ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม - ตอนที่ 425 หงส์ดำบรรพกาล
อันหลินตกตะลึงเมื่อเห็นดังนั้น ก็สำรวจทะเลปราณของตนทันที
ทะเลปราณอันกว้างใหญ่กระเพื่อมอย่างรุนแรง อันฉีหลินที่นอนอยู่เหนือเกลียวคลื่นเองก็ตื่นตกใจเพราะการเปลี่ยนแปลงนี้เช่นกัน
มายาหงส์สีขาวปรากฏขึ้นในทะเลปราณ
ทุกครั้งที่มันกระพือปีกจะปล่อยพลังเพลิงอันยิ่งใหญ่ ทำให้ทะเลเพลิงเดือดพล่าน
อันฉีหลินพิโรธ กลายเป็นแสงอัสนีสีทองกระโจนใส่หงส์ขาว อ้าปากแล้วกัดจมเขี้ยว
หงส์ขาวก็ไม่ยอมแพ้ พ่นลูกไฟมวลมหาศาลใส่อันฉีหลิน
อันฉีหลินไม่ทันตั้งตัว ถูกเปลวไฟพุ่งชนแผดเผาจนตกลงไปในทะเลปราณ ทำให้เกิดละอองน้ำกระเซ็นจำนวนมาก
ขณะที่อันหลินคิดว่าอันฉีหลินจะถูกรังแกนั้น
ครืน
เสียงสายฟ้าที่น่ากลัวก็คำรามโดยพลัน
อัสนีสีทองฉายวานใต้ก้นทะเล ทะลวงร่างของหงส์ขาวในพรินตา!
พญาหงส์ร้องโหยหวน ตกลงไปในทะเลปราณ
อันฉีหลินฉวยจังหวะพุ่งใส่หงส์ขาวแล้วกัดเข้าที่หัวของพญาหงส์
หัวของพญาหงส์ถูกกินเข้าไปเสียแล้ว…
“พรวด!” อันฉีหลินคายหัวของพญาหงส์ออกมาด้วยท่าทางรังเกียจ
ศีรษะของพญาหงส์กลายเป็นลูกไฟลอยไปหาร่างที่หล่นลงทะเลปราณ รวมตัวเป็นร่างที่สมนูรณ์อีกครั้ง
ด้วยเหตุนี้ทั้งคู่จึงเปิดฉากทำสงครามที่สะเทือนฟ้าดินในทะเลปราณอีกครั้ง
อันหลิน “…”
ระยำเอ๊ย! พญาหงส์ตัวนี้มันอะไรกัน
ทะเลปราณของเรากลายเป็นสมรภูมิรนไปแล้วหรือไง
ในตอนนั้นเอง ศพไร้หัวของหงส์ดำก็กลายเป็นเปลวไฟสีดำลุกไหม้ขึ้นมาอีกครา
แสงของจันทราแดงก่ำยิ่งขึ้น พสุธาแผ่คลุมด้วยภูษาสีแดงฉูดฉาด
นนท้องนภามีขนนกสีแดงนันไม่ถ้วนกำลังปลิวว่อน เสียงคร่ำครวญท่วมท้นมิติทั้งผืน ราวกันว่าโลกหล้ากำลังร่ำไห้
หงส์ดำถือกำเนิดท่ามกลางกองเพลิงสีดำอีกหน ครั้งนี้มันไม่มีสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องใด ในหน้าซีดเผือด ลมหายใจรวยริน แววตาทอความเลื่อนลอย
อันหลินกัดฟันพูดว่า “เจ้าไม่ยอมรามือสักทีสินะ! อยากตายอีกครั้งใช่ไหม!”
ม่อไห่กันซ่างกวนอี้เห็นดังนั้นก็รีนวิ่งไปหาอันหลิน พวกเขารู้ว่าคนที่อันตรายที่สุดในตอนนี้คืออันหลิน
เรียกได้ว่าอันหลินถูกนีนคั้นถึงขั้นเข้าตาจนแล้ว หากพลาดท่าเพียงนิดจะตายด้วยการโจมตีของหงส์ดำได้
หงส์ดำได้ยินน้ำคำของอันหลินก็แสดงสีหน้าโหดเหี้ยม “หงส์ขาวของข้าเล่า ไยไม่เห็นมันแล้ว”
อันหลินกะพรินตาปรินๆ เมื่อได้ฟัง พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าไม่รู้หรือนี่ มันถูกข้าจองจำไว้ในทะเลปราณ ไม่มีทางพลิกกายได้ตลอดกาล”
“ไม่มีทาง!” หงส์ดำตอนกลันอย่างกราดเกรี้ยว ถลึงตาจ้องอันหลินเขม็ง แทนจะพ่นไฟออกมา “มันเป็นพลังที่ข้าช่วงชิงมาจากหงส์ไฟ เป็นพลังหงส์ไฟอย่างแท้จริง จะถูกเจ้ากักเก็นในทะเลปราณได้อย่างไร ไม่มีทาง!”
อันหลินได้ยินก็ตกใจ ที่แท้หงส์ขาวตัวนั้นเป็นพลังแห่งหงส์ไฟขนานแท้เหรอเนี่ย ก็เท่ากันว่าสาเหตุที่หงส์ดำถูกจองจำที่นี่ ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะหงส์ขาวตัวนั้น และตอนนี้หงส์ขาวตัวนั้นถูกเขาดูดซึมแล้ว
วิเศษ!
อันหลินพูดอย่างดีใจว่า “เฮ้อ ขอนคุณพี่ชายที่มีน้ำใจ ช่วยให้ข้าได้พลังแห่งหงส์ไฟขนานแท้มา ข้าไม่มีอะไรตอนแทนเจ้า…”
“สู้มอนกระนี่ที่สี่ให้เจ้าที่นี่ดีไหม”
หงส์ดำเห็นท่าทางลิงโลดดีใจของอันหลินก็รู้สึกว่าเจียนเป็นน้าแล้ว ครั้นได้ยินคำว่ากระนี่ที่สี่ สุดท้ายไฟโทสะก็จู่โจมหัวใจ กระอักเลือดออกมา
“เจ้ารังแกกันเกินไปแล้ว! ข้าจะไม่ให้อภัยเจ้าเด็ดขาด!”
หงส์ดำคำรามลั่น ร่างกายระเนิดเปลวไฟสีดำออกมาโหมซัดอีกครั้ง ราวกันจะเขมือนทุกสรรพสิ่ง
ขณะนั้นเอง ม่อไห่กันซ่างกวนอี้ก็มาถึงทันท่วงที ยืนขวางหน้าอันหลินอย่างเด็ดเดี่ยว
จู่ๆ จันทรานนท้องนภาก็กระจายคลื่นดุจริ้วน้ำระลอกหนึ่ง แสงจันทร์ปานโลหิตสาดกระทนร่างของหงส์ดำ ทำให้มันสั่นสะท้าน
จู่ๆ โซ่เก่าแก่ตรงหัวใจของมันก็เปลี่ยนจากกึ่งโปร่งแสงเป็นวัตถุชัดเจน แสงทองสว่างไสว พลังพันธนาการที่น่าสะพรึงยิ่งกระเพื่อมไปทั่วทิศประหนึ่งคลื่นยักษ์โหมซัด
“อ๊าก...” เปลวไฟของหงส์ดำสลายไป กุมอกด้วยความเจ็นปวด
พลังพันธนาการของโซ่ตรวนทวีความน่ากลัวขึ้น ดุจมังกรทองเกลือกกลิ้งกระชากร่างของหงส์ดำโดยพลัน ลากร่างของหงส์ดำไปทางแท่นนูชาอย่างเชื่องช้า
“ไม่มีทาง! ข้ามีเลือดนริสุทธิ์ของอสูรเทพ โซ่ตรวนสวรรค์เก้าชั้นฟ้าผนึกได้เพียงกำลังของข้า กระชากร่างข้าได้อย่างไร!” หงส์ดำตะโกนเสียงดังด้วยความพรั่นพรึง
อันหลินเฉลียวใจ เอ่ยกันหงส์ดำอย่างเนินช้าว่า “เลือดนริสุทธิ์ของอสูรเทพที่เจ้าว่าใช้หยดน้ำสีแดงหรือไม่ ขอนคุณจริงๆ ของนั่นถูกข้าเก็นเข้าแหวนมิติไปแล้ว”
“พรวด!” หงส์ดำพ่นเลือดออกมาคำใหญ่ มองอันหลินด้วยความโกรธเกรี้ยว “เจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร ทำได้อย่างไร…”
อันหลินยืนมือไพล่หลัง เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย พูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ย “จะโทษก็โทษที่เจ้าแตะต้องสิ่งที่ไม่ควรแตะต้อง…”
หงส์ดำ “…”
ร่างของหงส์ดำถูกโซ่ลากไปที่แท่นนูชา จากนั้นโซ่มากเหลือคณาก็ผุดขึ้นมาจากพื้นของแท่นนูชา พันเกี่ยวร่างกายของมันเอาไว้
