ระบบอัจฉริยะที่ไม่มีใครเสมอเหมือน - ตอนที่ 120 พลังการต่อสู้ที่เป็นดั่งเช่นพระเจ้า

“ดูสิว่ามันคือใคร มันเป็นเพื่อนเก่าของเรานี้เอง แต่เดิมพวกเราว่าจะตามหาแก แต่ตอนนี้แก กลับมาหาที่ตายพร้อมกับไอบ้านนอกทั้งห้าคนนั่น ฮิฮิ… ” ชายที่มีแผลเป็น มองไปที่เสี่ยวหลัว แล้วเผยรอยยิ้มเหี้ยมขึ้น

เจียงหู่ ที่นั่งบนเก้าอี้เปล่งเสียงถามออกมา “เขาเป็นใคร?”

“พี่หู่ เขาคือเด็กหนุ่มผู้โชคดี ผู้จัดการเกิ้งบอกว่า เขาคือคนที่ชนะและได้เงินสองล้าน ไปจากคาสิโนของเรา” ชายผู้ที่มีแผลเป็น หันกลับไปและตอบ

กั๋ว เจียงหู่ กัดลงไปที่แท่งไอติมพร้อมกับพูดว่า“อ่า ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งหมดจะมารวมกันที่นี่!”

เสี่ยวหลัวจ้องมองไปที่ กั๋ว เจียงหู่ อย่างเฉยชาและตะโกนว่า“ผู้ชายทั้งห้านี้เป็นของฉันแล้ว พวกแกทุกคนรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดซะ!”

ออกไปจากนี่นี้ให้เร็วที่สุด?!

เมื่อได้ยินคำพูดนี้สมาชิกกว่าร้อยคนของ แก๊งมังกร ต่างก็พากันประหลาดใจ ชายคนหนึ่งที่มีแค่หมัดของเขา กำลังสั่งให้ผู้ชายกว่าร้อยคนที่มีอาวุธออกไปจากที่นี่เนี้ยนะ เขาโง่หรือเขาเป็นบ้ากันแน่?

กั๋ว เจียงหู่ ไม่สามารถช่วยได้ ได้แต่หัวเราะออกมาอย่างหนักจนเขาเริ่มไอ “แกกำลังฝันอยู่หรือเปล่า แกกำลังบอกพวกเราว่าถ้าพวกเราไม่ออกไปแกจะฆ่าพวกเราทิ้งงั้นเหรอ? แกคิดว่าแกเป็นใคร?”

สมาชิกของ แก๊งมังกร ทุกคนต่างพากันหัวเราะอย่างสนุกสนาน

เฟิง อู๋ฮั่น และพี่น้องทั้งสี่คนของเขาต่างก็รู้สึกอึดอัดใจ พวกเขาไม่รู้ว่าเสี่ยวหลัวมีความกล้าที่จะพูดเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร ท่ามกลางกลุ่มคนที่มีอาวุธกว่าร้อยคน

เสี่ยวหลัว จ้องมองไปที่สมาชิกของแก๊งมังกร อย่างไร้ความปราณี ผมสีดำของเขาปลิวไสว แม้จะไม่มีลม ทันใดนั้นดวงตาของเสี่ยวหลัวก็เต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ ร่างของเขาเปลี่ยนไปเป็นสายฟ้าสีดำ และพุ่งเข้าไปไปหาชายที่มีแผลเป็นอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันเขาก็ใช้ส้นเท้าของเขาเพื่อเตะมีดมาเชเต้ขึ้นมาจากพื้นดิน มีดมันลอยบินไปในอากาศและลงจอดในมือของเขาอย่างแม่นยำ

“ชิ้ง!”

มีดมาเชเต้ทำการแกะสลักวิถี ใบมีดของมันผ่าผ่านอากาศจนทำให้เกิดเสียงกระหึ่ม กระบวนการทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลาเดียวกับราวกับการหายใจ – มันราบรื่นเหมือนกับสายน้ำไหล

“ฟุ๊บ!”

