ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1602 : ท่าทีที่เปลี่ยนไป(II)

ตอนที่ 1602 : ท่าทีที่เปลี่ยนไป(II)

โกโก้เหวยอ้าปากค้าง ฮั่วเยี่ยนได้เล่าตํานานมากมายให้เธอฟังแต่เธอไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องพวกนั้นสักเท่าไหร่

ลับบอกว่าตํานานเหล่านั้นคือความจริง แม้แต่พ่อเธอก็ยังยืนยันเรื่องนี้ด้วย

เธอมองไปที่ฮั่วเยี่ยนด้วยความสับสน “ นายไม่ได้โกหกฉันงั้นเหรอ โลก…ไม่สิ อารยธรรมจีนเคยรุ่งโรจน์จริงๆ”

แต่ฮั่วเยี่ยนก็ส่ายหน้าและพูดขึ้น “ มันไม่ใช่ว่าเคยรุ่งโรจน์ เรารุ่งโรจน์มาโดยตลอดและไม่มีทางเสียมันไปแน่ พวกที่ตกต่ำมีแค่อารยธรรมจีนในโลกซวนหวงเท่านั้น”

“ นี่มัน…” โกโก้เหวยยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่ “ แล้วเราอยู่ด้วยกันได้รึเปล่า ? อารยธรรมจีนจะปฏิเสธฉันรึเปล่า ?”

ตอนแรกเธอกับฮั่วเยี่ยนฐานะไม่คู่ควรกันเพราะเธอสูงส่งเกินไป และฮั่วเยี่ยนเป็นแค่อัจฉริยะจากอารยธรรมที่ตกต่ำ แต่ตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ฮั่วเยี่ยนกลับสูงส่ง เธอต่างหากที่ไม่คู่ควรกับฮั่วเยี่ยน

หากต้องการเข้าร่วมกับอารยธรรมระดับสูงกว่า งั้นพวกเขาก็ต้องเข้าร่วมการทดสอบ

แต่อารยธรรมจีนตกต่ำมานาน มันจึงไม่มีเขตทดสอบ ฮั่วเยี่ยนจะต้องเข้ารับการทดสอบรึไม่ ก็ยังเป็นคําถามอยู่

โกโก้เหวยมองไปที่ฮั่วเยี่ยนด้วยความกังวลและพูดขึ้น “ อารยธรรมจีนของนายมีการทดสอบรึเปล่า ?”

เธอหวังว่าจะได้รับคําตอบว่าไม่เพราะเธอเคยผ่านประสบการณ์ในการทดสอบด้วยตัวเองมาแล้ว ความยากและอันตรายนั้นเธอรู้ดีกว่าใคร เธอไม่อยากให้ฮั่วเยี่ยนต้องเข้าร่วมการทดสอบที่อันตรายเหมือนที่เธอเคบประสบมา เธอยอมแยกกับเขาแทนที่จะปล่อยให้เขาต้องเสี่ยงชีวิต

“ นี่” ฮั่วเยี่ยนลังเลขึ้นมา “ ฉันเองก็ไม่รู้”

“ มันเคยมีแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว” ตอนนั้นชายชราชาวจีนคนหนึ่งได้พูดขึ้น “ เมื่อล้านล้านปีก่อนอารยธรรมของเราเคยมีกฏเช่นนี้อยู่แต่เมื่อเราแพ้สงคราม เราก็โดนทิ้งไว้ในดาวเคราะห์แคระแห่งนี้ การทดสอบเองก็หายไปด้วย เราไม่มีสิทธิ์ที่จะยื่นการจะทดสอบ อีกอย่างแล้วเราก็ไม่มีที่ในการทดสอบด้วย”

โกโก้เหวยถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ฮั่วเยี่ยนเองก็ยินดีเช่นกัน “ ดีจริงๆ !”

เขาหันกลับไปหาจางหยูและทําความเคารพ “ อาจารย์ ผมตัดสินใจจะแต่งงานกับโกโก้เหวย โปรดช่วยสนับสนุนพวกเราด้วย! ”

ตอนที่เขายังเด็ก พ่อแม่ของเขาได้ตายในภัยพิบัติของดาวเคราะห์แคระ เมื่อเขานับจางหยูเป็นอาจารย์ ฉันจางหยูก็เปรียบเสมือนบิดามารดาของเขา หากจางหยุยืนกรานว่าจะแยกพวกเขาออกจากกัน งั้นเขาก็จะยอมยกเลิกฐานะศิษย์เพื่อจะได้อยู่กับโกโก้เหวย

“ ได้โปรดเจ้าสํานัก !” โกโก้เหวยเองก็คิดเหมือนกับฮั่วเยี่ยน เธอรีบทําความเคารพจางหยูทันที

แต่จางหยยังไม่ทันได้เปิดปากพูด เหล่าชาวจีนก็พูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน “ ไม่ได้ !”

