ระบบวายร้ายแห่งโชคชะตา - บทที่ 613 วิถีโบราณ

บทที่ 613 วิถีโบราณ

บทที่ 613 วิถีโบราณ

ลู่หยวนติดตามเฟยซิงอ้อมผ่านด้านนอกและตอนกลางของเกาะสังหารเซียนไปยังส่วนลึกของดินแดน

ในตอนนี้สิ่งมีชีวิตลดลงอย่างมาก ไม่เพียงแต่สัตว์อสูรที่ยังมีชีวิตอยู่ แม้แต่ต้นไม้และใบหญ้าก็ลดลงไปไม่น้อย

แม้ว่าดินจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่ก็ไร้ซึ่งความมีชีวิตชีวา

เฟยซิงเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วก็สั่นเทิ้มเล็กน้อยดูเหมือนจะกลัวอยู่บ้าง

เดินต่อไปอีกราวสามจั้งก็จะถึงพื้นที่ภายในของเกาะสังหารเซียน!

หากรวมครั้งนี้ด้วยแล้วเขามาที่นี่เพียงสองครั้ง

ทั้งสองครั้ง เขารู้สึกเหมือนมีชีวิตเหลือเพียงครึ่งเดียวเมื่อก้าวเข้าไปในวังของเจ้าแห่งนรก

แม้ว่าจะไม่มีอันตรายใด ๆ ที่เป็นรูปธรรม แต่ก็มีความรู้สึกถูกบีบคั้นเหมือนชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย

“ท่านบุตรศักดิ์สิทธิ์ ถึงแล้วขอรับ”

คนของลู่หยวนเองก็หยุดฝีเท้าตาม

ทุกคนต่างเงยหน้ามองไปยังด้านหน้า จากระยะไกลโพ้นพื้นที่กว้างใหญ่ แต่ไม่มีอะไรเลย

นี่คือส่วนลึกที่ว่ากันว่า ทำให้คนที่เคยก้าวเข้ามาในเกาะสังหารเซียนก่อนหน้านี้ ไม่กล้าเข้าใกล้อย่างนั้นหรือ?

ดูเหมือนจะไม่มีอันตรายอะไรเลยนี่!

ฮ่วนซิงไป๋ขมวดคิ้ว มองลู่หยวนแล้วกล่าวขึ้นทันใด “ข้าจะลองดูเสียหน่อย”

พูดจบ ฮ่วนซิงไป๋ก็ยื่นมือขวาออกไป ดาบยาวปรากฏขึ้นในมือ ปราณดาบอันคมกริบพุ่งปราดเปรียวราวกับเปลวไฟพันจั้ง

นี่คือหนึ่งในดาบที่ฮ่วนซิงไป๋เก็บสะสมไว้ก่อนหน้านี้

ฮ่วนซิงไป๋ถือดาบฟาดฟันลงครั้งหนึ่ง แล้วดาบก็หลุดออกจากมือพุ่งทะยานไปไกล

ความว่างเปล่าถูกปราณดาบพุ่งปราดผ่านจนฉีกขาดสั่นสะเทือนไปทั่ว บุกตรงเข้าไปในดินแดนส่วนลึกของเกาะสังหารเซียน

หลังจากนั้นก็ถูกพลังบางอย่างยับยั้งไว้ทันที ก่อนมันจะส่งเสียงดังสนั่นแล้วแตกกระจายสลายหายไป

ฮ่วนซิงไป๋ยิ่งขมวดคิ้วแน่น เมื่อครู่ แม้ว่าดาบจะหลุดมือออกไปแต่ก็ยังคงรับพลังของเขาอยู่ จึงไม่เข้าใจว่าพลังที่ทำให้ดาบแตกละเอียดเช่นนี้มาจากที่ใด

“ท่านบุตรศักดิ์สิทธิ์”

ฮ่วนซิงไป๋ยังคงยืนตัวแข็งทื่อถือดาบ ท่าทางเหมือนไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ

“ไม่จำเป็นแล้ว”

ลู่หยวนเอ่ยขึ้น ห้ามฮ่วนซิงไป๋ไว้ “ระหว่างส่วนลึกด้านในกับตรงจุดนี้มีชั้นกำแพงกั้นที่ยากจะเปิดได้อยู่ กำแพงนี้เจ้ายังเปิดไม่ได้หรอก”

