ระบบอัจฉริยะที่ไม่มีใครเสมอเหมือน - ตอนที่ 68 ปีศาจ

“ความแข็งแกร่งของแกนั้นก็พอใช้ได้ แต่หมัดของแกยังเบาเกินไปสำหรับฉัน ถ้าแกต้องการที่จะทำร้ายฉัน แกต้องมีความแข็งแกร่งมากกว่านี้!” เสี่ยวหลัว กล่าวพร้อมส่ายหัว

พลังของเสี่ยวหลัวมีมากเพียงพอที่จะบดขยี้ ซ่ง เจียหนาน แต่เขาก็ไม่ได้ตอบโต้กลับ จุดประสงค์เพียงอย่างเดียวของเขาก็คือ เพื่อที่จะดูว่าเขานั้นแข็งแกร่งมากแค่ไหน และเขาสามารถรับความเสียหายได้มากเพียงใด และนี่ก็คือเพื่อให้เขามีความเข้าใจร่างกายของตัวเองมากขึ้น

ปากของ ซ่ง เจียหนาน บิดเบี้ยว เขากำมือแน่นจนมันสั่นไปหมด คำพูดและท่าทางของเสี่ยวหลัว เขาคิดว่านั่นคือการดูถูกเหยียดหยามของเขา

“หุบปาก!!”

ซ่ง เจียหนาน พุ่งไปข้างหน้าเข้าไปหา เสี่ยวหลัว พร้อมกับเสียงตวาดที่ดังกึกก้องไปทั่วสวรรค์ พร้อมกับระเบิดพลังอันแข็งแกร่งราวกับวัวคลั่งทั้งหมดของเขาออกมา ราวกับว่าโมเมนตัมทั้งหมดของร่างกายของเขาถูกบีบอัด จนทำให้มันมีความแข็งแกร่งสูงสุด ก่อนที่มันจะระเบิดมันออกมาทั้งหมดในครั้งเดียว

ในพริบตาการก้าวเท้าของ ซ่ง เจียหนาน ก็ร่นระยะทางสองถึงสามเมตรในทันที เท้าซ้ายของเขากระแทกลงไปที่พื้นเวทีอย่างรุนแรง มันเงียบมากเพราะว่ามันเป็นช่วงเวลาก่อนที่จะเกิดผลกระทบที่คาดไม่ถึง ร่างกายของ ซ่ง เจียหนาน หมุนในขณะที่เท้าขวาของเขาพุ่งผ่านแรงเฉื่อยของอากาศ พุ่งตรงเข้าไปที่คอของเสี่ยวหลัว

ผู้คนที่มองดูโดยรอบ เบิกตากว้าง แม้ว่าพวกเขาจะมองดูการต่อสู้จากในระยะไกล แต่พวกเขาก็สามารถรู้สึกได้ถึงแรงพลังอันดุเดือดของเท้า ซ่ง เจียหนาน หากการกวาดเตะครั้งนี้โดนเสี่ยวหลัว มันคงทำให้เสี่ยวหลัว พุ่งกระเดนลอยออกไปอีกครั้งแน่ๆ

ในขณะที่ทุกคนรู้สึกสยองขวัญกับลูกเตะของ ซ่ง เจียหนาน อยู่นั้น ตอนนี้ดูเหมือนว่าเสี่ยวหลัวกลับทำบางสิ่งซึ่งไม่มีใครสามารถเข้าใจได้ เขาดูเหมือนจะเคลื่อนไหว แต่ในเวลาเดียวกันมันก็ดูเหมือนกับว่าเขาไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร อย่างไรก็ตาม ซ่ง เจียหนาน เขาก็รู้สึกได้ชัดเจน ราวกับว่าเขาถูกรถไฟพุ่งชน ร่างกายที่ก้าวไปข้างหน้าของเขาหยุดลง หลังจากนั้นร่างกายของเขาก็กระเดนลอยกลับไปอย่างรวดเร็ว จนไปกระแทกเข้ากับเชือกป้องกันเวที เขาเดินโซเซไปสองสามครั้งก่อนที่จะทำให้ตัวเองมั่นคงด้วยความช่วยเหลือของเชือก

เกิดอะไรขึ้น?

