบเทียบกับหลินฟานได้อย่างไรนี่เป็นเพียงการกระทําให้ตัวเองต้องอับอาย…

ปัจจุบันอาจไม่มีใครเข้าใจงานแกะสลักไม้ดีไปกว่าเจ้าของร้าน รายนี้และแน่นอนว่าไม่มีใครรู้ว่าหลินฟานแข็งแกร่งเพียงใด

ถ้าฝีมือช่างแกะสลักไม้มีคะแนนเจ้าของร้านก็จะถามตัวเองว่าเขาทําสําเร็จได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นนี้แสดงให้เห็นว่าขอบเขตของหลินฟานนั้นยอดเยี่ยมไปแล้วนี้มันถึงจุดสูงสุดไปเป็นที่ เรียบร้อย แล้ว!

เขาไม่กล้าที่จะ อาจเอื้อม!

เจ้าของร้านมองไม่เห็นเทคนิคของหลินฟานเลย!

เขาทําให้รูปปั้นเหมือนจริงได้อย่างไรในท้ายที่สุดเทคนิคการปกปิดรูปปั้นด้วยเศษไม้นี้เจ้าของร้านไม่เคยฝันถึงมันเลย…

พูดได้คําเดียวว่าเก่งกาจเกินไปและเจ้าของร้านก็ทรุดตัวลงกับพื้น

เขาคุกเข่าลง โดยไม่สมัครใจ คุกเข่าอย่างยินยอมราวกับว่าพระภิกษุเห็นพระพุทธเจ้าและลัทธิเต๋าเห็นนักบุญ

เมื่อเห็นเจ้าของแผงลอยคุกเข่าหลินฟานก็ยิ้มเล็กน้อย:“ลุกขึ้นเถอะไม่จําเป็นต้องทําถึง

ขนาดนี้”

เจ้าของร้านกล่าวว่า :“ท่านอาจารย์ฝีมือของท่านยอดเยี่ยมมาก ฉันสงสัยว่าท่านอาจารย์สามารถให้คําแนะนําหนึ่งหรือสองข้อแก่ฉันได้หรือไม่ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อฉันไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน ได้โปรดท่านอาจารย์”

ผู้ชายคนนี้ก่อนหน้านี้ได้เยาะเย้ยหลินฟานอย่างเย่อหยิ่งทั้งตะโกนใส่ผู้คนที่เดินผ่านไปมาจํานวนมากโดยตั้งใจจะทําให้หลินฟานอับอายในที่สาธารณะ

คนแบบนี้หลินฟานไม่สนใจที่จะชี้แนะเขา

“ฉันพูดก่อนหน้านี้ ว่าฝีมือของคุณอยู่ในระดับปานกลางคุณยินดีที่จะยอมรับข้อเท็จจริงนี้หรือไม่” หลินฟาน กล่าวเบา ๆ

เจ้าของร้านอดไม่ได้ที่จะผงกศีรษะ : “ก็ ฉันเป็นคนธรรมดา ไม่กล้าไปเปรียบเทียบกับท่านอาจารย์หรอกเพราะฉันไม่พึ่งตนเองฉันหลงตัวเองเกินไป”

เจ้าของร้านเสียใจต่อการหาญกล้าของเขามากหากเขารู้ว่าหลินฟานเป็นเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่แม้ว่าเขาจะมีความกล้าถึง 10 เท่าเขาก็ไม่กล้าเปรียบเทียบกับหลินฟาน

เขายังกล่าวก่อนหน้านี้ว่าหลินฟานด้อยกว่าตัวเขาเองแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเขาเป็นคนที่อยู่เหนือกว่าตัวเขาเองจริงๆ!

หลินฟานพูดว่า : “ไม่เป็นไรสําหรับการชี้แนะคุณฉันขอโทษฉันไม่คิดที่จะสนใจเรื่องนี้จิน จินไปกันเถอะ”

หลังจากพูด หลินฟานกลับไปที่รถยนต์ไฟฟ้าและในสายตาของทุกคนเขารอซูจินจินขึ้นรถและจากไปโดยทิ้งร่างที่หล่อเหลาไว้เบื้องหลัง
“หล่อมาก!”

