ระบบอัจฉริยะที่ไม่มีใครเสมอเหมือน - ตอนที่ 77 ถูกทอดทิ้งโดยคนทั้งโลก

ชูเยว่ ระงับความกลัวที่อยู่ในหัวใจของเธอ และวิ่งไปในทิศทางของ ฝาง ฉงชิ่ง ในทันที อย่างไรก็ตาม เธอวิ่งออกไปได้เพียงสองสามก้าวเท่านั้น กระสุนซุ่มยิงก็พุ่งทะลุผ่านอากาศและกระแทกลงบนถนนที่อยู่ด้านหน้าของเธอในทันที เสียงดังปังผ่านหูราวกับว่ามีภูเขาไฟที่ระเบิดออกมาตรงถนนข้างหน้าฝุ่นควันฟุ้งกระจายเศษถนนปลิวว่อน ชูเยว่เซถอยกลับมาด้วยความตกใจ ร่างกายของเธอสูญเสียการควบคุมและล้มลงไปบนถนนในทันที

“เยว่เยว่!”

ฝาง ฉงชิ่ง กำลังจะรีบออกไปจากรถเพื่อช่วยชูเยว่ แต่เขาก็ถูกรั้งเอาไว้โดยหนึ่งในบอดี้การ์ดชุดดำของเขา

“เป้าหมายของศัตรูคือคุณหนูชู มันอันตรายมากสำหรับนายน้อยฝาง ที่จะออกไปที่นั่น!” บอดี้การ์ดเตือนเขาอย่างเคร่งขรึม หน้าที่ของพวกเขาคือป้องปกให้ ฝาง ฉงชิ่ง และ ฝาง ชูหลาน ปลอดภัย สำหรับความปลอดภัยของคนอื่น มันไม่ใช่ความกังวลของพวกเขา

“แต่ … ” ฝาง ฉงชิ่ง ตอนนี้เขาตกอยู่ในสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ในขณะนั้น ฝาง ชูหลาน ที่หน้าซีดเซียวด้วยความกลัวก็กรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง: “ขับรถออกไปจากที่นี่ ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”

ความคิดเพียงอย่างเดียวของเธอก็คือการออกไปจากที่นี่ สำหรับชีวิตและความตายของชูเยว่ เธอจะไปเป็นกังวลได้อย่างไร?

บอดี้การ์ดชุดดำ รับคำสั่งแล้วส่งสัญญาณมือของเขา ให้คนขับรถพาพวกเขาออกไปจากที่นี่ จากนั้นรถซีดานสีดำสามคันก็เร่งความเร็วออกไปในทันที ทหารรับจ้างที่มองดูอยู่ พวกเขาไม่ได้ยิงใส่พวกนั้นแต่อย่างใด เป้าหมายของพวกเขาคือชูเยว่ เพียงอย่างเดียว!

“ฝาง ฉงชิ่ง,ฝาง ชูหลาน, พวกคุณ…”

ชูเยว่ไม่อยากจะเชื่อว่ากลุ่มของ ฝาง ฉงชิ่ง จะทิ้งเธอเอาไว้ข้างหลังและรีบหลบหนีไปแบบนี้ ท้ายที่สุดแล้วพ่อของพวกเขาก็เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก เมื่อบอดี้การ์ดทั้งสองคนของเธอได้รับบาดเจ็บ และพวกนั้นยังมาทิ้งเธอไปอีก นี่จึงถือได้ว่าเธอก้าวเท้าไปสู่ความตายครึ่งหนึ่งแล้ว

เมื่อเธอหันไปมองรอบๆ เธอก็ตระหนักได้ว่าเสี่ยวหลัวก็หายตัวไปเช่นกัน

ในขณะนี้ความสิ้นหวัง มันกำลังกัดกินจิตใจของเธอ ตอนนี้เธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ขมขื่น ราวกับตัวเองถูกทอดทิ้งโดยคนทั้งโลก

“เสี่ยวหลัว ไม่ใช่ว่านายมีทักษะที่น่าทึ่งหรือไง ทำไมนายถึงจะต้องหนีไปด้วย!”

เธอไม่รู้ว่าทำไมการถูกทิ้งโดย เสี่ยวหลัว นั้นเจ็บปวดยิ่งกว่าการถูกทอดทิ้งโดย ฝาง ฉงชิ่ง และ ฝาง ชูหลาน เสียอีก เธอสาปแช่งเสี่ยวหลัวอยู่ในใจ ด้วยความขมขื่นนี้ ตอนนี้ใบหน้าที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาแล้ว

“ทำไมเธอถึงไม่วิ่งหนีอีกหละ?”

