ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1594 : ประเทศจีน

ตอนที่ 1594 : ประเทศจีน

ทุกคนต่างก็พากันตัวแข็งที่อราวกับเวลาหยุดนิ่ง ไม่มีใครเข้าใจได้ว่าชายหนุ่มผู้นี้มีตัวตนเป็นยังไง มันราวกับว่าวิถียังต้องรับใช้เขา

“ อึก ” ราเชลกลืนน้ําลายพร้อมกับเหงื่อที่ชุ่มไปทั่วหน้าผาก เขาได้ถามกับเหล่ยอู่ว่า “ เหล่ยอู่ นายรู้มั้ยว่าชายหนุ่มคนนี้มาจากที่ไหน?”

นักรบมิติทั้งหมดถูกสร้างขึ้นโดยผู้สร้าง แต่แม้แต่ผู้สร้างก็ยังต้องเคารพชายคนนี้

มันเกินกว่าที่ราเชลจะเข้าใจได้ !

ไม่ใช่แค่ราเชลเท่านั้น นักรบมิติ, นักรบคอสมิคและนักรบดาวเคราะห์ทุกคนต่างก็พากันตกตะลึง พวกเขาไม่อาจจะสงบจิตใจลงได้

เหล่ยอู่มองไปที่ราเชลและพูดขึ้น “ ตัวตนที่ยิ่งใหญ่คนนี้ฉันเองก็เดาไม่ออก เท่าที่ฉันรู้คือเขามีฐานะที่สูงส่งกว่าผู้สร้าง แม้แต่ผู้สร้างเองก็ต้องเรียกเขาว่าผู้อาวุโส”

ราเชลหรี่ตาลง เขาอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ แม้แต่ผู้สร้างที่ยิ่งใหญ่ก็ต้องเรียกเขาว่าผู้อาวุโส ไม่ใช่ว่าชายหนุ่มลึกลับคนนี้แข็งแกร่งกว่าผู้สร้างอีกรี?

พระเจ้า นี่มันบ้าอะไรกัน ?

“ ผู้อาวุโส พวกเขาคือ…” ตอนนั้นเองหงก็ได้เปิดปากพูดกับจางหยู

จางหยูโบกมือและมองไปยังอารยธรรมโลกมนุษย์

เมื่อเห็นมนุษย์ที่รูปร่างเหมือนกับเขา จางหยูกยากจะใจเย็นลงได้ วิญญาณของเขาถึงกับสั่นไหว

พวกเขาคือมนุษย์โลกและนี่คือชาวจีน !

แม้ว่าจางหยูจะเกิดใหม่มาหลายครั้งแล้วและไม่ได้มีสายเลือดเดิมอีก แต่ส่วนลึกในความทรงจําของเขา จางหยูก็ยังเป็นชาวจีนอยู่

ไม่ต้องให้ใครมาแนะนําเขาก็มั่นใจว่าคนกลุ่มนี้คือลูกหลานของชาวจีน !

มีแค่ชาวจีนเท่านั้นที่จะทําให้เขารู้สึกคุ้นเคยแบบนี้ได้ มันคือความภาคภูมิที่ส่งต่อกันมา

อารยธรรมโลกมนุษย์ต่างก็พากันกังวล พวกเขากลั้นหายใจและก้มหน้าโดยไม่กล้าจะเงยหน้ามองจางหยู

จางหยูสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะปรากฏตัวขึ้นที่พื้น เขาเดินออกไปทีละก้าวๆเพื่อเดินไปหามนุษย์เหล่านั้น

ด้วยการที่จางหยูเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เผ่ามนุษย์ต่างก็พากันกังวลมากขึ้น พวกเขาตัวแข็งทือและกลัวจนไม่กล้าจะหายใจ พวกเขาใจเต้นรัวและกลัวว่าจะทําให้อีกฝ่ายรําคาญ

นักรบมิติรวมถึงผู้สร้างอย่างหง มองดูฉากนั้นเงียบๆไม่กล้าจะเข้าไปรบกวน

หลังจากที่เข้ามาใกล้กับชาวจีนแล้ว หัวใจของจางหยูก็ยิ่งสั่นไหวมากขึ้นกว่าเดิม นี่คือเชื้อชาติเดียวกับเขา สายเลือดและวิญญาณที่เหมือนกัน

ดวงตาของจางหยูเริ่มมีน้ําตาเจิ่งนอง ในใจเขามีความรู้สึกที่ไม่อาจจะอธิบายได้ก่อตัวขึ้นมา “ผ่านไปล้านล้านปี ในที่สุดข้าก็ได้พบพวกเจ้าอีกครั้ง ชาวจีน !”