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งได้พูดขึ้นมา “ พวกเธอสองคนไม่อาจจะอยู่ด้วยกันได้ !”

โกโก้เหวยใจสั่น แววตาของเธอหม่นหมองลงด้วยความเจ็บปวด

ฮั่วเยี่ยนมองไปที่ชายวัยกลางคนและถามขึ้นมา “ ทําไมกัน ? ผมกับเธอรักกันแล้วทําไมเราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ ?”

“ฮั่วเยี่ยน นายโงไง ? นายลืมไปแล้วเหรอว่าพ่อของเธอทําอะไรลงไป ?” ชายวัยกลางคนพูดขึ้นมา “ เขาไม่ใช่แค่ทําลายวิหารแห่งการคืนชีพของเราแต่ยังขู่ว่าจะทําลายอารยธรรมของเราด้วย ! เขากับอารยธรรมของเรานั้นไม่อาจจะลงรอยกันได้ ! ในฐานะอัจฉริยะของเราแล้ว ทุกคนต่างก็คาดหวังในตัวนาย นายจะแต่งงานกับลูกสาวของศัตรูได้ยังไง ?”

ทันทีที่ชายคนนั้นพูดจบทั้งโลกก็ตกอยู่ในความเงียบงัน

โดอันและหลิงเคอพากันใจสั่น ความคิดหนึ่งโผล่ขึ้นมาในหัวพวกเขา “ จบสิ้นแล้ว !”

เขาคิดว่าจะปิดบังเรื่องนี้ได้แต่ไม่คิดเลยว่าจะถูกเปิดเผยในนาทีสุดท้ายแบบนี้

ทุกคนที่เคยมองโดอันด้วยสายตาอิจฉา ตอนนี้กลับมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ

“ เขาโง่รึไง ? เขาถึงกับขู่ทําลายอารยธรรมจีน ? นักรบคอสมิคกล้าทําแบบนี้ได้ยังไง ?”

“ ใครมอบความกล้าให้เขากัน ?”

“ สิ่งที่เขาทําจะทําให้อารยธรรมของเขาได้รับกรรมไปด้วย”

เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของทุกคน หลิงเคอและโดอันก็หน้าซีดเผือด พวกเขาไม่คิดว่าตัวเองแข็งแกร่งอีกต่อไป ต่อหน้านักรบมิติมากมาย หรือแม้แต่ผู้สร้างรวมถึงเจ้าสํานัก พวกเขาไม่ต่างอะไรจากมดเลย แม้แต่นักรบคอสมิคอันดับต้นๆก็เพียงพอจะทําลายพวกเขาได้

“ พ่อ นี่พ่อ” โกโก้เหวยมองไปที่โดอันด้วยความสับสน

จางหยูแสดงสีหน้าเย็นชาออกมา “ คือ ? ทําลายอารยธรรมจีนงั้นเหรอ ?”

ด้วยอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของจางหยูทําให้ทุกคนรับรู้ได้ถึงแรงกดดันอันหนักอึ้ง ทุกคนแทบจะหายใจไม่ได้

“ นี่มันเรื่องอะไรกัน ?” จางหยูถามขึ้นมา

หากนี่คือความผิดของอารยธรรมจีน งั้นเขาก็จะไม่เอาเรื่องแต่หากอีกฝ่ายไร้เหตุผล เช่นนั้นเขาก็ต้องเอาเรื่องอีกฝ่าย แต่ยังไงมันก็ขึ้นอยู่กับว่าเป็นความผิดของอีกฝ่ายไม่

“ เจ้าพูดมา” จางหยูมองไปรอบๆก่อนจะมองไปที่เหวินลั่ว เขาไม่ได้เลือกชาวจีนและไม่ได้เลือกโดอันรึหลิงเคอ การทําแบบนี้ถือว่ายุติธรรมและน่าเชื่อถือมากกว่า

เหวินลั่วที่โดนเรียกนั้นรู้สึกกดดันขึ้นมาทันที

เขาไม่คิดเลยว่าจะกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนอย่างนักรบมิติ, ผู้สร้างและเจ้าสํานัก มันทําให้เขากังวล เขาสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อรวบรวมสติก่อนจะพูดขึ้น “ เรื่องฮั่วเยี่ยนและโกโก้เหวยนั้นโด่งดังไปทั่วจักรวาลหยวนซู แต่ในเรื่องนั้นภาพลักษณ์ของฮั่วเยี่ยนไม่ได้ดีนัก มันบอกว่าเขาคือคนหลอกลวง และโกโก้เหวยก็โดนฮั่วเยี่ยนหลอกให้ชอบเขา…”

จางหูขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้ขัดอะไร

“ ตามการตรวสอบแล้วเรื่องนี้ถูกเขียนโดยชายหนุ่มจากอารยธรรมมองคอร์เพื่อที่จะทําลายชื่อเสียงของฮั่วเยี่ยน เขาได้จ่ายเงินก้อนโตเพื่อจะเผยแพร่เรื่องนี้ ผมคิดว่าบางทีหลังจากที่โดอันได้อ่านเรื่องนี้แล้วก็คงโกรธและคิดว่าฮั่วเยี่ยนหลอกโกโก้เหวย และทําให้ลูกของเขาตกอยู่ในอันตราย สุดท้ายเขาจึงมาที่นี่เพื่อแก้แค้นฮั่วเยี่ยน”

จางหยูหรี่ตาลง “ เพราะเรื่องนี้เขาจึงคิดจะทําลายอารยธรรมจีนงั้นรึ”

เขาเข้าใจความรู้สึกของโดอันในฐานะพ่อ แต่การทําแบบนี้ก็ถือว่าเกินไปหน่อย

เขามองไปที่โดอัน ก่อนจะผายมือให้เหวินลั่วพูดต่อ “ ว่ามาต่อ”

“ หลังจากที่โดอันมาที่นี่เพื่อตามหาฮั่วเยี่ยน ระหว่างนั้นผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สุดท้ายโดอันบอกว่าหากโกโก้เหวย ผ่านการทดสอบ เขาจะไม่ถือสาเรื่องนี้ แต่ถ้าหากโกโก้เหวยไม่ผ่านการทดสอบ เขาอยากให้ฮั่วเยี่ยนรวมถึงอารยธรรมจีนพินาศไปด้วย”

คําอธิบายของเหวินลั่วนั้นกระชับและไม่ได้เข้าข้างฝ่ายใด เขาไม่คิดจะทําลายภาพลักษณ์ของโดอันหรือช่วยโดอัน

“ มีกี่คนที่ผ่านการทดสอบไปได้ ?” แม้จะมีคนพูดถึงการทดสอบอยู่หลายครั้ง แต่จางหยูก็ยังไม่เข้าใจการทดสอบนี้

“ โอกาสสําเร็จแค่ 3 ใน 10000 ” เหวินลั่วพิมพ์ออกมา “ ยิ่งอารยธรรมระดับสูงเพียงใด โอกาสสําเร็จยิ่งน้อยเท่านั้น โอกาสสําเร็จของอารยธรรมเทลคอสนั้นผมคิดว่าไม่น่าจะเกิน 2 ใน 10000 ด้วยซ้ำ ”

“ ต่ำขนาดนั้นเลยรึ ?” จางหยูยักคิ้ว “ หากล้มเหลวจะมีผลเช่นใด ?”

“ ล้มเหลวคือความตาย” เหวินลั่วพูดขึ้นด้วยความหนักใจ “ มันไม่มีผลลัพธ์อื่นรออยู่”

สีหน้าของจางหยูเย็นชาขึ้นมา เขาหันไปมองโดอันและพูดขึ้น “ ดูเหมือนว่าข้าจะมาทันเวลา ! หากข้ามาช้ากว่านี้ อารยธรรมจีนของข้าคงโดนเจ้าทําลายไปแล้ว! โอกาสสําเร็จ 2 ในหมื่นมั่นหมายความว่าหากข้ามาไม่ทัน อารยธรรมจีนก็น่าจะโดนทําลายไป”

“ ท่านบรรพชนใจเย็นๆก่อน !” หลิงเคอเหงื่อตกและรีบพูดขึ้นมา “ ข้าเชื่อว่าผู้อาวุโสโดอันไม่มีทางทําเช่นนั้น เขาแค่ขู่ โปรดเชื่อเถอะว่าเราไม่มีทางฝ่าฝืนกฎของจักรวาลแน่ๆ !”

อันที่จริงในอารยธรรมระดับสูงนั้น แม้ว่าพวกเขาจะเจอกับเรื่องแบบนี้ แต่พวกเขาก็ยากจะลงมือกับอารยธรรมระดับต่ำได้

อารยธรรมเทลคอสก็เช่นกัน !

“ ไม่มีทางแน่ !” โกโก้เหวยลนลานและพูดขึ้น “ พ่อเชื่อและปฏิบัติตามกฏจักรวาล พ่อไม่เคยต่อต้าน เขาคือวีรบุรุษที่แท้จริง เขากับแม่สร้างผลงานกับจักรวาลหยวนชูอย่างมาก พวกเขาไม่มีทางฝ่าฝืนกฎ ! เจ้าสํานัก เรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ ยกโทษให้กับพ่อฉันด้วย !”