“ท่านอาจารย์นี่เขาแต่งตัวแบบบ้านๆแต่นั้นเขาจึงแข็งแกร่งมาก! นี่มัน บุคคลระดับปรมาจารย์!”

“ในที่สุด ฉันก็รู้แล้วว่าทําไมเขาถึงหาแฟนที่สวยได้ขนาดนี้ มันวิเศษมาก!” “จู่ๆฉันก็อิจฉาแฟนสาวของเขา”

ทุกคนถอนหายใจและชื่นชมหลินฟานแต่พวกเขาลืมไปนานแล้วว่าก่อนหน้านี้พวกเขายัง

คงหัวเราะเยาะ หลินฟาน

เมื่อเจ้าของร้านเห็นหลินฟานจากไปเขาก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้ใบหน้าของเขา

ซีด ราวกับว่าเขาพลาดลอตเตอรีแจ็คพอตไป

เขาเสียใจมากเกินไป ต้องเป็นเพราะเขาทําให้อาจารย์รําคาญ และอาจารย์ถึงได้ปฏิเสธที่จะให้คําแนะนําถ้าเขารู้เรื่องนี้เขาควรคุกเข่าเลียอาจารย์ตั้งแต่แรกฝีมือของหลินฟานหาไม่ได้ง่ายๆ ในเรื่องนี้ เขาต้องอยู่เป็นอันดับต้นๆของโลก

เจ้าของร้านถามตัวเองว่าฝีมือของบรรพบุรุษนั้นใช่มันดีจริงๆ และเขาก็ภูมิใจในฝีมือของบรรพบุรุษมาโดยตลอดและไม่เคยลืมเลือนจากมันเลยขยะ

อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับฝีมือของหลินฟานฝีมือของบรรพบุรุษของเขากลับกลายเป็นแค่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เจ้าของร้านก็ตื่นเต้นมาก หยิบไม้แกะสลักที่อยู่ตรงหน้าเขาแล้วเขวี้ยงมันลงกับพื้นอย่างแรง ทําลายไม้แกะสลักนั้นทิ้ง..

“ฉันได้เห็นฝีมือระดับเทพของอาจารย์แล้วฉันจะให้ตัวเองพูดได้ยังไงว่าฉันเป็นช่างฝีมือจากนี้ไปฉันจะไม่แกะสลักมันอีกต่อไป แล้ว!”

เจ้าของร้าน ถอนหายใจหลินฟานไม่ยอมชี้นําบางอย่างนี่จะเป็นความเสียใจที่สุดในชีวิตของเขา

เมื่อทุกคนเห็นสิ่งนี้พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแต่นี้เป็นความผิดขอเจ้าของร้านเองไม่น่าแปลกใจเลยที่หลินฟานจะไม่ให้คําแนะนําใดๆแก่เขาในเวลานี้หลินฟานได้ออกไปแล้ว

แม้จะไม่สนใจที่จะแข่งกับเจ้าของร้านแต่สุดท้ายก็ยังโล่งใจอยู่บ้างคนพวกนี้ต้องโดนตบหน้าถึงจะสะใจในกรณีนี้เขาได้สมใจแล้ว

เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าของร้านจะเอาชนะเขาเพราะเขามีทักษะการประดิษฐ์ระดับสูงสุดที่ได้รางวัลมาจากระบบ

รางวัลนี้ได้รับการพิสูจน์ครั้งแล้วครั้งเล่าน้ำส้มหนึ่งแก้วผสมแบบสุ่มๆ จะทําให้ต่อมรับรสของเพิ่งรั่วหลานระเบิดขึ้นได้และเธอก็เต็มไปด้วยการสรรเสริญหากเขาทําอย่างตั้งใจในสายการผลิตเขาก็สามารถโยนคนที่เร็วที่สุดสิบคนทิ้งไปบนถนน………ชอบ

ซู จินจิน ซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลังก้มศีรษะลงและเล่นกับไม้แกะสลักในมือยิ่งมองดูเธอก็ยิ่ง