แม้ว่าเขาจะเคยไปที่โลกอื่นมาและที่นั่นก็มีชาวจีนอยู่ แต่มันคือโลกที่เขาสร้างขึ้นมา แม้ว่าจะมีรูปลักษณ์และวิญญาณที่เหมือนกัน แต่ก็ไม่อาจจะทําให้จางหยูรู้สึกแบบนี้ได้

บางทีคนจีนเหล่านั้นอาจจะถูกจางหยูสร้างขึ้นมาเพื่อแทนที่ชาวจีนจริงๆ แต่ชาวจีนจริงๆนั้นมีแค่หนึ่งเดียวเท่านั้น !

เมื่อจางหยุไม่พูดอะไรออกมา คนอื่นๆทั้งในและนอกดาวเคราะห์แคระก็ไม่กล้าจะพูดอะไรออกมาเช่นกัน

ผ่านไปสักพักจางหยูก็สงบจิตใจลงได้ เขากวาดตามองชาวจีนที่อยู่รอบๆและพูดขึ้นมาเบาๆ “ ผ่านมาหลายล้านล้านปีแล้ว พวกเจ้ายังจําตัวตนของตัวเองได้รึไม่ ?”

นักรบมิตพากันมองหน้ากัน

ตัวตน ?

ตัวตนอะไรกัน ?

อารยธรรมโลกมนุษย์มีตัวตนที่พิเศษแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ ?

โดอันคิ้วขมวด อารยธรรมโลกมนุษย์ไม่ได้ธรรมดาไง ?

เขาเริ่มสังหรณ์ใจแย่ๆขึ้นมา

อารยธรรมโลกมนุษย์พากันกังวลและสับสน “ เราจะรู้ได้ยังไงว่าเรามีตัวตนพิเศษ ถึงตัวตนของเราจะพิเศษแต่จะเกี่ยวข้องกับตัวตนที่ยิ่งใหญ่แบบเขาได้ยังไง ?”

จางหยูขมวดคิ้วและถามขึ้นมา “ พวกเจ้าจําชาวจีนได้รึไม่ ?”

เผ่ามนุษย์ส่วนใหญ่พากันแสดงสีหน้าว่างเปล่าออกมา มีแค่พวกรอบรู้และพวกนักประวัติศาสตร์ไม่กี่คนที่พอจะจําเรื่องนี้ได้

ชายชราคนหนึ่งเงยหน้าขึ้นและพูดขึ้นมาด้วยท่าทีไม่มั่นใจ “ ท่านหมายถึงยุคก่อนเกิดการอพยพครั้งใหญ่ ยุคที่ทั้งโลกรวมกันเป็นหนึ่งเดียว อารยธรรมโบราณที่นําพาโลกเข้าสู่ยุคอวกาศ.. ประเทศจีนน่ะเหรอ ?”

จางหยูค่อนข้างไม่พอใจ เขาแค่นเสียงหัวเราะออกมาและพูดขึ้น “ ในฐานะลูกหลานของชาวจีน แต่กลับลืมรากเหง้าของคนจีนไป ไร้เหตุผลสิ้นดี !”

เผ่ามนุษย์โลกพากันลนลานขึ้นมา ชายชราคนนั้นหน้าซีดเผือดและไม่อาจจะหายใจได้

“ดูพวกเจ้าตอนนี้สิ พวกเจ้าตกต่ําได้ถึงขนาดนี้เลยรึ ? ผ่านมาล้านล้านปีแล้วแต่พวกเจ้าก็ยังอยู่ในดาวเคราะห์ขยะแห่งนี้ พวกเจ้าทําให้ชาวจีนต้องเสียเกียรติ ! ช่างน่าอับอายยิ่งนัก !” จางหยูภูมิใจในฐานะคนจีนของเขา สําหรับลูกหลานกลุ่มนี้แล้วเขาทั้งรักและเกลียดพวกนี้ แต่ก็ใช่ว่าจะเกลียดมากมายนัก “ พวกเจ้าต้องรู้ไว้ว่าพวกเจ้าคือชาวจีน ! ชาวจีนที่ยิ่งใหญ่ ! แม้ว่าจะตกต่ําลง แต่ก็ควรรักษาเกียรติของเราเอาไว้ พวกเจ้าต้องจําตัวตนของตัวเองให้ดี !”

