ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม - ตอนที่ 457 อาบไฟเกิดใหม่ ยินดีต้อนรับกลับมา
เต้าเต๋อเทียนจุนมองคู่รักที่จะวิวาทกันอีกครั้งด้วยความอ่อนใจ จึงใช้วิชางดเสียงทันที
อันหลินกับสวีเสี่ยวหลานพบว่าไม่มีเสียงพูดแล้ว ถึงได้รู้ตัวว่าเมื่อครู่ลืมตัวเสียกิริยาไป จึงก้มหน้าลงอย่างละอายใจ
เต้าเต๋อเทียนจุนยิ้มพอใจแล้วพูดต่อว่า “ข้าจะขอพูดวิธีที่เหลือสักหน่อย แน่นอนว่าวิธีที่สองคือ ค้นหานักพรตที่มีสายเลือดพญาหงส์ ให้พวกเขายินยอมถ่ายเลือดให้สวีเสี่ยวหลา าน ยิ่งถ่ายเลือดได้มากเท่าใด ความบริสุทธิ์ก็ยิ่งสูงมาก เช่นนั้นอัตราความสำเร็จก็จะยิ่งสูงไปด้วย แน่นอนว่า ไม่ว่าจะยิ่งใหญ่ปานใด ก็ไม่มีทางได้ผลลัพธ์เท่าการถ่ายเลือดพญาหงส์ จากร่างกายอันหลิน”
“วิธีที่สามก็คือ ค้นหาพญาหงส์ สัตว์เทพบรรพกาล เพื่อให้ได้มาซึ่งเลือดบริสุทธิ์ของมัน เช่นนั้นก็ย่อมสร้างพลังแห่งสายเลือดได้อีกครั้ง วิธีนี้ข้าอนุมานอัตราความสำเร็จไว้ท ที่ราวๆ ร้อยละห้าสิบ เพียงแต่ว่าในหมื่นดินแดนมีพญาหงส์จำนวนน้อยนิด จะหามันให้เจอเกรงว่าจะสิ้นเปลืองแรงกาย อีกอย่างเลือดบริสุทธิ์ก็ไม่ใช่เลือดทั่วไปด้วย แต่เป็นส่วนหนึ่ง งที่แฝงพลังดั้งเดิมของมัน จะได้เลือดแบบนี้มาเรียกได้ว่ายากเสียยิ่งกว่ายาก”
“เอาละ มีสามวิธีนี้นี่แหละ ลองว่าความคิดของพวกเจ้ามาเถอะ”
เพิ่งสิ้นคำของเต้าเต๋อเทียนจุน วิชางดเสียงก็เริ่มคลายมนต์
สวีเสี่ยวหลานไม่แม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ โพล่งมาทันทีว่า “ใช้วิธีที่สาม ไม่เป็นไร ข้ารอได้”
อันหลินกลับไม่ออกปากโต้แย้งอย่างที่เห็นได้ไม่บ่อย กลับใช้สายตาจับจ้องที่หน้าอกของสวีเสี่ยวหลานแทน
สวีเสี่ยวหลานสังเกตเห็นสายตาที่เจือความคุกคามของอันหลิน ใบหน้าจึงแดงก่ำ เอ่ยเสียงเบาว่า “เจ้ามองอะไรน่ะ”
อันหลินไม่พูดอะไร แต่ยื่นมือไปยังลำคอขาวผุดผ่องเป็นยองใยของสวีเสี่ยวหลาน คว้าสร้อยคอที่ส่องแสงสีขาวเส้นนั้นแล้วยกขึ้น
เลือดที่มีรูปร่างคล้ายหยดน้ำตาหยดหนึ่งปรากฏสู่สายตาของทุกคน
สีเลือดของมันเข้มและเจิดจ้าภายใต้การขับดุนจากสีผิวขาวหยวกของสวีเสี่ยวหลาน ดุจว่าหยดเลือดทั่วหล้ารวมกันอยู่ในเลือดหยดนี้