งานแกะสลักไม้นี้ทําได้ดีมากและเป็นของขวัญที่หลินฟานสร้างขึ้นมาเพื่อเธอเองนี่สําคัญมากหลังจากที่เธอกลับไปแล้วเธอจะต้องทะนุถนอมมันอย่างดี…

“หลินฟาน คุณเรียนแกะสลักไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่และคุณยังทําได้ดี ขนาดนี้ ทําไมฉันถึงไม่รู้มาก่อนเลย” ซูจินจินถามด้วยความสงสัย

ตอนเที่ยงดูหลินฟานประกอบชิ้นส่วนต่างๆเธออยากรู้อยากเห็นมากมือของหลินฟานช่างมีพลังมากจริงๆ

หลินฟานพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า“มันน่าเบื่อมากในช่วงหนึ่ง และผมได้เรียนรู้มันจากอินเทอร์เน็ต”

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ซู จินจิน รู้สึกเศร้าเล็กน้อยหลินฟานกล่าวว่ามีช่วงหนึ่งที่เขาเบื่อมากซึ่งเป็นเรื่องปกติ หลังจากที่เลิกกับเธอ

บางที หลินฟาน แค่อยากจะหนีดังนั้นจึงไปเรียนรู้งานฝีมือนี้…

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอรู้สึกผิดเล็กน้อย และเธอไม่รู้ว่า หลินฟาน ผ่านอะไรมาบ้าง ในช่วงสามปีที่ผ่านมา?

ทันใดนั้น เธอก็นึกอะไรบางอย่างได้ใช่เธอรู้สึกผิดอย่างสุดซึ้งต่อ หลินฟานนี่คือสิ่งที่เธอมีมาตลอดแต่เธอไม่ต้องการสัมผัสถึงมัน

ในตอนนั้น ถ้าเธอตั้งใจมากพอ เธอสามารถตัดสัมพันธ์กับครอบครัวซูและอยู่กับหลินฟานต่อไปได้แต่เธอทําไม่ได้ และในที่สุดเธอก็ถูกส่งตัวออกจากประเทศโดยย่าของเธอ

เธอรู้สึกเสียใจต่อ หลินฟาน มันเป็นจุดอ่อนของเธอ ที่ทําให้เธอแยกจากหลินฟานไปในที่สุด

สามปีต่อมา หลินฟาน กลับมาหาเธอ ไม่เพียงแต่ไม่โทษเธอ แต่ยังช่วยเธอให้พ้นจากสถานการณ์เลวร้ายด้วย หากไม่ใช่เพราะ หลินฟานเธอจะไม่สามารถมีสถานะที่เธอมีในทุกวันนี้

ในตระกูลซู

นี่เป็นเรื่องที่เธอรับไม่ได้ และเธอรู้สึกราวกับว่าเธอต้องทําอะไรบางอย่างเพื่อทําให้ใจของเธอสมดุลและทําให้ตัวเธอเองรู้สึกดีขึ้น

เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่า เธอควรทําอย่างไร

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้อยู่กับ หลินฟาน วันนี้ และในขณะนี้ ฟังสิ่งที่ หลินฟานพูดและมองดูไม้แกะสลักในมือของเธอ เธอก็รู้ว่าเธอควรจะทําอะไร

เธอ ซู จินจิน เธออยากเป็นแฟนของ หลินฟาน อีกครั้ง!

เธออยากกลับมาเป็นแฟนของหลินฟานอีกครั้งรักเขาตั้งแต่ครั้งแรกรักเขาอย่างบ้าคลั่งและชดเชยสามปีที่หายไป!

ความคิดนี้ ทําให้เธอรู้แจ้งในทันใด ทําให้เธอรู้สึกกระจ่างชัดมากขึ้นและทันใดนั้นก็เติมเต็มพลังให้กับเธอ

หัวใจของเธอเหมือนดั่งคลื่นที่ปั่นป่วนและเธอไม่สามารถหยุดตื่นเต้นกับมันได้….