ระบบอัจฉริยะที่ไม่มีใครเสมอเหมือน - ตอนที่ 152 ตรวจสอบ

ในช่วงเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง มันเป็นเวลาของการรวมตัวกันของครอบครัว ทั้ง เสี่ยวหลัว และ จาง ซูซาน ต่างก็พากันโทรไปหาพ่อแม่ที่บ้าน พวกเขา พวกเขาต่างก็พากันถามว่า พวกเขาได้รับขนมไหว้พระจันทร์ที่พวกเขาส่งไปให้หรือยัง และก็พูดคุยกันอีกเล็กน้อยในเรื่องเกี่ยวกับชีวิตประจำวัน แต่ถึงกระนั้นมันก็เหมือนกับการโทรศัพท์ในครั้งก่อนหน้า การสนทนามักจะสิ้นสุดลงเมื่อพวกเขาถูกถามว่ามีแฟนแล้วหรือยัง?

บริษัท หลัวฝาง นั้นไม่ได้หยุดทำงานและร้านค้าส่วนใหญ่ก็ยังคงเปิดให้บริการอยู่ เพราะมันมีหลายคนที่มาซื้อขนมไหว้พระจันทร์และขนมอบอื่นๆ ในวันเทศกาล จากพวกเขา

เสี่ยวหลัว กับ หลี่ จื่อเมิ่ง นั้นได้ไปตรวจสอบร้านค้าต่างๆ เมื่อเขาว่าง

พนักงานในร้านค้าส่วนใหญ่ไม่รู้จัก เสี่ยวหลัว แต่พวกเขาก็รู้จัก หลี่ จื่อเมิ่ง จากแผนกการตลาดเพราะว่าเธอเป็นหัวหน้าของเจ้าของร้านค้าของแต่ละคน เมื่อพวกเขารู้ว่าเสี่ยวหลัวเป็นเจ้าของ บริษัท พนักงานหลายคนต่างก็พากันตกใจ ที่พบว่าเจ้านายใหญ่ของพวกเขาคือซีอีโอวัยรุ่นที่ทรงพลังคนนี้

“ยอดขายของ บริษัท กลับมาเป็นปกติและปริมาณการทำธุรกรรมแต่ละรายการก็เพิ่มขึ้นมากกว่าสองเท่าของยอดขายของเราในอดีต!”

หลี่ จื่อเมิ่ง รายงานตัวเลขยอดขายให้กับเสี่ยวหลัวในรถด้วยรอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ อาจกล่าวได้ว่า หลัวฟาง ลุกขึ้นยืนอีกครั้งและกลายมาเป็นยักษ์ใหญ่ในอุตสาหกรรมขนมอบและขนมปังของเจียงเฉิง ได้ภายในเวลาเพียงสองวัน คำสั่งซื้อของพวกเขาเพิ่มขึ้นควบคู่ไปกับยอดขายของเบเกอรี่ที่กำลังเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว

หลังจากรายงานเสร็จสิ้น หลี่ จื่อเมิ่ง ก็ลอบแอบมองเสี่ยวหลัวในกระจกด้านหน้า เพื่อดูว่าปฏิกิริยาของเขาจะตอบสนองอย่างไร แต่เธอก็พบว่าเสี่ยวหลัว นั้นไม่มีร่องรอยของความประหลาดใจใดๆปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขาเลย เขานั่งเงียบๆ ในเบาะหลังโดยใช้กำปั้นขวาของเขาเท้าแก้มของตนเอง และมองอย่างขี้เกียจออกไปข้างนอกหน้าต่าง มองดูฝูงชนที่กำลังเดินเท้าและการจราจรที่กำลังไหลผ่าน

หลี่ จื่อเมิ่ง ขบริมฝีปากของเธอด้วยความผิดหวังเล็กน้อย เธอคิดว่าเสี่ยวหลัวน่าจะมีความสุขกับข่าวนี้ และอย่างน้อยเขาก็น่าจะตอบแทนเธอกลับมาด้วยรอยยิ้ม