“เต้าเต๋อเทียนจุน เลือดหยดนี้ใช้ได้หรือไม่” อันหลินพูดอย่างสงสัย
หลังเต้าเต๋อเทียนจุนเห็นเลือดหยดนี้ ลมหายใจก็หยุดชะงัก
ยิ่งเป็นสิ่งที่สูงส่งมากเท่าใด บางครั้งจะยิ่งรับรู้ได้ยากมากเท่านั้น
เพราะพวกนี้สามารถกลายเป็นธรรมชาติ หลอมเป็นหนึ่งเดียวกับฟ้าดินได้
แต่เมื่อเลือดบริสุทธิ์หยดนี้ปรากฏตรงหน้าเต้าเต๋อเทียนจุน เขาก็ไม่อาจละสายตาได้อีกเลย
“นี่มัน…นี่มันเลือดบริสุทธิ์ของสัตว์เทพ! อีกอย่างสัมผัสจากปราณของมันแล้ว น่าจะเป็นเลือดดั้งเดิมของวิหคชาด!” สีหน้าที่นิ่งสงบของเต้าเต๋อเทียนจุนหายไปแล้ว กลับกลายเ เป็นท่าทางที่ตะลึงอย่างยิ่งแทน
อันหลินรู้ได้ทันทีว่าเขาเดาถูกแล้วเมื่อได้ฟังดังนั้น หงส์ดำลอบเข้าไปช่วงชิงพลังของสัตว์เทพวิหคชาดในคุกวิหคชาด พลังนั่นรวมถึงเลือดบริสุทธิ์หยดนี้ด้วย!
“เต้าเต๋อเทียนจุน แล้วเลือดหยดนี้ทดแทนเลือดดั้งเดิมของพญาหงส์ได้หรือไม่” อันหลินพูดอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
“ทำไมจะไม่ได้เล่า ไยจะไม่ได้ วิหคชาดถือกำเนิดในปฐมกาล เป็นบรรพชนของเผ่าพันธุ์ปักษา เป็นหนึ่งในสี่สัตว์เทพที่ไม่เหมือนใครในสวรรค์และหมื่นดินแดน หากว่ากันตามการสืบสายเล ลือดแล้ว มันเป็นบรรพชนของพญาหงส์ด้วยซ้ำ!” เต้าเต๋อเทียนจุนพูดอย่างตื่นเต้น
บรรพชนของพญาหงส์งั้นเหรอ อันหลินเหม่อลอย
ในความเข้าใจของเขา พญาหงส์กับวิหคชาดเป็นสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างกัน ไม่คิดเลยว่าจะมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดจริงๆ ด้วย
ถ้าอย่างนั้นก็เท่ากับว่า…สำเร็จแล้วไม่ใช่หรือไง!
สวีเสี่ยวหลานก็ใจลอยอยู่บ้างเหมือนกัน ถูกความสุขมหาศาลกระแทกโดนอย่างจัง ดวงตาเลื่อนลอย
นางไม่คิดเลยว่าสร้อยคอเส้นนี้ที่อันหลินมอบให้นางจะมีความเป็นมาเช่นนี้
นั่นมันเลือดบริสุทธิ์ดั้งเดิมของสัตว์เทพเชียวนะ! นั่นมันสมบัติที่แม้แต่เต้าเต๋อเทียนจุนก็ยังหวั่นไหวอย่างยิ่ง!
สวีเสี่ยวหลานเตรียมใจแล้วว่าอันหลินไม่อาจหาเลือดพญาหงส์เจอในร้อยปี จากนั้นค่อยๆ แก่ตาย
ไม่คิดเลยว่า ของขวัญในวันนั้นจะกลายเป็นความหวังให้นางได้โบยบินกลางนภาอีกครั้ง
อ้อมไปอ้อมมา คิดไม่ถึงเลยว่าสมบัติที่ยิ่งใหญ่ที่สุดจะอยู่ตรงหน้า!