จางหยูไม่ได้สนใจโกโก้เหวย เขามองไปที่โดอันแล้วถามขึ้นมา “ เจ้าว่ายังไง ?”

เมื่อเห็นหลินเคอและโกโก้เหวยลนลาน โดอันก็เงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น “ สิ่งที่ผมคิดนั้นไม่สําคัญ บางเรื่องเมื่อได้ทําลงไปแล้วก็ไม่อาจจะแก้ตัวได้ เจ้าสํานักลงโทษผมได้เลย ต่อให้ท่านจะฆ่าผม ผมก็ไม่ขัดขืน ขอแค่เจ้าสํานักเมตตาต่ออารยธรรมเทลคอสและอย่าทําให้โกโก้เหวยต้องอับอายก็พอ”

“มาตอนนี้เริ่มรู้จักคําว่าใครทําคนนั้นก็ต้องรับผิดชอบแล้วเหรอ?” จางหยูพูดด้วยท่าทีเฉยเมย “แล้วตอนนั้นทําไมเจ้าถึงคิดจะทําลายทั้งอารยธรรมจีน?”

โดอันตัวแข็งที่อไป

จางหยูพูดขึ้นต่อ “ ดูจากที่เจ้าพูดมา เจ้าดูเหมือนจะไม่รู้สึกผิด เจ้าคิดว่าเจ้าทําถูกต้องแล้วสินะ ?”

“ ผมรู้ว่าทําผิดแต่ผมรู้สึกว่าตัวเองทําสิ่งที่สมควร ” แม้ว่าโดอันจะหน้าซีดเผือดแต่เขาก็ยังหนักแน่นดังเดิม “ บางทีฮั่วเยี่ยนอาจจะไม่ได้หลอกลูกผม แต่ลูกผมน่ะหลงรักเขา ท่านมาจากอารยธรรมจีน ท่านก็คงเห็นแค่ว่าอารยธรรมจีนอาจจะโดนทําลาย แต่สําหรับผมแล้วลูกสาวผมนั้นอาจจะต้องตาย”

เขามองไปที่จางหยูและพูดขึ้นด้วยเสียงที่สั่น “ ท่านคงเห็นแค่โอกาสรอดของอารยธรรมจีนที่มีไม่ถึงสองในหมื่น แล้วโอกาสรอดของลูกผมล่ะ? หากฮั่วเยี่ยนไม่ยุ่งกับเธอ งั้นเธอก็คงมีชีวิตสุขสบายและอยู่ในโลกนี้ต่อไป แต่เป็นเพราะฮั่วเยี่ยนที่ทําให้เธอต้องเข้ารับการทดสอบด้วยอายุที่น้อยแบบนี้ เธอต้องเผชิญหน้ากับความตาย…ทั้งๆที่เธออายุแค่ 16 ปี ! เธอยังไม่ทันได้สัมผัสกับโลกภายนอกเลย !”

โกโก้เหวยตัวสั่น เธอรับรู้ถึงความรักที่พ่อมีให้ต่อเธอดี เธอรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงและความจนปัญญารวมถึงความโศกเศร้าของพ่อได้

ตลอดมานี้แม้ว่าเธอจะรู้ว่าพ่อนั้นรักเธอแต่มันไม่ได้หนักแน่นถึงเพียงนี้แต่ตอนนี้เธอรู้สึกถึงมันได้อย่างชัดเจน

“ ฉะ ฉันเห็นแก่ตัวจริงๆ !” โกโก้เหวยโทษตัวเอง “ ฉันแค่อยากไล่ตามความรักแต่ไม่คิดถึงความรู้สึกของพ่อแม่” เธอกลัวขึ้นมา หากเธอตายขึ้นมาจริงๆแล้วพ่อแม่ของเธอจะเสียใจแค่ไหน ?

เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอก็นึกถึงประโยคที่พูดว่าพ่อของเธอไม่อาจจะฝ่าฝืนกฏจักรวาลได้ แต่เพื่อเธอแล้วพ่อของเธอก็อาจจะฝ่าฝืนกฎจริงๆก็ได้ เช่นนี้เธอจะไม่โทษตัวเองได้ยังไง ?

น้ำตาของเธอไหลพรากออกมาแต่เธอก็ไม่อาจจะทําอะไรได้ เธอได้แต่มองไปที่ฮั่วเยี่ยนเพื่อขอให้เขาช่วย “ ฮั่วเยี่ยน ช่วยพ่อฉันหน่อยได้ไหม ?”