ภายในรถนั้นเงียบไปอยู่ซักพักหนึ่ง จนกระทั่งเธอลังเลถามว่า“ประธานเสี่ยว ฉันมีคำถาม แต่ฉันไม่แน่ใจว่ามันเหมาะสมหรือไม่ ที่จะถามตอนนี้”

“มีอะไร?” เสี่ยวหลัว ตอบกลับ

หลี่ จื่อเมิ่ง ถามออกมาอย่างลังเล“ท่านประธานไปอยู่ที่ไหนงั้นเหรอ? ในช่วงเวลาที่ศาลพิจารณาคดี?”

เสี่ยวหลัว คิดถึงมันอยู่ครู่หนึ่งและตอบว่า“ฉันต้องดูแลธุรกิจบางอย่าง” จากนั้นเขาก็ถามว่า“มีอะไรหรือเปล่า”

หลี่ จื่อเมิ่ง ส่ายหัวแล้วพูดว่า“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่คิดว่าวิธีที่รองประธานจางพูดในวันนั้น มันคล้ายกับสไตล์การพูดของท่านมาก”

“หืม?”

เสี่ยวหลัว ขมวดคิ้วและจ้องมองเธอด้วยความตกใจ ผู้หญิงนั้นมีสัญชาตญาณที่คมชัดจริงๆ! ถึงขนาดที่ว่าเธอแยกแยะเรื่องนี้ได้!

หลี่ จื่อเมิ่ง รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยจากการจ้องมองของ เสี่ยวหลัว เธอหัวเราะออกมาเบาๆ “อันที่จริงมันก็ไม่เหมือนซะทีเดียว ฉันคิดว่าฉันคงแค่จะจินตนาการไปเอง… แหะๆ”

“คุณคิดถูกแล้ว มันเป็นแค่จินตนาการของคุณจริงๆ “เสี่ยวหลัว พูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม

หลี่ จื่อเมิ่ง ที่เห็นเสี่ยวหลัวยิ้มจากในกระจกหลัง แต่รอยยิ้มของเขานั้นมันดูผิดธรรมชาติ บางทีนี่อาจจะเป็นเรื่องที่น่าอึดอัดใจสำหรับเขา จากนั้นเธอก็คิดว่า: ทำไมฉันต้องเริ่มบทสนทนาที่ไร้สาระเช่นนี้ด้วยนะ รองประธานจาง ก็คือ รองประธานจาง และประธานเสี่ยว ก็คือ ประธานเสี่ยว แล้วฉันรู้สึกสับสนกับพวกเขาไปได้อย่างไร?”

……

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขามาถึงร้านอื่น

ร้านนี้ตั้งอยู่ในทำเลที่ดีมาก มันมีย่านที่อยู่อาศัยอยู่ทั้งสี่ทิศ ตอนนี้จำนวนลูกค้าก็กำลังหลั่งไหลกันเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย

“นี่คือร้านค้าที่ชายชราเสียชีวิตจากอาการหัวใจวายอย่างกะทันหัน ชื่อเจ้าของร้านคือ ซุนเจียนอัน เขาเป็นคนที่ซื่อสัตย์และขยัน เขาปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างมืออาชีพ ดูสิประธานเสี่ยว เมื่อพนักงานของเขาไม่ว่าง เขาก็จะออกมาเป็นการส่วนตัวเพื่อทักทายลูกค้า” หลี่ จื่อเมิ่ง กล่าว

เสี่ยวหลัวจ้องมองออกไปตามที่เธอบอก และได้เห็น ซุน เจียนอัน ที่กำลังทักทายลูกค้าในร้านของเขา

“ท่านประธานต้องการที่จะเข้าไปดูไหมคะ?” หลี่ จื่อเมิ่ง ถาม

“เข้าไปดูกันเถอะ”