บางทีนี่คงเป็นความมหัศจรรย์ของโชคชะตากระมัง…
เต้าเต๋อเทียนจุนยิ้มอย่างชื่นบาน “ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าพวกเจ้าจะมีเลือดดั้งเดิมของวิหคชาด คราวนี้ง่ายเลย พลังสายเลือดที่ใกล้เคียงกับธาตุของพญาหงส์ แต่กลับสูงกว่าพญาหงส์ อยู่หนึ่งขั้นเช่นนี้ จะกระตุ้นแก่นแท้แห่งเต๋าที่แฝงเร้นในสายเลือดมังกรที่อยู่ในตัวสวีเสี่ยวหลานได้ดีกว่า ไม่เพียงแต่สร้างรากฐานได้สมบูรณ์แบบเท่านั้น ยังทำให้พลังสายเลือ อดของนางก้าวล้ำขึ้นอีกขั้นด้วย!”
อันหลินสูดหายใจเข้าลึก “แล้ว…อัตราความสำเร็จเล่า”
“เหอะๆ ยังต้องถามอัตราความสำเร็จอีกหรือ เมื่อมีเลือดดั้งเดิมของวิหคชาด พิธีสร้างรากฐานใหม่ที่ข้าจัดการด้วยตัวเองแล้ว ไม่มีความล้มเหลว!” เต้าเต๋อเทียนจุนยิ้มบางๆ ใบหน้าเ เปี่ยมด้วยความมั่นใจ
สิ้นคำพูดนี้ แม้แต่เหล่าสัตว์เลี้ยงก็อดโห่ร้องอย่างดีใจไม่ได้
มือขาวเรียวของสวีเสี่ยวหลานกำสร้อยคอไว้แน่น พยายามควบคุมอารมณ์ของตน
บัดนี้เต้าเต๋อเทียนจุนนำระฆังทองม่วงออกมาแล้ว เสียงระฆังที่แฝงด้วยเสียงแห่งมรรคาดังขึ้น ฟ้าดินเปลี่ยนแปลงไป
ผู้คนมาอยู่กลางนภาสูงเหนือเมืองซีเสียโดยไม่รู้ตัว
เหล่าสัตว์เลี้ยงค่อนข้างนิ่งเฉย แต่สาวใช้ทั้งสี่กลับตกใจจนเกาะกันเป็นกลุ่ม พวกนางมองบ้านเรือนที่เล็กเหมือนมด แข้งขาก็อ่อนแรงแล้ว โดยเฉพาะเสี่ยวชิวที่เป็นโรคกลัวความส สูง กอดเสี่ยวตงไว้แน่นอย่างสั่นเทา
เต้าเต๋อเทียนจุนมองสวีเสี่ยวหลาน มือประสานไม่หยุด คลื่นที่ลึกลับยวดยิ่งกระจายตัวออกไปทั่วทุกสารทิศ
“อย่าปฏิเสธ ปล่อยทุกอย่างให้เป็นตามธรรมชาติ” คำพูดของเขาเป็นประกาศิต กล่าวถ้อยคำที่แฝงด้วยกฎเกณฑ์ธรรมชาติ
เลือดของวิหคชาดถูกพลังงานบางอย่างกระตุ้น จึงเปล่งแสงสีแดงออกมาแล้วค่อยๆ หลุดออกจากสร้อยคอ ลอยหายไปในหน้าผากของสวีเสี่ยวหลาน
ปฐพีที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตาเกิดลวดลายสีทองอ่อน มันคือค่ายกล
ดวงดาวเดียรดาษดุจท้องทะเลอันกว้างใหญ่พร่างพราย พลังแห่งแสงดาวทะลุมิติ มุ่งหน้ามารวมตัวกันที่หญิงสาวชุดเขียว
พสุธาเป็นค่ายกล ท้องฟ้าเป็นแรงดึงดูด
สวีเสี่ยวหลานเป็นศูนย์กลางของค่ายกล ถูกพลังยิ่งใหญ่ของฟ้าดินพุ่งชนไม่หยุด เสียงมังกรคำรามกึกก้อง
แก่นแท้แห่งเต๋าเริ่มปรากฏตัว เต้าเต๋อเทียนจุนหยิบห่วงเหล็กทองออกมา ห่วงนี่มีสองด้าน ด้านหนึ่งเป็นไปตามธรรมชาติ อีกด้านสวนทางกับกฎเกณฑ์ของทุกสรรพสิ่ง
“ปุถุชนและเซียนสลับสับเปลี่ยน สร้างมรรคาอีกครา!”
