ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1603 : ลงโทษ

ตอนที่ 1603 : ลงโทษ

“ คือ ? ฉะ ฉัน” ต่อหน้าสีหน้าอ้อนวอนของโกโก้เหวยแล้ว ฮั่วเยี่ยนก็ลังเลขึ้นมา

หากโดอันคิดจะทําอะไรเขาแค่คนเดียว งั้นเขาก็ไม่ลังเลที่จะออกตัวแทนโดอัน แต่โดอันกลับขู่ทั้งอารยธรรมจีน เขาคิดว่าเขาไม่มีสิทธิ์จะไปขอร้องให้เจ้าสํานักยกโทษให้ได้ การที่เขายกโทษให้โดอันก็ไม่ได้หมายความว่าชาวจีนทั้งหมดจะยกโทษให้ด้วย

ฮั่วเยี่ยนตกที่นั่งลําบาก ฝั่งหนึ่งคือโกโก้เหวย อีกฝั่งคือชาวจีน เขาที่อยู่ตรงกลางระหว่างสองกลุ่มคือคนที่อึดอัดใจที่สุด

หลังจากที่เงียบอยู่นาน ฮั่วเยี่ยนก็ก้มหน้า เขาไม่กล้าจะสู้สายตาของโกโก้เหวย เขาได้แต่พูดออกมาเบาๆ “ ขอโทษด้วยโกโก้เหวย เรื่องนี้ฉันไม่อาจจะช่วยเธอได้”

โกโก้เหวยปวดใจขึ้นมา “ ทําไม ? นายไม่รักฉันเหรอ? ทําไมนายถึงไม่ขอร้องแทนพ่อฉัน ?”

“ โกโก้เหวย ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากจะช่วยพ่อเธอ แต่ฉันแค่ไม่มีสิทธิ์มากพอ แม้ว่าฉันจะยกโทษให้เขาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าชาวจีนคนอื่นๆจะยกโทษให้ด้วย ฉันไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจแทนทุกคน”

โกโก้เหวยอยากจะพูดต่อ แต่โดอันก็ได้ห้ามเอาไว้ “ โกโก้เหวย ไม่ต้องพูดแล้ว ถ้าลูกทําอะไรผิด ลูกก็ต้องรับการลงโทษ ฮั่วเยี่ยนพูดไม่ผิดหรอก อย่ากดดันเขา”

จางหยูพยักหน้า “ เจ้ามีความรับผิดชอบดีที่ไม่คิดจะโยนความรับผิดชอบนี้ให้กับคนอื่น”

โดอันเงยหน้าขึ้นและพูดขึ้นมา “ เจ้าสํานัก ผมไม่อยากขออะไรอื่น ผมหวังว่าเจ้าสํานักจะไม่ทําอะไรคนอื่นๆ คนที่ผิดคือผม โกโก้เหวยบริสุทธิ์ เธอกับฮั่วเยี่ยนรักกัน หวังว่าเจ้าสํานักจะเมตตาคนอื่นๆ หากเจ้าสํานักกังวลว่าอารยธรรมของเราจะตักตวงผลประโยชน์จากอารยธรรมจีน งั้นเราจะขับไล่โกโก้เหวยออกจากอารยธรรมของเรา”

“ เจ้าไม่ห่วงตัวเองรึ?” จางหยูถามขึ้นมา

“ ถึงต้องโดนฆ่าแต่ผมก็จะรับมันไว้” โดอันตอบกลับอย่างใจเย็น

“ พ่อ !” โกโก้เหวยน้ำตาไหลออกมา

จางหยูมองโดอันสักพักแล้วพูดขึ้นมาว่า “แม้เจ้าจะทําเรื่องที่ผิดพลาดและสมควรโดนฆ่าเป็นหมื่นๆครั้ง แต่เห็นแก่หน้าโกโก้เหวย ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าก็ได้ทําผิดพลาดครั้งใหญ่” เมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ของโดอันและโกโก้เหวยแล้ว เป็นธรรมดาที่จางหยูจะไม่ฆ่าอีกฝ่ายไม่งั้นแล้วจะเกิดการแต่งงานได้ยังไง ?

“ เจ้าสํานัก !”

“ บรรพชน !”

“ ท่านไว้ชีวิตเขาไม่ได้ !”