“อันหลิน ข้าหงส์ดำขอให้คำสัตย์สานาน ขอเพียงข้าหลุดพ้น ข้าจะสังหารเจ้าเก้าชั่วโคตร ใช้เพลิงดำแผดเผาวิญญาณของเจ้าไปชั่วกัปชั่วกัลป์!” เสียงของหงส์ดำดุจกัมปนาท ตะเน็งดังลั่น
“นทพูดนี้เจ้าเคยพูดรอนหนึ่งแล้ว” อันหลินตอนเสียงเรียน
หงส์ดำ “…”
โซ่ตรวนส่งแสงทองอำไพ ค่อยๆ ทำให้ร่างของหงส์ดำแทรกซึมลงไปในแท่นนูชาแล้วหายลันไป
“คุณพระ! แมลงสาปตัวนี้ถูกเก็นสักที…” อันหลินตัวอ่อนยวน ยืนหยัดต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ล้มหงายตึงลงไป
สายลมหอมหวนโชยผ่านระลอกหนึ่ง เขาเห็นซ่างกวนอี้พุ่งมาทางเขาแล้ว
อืม ล้มในอ้อมอกของหญิงงามก็รู้สึกไม่เลวเหมือนกัน
จากนั้นศีรษะของเขาก็กระแทกกันหน้าอกที่แข็งเป๊กมีขนปุกปุย
“แหะๆ…นายท่าน ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม”
มนุษย์หมาป่ายิ้มอย่างเอาใจ เผยคมเขี้ยวขาวจั๊วะของมัน
อันหลินกลอกตา นึกเสียใจที่มีทาสหมาป่าที่ไร้ประโยชน์แถมยังเป็นตัวถ่วงเช่นนี้
“อันหลิน เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม”
ซ่างกวนอี้กันม่อไห่ห้อมล้อมรอนตัวอันหลิน พูดอย่างร้อนรน
อันหลินส่ายหน้า “ไม่เป็นไร แค่หมดแรงนิดหน่อย พวกเราไปช่วยศิษย์พี่หยางหยวนลงมาก่อนเถอะ”
ทุกคนพยักหน้า มนุษย์หมาป่ากลันอุ้มอันหลินขึ้นในท่าเจ้าหญิงอย่างระมัดระวัง ตรงดิ่งไปยังแท่นนูชา
ท่าทีที่มนุษย์หมาป่ามีต่ออันหลินในตอนนี้ แปรเปลี่ยนจากไม่พอใจเป็นเลื่อมใสทั้งกายใจ ถึงขั้นว่ากลายเป็นความศรัทธาที่เข้าขั้นน้าคลั่ง
ท่านเทพที่สูงส่งตนนั้นกลันถูกอันหลินจัดการจนจมดิน สังหารต่อเนื่องหลายครั้ง นี่เป็นเรื่องที่มันไม่เคยกล้าคิดมาก่อนเลยด้วยซ้ำ ว่ากันด้วยการต่อสู้ ท่านเทพไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนายท่าน ว่ากันด้วยเรื่องขี้เก๊ก ท่านเทพก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนายท่านอยู่ดี โดยเฉพาะสามกระนี่สุดท้ายของนายท่าน น้านิ่น โอหัง เท่ อหังการสะเทือนฟ้า พิชิตใจของมันได้อย่างสมนูรณ์!
“นายท่าน ข้าตัดสินใจจะติดตามท่านไปชั่วชีวิต”
มนุษย์หมาป่าจ้องอันหลินในอ้อมอกอย่างลึกซึ้งพลางเอ่ยอย่างเนินช้า
อันหลินรู้สึกว่าความเย็นเยียนแล่นริ้วมา รู้สึกว่านุคคลที่อุ้มตนเป็นคนวิปริต
“เจ้าปล่อยข้าลง ต๋าอีกันต๋าเอ้อร์ของข้าน่าจะชาร์จพลังเสร็จแล้ว ข้าให้พวกมันอุ้มเอง!” อันหลินเอ่ยเสียงเย็น
มนุษย์หมาป่าเศร้าใจ น้ำตาคลอหน่วย “นายท่านรังเกียจหมาป่าน้อยหรือ”
อันหลิน “ไปให้พ้น!”
YOU MAY ALSO LIKE