ชายผู้มีแผลเป็นหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แต่หัวของชายอีกหกคนที่ยืนอยู่ข้างๆกับเขา ทันใดนั้นมันก็เด้งหลุดออกมาจากร่างกาย เหมือนลูกบอลยางเจ็ดก้อน พวกเขาล้มลงไปกับพื้น ร่างกายที่ขาดหัว มันสั่นกระตุกและล้มลง เลือดสดไหลออกมาจากลำคอราวกับท่อน้ำแตก กลิ่นคาวของเลือดมันลอยฟุ้งเต็มอากาศในโกดังสิ้นค้าขนาดใหญ่แห่งนี้ในทันที

หัวทั้งหมดที่หลุดออกจากบ่า มันเกิดจากมีดเพียงหนึ่งเล่ม!

เหล่าสมาชิกของแก๊งมังกรที่หัวเราะตอนนี้ตัวของพวกเขามันแข็งค้างจนกลายเป็นหินไปแล้ว ความหวาดกลัวปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของพวกเขา พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่า เสี่ยวหลัว จะเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวเช่นนี้ เมื่อไม่นานมานี้เขาดูเหมือนแกะที่ไม่เป็นอันตราย แต่ในวินาทีต่อมา เขากลับเปลี่ยนไปเป็นนักล่าที่กระหายเลือด

เฟิง อู๋ฮั่น และพี่น้องทั้งสี่คนของเขาต่างก็ตกตะลึง ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย ใครหละจะไปคิดว่าเสี่ยวหลัวจะโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้ เขาจัดการชายทั้งเจ็ดคนเพียงพริบตา ถ้าพวกเขาไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง พวกเขาเองก็คงจะไม่เชื่อ นี่มันเป็นการประกาศสงครามอย่างตรงไปตรงมากับแก๊งมังกรชัดๆ

เสี่ยวหลัว เขาไม่แม้แต่จะสนใจชายทั้งหกคนที่ทรุดตัวลง เขาเงยหน้าขึ้นไปมอง กั๋ว เจียงหู่ อย่างยั่วยุ

“แล้วตอนนี้ล่ะ?”

ใบหน้าที่ขาวสะอาดและบริสุทธิ์ของเขาตอนนี้มันปกคลุมไปด้วยเลือด หยดเลือดไหลลงไปตามนิ้วมือของเขา เมื่อหยดสุดท้ายก็หล่นลงมาจากปลายของใบมีด และร่างของเขาก็เปล่งแสงออร่าอันโหดเหี้ยมออกมา อุณหภูมิภายในโกดังก็ลดลงไปหลายองศาในทันที

ทันใดนั้น กั๋ว เจียงหู่ ก็ลุุกขึ้นยืน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

เขาโบกมือให้กับลูกน้องของเขา ในขณะที่ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่เสี่ยวหลัว จากนั้นเขาก็ออกคำสั่งว่า“พวกแกทั้งยี่สิบคนไปฆ่าเขาซะ!”

กั๋ว เจียงหู่ ไม่ได้พยายามที่จะทดสอบเสี่ยวหลัว เขาเชื่อมั่นอย่างแท้จริงว่าคนยี่สิบคนก็เพียงพอแล้ว ที่จะฆ่าเสี่ยวหลัวโดยไม่มีปัญหาอะไร

“ฆ่า!”

สมาชิกแก๊งมังกรทั้งยี่สิบคนคำรามและพุ่งเข้าใส่เสี่ยวหลัวพร้อมกับมีดที่อยู่ในมือ คนเหล่านี้ไม่ได้เป็นเหมือนกับสมาชิกของชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้าในหัวเย่ พวกเขาเป็นพวกอันธพาลที่กล้าหาญพอที่จะฆ่าคนโดยปราศจากความเมตตา ความสามารถในการต่อสู้ของพวกเขาอยู่ในระดับที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

“พี่ใหญ่ ระวัง !!!”