พูดจบ ลู่หยวนก็ขยับไปยังจุดเชื่อมต่อระหว่างตอนกลางกับด้านในในพริบตา

ที่นี่ดูธรรมดา ไม่มีความผิดปกติใด ๆ ปรากฏให้เห็นเลย แต่ในสายตาของลู่หยวนกลับมีกำแพงขนาดใหญ่ปรากฏให้เห็น

กำแพงนั้นบดบังท้องฟ้า เหมือนปิศาจนรกผงาดอยู่ใต้ดวงอาทิตย์บดขยี้ดาบที่ฮ่วนซิงไป๋ส่งมาจนแตกละเอียด

แม้กระทั่งในขณะที่ลู่หยวนมองม่านกำบังก็ปะทะสายตากับลู่หยวนราวกับกำลังอวดอ้างความยิ่งใหญ่

ลู่หยวนไม่รู้จริง ๆ ว่าเหตุใดสิ่งนี้ถึงมีชีวิตชีวาถึงเพียงนี้ และมีพลังอะไรอยู่เบื้องหลังมันกันแน่

คมกระบี่ขนาดมหึมาก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วในพื้นที่ว่างด้านหลังของลู่หยวน กระบี่ยักษ์ที่พอจะผ่าเกาะสังหารเซียนออกเป็นสองส่วนก็พลันปรากฏขึ้น ชี้ตรงไปยังด้านในของเกาะสังหารเซียน!

“กระบี่ ร่วงหล่น!”

พร้อมกับเสียงตะโกนของลู่หยวน คมกระบี่ขนาดมหึมาก็ฟาดลงมาทันที กดทับเข้าไปในด้านในของเกาะสังหารเซียน!

ครืน!

คมกระบี่นั้นเข้าไปยังพื้นที่ด้านในปะทะกับม่านกำบังขนาดใหญ่แล้วหยุดลงทันที คราวนี้ม่านกำบังไม่ได้ทำลายกระบี่เหมือนกับที่ทำลายดาบของฮ่วนซิงไป๋ได้ง่าย ๆ ใบหน้าที่คืบคลานขึ้นมาจากนรกด้วยสีหน้าเคร่งขรึมราวกับต้องการผลักดันคมกระบี่ที่กดทับชั้นแล้วชั้นเล่าให้ถอยกลับไป

ลู่หยวนหัวเราะเย็นชา สองมือกดคมกระบี่ลงมาเบา ๆ ทำให้คมกระบี่บนท้องฟ้าก็เพิ่มพลังขึ้นตามไปด้วย ก่อนจะฟาดลงพื้นอย่างรุนแรง!

คราวนี้ม่านกำบังไม่มีความสามารถอะไรอีกแล้ว ภายใต้แรงกดดันเช่นนี้ก็สลายหายไปจนหมด

ทุกคนเห็นคมกระบี่ที่ลู่หยวนก่อตัวขึ้นกดลงมา แต่หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกดต่อแล้วค่อย ๆ สลายไป

“้เรียบร้อย”

ลู่หยวนเอ่ยเบา ๆ แล้วก้าวออกไป ย่างก้าวต่อไป ก็มาถึงพื้นที่ด้านในแล้ว

คนที่เหลือเห็นดังนั้นก็รู้ว่าวิกฤตทั้งหมดถูกลู่หยวนจัดการแล้ว จึงตามเข้าไปทันที

เมื่อเข้าไปด้านใน ทุกคนต่างรู้สึกหนักอึ้งในใจ ที่นี่ไม่เหมือนภายนอกที่ดูเหมือนจะรกร้างว่างเปล่า แต่เป็นความเงียบสงัดที่ไม่อาจบรรยายได้

เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งที่ตายแล้ว หมอกจาง ๆ ยังคงลอยล่องอยู่โดยรอบราวกับเป็นเส้นทางสู่นรกของมนุษย์

ทันใดนั้น ลู่หยวนก็รับรู้ได้ถึงบางสิ่ง สายตาพลันเหลือบมองไปยังทิศทางหนึ่ง

กู้ชิงหรันเองก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ชักกระบี่ไท่อีในมือออกมาฉับพลัน ยืนขวางอยู่ตรงหน้าลู่หยวนดวงตาเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

“ใครอยู่ที่นั่น ออกมา!”