เสี่ยวหลัวสูดหายใจเข้าลึก ก่อนที่จะถอนหายใจออก และเปิดประตูก้าวออกจากรถ

หลี่ จื่อเมิ่ง ติดตามเขาไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความสูงของเธอที่ใกล้กับเคียงกับ 170 เซนติเมตร และร่างสูงของเธอก็ดูสูงขึ้นอีกเมื่อเธอใส่รองเท้าส้นสูง ผมของเธอถูกมัดเป็นหางม้าอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ใบหน้าที่บอบบางของเธอขาวเรียบเนียนราวกับไข่มก

เธอสวมเสื้อสเวตเตอร์สีขาวพร้อมกับแจ็คเก็ตที่ลาดยาวที่ทันสมัยพร้อมกับถุงน่องสีดำ เมื่อขาของเธอก้าวลงจากรถและถูกเปิดเผยออกมา มันก็รู้สึกได้ถึงการล่อลวง เมื่อมองดู

เมื่อเปรียบเทียบกับเธอแล้วเสื้อผ้าของ เสี่ยวหลัว นั้นเรียบง่ายกว่าและไม่เป็นทางการมากกว่า เขาสวมเสื้อสเวตเตอร์สีดำจับคู่กับกางเกงลำลองสีดำ และมีการพับแขนเสื้อจนเปิดเผยให้เห็นถึงแขนที่เรียวยาวของเขา ด้วยสไตล์ที่ไม่เป็นทางการของเขามันได้สร้างความรู้สึกที่โดดเด่นให้กับเขา เขาดูหล่อเหลา แต่มันก็มีความเย็นชาซ่อนอยู่

โดยปกติแล้วทุกคนที่ยืนอยู่ข้าง หลี่ จื่อเมิ่ง จะถูกข่มจากการปรากฏตัวที่ท่วมท้นของเธอ แต่นั่นมันไม่ใช่ในกรณีของเสี่ยวหลัว ความมั่นใจตามธรรมชาติของเขามันทำให้เขาสามารถรักษารัศมีแห่งอำนาจและอัตตาที่ทรงพลังเอาไว้ได้ เขาเป็นเหมือนกับราชาที่ยืนอยู่เหนือทุกคนและ หลี่ จื่อเมิ่ง ก็เป็นเหมือนกับผู้ช่วยที่ซื่อสัตย์ที่ยืนอยู่ข้างๆเขา

ร้านค้ากำลังยุ่งอยู่กับลูกค้า ดังนั้นเสี่ยวหลัว จึงตั้งใจที่จะไม่ไปรับกวนอะไรกับ ซุน เจียนอัน

ใบหน้าของ ซุน เจียนอัน นั้นถูกฉาบไปด้วยรอยยิ้ม ที่ธุรกิจกำลังไปได้ด้วยดี แต่เมื่อเขาเห็นเสี่ยวหลัวที่ยืนอยู่ข้างนอก หน้าตาที่อ่อนล้าของเขาก็จางหายไปในทันที

“ประธานเสี่ยว? ! ”

เสียงของ ซุน เจียนอัน นั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เมื่อเขาสังเกตเห็นเสี่ยวหลัวที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขา

เสี่ยวหลัวยิ้มและถามว่า“คุณซุน ธุรกิจเป็นอย่างไรบ้าง”

“ดีดีมาก! นับตั้งแต่คดีในศาลถูกตัดสิน ธุรกิจที่นี่ก็เฟื่องฟูขึ้นมาก ฉันไม่ได้เห็นลูกค้าจำนวนมาก ที่มาที่ร้านค้าของเราเช่นนี้มานานมากแล้ว”

ซุน เจียนอัน รู้สึกซาบซึ้งและรู้สึกขอบคุณเสี่ยวหลัวเป็นอย่างมาก เขาไม่เคยคิดเลยว่าเสี่ยวหลัวจะสามารถนำ บริษัท หลัวฝาง ไปสู่อีกระดับหนึ่งเช่นนี้ได้ ตอนนี้ในใจของเขามันเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะบอกหลานสาวของเขา ซุนยู้ เกี่ยวกับตัวตนของเสี่ยวหลัว เพื่อที่จะได้ให้เธอจับชายที่สมบูรณ์แบบนี้ให้อยู่หมัด!