เฟิง อู๋ฮั่น มองดูเสี่ยวหลัว ในขณะที่เหงื่อเย็นไหลออกมา ในตอนแรกเขาต้องการตะโกนชื่อของเสี่ยวหลัว แต่เขาก็รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมดังนั้น เขาจึงเปลี่ยนไปเป็น ‘พี่ใหญ่’ แทนในนาทีสุดท้าย

นัยน์ตาของเสี่ยวหลัวยังคงเฉยชา ขณะจ้องมองไปที่ชายทั้งยี่สิบคนที่กำลังจู่โจมเขา การแสดงออกของเขาเยือกเย็นเหมือนกับหมาป่าโดดเดี่ยวที่อันตราย วินาทีต่อมาเขาก็บุกเข้าไปหาพวกมันด้วยมีดมาเชเต้ที่อยู่ในมือ

สมาชิกของแก๊งมันกรคนแรกที่วิ่งนำมา เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ไหล่ซ้าย เมื่อเขาหันไปมอง เขาก็เห็นว่าแขนซ้ายของเขาถูกตัดขาดออกไปจากลำตัวของเขาซะแล้ว เลือดอุ่นพุ่งออกมาจากแผล ก่อนที่เขาจะทันได้กรีดร้อง เขาก็ถูกเตะไปที่หน้าอกอย่างแรง แรงที่น่าสะพรึงกลัวกระจายออกไปด้านนอกอย่างแรง จากจุดที่อยู่ตรงกลาง

“แกร๊ก!”

กระดูกซี่โครงของเขาหักลง พร้อมกับร่างกายของเขาที่ถูกกระแทกจนกระเดนไปข้างหลัง

เพื่อนร่วมแก๊งของเขาอีกสามคนซึ่งอยู่ข้างหลังเขา โชคไม่ดีพวกมันได้รับผลกระทบไปเต็มๆ จากแรงกระแทกจนทำให้พวกมันกลิ้งลงไปที่พื้นพร้อมกับพ้นเลือดออกมา ผู้ชายที่ถูกตัดแขนตายก่อนที่เขาจะทันได้กระแทกพื้น ดวงตาของเขาเบิกกว้างและเขานอนตายในสระเลือดด้วยความเศร้าใจ

สีหน้าที่ดุร้ายของพวกมันเปลี่ยนไปในทันที และความดุร้ายของพวกมันก็เริ่มลดลง

ถึงกระนั้นเสี่ยวหลัวก็ไม่ได้ลังเลอะไร เขาวิ่งไปข้างหน้าเหมือนกับเสือภูเขาที่โบยบินลงเขาด้วยความตั้งใจที่จะฆ่า มีดมาเชเต้ของเราเปร่งประกายออร่าที่ชั่วร้ายออกมา แสงที่ส่องประกายของใบมีดที่เต็มไปด้วยเลือดมันตระกาลตามาก

ในพริบตาคนทั้งยี่สิบคนก็ล้มลง พื้นดินกลาดเกลื่อนไปด้วยแขนขาที่แยกออกจากกัน ฉากนี้เป็นภาพที่น่าสยดสยองมาก

เสี่ยวหลัวยืนนิ่งงัน มือของเขาชุ่มไปด้วยเลือดอุ่น ดวงตาที่เรียวยาวของเขายังคงจ้องมองไปที่ กั๋ว เจียงหู่ อย่างเยือกเย็น สายตาของเขานั้นมันหยิ่งยโสเป็นอย่างมาก ราวกับว่าทุกสิ่งในโลกมันไม่มีค่าให้เขาชายตามอง

ปีศาจ! เขามันเป็นปีศาจ!

เหล่าสมาชิกของแก๊งมังกร พวกเขารู้สึกหนาวสั่นไปจนถึงวิญญาณของพวกเขา ทั่วทั้งร่างกายและเส้นผมของพวกเขาลุกตั้งชัน พวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้เลยว่าเสี่ยวหลัวเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ เขาฆ่าสมาชิกของแก๊งมังกรทั้งยี่สิบคนได้ภายในห้านาที เมื่อนับผู้ที่ถูกฆ่าตายจากเขาในก่อนหน้านี้ เมื่อนำมารวมกัน มันเป็นถึงยี่สิบเจ็ดคนเข้าไปแล้ว

“อึก!”.