เขาตะโกนออกมา “ พวกเจ้าลืมเรื่องอื่นได้แต่พวกเจ้าห้ามลืมรากเหง้าของตัวเอง !”

เผ่ามนุษย์โลกทุกคนพากันก้มหน้า แม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าจางหยูพูดถึงอะไรทําไมต้องให้ค่าชาวจีนมากแบบนี้ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าพอที่จะปฏิเสธ

จางหยูมองไปรอบๆและถามขึ้นมา “ ตอนนี้พวกเจ้าเรียกอารยธรรมตัวเองว่าอะไร ?”

ทุกคนพากันมองหน้ากันแต่ก็ไม่มีใครกล้าตอบคําถามนี้

“ ทําไม หรือพวกเจ้าอ่อนแอซะจนไม่กล้าตอบคําถามเลยรึไง ?” จางหยูไม่พอใจอย่างมาก ความไม่พอใจนี้มาจากความปวดใจ มันยากที่จะคิดได้ว่าล้านล้านปีมานี้มนุษย์ต้องเจอกับอะไรบ้าง จนต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้

ตอนนั้นฮั่วเยี่ยนกลับรวบรวมความกล้าพูดขึ้นมา “ อารยธรรมของเราในตอนนี้ถูกเรียกว่าอารยธรรมโลกมนุษย์”

“ เจ้าชื่ออะไร ?” จางหยูแปลกใจนิดๆที่เด็กหนุ่มคนนี้กลับต้านทานแรงกดดันและตอบคําถามของเขาได้

ฮั่วเยี่ยนกําหมัดแน่น เขารวบรวมความกล้าในใจและตอบกลับ “ ผมชื่อฮั่วเยี่ยน”

จางหยูพยักหน้าตอบรับ “ ฮั่วเยี่ยนสินะ? ไม่เลว สุดท้ายก็มีคนที่มีความกล้าและมีศักดิ์ศรีที่ชาวจีนควรจะมีอยู่บ้าง”

ตอนนั้นจางหยูก็มองไปยังคนอื่นๆ “ อารยธรรมโลกมนุษย์ดี พวกเจ้าไม่ได้ลืมว่าพวกเจ้าเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์ แต่พวกเจ้าไม่ต้องใช้ชื่อนี้ พวกเจ้าต้องกลับไปใช้ชื่อของตัวเอง อารยธรรมจีน นี่คือชื่อของอารยธรรมของพวกเจ้า ! จีนคือเผ่าพันธุ์ของพวกเจ้า ! “

เขาไม่รู้ว่าบรรพบุรุษของพวกนี้มาจากทางตะวันตกไม่แต่เท่าที่เห็นในตอนนี้คือทุกคนต่างก็มีสายเลือดเหมือนกัน นั่นก็คือลูกหลานชาวจีน บางทีเมื่อล้านล้านปีก่อน สายเลือดของบรรพบุรุษพวกนี้อาจจะเป็นหนึ่งเดียวกับชาวจีนไปแล้วจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของจีนไป

“ ท่านรู้ได้ยังไง ?” แม้ว่าฮั่วเยี่ยนจะกลัวแต่เขาก็กดความสงสัยในใจไว้ไม่อยู่ “ ท่านรู้ได้ยังไงว่าพวกเราคือชาวจีน ท่านรู้ได้ยังไงว่าครั้งหนึ่งเราคืออารยธรรมจีน ?”

อารยธรรมโลกมนุษย์ได้สืบทอดความเชื่อและสายเลือดมาหลายล้านล้านปี จู่ๆจะมาบอกให้เปลี่ยนก็เปลี่ยนกันง่ายๆเลยเหรอ?

นักรบมิติพากันมองไปที่จางหยูด้วยความสงสัย

“ เพราะ..” จางหยูพูดขึ้น “ข้าคือชาวจีน !”

ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นทั้งดาวเคราะห์แคระก็เงียบสนิทราวกับเวลาหยุดนิ่ง

โดอันใจหล่นวูบ เขาอยากจะตะโกนออกมาว่า “ ฉิบหายแล้ว !”