กู้ชิงหรันถือกระบี่ยืนอยู่ เจตจำนงกระบี่ของวิถีสวรรค์ปกคลุมทั่วทั้งพื้นที่

สถานที่ที่ลู่หยวนจ้องมองไปนั้นเกิดเสียงดังลั่น ทุกคนต่างกำอาวุธไว้ในมือ มองอย่างพินิจพิเคราะห์ พลังวิญญาณวิ่งผ่านไปมาราวกับจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

ร่างเลือนรางปรากฏขึ้นท่ามกลางหมอกจาง ๆ จากระยะไกล

บุคคลผู้นี้มีใบหน้าธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่น สวมเสื้อผ้าเก่า ๆ ขาด ๆ รองเท้ายิ่งขาดวิ่นไม่เป็นชิ้นดี

ถึงแม้จะแต่งกายเช่นนี้ แต่เอวของเขาก็ยังยืดตรง ท่าทางสูงส่งไม่เหมือนคนธรรมดา

ลู่หยวนกวาดตามองตัวคนผู้นั้นหนึ่งรอบ แต่ก็ไม่พบอะไร ไม่เพียงแต่พลังการฝึกยุทธ์เท่านั้น แม้แต่การไหลเวียนของพลังปราณภายในร่างกายของคนผู้นั้นก็มองไม่เห็น

เขายืนนิ่งอยู่ตรงหน้าลู่หยวน ส่วนกู้ชิงหรันกลับชะงักงัน ไม่นานสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อครู่ก็จางหายไป ถือกระบี่หันหลังกลับเอ่ยเสียงเบาว่า “ถ้าข้าเดาไม่ผิด น่าจะเป็น วิถีโบราณ”

ลู่หยวนเลิกคิ้วเรื่องระหว่าง ‘วิถีโบราณ’ กับ ‘วิถีสวรรค์’ ลู่หยวนได้ยินมาบ้างแล้วจากกู้ชิงหรัน

เมื่อครู่ที่ซ่งชิงหายตัวไปอย่างกะทันหันลู่หยวนก็พอเข้าใจแล้วว่าวิถีสวรรค์พาตัวเขาไป แต่ไม่คิดว่าวิถีโบราณจะมาด้วย กระไรกัน มาชี้แจงเรื่องก่อนการต่อสู้อย่างนั้นหรือ?

ลู่หยวนเงยหน้ามองสบตากับคนผู้นั้น “วิถีโบราณ?”

คนผู้นั้นยิ้มมุมปาก “ใช่แล้ว ข้าผู้อาวุโสเอง”

“มาหาข้าด้วยเหตุใด?”

วิถีโบราณหัวเราะและตาหรี่จนเกือบเป็นเส้น “นี่ก็กำลังจะเริ่มต่อสู้แล้วไม่ใช่หรือ? ข้ามาเสริมบทเรียนให้เจ้าเสียหน่อย อย่างไรเสียระบบของเจ้าก็ใช้ไม่ค่อยได้แล้ว ใช่หรือไม่?…”

ลู่หยวนตาหรี่ลงเจตนาฆ่าแผ่ขยายไปทั่วร่างปกคลุมทั้งโลก

ระบบและการย้ายวิญญาณของลู่หยวนเป็นความลับที่ใหญ่ที่สุดของลู่หยวน!

ผู้ที่ติดตามลู่หยวนมาต่างก็รับรู้ถึงเจตนาฆ่านี้ ชั่วขณะหนึ่งต่างก็ถูกกดทับด้วยพลังนี้

ทว่าเจตนาฆ่านี้ก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนจึงหลุดพ้นจากเจตนาฆ่าที่รุนแรงไป

ทุกคนมองลู่หยวนกับวิถีโบราณด้วยสายตาที่แตกต่างออกไป

นอกจากกู้ชิงหรันที่ยังรู้อะไรบ้าง คนที่เหลือต่างก็สับสน

วิถีโบราณอะไร? ระบบอะไร?

ลู่เทียนเฟิ่งเดินตามหลังคนอื่น ๆ พยายามทำความเข้าใจ ต้องการจดจำทุกอย่างเอาไว้เพื่อส่งกลับไปให้ลู่ปู้ฝาน

วิถีโบราณผู้นั้นหันตัวกลับมาเอามือไพล่หลัง “ไปกันเถิด ตามข้ามา”

พูดจบ วิถีโบราณก็เดินไปยังระยะทางอันไกลโพ้นทีละก้าว

จากนั้นลู่หยวนก็ตามไปโดยไม่ลังเล