ชาวจีนไม่อาจจะยกโทษให้กับโดอันได้ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะแค้นเคืองเขา

จางหยูโบกมือและพูดขึ้น “ ไม่ต้องกังวล ข้ายังพูดไม่จบ”

เขามองไปที่โดอันและพูดต่อไปว่า “โทษตายอาจจะดูเกินไปหน่อย แต่การที่ข้าไม่ฆ่าเจ้านั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะไม่ได้รับการลงโทษ”

ทุกคนต่างก็เงียบลงทันที พวกเขาต่างก็พากันสงสัยว่าเจ้าสํานักจะลงโทษโดอันยังไง

โกโก้เหวยเองก็กังวลอย่างมากจนกลั้นหายใจและไม่กล้าพูดอะไรออกมา

“ การที่เจ้าขู่จะทําลายอารยธรรมจีน บทลงโทษคือ…ในหมื่นปีนี้เจ้าจะเป็นทาสให้กับอารยธรรมจีน ต้องบอกว่าในหมื่นปีนี้เจ้ามีเพียงฐานะเดียวซึ่งก็คือทาส ทาสของชาวจีน !” จางหยูแสดงสีหน้าจริงจังออกมา “ หมื่นปีหลังจากนี้เจ้าจะได้รับอิสระกลับไป แต่ก่อนจะถึงเวลานั้นไม่ว่าชาวจีนจะสั่งเจ้ายังไง เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ !”

นั่นเท่ากับเป็นการดูถูกนักรบคอสมิค !

นี่ไม่ต่างอะไรจากการตกสวรรค์เลย !

ยิ่งพวกเขาภาคภูมิใจในตัวเองมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งไม่อาจจะทําใจยอมรับบทลงโทษนี้ได้เพราะมันจะเป็นตราบาปของพวกเขาที่ไม่อาจจะลบเลือนได้ !

หลายคนยอมตายดีกว่าต้องเสียเกียรติแบบนี้ !

ชาวจีนที่แต่เดิมไม่พอใจกลับแสดงท่าที่ยินดีออกมา หากเทียบกับการฆ่าโดอันแล้ว พวกเขารู้สึกว่าการลงโทษนี้ถึงจะเบากว่าแต่มันส่งผลดีต่อพวกเขา ยังไงซะนักรบคอสมิคก็ทําหลายอย่างเพื่อชาวจีนได้

“ เจ้าคิดยังไงกับการลงโทษนี้ ?” จางหมองไปยังชาวจีนรอบๆ

ทุกคนพากันมองหน้ากันก่อนจะพยักหน้า

“ เจ้าสํานักตัดสินได้ฉลาดจริงๆ !”

“ เขาควรรับบทลงโทษเช่นนี้ !”

จางหยูยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะมองไปที่โดอัน “ โดอัน เจ้าคิดว่ายังไง ?”

โดอันนิ่งเงียบไป ในฐานะนักรบคอสมิคอันดับ 8 ของจักรวาลดั้งเดิมแล้ว เขาเย่อหยิ่งกว่านักรบคอสมิคทั่วไป เป็นธรรมดาที่เขาไม่อาจจะยอมรับบทลงโทษนี้ได้ เขาไม่ได้กลัวความตายและไม่อาจจะทนรับตราบาปเช่นนี้ได้

เขาไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะลงโทษเขาให้กลายเป็นทาส

แล้วลูกเขาจะคิดยังไง ? เมียเขาจะคิดยังไง ? คนของเขาจะคิดยังไง ? เขายอมรับความตายได้แต่ไม่อาจจะรับการดูหมิ่นเช่นนี้ได้

แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร จางหยูก็พูดแทรกขึ้นมาว่า “เจ้าลองคิดทบทวนดูเพราะคําตอบของเจ้าเกี่ยวข้องกับชะตากรรมลูกเจ้าและคนของเจ้าด้วย”

โดอันใจสั่นและพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง “ เจ้าสํานักหมายถึงอะไร ?”

“หากเจ้าปฏิเสธ ความผิดของเจ้าจะส่งผลต่อทั้งอารยธรรมของเจ้า ข้าจะลบตัวตนอารยธรรมของเจ้า” จางหยูพูดขึ้น “ แน่นอนข้าจะไม่ฆ่าโกโก้เหวย แต่ก็ไม่มีทางที่นางจะได้อยู่กับฮั่วเยี่ยน”

หากจางหยูลบอารยธรรมเทลคอสออกไปจริงๆ แม้ว่ามันจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องของฮั่วเยี่ยนและโกโก้เหวย แต่โกโก้เหวยก็ไม่อาจจะอยู่กับฮั่วเยี่ยนได้ ยังไงซะ จางหยูก็เป็นอาจารย์ของฮั่วเยี่ยนและเป็นศัตรูของอารยธรรมเทลคอส

สุดท้ายโดอันก็ไม่อาจจะใจเย็นได้อีก “ ไม่ ! เจ้าสํานัก คนยิ่งใหญ่เช่นท่านทําไมต้องขู่คนที่ไม่ต่างอะไรจากมดอย่างผมด้วย?”