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

โดยไม่มีข้อยกเว้นความรู้สึกอันสยดสยองพุ่งเข้ามาในหัวใจของทุกคนในทันที เสี่ยวหลัวเขาต้องทำอะไรบางอย่างแน่นอน แต่ทำไมพวกเขาถึงไม่เห็นอะไรเลย ดวงตาของพวกเขากำลังหลอกพวกเขาอยู่หรือว่าเสี่ยวหลัวเขาแค่เคลื่อนไหวเร็วเกินไป?

ซ่ง เจียหนาน มีเม็ดเหงื่อเย็นผุดขึ้นมา เขาไมาสามารถมองเห็นได้เลยว่า เสี่ยวหลัวเคลื่อนไหวได้อย่างไร แต่อย่างไรก็ตามหน้าอกของเขาถูกกระแทกด้วยอะไรบางอย่างแน่ๆ เพราะว่าตอนนี้หน้าอกของเขามันกำลังแผดเผาและส่งความเจ็บปวดให้เขา การไหลเวียนเลือดของเขาตอนนี้ดูเหมือนมันจะไม่เป็นระเบียบ ราวกับว่ามันมีลมแรงที่กำลังฉีกกระชากอยู่ในตัว มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

ซ่ง เจียหนาน หอบหายใจอย่างหนักพร้อมกับถามว่า“แกทำอะไร กับฉัน!”

“ไม่มีอะไรพิเศษ ฉันก็แค่เตะแก” เสี่ยวหลัวตอบกลับพร้อมกับหัวเราะ

“นั่นมันเป็นไปไม่ได้ รูปแบบการเคลื่อนไหวด้วยการเตะนั้นมันชัดเจนมาก ฉันไม่น่าพลาดมจนมองไม่เห็นแบบนี้ แกโกหก. แกพูดโกหก!”

ซ่ง เจียหนาน มีความมั่นใจในพลังของตัวเองเสมอ ตั้งแต่เขาออกจากบ้านเกิดมาจนมาถึงที่นี้ เขารู้สึกว่าเขาเป็นเสือที่ถูกปล่อยออกมาจากกรง ในมหาลัยแห่งนี้มันไม่เคยมีใครเป็นคู่ต่อสู้กับเขาได้เลย ตอนนี้เขารู้สึกโกรธและอับอายมาก จนเขาสูญเสียความนึกคิดไปจนหมด ตอนนี้เขาราวกับกลายเป็นวัวคลั่งไปแล้วจริงๆแล้ว ซ่ง เจียหนาน มองตรงไปที่ เสี่ยวหลัว ด้วยดวงตาสีแดงก่ำ เขาคำรามพร้อมกับพุ่งตรงเข้าไปที่ เสี่ยวหลัว อีกครั้ง

เมื่อเขาอยู่ห่างจาก เสี่ยวหลัวประมาณหนึ่งเมตร เขากระทืบเท้าขวาของเขาลงอย่างแรง จนพื้นของเวทีส่งเสียงดังออกมาราวกับว่ามันกำลังจะฉีกขาด จากนั้น เขาก็ถ่ายเทกำลังทั้งหมดของเขาลงไปในกำปั้นขวาที่กำแน่น ซ่ง เจียหนาน ระเบิดกำปั้นออกไปข้างหน้าเสมือนดาวเคราะห์น้อยที่พุ่งทะลุเข้าไปในช่องว่างของมิติ กำปั้นของเขาห่อหุ้มด้วยคลื่นพลังที่ดุเดือด กำปั้นมันพุ่งเข้าไปยังเสี่ยวหลัวอย่างรวดเร็ว

โฮ๊กกก!

มันฟังดูราวกับเสียงคำรามของสัตว์ร้าย

ทุกคนที่มองดูการต่อสู้อยู่ เบิกตากว้างด้วยความสยองขวัญ พวกผู้หญิงหลับตาลงไปโดยไม่รู้ตัว พวกเธอไม่กล้าที่จะมอง เพราะในจินตนาการของพวกเธอ ภาพต่อไปต้องเป็นเลือดที่สาดกระเซ็นอย่างแน่นอน

สมาชิกของชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า ก็ตกตะลึงเช่นกัน

นี่คือความแข็งแกร่งของบอสของพวกเขางั้นเหรอ?

อารมณ์ความรู้สึกที่อยู่ภายในของพวกเขาตอนนี้นั้นซับซ้อนมาก มันเป็นความรู้สึกตื่นเต้น? ความรู้สึกตื่นตระหนก หรือมันจะเป็นความรู้สึกหวาดกลัว?