ครืน
เสียงสะเทือนอันเลือนลั่นของมรรคาดังเข้าไปถึงจิตวิญญาณ
ใบหน้าของสวีเสี่ยวหลานฉายความเจ็บปวดอย่างที่สุด รูปเปลวไฟของพญาหงส์ปรากฏกลางหว่างคิ้ว จากนั้นมันก็กลายเป็นรูปของวิหคสีขาวตัวหนึ่ง
อันหลินสั่นสะท้านไปทั้งตัว จู่ๆ ก็มีคราบเลือดปรากฏบนข้อมือ เลือดสีทองที่แฝงด้วยพลังดั้งเดิมของเพลิงอันบริสุทธิ์ยิ่งยวดเริ่มลอยไปหาสวีเสี่ยวหลาน
สวีเสี่ยวหลานเห็นดังนั้นก็ตกใจหน้าถอดสี เตรียมจะฝืนหยุดการสร้างรากฐานกลางคัน
เต้าเต๋อเทียนจุนตะโกนทันทีที่เห็น “อย่าหยุด! มันไม่ใช่การถ่ายเลือด แต่เป็นการพึ่งพาทางสายเลือด สายเลือดพญาหงส์ในกายอันหลินเป็นฝ่ายไปพึ่งพาหลอมรวมกับสายเลือดพญาหงส์เอง ง จะไม่กระทบต่อรากฐานของเขา!”
สวีเสี่ยวหลานได้ยินคำนี้แล้วถึงเลือกที่จะเงียบ ปล่อยให้เลือดสีทองนั่นหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกาย สร้างรากฐานใหม่เงียบๆ
เลือดสีทองหลุดออกจากกายแล้วอย่างสิ้นเชิง อันหลินรู้แล้วว่าเขาสิ้นแล้วซึ่งพลังแห่งสายเลือดพญาหงส์
มันไม่มีอะไรต้องเสียดาย เพราะสายเลือดนั่นเป็นของสวีเสี่ยวหลานแต่แรกอยู่แล้ว
ในตอนนั้นเอง สวีเสี่ยวหลานก็ครวญครางขึ้นมาอีกครั้ง หยดเลือดสีขาวเริ่มลอยออกจากหว่างคิ้วของนาง พุ่งไปยังข้อมือของอันหลิน
พลังเพลิงที่บริสุทธิ์และน่ากลัวประหนึ่งจะทับปฐพีให้ทลาย มันเป็นเพลิงศักดิ์สิทธิ์ที่สูงส่งยิ่งนัก
อันหลินตกใจ ตัดสินใจปฏิเสธตามสัญชาตญาณ เพราะมันเป็นพลังของสวีเสี่ยวหลาน!
เต้าเต๋อเทียนจุนตะโกนอีกครั้งว่า “อย่าปฏิเสธ! มันเป็นการสะท้อนกลับของพลังสายเลือดวิหคชาด! ไม่กระทบต่อพลังของสวีเสี่ยวหลาน มันเป็นผลดี!”
อันหลินได้ฟังถึงหยุดต่อต้าน ยอมรับหยดเลือดสีขาวหยดนั้นเงียบๆ
เต้าเต๋อเทียนจุนปาดเหงื่อบนหน้าผาก ครั้งนี้สร้างรากฐานใหม่และสายเลือดพึ่งพา ไหนจะสายเลือดสะท้อนกลับอีก เต็มไปด้วยเหตุไม่คาดฝันจริงๆ ทำไมอุบัติเหตุมากมายปานนี้ถึงได้เกิดข ขึ้นกับสองคนนี้…
เคราะห์ดีที่เขามากด้วยประสบการณ์ คาดเดาได้ว่าเป็นเหตุการณ์สองอย่างนี้ ไม่อย่างนั้นก็จะจบเห่แล้วจริงๆ
อันหลินรู้สึกว่ากระแสอุ่นเริ่มเติมเต็มทั่วร่างกาย
จากนั้นหยดเลือดสีขาวก็หลั่งไหลเข้าสู่ทะเลปราณ ไปอยู่กับพญาหงส์ขาว
พลังที่ศักดิ์สิทธิ์สั่นสะเทือนในกายของพญาหงส์ขาว ขนสีขาวค่อยๆ เต็มอิ่ม ดวงตาที่มีชีวิตชีวาคู่หนึ่งเริ่มปรากฏบนกายของมัน เย้ยหยันทุกสรรพสิ่งในใต้หล้า ราวกับมีชีวิตจริ งๆ!