“ เจ้าก็ทําเหมือนกันไม่ใช่รึไง ?” จางหยูพูดขึ้น “ ข้าก็แค่ทําแบบเดียวกับเจ้า”

โดอันรู้สึกสับสนมาก เกียรติยศที่ฝังลึกในกระดูกของเขานั้นไม่ยอมให้เขาก้มหัว แต่หากเขาปฏิเสธ งั้นอารยธรรมของเขาก็ต้องได้รับการลงโทษไปด้วย และความสุขในชีวิตลูกของเขาก็จะได้รับผลกระทบไปด้วย เขาตัวสั่นพร้อมกับปวดใจขึ้นมา

จางหยูพูดขึ้น “ เจ้าควรรู้สึกว่าตัวเองโชคดี ที่อย่างน้อยข้าก็ให้โอกาสเจ้าเลือก ทั้งๆที่เจ้าไม่ได้ให้โอกาสชาวจีนได้เลือกเลย”

โดอันเงียบไปอยู่นาน สุดท้ายเขาก็ต้องถอนหายใจออกมาราวกับวิญญาณออกจากร่าง เขาได้พูดขึ้น “ ผมตกลง”

ความยิ่งใหญ่ของโดอันเหมือนกับหายไปในพริบตา ตอนนี้เขาได้กลายเป็นทาสของชาวจีนไปแล้ว ทาสที่แข็งแกร่ง !

นักรบมิติหลายคนพากันมองไปที่โดอันด้วยความสงสาร พวกเขาไม่คิดเลยว่าความผิดพลาดที่โดอันทําจะทําให้เขาโชคร้ายแบบนี้ได้ เขาแค่หาเรื่องผิดคน นักรบคอสมิคและนักรบมิติทุกคนต่างก็เข้าใจความรู้สึกของโดอันดี พวกเขาต่างก็เย่อหยิ่งและภูมิใจในตัวเอง การให้พวกเขาไปเป็นทาสนั้นฆ่าพวกเขายังจะดีกว่า

“ ผู้อาวุโสโดอัน อารยธรรมเทลคอสจะจดจําความเสียสละของท่านเอาไว้ ” หลิงเคอพูดขึ้น

“ พ่อ หนูขอโทษ” โกโก้เหวยสะอื้นออกมา เธอรู้สึกว่ามันคงไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้นหากเธอไม่อดึง

โดอันอยากจะพูดบางอย่างออกมาแต่ก็ไม่อาจจะหาคําพูดไหนมาปลอบโกโก้เหวยได้

จางหยูมองไปที่โดอันและพูดขึ้น “ อย่าหาว่าข้าไม่ให้โอกาสเจ้า ข้าให้เวลาเจ้า 3 วันไปจัดการเรื่องในอารยธรรมของตัวเองซะ เจ้าใช้เวลานั้นจัดแจงธุระส่วนตัว อีก 3 วันเจ้าจะต้องกลับมาที่นี่ นอกจากนี้แล้วฮั่วเยี่ยนและโกโก้เหวย ข้าจะส่งทั้งคู่เข้าไปฝึกในสํานักดังเฉียง หากวันหนึ่งที่ทั้งสองกลับมาที่นี่ด้วยตัวเองได้ ฐานะทาสของเจ้าก็จะถูกยกเลิก ”

โกโก้เหวยรีบถามขึ้นมา “เจ้าสํานัก ท่านพูดจริงเหรอ ?”

“ แน่นอนว่าจริงแต่มันไม่ง่ายที่จะทําเช่นนั้น” จางหยูพูดขึ้น

“ โกโก้เหวย เราต้องทําได้ ข้าเชื่อว่าเราต้องทําได้แน่ ” ฮั่วเยี่ยนพูดขึ้น

เขาไม่รู้ว่าต้องแข็งแกร่งแค่ไหนที่ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ แต่พวกเขาต้องทําได้

หงอยากจะบอกความจริงกับทั้งคู่แต่เมื่อเห็นท่าที่มุ่งมั่นของทั้งคู่แล้วเขาก็กลัวว่าหากพูดไปคงทําให้ทั้งสองเสียกําลังใจ ยังไงซะความจริงก็โหดร้ายเกินไป

แน่นอนว่าหากเขารู้เกี่ยวกับสํานักดังเฉียง บางทีเขาอาจจะคิดต่างออกไปจากเดิม

จางหยูโบกมือและพูดขึ้น “ในเมื่อทุกอย่างลงตัวแล้ว พวกเจ้าก็แยกย้ายกันได้ ”

“ ชาวจีน หากพวกเจ้าอยากเข้าร่วมสํานักดังเฉียง งั้นพวกเจ้าก็มาพบข้าที่นี่พรุ่งนี้ ”