เสี่ยวหลัวพยักหน้า“ดีแล้ว!”

“เถ้าแก่ คุณมีขนมปังสำหรับผู้สูงอายุที่จะท่านได้บ้างหรือเปล่า? ฉันต้องการบางสิ่งบางอย่างที่อ่อนนุ่ม ฉันแก่แล้วไม่มีฟันเหลืออยู่ที่จะเคี้ยวอะไรเหนียวๆได้แล้ว” หญิงชราคนหนึ่งเดินมาถาม ซุน เจียนอัน

“มีแน่นอนครับ ผมจะพาคุณไปที่นั่น” ซุน เจียนอัน ตอบคำถามของลูกค้าอย่างกระตือรือร้น และเมื่อเขาจำได้ว่า เสี่ยวหลัว ก็อยู่ที่นี่เช่นเดียวกัน เขาหันกลับมาและส่งรอยยิ้มที่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี“ประธานเสี่ยว ฉัน…”

“คุณพาเธอไปที่นั่นเถอะ”

“ได้ครับ” ซุน เจียนอัน ตอบและเดินไปช่วยหญิงชราคนนั้น

เสี่ยวหลัวเดินไปรอบๆ และมองดูทุกๆอย่างที่อยู่ในร้าน สำหรับร้านขนมและเบเกอรี่สภาพแวดล้อมนั้นเป็นสิ่งสำคัญ ร้านค้าที่สะอาดและเป็นระเบียบ นั้นมันสามารถเพิ่มความมั่นใจให้กับลูกค้าได้ หากว่าร้านค้าสกปรกและไม่มีการจัดระเบียบ โดยธรรมชาติลูกค้าจะสงสัยว่าผลิตภัณฑ์ของพวกเขานั้นมันสกปรก

แม้ว่าเสี่ยวหลัวจะไม่ได้เปิดเผยตัวตนของเขา แต่พวกพนักงานพาร์ทไทม์หลายคนก็คาดเดาได้ว่าเขาเป็นใคร ด้วยการที่ หลี่ จื่อเมิ่ง ที่เดินตามหลังชายคนนี้อย่างอย่างเอียงอาย มันจะเป็นใครไปได้ นอกจากจะเป็นเจ้านายใหญ่คนใหม่? แน่นอนว่าทฤษฎีนี้ก็ได้รับการยืนยันจากพนักงานหญิงคนหนึ่งของ ซุน เจียนอัน

“ว้าว! เขาเป็นหัวหน้าใหญ่ของเราจริงๆเหรอ? เขาหล่อมาก!” หญิงสาวที่น่ารักคนหนึ่ง เหลียวมองดูเสี่ยวหลัว พร้อมกับพูดเสริมว่า“ละครทีวีไม่ใช่เรื่องหลอกลวงทั้งหมด มันมีประธานที่ร่ำรวยและหล่อเหลาอยู่จริงๆด้วย!”

“เร็วเข้าถ่ายรูปเข้าไว้ อย่าพลาดโอกาสนี้!”

“ฉันรู้สึกว่าท่านประธาน และหัวหน้าแผนกหลี่ พวกเขาดูเหมาะสมกันจัง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเราจะเข้าไปแทรกกลางระหว่างพวกเขา”

“ประธานที่หล่อเหลาและประสบความสำเร็จเช่นนี้ ฉันอยากจะเป็นผู้หญิงของเขาจัง”

พนักงานพูดคุยกันอย่างเงียบๆ และพยายามถ่ายรูปเสี่ยวหลัว ขณะที่พวกเขาทักทายและต้อนรับลูกค้า