เสียงที่แข็งทื่อของชาวต่างชาติกำลังพูดภาษาจีน ดังชัดขึ้นมา

ชายชาวตะวันตกสามคนก้าวเดินออกมาจากป่าทึบ แต่ละคนถือปืนไรเฟิลและสวมอุปกรณ์ต่อสู้ที่เธอไม่รู้จัก

โกหยาง และ โกเจี้ยน ดึงอาวุธของพวกเขาออกมาและเตรียมพร้อมที่จะตอบโต้การโจมตี ทันใดนั้นหนึ่งในสามของผู้โจมตีซึ่งเป็นชายผิวดำ ก็ชี้ปากกระบอกปืนของเขาไปที่หัวของชูเยว่ พร้อมกับตวาดเสียงดังด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า“ถ้าพวกแกไม่อยากให้เธอตาย ก็วางอาวุธของพวกแกลงไปซะ วางลงไปเดี๋ยวนี้!”

มือปืนทั้งสามคนปลดปล่อยบรรยากาศที่กระหายเลือดออกมา นี้คือจิตสังหารของนักฆ่าที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างนี้ โกหยาง และ โกเจี้ยน จำใจที่จะต้องทำตามคำสั่ง พวกเขาวางปืนพกไว้บนพื้นในทันที

“แบบนั้นแหละ เด็กดี!”

ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งเดินไปหาพวกเขาพร้อมกับรอยยิ้ม แล้วใช้ปืนไรเฟิลทุบไปที่หัวของโกหยางและโกเจี้ยน เลือดสาดกระเซ็นและจากนั้นชายทั้งสองคนก็จมลงไปในแอ่งน้ำสีแดงที่เจิ่งนองอยู่ด้านล่าง สติของพวกเขาลืมเลอะเลือนและวิสัยทัศน์ของพวกเขาเบลอจนเกือบจะมองอะไรไม่เห็น

“จิจิ! ยัยลูกเจี๊ยบตัวนี้สวยกว่าในรูปซะอีก!” ชายผิวดำยกคางของชูเยว่ด้วยมือข้างหนึ่ง โดยไม่สนใจการแสดงออกที่เจ็บปวดของเธอ เขาหัวเราะเบาๆ “โดยเฉพาะปากที่เล็กที่น่ารักนี้ มันเป็นผลงานชิ้นเอกอย่างแท้จริง”

เมื่อพูดอย่างนั้นเขาก็กำผมที่ยาวสลวยของชูเยว่ขึ้นมา แล้วนำเอาผมของเธอไปถูตรงเป้าของเขา

“ไอชั่วเอ้ย!” โกหยาง และ โกเจี้ยน ตวาดออกมาด้วยความโกรธเสมือนเสียงคำรามที่กำลังจะตายของสิงโตที่บาดเจ็บสองตัว อย่างไรก็ตามก่อนที่พวกเขาจะลุกขึ้นจากแอ่งเลือดที่พวกเขานอนอยู่ ทั้งสองก็ถูกเตะที่ท้องอย่างหนักซ้ำลงไปอีก ด้วยการเตะนี้มันทำให้พวกเขานอนขดตัวด้วยความเจ็บปวดเหมือนกุ้ง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความเจ็บปวด พวกเขาก็เริ่มส่งเสียงร้องครวญครางออกมาอย่างเจ็บปวดอย่างไม่สามารถควบคุมได้

หากพวกเขาไม่ได้ถูกยิง พวกเขาคงจะสามารถหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่น่าอับอายนี้ได้ และสามารถที่จะต่อกรพวกมันกลับไปได้บ้าง แต่ตอนนี้พวกเขาตกอยู่ในเงื้อมมือของศัตรูแล้ว พวกเขาจะทำอะไรได้อีก พวกเขาได้แต่รู้สึกเสียใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

ชายผิวดำหยิบวิทยุสื่อสารออกมาและติดต่อกับพันธมิตรของเขา “แมงป่อง, แมงป่อง,นี่คือ แบล็คเทล เราจับเป้าหมายได้แล้ว ขอย้ำอีกครั้ง เราจับเป้าหมายได้แล้ว!”

“ดีมาก! ทำงานได้ดี. เราจะพบกันอีก ณ จุดนัดพบห่างออกไปสองกิโลเมตร ทางตะวันตกเฉียงใต้ อีเกิ้ล มาที่นี่โดยเร็วที่สุด” เสียงที่แหบห้าวดังขึ้นจากวิทยุ

“รับทราบ!” ชายผิวดำตอบกลับแล้วก็ปิดเครื่องรับส่งวิทยุ ด้วยสีหน้าร่าเริงเขาพูดติดตลกว่า“เรามาที่นี่เพื่อมาจับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เจ้านายของเราคงจะไม่ได้ว่าอะไรเราใช่ไหมถ้าหากเราเล่นสนุกกับเธอสักหน่อย?”