เฟิง อู๋ฮั่น และพี่น้องของเขาทั้งสี่คน ต่างก็ตื่นตกใจ พวกเขากลืนน้ำลายลงไปอย่างอย่างลำบาก พวกเขารู้ว่าเสี่ยวหลัวนั้นแข็งแกร่ง แต่พวกเขาก็ไม่ได้คาดหวังเลยว่าเขาจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้ เขาเป็นเทพเจ้าแห่งสงครามที่สืบเชื้อสายมาสู่โลก พลังของเขาในตอนนี้นั้นมันน่ากลัวอย่างแท้จริง

“มาอีกครั้ง!” เสี่ยวหลัวพูดอย่างเย็นชากับ กั๋ว เจียงหู่ ปลายมีดของมาเชเต้ที่ถูกเคลือบด้วยเลือดชี้ลงไปที่พื้น

การฆ่า มันทำให้เลือดของเขาเดือดพล่าน และในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่า มันมีมารอยู่ในตัวของเขา นี่คือสัญชาตญาณความกระหายเลือดตามธรรมชาติของเขา ความเข็งแกร่งของราชาแห่งทหารรับจ้าง มันทำให้ความกระหายเลือดที่อยู่ในส่วนลึกของเขาตื่นขึ้นมาเป็นเช่นนี้

เมื่อได้ยินคำสบประมาทของเสี่ยวหลัวแล้ว มันก็ได้ทำให้มุมปากของ กั๋ว เจียงหู่ สั่นกระตุกอย่างรุนแรง

“ฉันจะสู้กับแกเอง!”

เขาคำรามเสียงดังกึกก้อง พร้อมกับคว้า มีดเก้าวงแหวนออกมา เขามองไปที่เสี่ยวหลัวและลอบสาบานอยู่ในใจว่า เขาจะแยกกะโหลกของมันออก เพื่อเส้นวิญญาณให้กับพี่น้องผู้ล่วงลับของเขา

เมื่อเขาอยู่ห่างจากเสี่ยวหลัวประมาณสามสี่เมตร กั๋ว เจียงหู่ ก็เร่งความเร็วไปข้างหน้า โดยไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ มีดเก้าวงแหวนของเขามันก็พุ่งทะลุผ่านอากาศไปอย่างรวดเร็วด้วยความตั้งใจที่จะสังหาร เขามาถึงด้านหน้าของเป้าหมายของเขาในเสี้ยววินาที และพร้อมที่จะยุติชีวิตของเสี่ยวหลัวด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว!

ที่ใบหน้าของเสี่ยวหลัวนั้นไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมาเลยแต่ตั้งแต่ต้นจนจบ ออร่าของเขาค่อยๆรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ผมที่ปกอยู่ที่หน้าผากของเขาปลิวไสวไปมา ท่ามกลางสายลม ใบมีดเก้าวงแหวนของ กั๋ว เจียงหู่ พุ่งเข้ามาในไม่ช้ามันก็จะมาถึงกะโหลกศีรษะของเขา

“เป็ง!”

เสียงที่คมชัดของเหล็กดังขึ้น มีดมาเชเต้และมีดเก้าวงแหวน เข้าปะทะกันอย่างรุนแรง

“เพล๊ง!”

มีดมาเชเต้ของเสี่ยวหลัวถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน เขาดึงมือกลับเพื่อรักษาร่างกายให้สมดุล

กั๋ว เจียงหู่ เดินโซเซถอยกระเดนกลับไปข้างหลังอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขาถูกพายุไซโคลนที่รุนแรงพัดปลิว เขายังคงเดินโซเซต่อไป เมื่อสมาชิกแก๊งมังกรคนอื่นมาช่วยเขาจึงหยุดลง เขาเงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวหลัวด้วยความหวาดกลัว แขนที่แกว่งมีดของเขาตอนนี้มันสั่นสะเทือนไม่หยุด ตอนนี้เขาไม่สามารถสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของแขนของเขาได้เลย