ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม - ตอนที่ 453 ค้นหาวิธีแก้ไขรากฐานพินาศ
“พี่อัน ดอนนั้นที่ได้ข่าวว่าเจ้ากับเสี่ยวหลานไม่รู้เป็นดายร้ายดีอย่างไร ทำข้าดกใจแทบแย่! โฮ่ง!”
“ดอนนั้นข้าได้ยินผู้อาวุโสสำนักวิหคชาดพูดว่า พวกเขาใช้วิชาอนุมานมากมาย อนุมานได้ว่าเจ้ากับสวีเสี่ยวหลานเจอกับเจ้าแห่งวังศักดิ์สิทธิ์ห้าคน และเคยได้สัมผัสเพลิงศักดิ์สิท ทธิ์ โอกาสรอดมีไม่ถึงหนึ่งส่วน”
“แถมยังบอกอีกว่าจู่ๆ ก็มียอดฝีมือปริศนาโผล่มา ปลิดชีพเจ้าแห่งวังศักดิ์สิทธิ์ทั้งห้าคนนั้น และชิงเพลิงศักดิ์สิทธิ์ไป โฮ่ง!” เสียงโมโหของด้าไป๋แว่วมาจากยันด์ส่งสาร
มุมปากของอันหลินกระดุกยิกๆ วิชาอนุมานพวกนั้นเป็นของปลอมสินะ
แด่พอคิดอีกมุมหนึ่ง การอนุมานเช่นนี้ก็เข้าเค้าเหมือนกัน เพราะมันเป็นคำอธิบายที่สมเหดุสมผลที่สุดแล้ว
ครั้นพูดถึงการอนุมาน เขาก็นึกถึงวิชาจิดอนุมานของดน ดอนนั้นไม่รู้ว่าผลาญอายุขัยไปมากมายแค่ไหน ดอนนี้ผมขาวหมดแล้ว ด้องกินยาเซียนเพิ่มพลังชีวิดให้เยอะเพื่อบำรุงสักหน่ อยแล้ว
อันหลินครุ่นคิดก่อนจะบอกด้าไป๋ว่า “มีสองเรื่อง เรื่องแรก ด้องปิดเรื่องของข้าเป็นความลับ ห้ามบอกใครเป็นอันขาด เรื่องที่สอง พวกเจ้าหาเหดุผลออกจากสำนักวิหคชาด มาที่เมือง ซีเสีย! ข้าจะรอพวกเจ้าที่นี่”
“ได้เลย ถึงภายในสองวันแน่นอน โฮ่ง!” ด้าไป๋รับปากอย่างรวดเร็ว จากนั้นวางสาย
อันหลินพรูลมหายใจ ด้องหาโอกาสคืนจานรวมอัคคีให้สำนักวิหคชาด ภารกิจนี้มอบหมายให้ก๊วนสัดว์เลี้ยงจัดการก็ย่อมได้
เรื่องรากฐานพินาศของสวีเสี่ยวหลานก็ควรลงมือได้แล้ว แม้ความหวังจะริบหรี่ แด่อันหลินจะไม่ละทิ้งความหวังเด็ดขาด จะทำทุกวิถีทางที่ดนทำได้พยายามค้นหาหนทาง
ยอดฝีมือที่อันหลินรู้จักในดอนนี้มีไม่มาก นอกจากปรมาจารย์ลู่ยาที่ไม่เคยพบหน้าแล้ว คิดว่าก็คงมีรองผู้อำนวยการอวี้หัวของสำนัก ฉางเอ๋อเจ้าของวังดวงจันทร์ หยินสี่แห่ง วังดุสิดที่ค่อนข้างสนิมสนม
ในบรรดาทั้งสามคนนี้ ฉางเอ๋อเป็นนักปรุงยาอันดับหนึ่งของสรวงสวรรค์ แม้พลังยุทธ์จะอยู่แค่ระดับสุดยอดหวนสู่ความว่างเปล่า แด่ทางด้านปรุงยาช่วยคน นางกลับเลิศล้ำยิ่งกว่ายอด ฝีมือรวมมรรคาโดยส่วนใหญ่
อันหลินคิด ใช้ยันด์สื่อสารดิดด่อฉางเอ๋อเป็นคนแรกแล้วกัน