“เราต้องระวังและอย่าประมาทเหมือนกับ หม่า เจิ้งเฟิง ที่ล้มเหลว เราไม่ต้องการที่จะเดินตามรอยเท้าของเขา” ทหารรับจ้างคนที่สามซึ่งมีร่างกายที่ผอม กล่าวเตือน

“เขาพูดถูก ชู หยุนเชียง เป็นผู้ประกอบการธุรกิจที่ตระหนักได้ว่า ลูกสาวของเขามีความเสี่ยงมากแค่ไหน“ไม่มีทางที่เขาจะส่งบอดี้การ์ดเพียงสองคนมาปกป้องเธอ มันจะต้องมีผู้ช่วยที่ซ่อนตัวอยู่ที่ไหนซักแห่งแน่ๆ”

ชายผิวดำหมิ่นประมาทดูถูกเหยียดหยาม“ถ้ามีมากกว่านั้น พวกมันคงจะแสดงตัวเองออกมาตั้งนานแล้ว พวกแกคงไม่คิดว่า ไอหนูน้อยคนนั้นที่หนีออกไปก่อนหน้านี้เป็น บอดี้การ์ดของเธอหรอกใช่ไหม?”

ชายร่างผอมมองหน้ากันและยกคิ้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาจะคิดว่านี่มันเป็นเรื่องตลก

แน่นอนว่าคนที่ชายผิวดำพูดถึงเมื่อครู่นี้หมายถึงเสี่ยวหลัว พลซุ่มยิงของทีมของพวกเขาสามารถฆ่าทุกคนได้อย่างง่ายดายในที่เกิดเหตุ อย่างไรก็ตามการมอบหมายของพวกเขาในครั้งนี้เป็นการลักพาตัวไม่ใช่การลอบฆ่า ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกที่จะไม่ฆ่าทุกคน ไม่ว่าจะมองจากมุมใดเสี่ยวหลัว ก็ดูเป็นคนที่ตัวเล็กและอ่อนแอ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะคิดว่าเสี่ยวหลัวนั้นไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อพวกเขาแต่อย่างใด ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้พิจารณาถึงความเป็นไปได้ ที่เสี่ยวหลัวจะเป็นหนึ่งในบอดี้การ์ดของชูเยว่

“เคลื่อนย้าย เราจะต้องไปรวมกลุ่มใหม่กับ อีเกิ้ล!”

ชายผิวดำหยิบชูเยว่ที่กำลังสิ้นหวัง แล้วมุ่งหน้ากลับเข้าไปยังในป่าลึก ในฐานะที่พวกเขาเป็นทหารรับจ้างเส้นทางการหลบหนีของพวกเขา จะเป็นไปตามป่าธรรมชาติ พวกเขาจะไม่หลบหนีออกไปตามทางหลวงแห่งชาติ ป่านั้นเป็นสวรรค์ของพวกเขาอย่างแท้จริง

“คุณหนู คุณหนู!! …”

โกหยาง และ โกเจี้ยน พยายามดิ้นรนเพื่อที่ไล่ตามไป ชายผู้นั้นก็เดินเข้ามาหาพวกเขาอีกครั้ง พร้อมกับเหวี่ยงปืนไรเฟิลใส่ที่ด้านหลังศีรษะของพวกเขาอย่างแรง จนพวกเขาเป็นลมหมดสติลงไป

“ปล่อยฉัน ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ!

ชูเยว่กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ดวงตาสีอัลมอนด์ของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าพ่อของเธอพูดถูก เธอไม่ควรทิ้งให้พวกบอดี้การ์ดออกห่างจากตัวเธอเลย

“สาวน้อย ถ้าเธอยังจะดิ้นรนอยู่อีกหละก็ ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะให้เธอได้ลิ้มรสความดุร้ายของฉัน! และพวกสมาชิกทีมของฉันมันก็มีเยอะมาก ที่ให้ความสนใจกับสาวสวยอย่างเธอ ฮิฮิ!..”

ชายคนนั้นหัวเราะอย่างชั่วร้าย ซึ่งนั่นมันทำให้ชูเยว่นิ่งเงียบไปในทันที

เมื่อสังเกตเห็นว่าชูเยว่ ให้ความร่วมมือชายผิวดำก็ส่งสัญญาณให้พลซุ่มยิงที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าให้พวกเขาล่าถอยออกมาได้

อย่างไรก็ตาม สไนเปอร์หนึ่งในนั้นยังคงนิ่งค้างอยู่ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสยองขวัญในขณะที่ ดวงตาของมันเบิกกว้าง และเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ มันมีใบมีดเปื้อนเลือดแทงละทุออกมาจากปากของเขา เลือดข้นหนืด กำลังไหลออกมาราวกับกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก มันมีมีดแทงอยู่ที่คอของเขาได้อย่างไร?

ดวงตาของเขายังเปิดกว้าง แต่สมองของเขาหยุดตอบสนองไปแล้วในเวลาสั้นๆ ความตายไม่ได้ให้ความรู้สึกที่พิเศษใดๆแก่เขา ในขณะที่ชีวิตของเขากำลังจะถึงจุดจบ เขาไม่มีความคิดอื่นใดเลยนอกจากความสงสัย เขาไม่รู้ว่าเขาถูกสังหารได้อย่างไร เขาอยู่ในที่สูง เขาควรจะรู้ได้ตั้งแต่แรกถ้ามีคนเข้ามาใกล้ แต่มันมีคนแอบเข้ามาข้างหลังของเขาอย่างเงียบๆ ได้อย่างไร?

เขาไม่เข้าใจ และเขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ!