ระบบวายร้ายแห่งโชคชะตา - บทที่ 174 หยางอวิ๋น ปะทะ เซียวเทียน

บทที่ 174 หยางอวิ๋น ปะทะ เซียวเทียน

บทที่ 174 หยางอวิ๋น ปะทะ เซียวเทียน

คำพูดนั้นทำเอาลู่หยวนหางตากระตุก สีหน้าบอกอารมณ์ไม่ได้ แต่ท่าทียังคงเกียจคร้าน ราวกับไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งที่หยางอวิ๋นทำมากนัก

เพราะผู้ก่อตั้งกลุ่มอนุญาตแบบนี้ ทำให้ชายคนหนึ่งมีรอยยิ้มออกมาเช่นกัน เขากำลังจะหันกลับไปอยู่กับหยางอวิ๋น …แต่เพียงก้าวไปหนึ่งก้าวก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่กวาดมองมา ครั้นหันไปหาตามสัญชาตญาณ ก็พลันเห็นสายตาของบุตรศักดิ์สิทธิ์ลู่ราวกับหุบเหวไร้ก้น

เขาไม่เก็บมาคิดจริงจัง ยังคงก้าวไปข้างหน้า

ตูม!

พลังมังกรสะเทือนนภาปรากฏขึ้นทันที พวกมันถาโถมใส่ชายผู้นั้น

เสียงสะเทือนเลื่อนลั่นดังขึ้นเพียงชั่วครู่ พลังมังกรก็หายไปพร้อมอีกฝ่าย มีเพียงเลือดเนื้อเล็กน้อยที่กระเซ็นออกมาตกลงสู่พื้นด้านล่าง

แทบทุกคนตกตะลึง พวกเขามองเลือดเนื้อที่ย้อมพื้นที่ให้เป็นสีแดง ความกลัวครอบงำไปทั้งใจ

มันเกิดอะไรขึ้น?!

หลังจากทุกคนในพื้นที่สงบลง พวกเขาล้วนรู้ดีว่าพลังมังกรมหาศาลเมื่อครู่เป็นฝีมือของลู่หยวน

กันเม่ามองโลหิตที่กำลังตกลงมา ในใจของเขาปั่นป่วนไม่สิ้นสุด

ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์ลู่จะกล้าฆ่าบางคนในสำนักมายาศักดิ์สิทธิ์

ถึงแม้เดิมทีสำนักมายาศักดิ์สิทธิ์จะยอมให้ศิษย์สังหารกันเป็นปกติ แต่ผู้ที่สามารถเข้าศึกษาที่นี่ได้ ต่างมีพันธะผูกพันกับตระกูลหรือกองกำลังที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นแฟ้น หรือไม่ก็มีพรสวรรค์ลึกล้ำ

หากคนเหล่านั้นไม่เป็นที่รู้จักมากนักก็ไม่เป็นไร แต่คนที่บุตรศักดิ์สิทธิ์ฆ่าเมื่อครู่คือนายน้อยของตระกูลหนึ่ง!

ลู่หยวนไม่กลัวว่าการลงมือนี้จะทำให้เกิดความไม่พอใจกับตระกูลอีกฝ่าย จนถูกหมายหัวเอาหรือ?!

ช่างอหังการเสียจริง!

สมควรแล้วที่เป็นชายที่กันเม่าอยากรับใช้!

ผู้ใช้โล่กระบี่มองบุตรศักดิ์สิทธิ์ด้วยความเคารพ

คนที่สามารถทะยานสู่ความยิ่งใหญ่ได้ จะต้องมีความเด็ดขาด!

หากมัวแต่ห่วงหน้าพะวงหลัง ยังจะทำอะไรได้อีก?!

“ลู่หยวน! เจ้าทำอะไรลงไป?!”

หยางอวิ๋นชำเลืองมองอย่างเกรี้ยวกราด ด้วยดวงตาแดงก่ำ

ชายที่เพิ่งถูกฆ่าไปคือผู้ที่กล้ายืนหยัดต่อหน้าเขา …บัดนี้ตายไปแล้วจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?!

ศิษย์น้องร่วมสายอาจารย์บรรพชนหอกชำเลืองมอง “ฆ่าคนอย่างไรเล่า เจ้าตาถั่วหรือ?”

ก่อนหยางอวิ๋นจะทันได้ตอบ สายตาของลู่หยวนกวาดมองสมาชิกของกลุ่มเทียนกับกลุ่มอวิ๋นทีละคน เสียงของเขาเย็นชาขึ้นมา “หากพวกเจ้าคือคนของกลุ่มเทียน ย่อมได้รับการปกป้องจากข้าผู้นี้ แต่ถ้าพวกเจ้าทรยศต่อกลุ่มเทียนละก็… ”

แม้ชายหนุ่มจะกล่าวไม่จบประโยค แต่ก็ทำให้หลายคนรู้สึกเย็นเยือกที่ด้านหลัง

พวกเขายังคงตกตะลึงกับการฆ่าคนเมื่อครู่ พวกเขารู้จักอีกฝ่าย เขาคือคนที่เข้าสู่ขั้นเทียมเซียน แต่กลับถูกบุตรศักดิ์สิทธิ์ลู่สังหารในพริบตา

แต่บุตรศักดิ์สิทธิ์ลู่ก็อยู่ขั้นเทียมเซียนไม่ใช่หรือ?!

ทำไมถึงแข็งแกร่งทรงพลังขนาดนี้?!

ในบริเวณ มีเสียงกลืนน้ำลายดังขึ้นเป็นครั้งคราว หลายคนรู้สึกเหมือนรอดพ้นจากภัยพิบัติ

โชคดีที่พวกเขาไม่ได้เป็นคนแรกที่ก้าวออกไป หาไม่แล้วคงกลายเป็นเนื้อสับไปแล้ว

ขณะถอนหายใจด้วยความโล่งอก จิตใจของคนเหล่านี้พลันกระจ่างชัดขึ้นมา

นี่คือสำนักมายาศักดิ์สิทธิ์!

การติดตามผู้นำ ไม่อาจเห็นเพียงสายสัมพันธ์ที่ผ่านมาเท่านั้น แต่พละกำลังคือกฎของทุกสิ่ง!

เหมือนอย่างตอนนี้ ถึงแม้หยางอวิ๋นจะมีสายสัมพันธ์ต่อพวกเขาอยู่บ้าง แต่เห็นได้ชัดว่าลู่หยวนแข็งแกร่งกว่า อีกทั้งพวกเขาก็ไม่มีทางลงรอยกันได้

ดูจากสถานการณ์ปัจจุบัน หากพวกเขาเข้าร่วมกับกลุ่มอวิ๋น สิ่งที่รอคอยอยู่ก็คือความตาย!

หลายคนตั้งมั่นอยู่ในใจ

ในเมื่ออยู่กับกลุ่มเทียนแล้ว เช่นนั้นก็อยู่ต่อไปเลยดีกว่า!

ถึงอย่างไรลู่หยวนผู้เป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์ตระกูลลู่ก็เป็นเสมือนคนคุมที่นี่!

หยางอวิ๋นผู้มองออกว่าคนเหล่านี้แทบจะตัดใจจากการกลับไปหากลุ่มอวิ๋นแล้ว ก็รู้สึกหงุดหงิดสุดประมาณ

เมื่อครู่เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้กำลังจะเปลี่ยนใจแล้วแท้ ๆ แต่ตอนนี้กลับถูกลู่หยวนใช้กำลังบีบบังคับ!

“ลู่หยวน นี่คือบัญชีของกลุ่มอวิ๋น ข้ายังไม่ได้สะสางเลย!”

หยางอวิ๋นชูหอกขึ้น เจตจำนงหอกไร้พรมแดนปกคลุมทั่วพื้นที่พุ่งมายังชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว

“ในเมื่อเจ้ากล้าแตะต้องสมาชิกกลุ่มอวิ๋นของข้า แสดงว่าเตรียมใจที่จะต้องชดใช้แล้วสินะ!”

ทันทีที่สิ้นเสียง หยางอวิ๋นถือหอกไว้ในมือก่อนพุ่งร่างออกไปทันที พร้อมเล็งปลายอาวุธมาที่ศัตรูคู่ฟ้า

เซียวเทียนที่อยู่ข้างหลังอีกฝ่ายขยับในชั่วพริบตา เขาควงกระบี่ยักษ์ ขณะพุ่งตัวออกมารับหอกยาวตรงหน้าไว้แทน

ทันทีที่กลิ่นอายของสายเลือดมังกรรวมตัว พลังวิญญาณรอบข้างพลุ่งพล่านอย่างบ้าคลั่ง ฉีกกระชากทั่วพื้นที่ออกจากกัน

เซียวเทียนคำรามเสียงดัง พบว่ามีชั้นเกล็ดปรากฏขึ้นมาบนแขนของเขา แรงกดดันรอบข้างเข้มข้นขึ้น กลิ่นอายของเผ่ามังกรปรากฏขึ้นทันที

ร่างของหยางอวิ๋นที่ถือหอกเอาไว้ถูกแรงกดดันทั้งหลายกดเอาไว้ ความเร็วของเขาช้าลงไปมากทีเดียว

เขาชักกระบี่ออกมา ฟาดฟันไปทางหยางอวิ๋น

ตูม!!!

กระบี่ยักษ์และหอกยาวปะทะกัน ความผันผวนกระจายจากทั้งสองเป็นวงกว้างไปทั้งแปดทิศ

บุตรแห่งโชคชะตา ปะทะ บุตรแห่งโชคชะตา!

เสียงสั่นสะเทือนแทบจะทำให้ทั่วพื้นที่พังทลายทันที

อาวุธในมือของทั้งสองกระทบและแยกออกจากกัน แรงสั่นสะเทือนที่เกิดจากพละกำลังของต่างฝ่ายต่างยังคงดังก้องไปทั่วอย่างไร้ที่สิ้นสุด

หอกยาวของหยางอวิ๋นสั่นไหว ผลจากแรงสั่นสะเทือนทำให้มันโงนเงนไปมา สายตาของเขาหรี่ลง ขณะมองเซียวเทียนตรงหน้าอย่างระแวดระวัง

เขาดูถูกศิษย์ใหม่มากเกินไป

คิดว่าคนผู้นี้ไม่น่าจะมีอะไร แม้คนอื่นเคยบอกว่าคนผู้นี้เพียงคนเดียวก็สามารถยืนหยัดเหนือยอดฝีมือหนึ่งร้อยคนได้ จนปกป้องศิษย์กลุ่มอวิ๋นทั้งหมดไว้ได้ จากวังวนเหล่าศัตรูที่รุมเข้ามาอย่างคลุ้มคลั่ง แต่เขาไม่ได้คิดจริงจัง

พลังของอีกฝ่ายช่างน่าประทับใจอย่างไม่คาดคิด

ดวงตาของหยางอวิ๋นจับจ้องเกล็ดบนแขนของเซียวเทียน เขาอยู่ในสำนักมายาศักดิ์สิทธิ์มานาน จึงมีประสบการณ์มากมาย

เขามองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่า พลังที่เซียวเทียนใช้คือพลังของมังกรเจินหลง

ที่ฝั่งตรงข้าม เซียวเทียนเองก็กำลังตรวจสอบศัตรูผู้ใช้หอกดำเช่นกัน

คนผู้นี้ยังใช้พลังไม่เต็มที่จริงเหมือนอย่างที่พี่ลู่กล่าวเอาไว้ อีกฝ่ายจำเป็นต้องเก็บงำสั่งสมพลังเอาไว้!

เซียวเทียนมองสายตาของหยางอวิ๋นที่ลุกเป็นไฟ นับตั้งแต่ผจญภัยในพงไพรกับลู่หยวน จนกระทั่งรับโชคชะตาของเผ่ามังกรมา เขาไม่เคยกระตุ้นพละกำลังแม้แต่นิดเดียว

หยางอวิ๋นผู้นี้เป็นคู่ต่อสู้ที่ดี เหมาะที่จะใช้ฝึกฝน!

ด้วยความคิดนี้ รัศมีสีแดงปรากฏขึ้นบนแขนของเซียวเทียน มันกระจายไปที่กระบี่ยักษ์ พลังมังกรเจินหลงก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง แทบจะกดดันทั่วทั้งบริเวณเอาไว้

หยางอวิ๋นอยู่ข้างหน้าเช่นกัน พลังสีทองกระจายออกไปทั่วทั้งร่างกาย ดวงตาของเขาส่องแสงสว่างสีทองเช่นกัน

ครืนนนน!

เสียงครวญครางแผ่วเบาดังขึ้น ร่างของทั้งสองเตรียมพร้อม เพียงพริบตาก็เข้าโจมตีฝ่ายตรงข้าม

ตูม! ตูม! ตูม!

เสียงประจัญยังคงดังขึ้น รัศมีพลังสีทองและแดงยังคงพัวพันปะทะกัน ทั่วพื้นที่สั่นสะท้านเพราะการโจมตีของทั้งสอง ราวกับกำลังจะพังทลายลงทุกเมื่อ

ลู่หยวนมองทั้งสองต่อสู้กันด้วยความสนใจ ก่อนถามระบบในใจว่า “ระบบ หากเซียวเทียนทำให้หยางอวิ๋นตาย ชะตาที่เหลืออยู่จะคำนวณอย่างไร?”

โดยไม่รอให้ระบบตอบ วายร้ายเดาะลิ้น กล่าวต่อว่า “ถ้าพวกเขาสู้กันจนหยางอวิ๋นถึงแก่ความตาย ย่อมไม่เป็นการนับว่าตายด้วยมือของข้า มันเป็นความรับผิดชอบของวิถีแห่งสวรรค์ ผลกรรมไม่มีทางตกมาถึงตัวข้าได้”

“แต่ว่า การต่อสู้ระหว่างพวกเขาเริ่มขึ้นก็เพราะข้า เซียวเทียนสามารถนับว่าเป็นคนของข้าคนหนึ่งได้ ชิ! ไม่ว่าจะมองอย่างไร ค่าชะตามันก็ควรเป็นของข้า!”