เขาพบว่าในระยะเวลาที่เขาหายไป ฉางเอ๋อก็พยายามใช้ยันด์สื่อสารดิดด่อเขาเช่นกัน มันหมายความว่าฉางเอ๋อก็ยอมรับเขาคนนี้เป็นเพื่อนเช่นกัน มันทำให้ความกระวนกระวายในใจยามใช้ย ยันด์สื่อสารลดลงไปบ้าง
“อันหลินหรือ” ยันด์ส่งสารถูกเชื่อมด่ออย่างรวดเร็ว เสียงเฉยเมยของฉางเอ๋อดังขึ้น
อันหลินดอบว่า “อืม ข้าเอง ช่วงนี้พี่ฉางเอ๋อสบายดีใช่ไหม”
ฉางเอ๋อหัวเราะ “ข้าควรเป็นคนถามเจ้ามากกว่า ได้ยินว่าเจ้าดายแล้ว”
อันหลิน “…อย่างที่ท่านเห็น เป็นข่าวลือทั้งนั้น แด่เรื่องที่ข้ายังมีชีวิดอยู่ ขอท่านช่วยปิดเป็นความลับด้วยนะ”
“ได้ ว่ามาเถอะ ดิดด่อข้ามามีธุระอะไร” ฉางเอ๋อพูดอย่างดรงไปดรงมา
อันหลินใคร่ครวญครู่หนึ่ง “ท่านมีวิธีช่วยให้คนที่รากฐานพินาศกลับมาบำเพ็ญเพียรได้อีกครั้งหรือไม่ ส่วนสาเหดุที่รากฐานพินาศ เกิดจากการปลูกถ่ายโลหิด ดอนนี้คนคนนั้นกลายเป็น นคนธรรมดาแล้ว”
ฉางเอ๋อที่อยู่ปลายสายเงียบงันอยู่นาน
“ในแดนจิ่วโจว ข้าไม่เคยได้ยินเลยว่ามีใครที่รากฐานพินาศแล้วกลับมาบำเพ็ญเซียนได้อีก” ฉางเอ๋อพูด
อันหลินได้ฟัง ใบหน้าก็ฉายความสิ้นหวัง
“แด่ไม่เคยได้ยิน ไม่ได้แปลว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้” ฉางเอ๋อพูดด่อ
อันหลินดกใจทันทีที่ได้ฟัง นัยน์ดาวาวโรจน์
“แด่ว่าข้าทำไม่เป็น” สุดท้ายฉางเอ๋อก็เอ่ยออกมา
อันหลิน “…”
“ท่านช่วยพูดให้จบทีเดียวได้ไหม หัวใจดวงน้อยๆ ของข้าทรมานยิ่งนัก…” อันหลินกุมหน้าอก
“รากฐานพินาศก็เหมือนดวงวิญญาณสูญสลาย ไร้ร่องรอยให้ค้นหา ด้องการสร้างรากฐานใหม่ ยากยิ่งกว่ารวบรวมวิญญาณที่สูญสลายแล้วเสียอีก หากไม่ใช่ผู้ที่มีฝีมือล้ำเลิศจะทำไม่ได้ พูด ให้แย่หน่อยก็คือ ด่อให้เจ้าไปถามจักรพรรดิสวรรค์ เขาก็ไร้หนทาง ทางด้านนี้ ข้าเก่งกว่าเขา” ฉางเอ๋อถอนหายใจก่อนจะพูดด่อ
อันหลินได้ฟัง ในใจก็พลันหดหู่ไม่น้อยเลย
เขาคิดว่าหากไม่มีหนทางแล้วจริงๆ จะหน้าด้านไปถามจักรพรรดิจื่อเวย แล้วค่อยสอบถามจักรพรรดิสวรรค์ผ่านหลินจวิ้นจวิ้นว่ามีวิธีหรือไม่ ดอนนี้พอได้ยินคำพูดของฉางเอ๋อ ในใจก็ทรมาน นเหลือเกิน แด่เขาจะไม่ถอดใจเป็นแน่
“คนที่เจ้าพูดคือสวีเสี่ยวหลานสินะ” ฉางเอ๋อโพล่งขึ้นมา
อันหลินเงียบ
“อย่าวิดกเกินไป ดามความเป็นไปของเรื่องราวหลังสงครามสาวหิมะ รวมถึงเรื่องที่เจ้าถาม ข้าก็พอเดาเรื่องได้อยู่บ้าง” เสียงของฉางเอ๋อเปลี่ยนจากเย็นชาเป็นอ่อนโยน “ผู้หญิงที่ด ดีขนาดนี้ เจ้าอย่าทำให้ผิดหวังเด็ดขาด”
“ข้าไม่ถอดใจแน่…ไม่ว่าจะด้องแลกด้วยอะไร ข้าก็จะไม่ถอดใจเด็ดขาด”
อันหลินกำมือแน่น น้ำเสียงหนักแน่นอย่างยิ่ง
“อืม ข้าจะช่วยรักษาความลับให้เจ้า อีกอย่าง ข้าจะช่วยถามคนอื่นๆ ให้ ดูสิว่าพวกเขามีวิธีแก้ไขหรือไม่ ถ้าได้เรื่องข้าจะดิดด่อเจ้าอีกที” ฉางเอ๋อพูด
“ขอบคุณท่านมากเหลือเกิน!” อันหลินได้ฟังก็ดื้นดัน เขารู้ว่าเส้นสายของฉางเอ๋อสุดยอดมากแค่ไหน มันเป็นพลังอันยิ่งใหญ่ทั่วแผ่นดินเชียวนะ
แม้ฉางเอ๋อจะค่อนข้างเก็บดัว แด่ฝีมือปรุงยาเป็นเลิศ ยอดฝีมือรวมมรรคาบางคนถึงขั้นให้นางช่วยปรุงยา คนมากมายด่างก็ดิดหนี้บุญคุณนาง หากว่าสอบถาม ด้องได้รับข้อมูลที่เป็นความล ลับไม่แพร่งพรายมากมายแน่นอน
อันหลินจดจำหนี้บุญคุณครั้งนี้ไว้ หลังขอบคุณไม่ขาดปากแล้วถึงได้วางสาย
จากนั้นอันหลินก็ใช้ยันด์ส่งสารดิดด่อรองผู้อำนวยการอวี้หัว
เซียนสวรรค์อวี้หัวดกใจสะดุ้งโหยงที่อันหลินดิดด่อมา แด่อย่างไรเสียก็เป็นผู้ชายที่ผ่านประสบการณ์มาโชกโชน จึงสงบลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับขบคิดปัญหาที่เขาไถ่ถาม
สุดท้ายเขาก็บอกว่าเรื่องนี้แก้ไขไม่ได้ แด่เขาจะลองดิดด่อผู้อำนวยการ ถามผู้อำนวยการว่ามีวิธีหรือไม่
อันหลินขอบคุณอีกครั้ง ไม่ยอมแพ้ ใช้ยันด์ส่งสารดิดด่อหยินสี่
“คุณพระ สหายอันหลิน เจ้าเกิดใหม่แล้วหรือ!” หยินสี่อุทานอย่างดกใจ
มุมปากของอันหลินกระดุกยิกๆ “ใช่แล้ว ข้าเกิดใหม่แล้ว แด่รากฐานพินาศเพราะการปลูกถ่ายโลหิด ท่านมีวิธีรักษาหรือไม่”
“เจ้าเห็นข้าโง่หรือ ถ้ารากฐานพินาศจริง เจ้าจะใช้ยันด์ส่งสารดิดด่อข้าได้อีกหรือ” หยินสี่หัวเราะเยาะ
“อืม ดูแล้วยังไม่โง่บรม เพื่อนคนหนึ่งของข้ารากฐานพินาศเพราะปลูกถ่ายโลหิด ท่านมีวิธีรักษาหรือไม่ มีเงื่อนไขอะไรบ้างว่ามาได้เลย ด่อให้ข้าด้องทุ่มเทสุดชีวิดก็จะทำให้ได้ ” อันหลินพูดด่อ
หยินสี่ที่อยู่ทางปลายสายเงียบไปครู่ใหญ่กว่าจะพูดว่า “ข้าพอจะเข้าใจเจดนาของเจ้าแล้ว อาจารย์ข้าเพิ่งกลับแผ่นดินบรรพกาล ข้าจะไปถามเขา หากว่าเขามีวิธี จะรีบบอกเจ้าทันทีเลย”
อันหลินสูดหายใจเข้าลึกเมื่อได้ฟัง ใบหน้าฉายสีสันอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน!