อันฉีหลินสะดุ้งโหยงกับการเปลี่ยนแปลงนี้ ถอยหลังเงียบๆ ไม่กล้ายั่วยุวิหคเพลิงตัวนั้นอีก
ทำไม…ทำไมตอนนี้พลังของพญาหงส์ถึงได้คล้ายคลึงกับพลังของเลือดดั้งเดิมแห่งวิหคชาดขนาดนี้
มันเป็นพญาหงส์หรือวิหคชาดกันแน่
อันหลินค่อนข้างงุนงง
ในตอนนั้นเอง เสียงหวีดร้องสะเทือนสวรรค์เก้าชั้นฟ้า
ปีกเพลิงสีขาวด้านหลังสวีเสี่ยวหลานกางออกท่ามกลางท้องฟ้ายามรัตติกาล
ลูกเพลิงสีขาวที่แฝงด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์กระจายไปทั่วทุกแห่งหน ทำให้เวหากลายเป็นทะเลเพลิง
ร่างมายาของมังกรเขียวปรากฏขึ้น แหวกว่ายรอบร่างกายอันอรชรของสวีเสี่ยวหลาน
ลูกไฟสีขาวเป็นเหมือนภูตยามราตรีกาล กระโดดโลดเต้นข้างกายนางด้วยพลังชีวิตอันไม่สิ้นสุด
“ระดับแปลงจิต…นางบรรลุระดับแปลงจิตแล้วจริงๆ ใช่ไหม”
อันหลินมองสวีเสี่ยวหลานที่อยู่กลางเปลวไฟอึ้งๆ พูดอย่างดีใจระคนตกใจ
แต่ทำไมไม่มีอสนีบาต อันหลินเริ่มสับสนอีกแล้ว
ทะเลเพลิงสีขาวบดบังท้องฟ้ายามราตรี ส่องสะท้อนผืนฟ้าให้สว่างโร่ดุจกลางวัน
หญิงชุดเขียวยืนอยู่กลางทะเลเพลิง พลังปราณมหาศาลยิ่งกว่าเดิม
ชั่ววินาทีนั้น ดวงตาของนางกลายเป็นสีทอง อานุภาพอันสูงส่งมาเยือน ประหนึ่งราชินีแห่งยุคที่อยู่เหนือทุกสรรพสิ่ง
ชั่ววินาทีนี้ ปีกเปลวเพลิงสีขาวของนางกางออกตามอำเภอใจ บริสุทธิ์ไร้มลทิน เหมือนนางชีที่ยืนตระหง่านเพียงลำพังบนสวรรค์เก้าชั้นฟ้า
อันหลินเหม่อมองสตรีที่ได้โบยบินบนนภาลัยอีกครั้ง ปากขมุบขมิบพึมพำว่า “เสี่ยวหลาน ยินดีต้อนรับกลับมา”
เสียงช่างเบาหวิว แต่สตรีที่นิพพานเป็นพญาหงส์ สูงส่งผุดผ่องกลับมองอันหลินด้วยนัยน์ตาที่เป็นประกาย
ชั่ววินาทีต่อมา นางก็มาหยุดตรงหน้าอันหลิน แนบร่างกายอบอุ่นและอรชรเข้าใกล้อันหลินแล้วโอบกอด
น้ำตาไหลรินออกจากหางตาของนาง พูดเสียงสั่นเครือว่า “อืม…ข้ากลับมาแล้ว!”
YOU MAY ALSO LIKE