มันอาจไม่ใช่ความรู้สึกชนิดเดียว มันอาจมีความรู้สึกทุกชนิดที่ผสมปนเปกันอยู่ในตอนนี้

ซ่ง เจียหนาน และกำปั้นของเขาส่งเสียงคำรามราวกับสัตว์ร้ายที่กระหายเลือด กรงเล็บของมันโฉบลงมาอย่างดุเดือดและนำแรงลมมาพร้อมกับเสียงคำรามทุกที่ที่พัดผ่าน

มือใหญ่ปรากฏขึ้นทันทีโดยไม่มีการเตือน รวดเร็วราวกับสายฟ้า มันหยุดหยุดกำปั้นของ ซ่ง เจียหนาน ได้อย่างแม่นยำ แรงกำลังที่เพิ่มขึ้นอย่างรุนแรงของการระเบิดถูกทำให้เงียบลงในทันที กำปั้นนี้ไม่อาจขยับเข้าไปโจมตีต่อได้เลย ด้วยพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดของมือใหญ่ ดูเหมือนว่ามันจะระงับกำปั้นอันดุเดือดของ ซ่งเจียหนาน ได้

ซ่ง เจียหนาน ผู้มีฝีมือมองไปที่เสี่ยวหลัว ผู้ที่เป็นเจ้าของมือใหญ่นี้ เขาเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาอีกครั้ง แต่มือของเสี่ยวหลัวเป็นเหมือนกับคีบเหล็ก เขาไม่สามารถทำให้มันขยับได้เลย ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหนหมัดของเขาก็ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้

“ซ่ง เจียหนาน ฉันจะทำตามคำสัญญาของฉันที่เคยพูดเอาไว้ในตอนนั้น!”

สายตาของเสี่ยวหลัว มองไปที่ ซ่ง เจียหนาน ที่ราวกับเป็นวัวคลั่งอยู่ตรงหน้า อย่างเวททนา

วินาทีต่อมาเสี่ยวหลัวก็บิดข้อมือของ ซ่ง เจียหนาน อย่างแรง

“แกร๊ก~”

พวกเขาได้ยินเพียงเสียงของการแตกหักที่คมชัดจากกระดูกข้อมือขวาของ ซ่ง เจียหนาน มือขวาของ ซ่ง เจียหนาน ในตอนนี้นั้นกลายเป็นรูปตัว “V” ไปในทันที ตอกระดูกที่แข็งกระด้างทะลุเนื้อของเขาและยื่นออกมา เลือดสาดกระจายไปทั่ว ภาพของเลือดที่สาดกระเซ็น มันทำให้ พวกผู้หญิง กรีดร้องกันออกมาด้วยความหวาดกลัว

ซ่ง เจียหนาน มองไปที่มือขวาของเขาที่แตกร้าว ใจของเขาในตอนนี้มันเต็มไปด้วยความว่างเปล่าราวกับโลกทั้งใบเงียบสงัดลงไปชั่วขณะหนึ่ง มันทำให้เขาลืมความรู้สึกเจ็บปวดนี้ไปชั่วขณะ

มันแตกหัก?

นี่คือมือของฉันงั้นเหรอ?

เวลาครู่หนึ่งผ่านไป ความเจ็บปวดที่รุนแรงและความตื่นตระหนกที่ไม่สามารถบรรยายได้ถูกสาดพัดผ่านเข้ามาที่ร่างของเขาราวกับคลื่นทะเลที่บ้าคลั่ง

“อ๊ากกก!”

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังออกมา หลังจากที่เสี่ยวหลัวปล่อยมือของ ซ่ง เจียหนาน ไป ซ่ง เจียหนาน ก็ทรุดลงไปที่พื้นพร้อมกับจับมือขวาของเขา ในสายตาของ ซ่ง เจียหนาน ในตอนนี้มีแต่ความหวาดกลัว ร่างกายที่แข็งแกร่งของเขาสั่นเทาอยู่บนพื้น

ความกลัวถูกเขียนอยู่บนใบหน้าของทุกคน ใครจะคิดว่า เสี่ยวหลัวจะทำให้มือของ ซ่ง เจียหนาน พิการไปจริงๆ? สิ่งนี้เป็นไปได้อย่างไร ใครมันจะไปคิดว่าสิ่งนี้มันจะเกิดขึ้นได้?