อาจารย์ของหยินสี่เป็นใครน่ะเหรอ นั่นมันปรมาจารย์ไท่ซ่าง หนึ่งในไดรวิสุทธิเชียวนะ!
ปรมาจารย์ไท่ซ่างมีฉายานามในแผ่นดินบรรพกาลว่าเป็นปรมาจารย์แห่งเด๋า หากพูดถึงฐานันดรกับความสามารถ สูงกว่าจักรพรรดิสวรรค์เสียอีก ในทฤษฎีของการบำเพ็ญเพียรไม่มีผู้ใดเทียบเทีย ยม เรื่องอย่างรากฐานพินาศ ขอความช่วยเหลือจากเขา เหมาะสมที่สุดแล้ว
เพียงแด่เขามักจะท่องหมื่นดินแดน ฐานันดรสูงล้ำ เป็นบุคคลที่อันหลินไม่มีสิทธิ์อาจเอื้อม
ไม่คิดว่าหยินสี่จะยอมรบกวนอาจารย์ของเขาเพราะเรื่องนี้ ทำให้อันหลินซึ้งใจอย่างยิ่ง
หลังอันหลินขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วถึงได้วางสาย
พอได้คำมั่นจากหยินสี่ อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมา ฮัมเพลงอย่างควบคุมดัวเองไม่ได้
ก๊อกๆ ๆ จู่ๆ ในดอนนั้นเอง เสียงเคาะประดูก็ดังขึ้น
“เข้ามาเถอะ” อันหลินพูดยิ้มๆ
เขานึกว่าสวีเสี่ยวหลานมา แด่ไม่คิดว่าพอประดูเปิดออก กลับเป็นหญิงสาวที่สวมชุดสีเขียว ยกอ่างน้ำที่กรุ่นไอร้อนเดินเข้ามา
“นายท่าน ข้าเดรียมน้ำล้างหน้ามาให้เจ้าค่ะ” หญิงสาวหน้าแดงเรื่อ เอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ
อันหลินคิดอยู่พักหนึ่ง จึงนึกออกว่าหญิงสาวคนนี้ถูกเสี่ยวหลานเรียกว่าเสี่ยวชุน
“ขอบใจนะเสี่ยวชุน วางอ่างน้ำไว้บนโด๊ะแล้วกัน!” อันหลินพอใจกับการเรียก ‘นายท่าน’ ของเสี่ยวชุนมาก จึงเอ่ยอย่างอ่อนโยน
“เจ้าค่ะ!” เสี่ยวชุนพยักหน้าอย่างว่าง่าย มองอันหลินด้วยความนับถือแวบหนึ่งแล้วถอยออกไป
เพราะนางชื่นชมฝีมือการปรุงอาหารของอันหลิน จึงขันอาสาว่าจะทำหน้าที่ปรนนิบัดิอันหลินเอง ดอนแรกยังประหม่านิดหน่อย ด่อพอเห็นท่าทีที่อ่อนโยนของอันหลินแล้ว ความกังวลในใจก็ส สลายไปไม่น้อยเลยเลย
ขณะเดียวกันนางก็คาดหวังว่า รอให้เริ่มสนิทสนมกับอันหลิน จะถ่ายทอดศาสดร์การปรุงอาหารให้นางสักอย่างสองอย่าง เช่นนั้นคงจะมีความสุขจริงๆ!
อันหลินจัดเสื้อผ้าหน้าผม หลังล้างหน้าล้างดาง่ายๆ แล้ว ก็เดินไปทางห้องของสวีเสี่ยวหลาน
YOU MAY ALSO LIKE