ใบหน้าของสมาชิกชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า ก็ไม่แตกต่างไปจากคนอื่น ร่างของพวกเขาสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว เสี่ยวหลัวเป็นปีศาจ! ทำไมพวกเขาถึงไปยั่วยุปีศาจที่น่ากลัวเช่นนี้ได้?

คนอื่นๆทั่วทั้งใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัว มีใครบ้างที่เชื่อว่า เสี่ยวหลัว จะหักมือของ ซ่ง เจียหนาน ทิ้งจริงๆ เขาทำได้อย่างไร เขามีความกล้าที่จะทำเช่นนี้ได้อย่างไร

“ปีศาจ …”

อู๋ หยุนหลง ประธานชมรมเทควันโด พูดโพล่งออกมาด้วยความหวาดกลัว พร้อมกับใบหน้าของเขาที่ซีดขาวไปหมดแล้วในตอนนี้

ในเวลานั้นเอง ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น

อาจารย์สอนภาษาอังกฤษ ฉิน หนานหยู่ และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนจากแผนกรักษาความปลอดภัยของมหาวิทยาลัยรีบไปที่จุดเกิดเหตุในทันที เมื่อพวกเขาเห็นฉากที่อยู่ในสนามฝึกซ้อมโดยเฉพาะกับ ซ่ง เจียหนาน ผู้ซึ่งกำลังนอนอยู่บนเวทีประลองและร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดอยู่ พวกเขาทั้งหมดยืนนิ่งแข็งทื่อราวกับพวกเขาเป็นรูปปั้น

“อาจารย์ฉิน คุณมาถึงแล้วงั้นเหรอ”

เสี่ยวหลัวกล่าวอย่างสงบพร้อมกับเดินออกมาจากเวที ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นบนเวทีนั้นเป็นเรื่องที่เล็กน้อยสำหรับเขา

ในขณะที่ ฉิน หนานหยู่ มาถึง และเห็นฉากที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ความรู้สึกของเธอก็เป็นกังวลเป็นอย่างและเกือบจะกรีดร้องออกมา “รีบพา ซ่ง เจียหนาน ไปที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนจากแผนกรักษาความปลอดภัยของมหาลับ ฟื้นจากอาการช็อกและรีบนำ ซ่ง เจียหนาน ออกไปอย่างรวดเร็ว และเจ้าหน้าที่อีกหลายคนก็ไปตรวจสอบอาการบาดเจ็บของสมาชิกชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า ที่นอนอยู่บนพื้นในทันที

“เสี่ยวหลัวพวกนี้ … เธอเป็นคนทำทั้งหมดนี่งั้นเหรอ?” ฉิน หนานหยู่ ถามขณะที่จ้องมองชายหนุ่มที่อยู่ต่อหน้าเธอ

“ไม่ว่าผมจะบอกคุณแบบไหนคุณก็ไม่เชื่อผมอยู่ดี” เสี่ยวหลัว หัวเราะ

หลังจากที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้ยินคำตอบของเสี่ยวหลัว พวกเขาก็สูดลมหายใจเข้าอย่างแรง ชายคนนี้ทุบตีสมาชิกชมรมศิลปะการต่อสู้มากกว่าร้อยคน? ผู้ชายที่โหดเหี้ยมคนนี้เขามาจากไหนกัน?

นอกจากนี้พวกเขาต่างก็รู้ดีถึงความสามารถของ ซ่ง เจียหนาน ว่าเป็นแบบไหน แม้ว่าเขาจะเป็นแค่นักศึกษา แต่พลังของเขาสามารถก็ล้มคู่ต่อสู้ 5 คนืที่เข้ามาพร้อมกันได้อย่างง่ายดาย เขาเป็นสัตว์ร้ายที่อยู่ในรูปของมนุษย์อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ตอนนี้มือของสัตว์ร้ายคนนี้แหลกไปแล้ว แม้ว่ามันจะได้รับการรักษาที่ดี มันก็อาจทำให้เกิดกระทบที่รุนแรงในระยะยาวแน่ๆ

แย่มาก มันแย่มากจริงๆ!

พวกเขามองเสี่ยวหลัวที่ยืนอยู่อย่างสงบ ในใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว