ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1607 : ปัญหาของผู้เฒ่าเหอ

ตอนที่ 1607 : ปัญหาของผู้เฒ่าเหอ

“ เด็กหนุ่ม เจ้าคงไม่คิดจะให้ข้าทําหินหยาบให้กลายเป็นหินแห่งการสร้างให้หรอกนะ ?” ผู้เฒ่าเหอพูดหยอกออกมา

ทุกคนรอบๆอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา หากหินแห่งการสร้างทําขึ้นมาได้ง่ายๆ งั้นมันคงมีมหาศาลไปแล้ว

จางหยูเองก็หยอกกลับ “ ผู้อาวุโสรู้ใจข้าจริงๆ อย่างกับอ่านใจข้าออก ”

ผู้เฒ่าเหอชะงักแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของจางหยู เขาก็รู้ว่าจางหยูนั้นพูดเล่น

แต่เขาก็ตอบกลับคําถามของจางหยูเป็นอย่างดี “ หากเจ้าอยู่ในโลกนี้สักระยะ เจ้าจะรู้เองว่าหินหยาบนั้นไม่ใช่ของหายาก ตราบใดที่โลกขั้นที่ 9 ผ่านการเกิดใหม่ได้ก็จะมีหินแบบนั้นเกิดขึ้นเป็นจํานวนมาก ยิ่งโลกขั้นที่ 9 เก่าแก่และแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ หินนั่นก็ยิ่งมีเยอะมากเท่านั้น เอาโลกนี้เป็นตัวอย่าง แม้ว่าจะไม่ได้มีหินหยาบอยู่ทั่วทุกที่แต่ตราบใดที่ออกสํารวจก็จะหาสายธาร แร่หินนี้เจอโลกจิตวิญญาณนั้นเป็นโลกที่เก่าแก่ แม้จะไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากับโลกอื่นแต่หลังจากที่คงอยู่มานาน มันก็มีหินแบบนี้เป็นจํานวนมาก ” เมื่อพูดถึงจุดนี้น้ําเสียงของเขาก็เปลี่ยนไป “ แต่การจะได้รับสิทธิ์ขุดแร่หินนั้นมันต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าของโลกนี้ซะก่อน อย่างไรก็ตาม นี่ก็คือทรัพยากรของโลกนี้ มันคือสมบัติส่วนตัวของโลกจิตวิญญาณ แม้ว่าหินหยาบจะราคาไม่สูง แต่ก็สามารถขายมันได้เป็นไปไม่ได้ที่จะเอามันไปฟรีๆ ”

จางหยูยังไม่ทันได้เปิดปากพูด ผู้เฒ่าเหอก็พูดขึ้นต่อ “พูดไปแล้วก็มีหลายเหมืองที่อยู่ภายใต้การดูแลของสภาจิตวิญญาณ พวกเขาจะขายให้กับพวกผู้สร้าง มันถึงกับมีตระกูลใหญ่แลกเปลี่ยนมันด้วย”

“ สภาจิตวิญญาณงั้นเหรอ ?” จางหยูพึมพํา “ สภาจิตวิญญาณเกี่ยวข้องอะไรกับโลกจิตวิญญาณ ?”

คําถามนี้มีแต่พวกหน้าใหม่ที่จะถาม

เมื่อพูดถึงสภา ผู้เฒ่าเหอก็แสดงสีหน้าจริงจังออกมา “ สภาจิตวิญญาณคือตระกูลของผู้สร้างโลกนี้ ว่ากันว่าผู้สร้างโลกนี้เคยเป็นผู้ควบคุมขั้นที่ 3 นั่นคือช่วงที่รุ่งโรจน์ที่สุดของโลกจิตวิญญาณหลังจากที่เขาตายไป ตําแหน่งนี้ก็ตกเป็นของลูกชายเขา แม้เขาจะไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากับพ่อแต่ตอนนี้ก็เป็นผู้ควบคุมขั้นที่ 2 เขาคือคนที่แกร่งที่สุดในโลกนี้ !”

จางหยูพยักหน้า ตอนที่เขามาที่นี่เขาก็รับรู้ถึงผู้ควบคุมขั้นที่ 2 ดูเหมือนว่าเพื่อจะได้หินพวกนั้นมา เขาต้องเจรจากับผู้ควบคุมขั้นที่ 2

“ ใช่สิ ผู้อาวุโสเหอ การประมูลจะจัดขึ้นตอนไหน ?” จางหยูกังวลเรื่องเวลา ยังไงซะเขาก็ไม่อาจจะสร้างหินแห่งการสร้างขึ้นมาได้ เขาไม่รู้ว่ามันจะกินเวลานานแค่ไหน เขาจะได้มันมาทันการประมูลไม่ก็ไม่รู้

ผู้เฒ่าเหอชินกับคําถามนี้แล้ว บอกได้ว่าคนส่วนมากล้วนแต่รู้เรื่องนี้อยู่แล้ว เขาคิดสักพักก่อนจะตอบกลับ “ ประมาณ 100 ล้านปี ”

“ อะไรนะ ?” จางหยูหรี่ตาลงทันที

ร้อยล้านปี ?

ผู้เฒ่าเหอใช้คําว่าอีกไม่นานแต่มันเท่ากับร้อยล้านปีเลยเหรอ ?

“ มากกว่าร้อยล้านปี !” ผู้เฒ่าเหอมองไปที่จางหยูด้วยสีหน้าแปลกๆ เขาไม่เข้าใจว่าทําไมจางหยูถึงได้ตกใจแบบนี้ได้ “ เจ้าคิดว่าเวลาจะน้อยกว่านี้ไง ? เจ้ายังจําผลโกลาหลได้รึเปล่า ?” เขาอดไม่ได้ที่จะแนะนํา “เด็กหนุ่ม ผลโกลาหลน่ะมีค่าอย่างมากและมีการแข่งขันที่ดุเดือดเพื่อแย่งของมันมา เจ้าฟังข้าไว้ดีกว่า รีบหาหินแห่งการสร้าง ถ้าเจ้าโชคดีในอีกไม่กี่ปีเจ้าอาจจะหาหินแห่งการสร้างได้มากพอ”

จางหยู่ได้แต่ยิ้มแห้งๆและเงียบไป

มากกว่าร้อยล้านปี ตอนที่เขาได้ผลโกลาหลมา ตอนนั้นมันอาจจะไม่จําเป็นต้องใช้แล้วก็ได้

จางหยูสายหน้าสลัดความคิดที่จะประมูลผลโกลาหลมา

เขาไม่อาจจะรอได้ !

นี่ไม่ต้องพูดถึง 100 ล้านปีเลย แค่หมื่นปีเขาก็รอไม่ได้ !

“ ดูเหมือนว่าคงต้องหาจากที่อื่น” เวลาของจางหยูมีค่า เขาไม่อาจจะรอถึง 100 ล้านปีได้ผลโกลาหลผลเดียวไม่เพียงพอกับความต้องการของเขา เขายังมีคนในสํานักมากมาย ผลโกลาหลแค่ผลเดียวจะพอได้ยังไง “ ยังไงซะโลกจิตวิญญาณก็อ่อนแอ เดาว่าคงมีแคโลกขั้นที่ 9 ที่แข็งแกร่งที่จะมีผลโกลาหลมากกว่านี้”

เพื่อสํานักดังเฉียงแล้ว จางหยูแทบจะใจสลายกับความเป็นจริงที่ได้ยินมา

“ แต่ก่อนอื่นต้องหาหินพวกนั้นให้ได้ก่อน โลกจิตวิญญาณนี้ใช่ว่าจะไร้ประโยชน์ อย่างน้อยมันก็มีหินหยาบจํานวนมาก เมื่อหินแห่งการสร้างถูกใช้เป็นเงิน งั้นก็ต้องทําหินแห่งการสร้างขึ้นมา บางทีในอนาคตอาจจะต้องใช้หินแห่งการสร้างจํานวนมาก”

เมื่อคิดแบบนั้นจางหยูก็ตัดสินใจที่จะไปยังสภาจิตวิญญาณ

ตอนนั้นผู้เฒ่าเหอก็ได้ถามขึ้นมา “เด็กหนุ่ม เจ้ามีที่พักริยัง ? เจ้าอยากไปพักที่ของข้าก่อนรึเปล่า? ข้ามีห้องว่างอยู่พอดี ”

จางหยูเห็นว่าผู้เฒ่าเหอนั้นหวังดี แม้ว่าเขาไม่คิดจะพักอยู่ในโลกนี้นานนัก แต่เมื่อฟังคําเชิญของผู้เฒ่าเหอ เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขาไม่รังเกียจที่จะตอบแทนผู้เฒ่าเหอ ยังไงซะ ผู้เฒ่าเหอก็ไขข้อสงสัยให้กับเขาอย่างมากไม่ทําให้เขาเสียเวลา

“ เมื่อผู้อาวุโสเชิญ งั้นข้าคงไม่ปฏิเสธ” จางหยูพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองคนเดินออกจากร้านไปโดยมีผู้เฒ่าเหอเดินนําหน้า จางหยูเดินตามไปโดยไม่ลังเล ทั้งสองเดินและพูดคุยกันไปด้วย

ไม่นานทั้งสองก็มาถึงบ้านหลังหนึ่ง บ้านนี้มีสองชั้น ส่วนนอกกับส่วนในออกแบบอย่างเรียบง่าย

เมื่อมาถึงประตู ผู้เฒ่าเหอก็นึกบางอย่างออกและแสดงสีหน้าจริงจังออกมา “ ในโลกนี้มีแค่การรับรองจากสภาเท่านั้นที่จะสร้างบ้านได้ เมื่อถูกพบว่าสร้างบ้านขึ้นมาโดยไม่ได้รับอนุญาตจะถูกสภาลงโทษ นอกจากนี้เจ้าของบ้านก็มีหน้าที่จับตาดูสถานการณ์รอบตัว หากพบบ้านใหม่ในระยะ 100 กิโลเมตรก็ต้องรายงานทันที หากไม่รายงานก็จะถูกลงโทษไปด้วย”

ท่าทีของเขาดูไม่เป็นธรรมชาติแต่เขาปกปิดมันไว้เป็นอย่างดี

“ หากน้องชายคิดจะสร้างบ้านขึ้นมา เจ้าก็ต้องไปที่สภาเพื่อขอการรับรอง เจ้าต้องจ่ายเป็นหินแห่งการสร้างและรอการรับรองจากสภาถึงจะสร้างบ้านขึ้นมาได้ ไม่งั้นแล้วบทลงโทษก็หนักหนาพอตัว ”

จางหยูไม่เข้าใจว่าทําไมผู้เฒ่าเหอถึงได้ดูเครียดแบบนี้ ?

ดูเหมือนว่าผู้เฒ่าเหอจะมีปัญหาเรื่องนี้นั้นเหรอ ?

“ ผู้เฒ่าเหอ กลับมาแล้วสินะ ”

“ พี่เหอ ”

“ ผู้อาวุโสเหอ ”

เมื่อได้ยินเสียงของผู้เฒ่าเหอก็มีเสียงเรียกออกมาพร้อมกับคนอื่นๆ มันมีทั้งชายแก่, ชายวัยกลางคนและชายหนุ่ม

หนึ่งในนั้นแสดงสีหน้าหนักใจออกมา

ชายวัยกลางคนและชายแก่แสดงสีหน้ากังวลออกมา

ผู้เฒ่าเหอเห็นแบบนั้นจึงถามขึ้น “ มีเรื่องอะไรกัน ?”

ชายแก่มองไปที่ชายวัยกลางคนและชายหนุ่ม ชายหนุ่มก้มหน้าด้วยท่าที่รู้สึกผิดก่อนจะพูดขึ้น “ คนของสภาเพิ่งจะมา…”

สีหน้าของผู้เฒ่าเหอเปลี่ยนไปทันที “ พวกนั้นมาที่นี่ได้ยังไง ? พวกเขาบอกว่าจะผ่อนผันให้ข้าไม่ใช่รึ?”

“ ผมขอโทษด้วยผู้อาวุโส ผมผิดเอง ถ้าผมไม่แอบสร้างบ้านขึ้นมาเอง ผู้อาวุโสคงไม่โดนลงโทษไปด้วย..” ชายหนุ่มก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิดและไม่กล้าจะมองหน้าผู้เฒ่าเหอ

สุดท้ายจางหยูก็เข้าใจว่าทําไมผู้เฒ่าเหอถึงได้ย้ําเรื่องนี้นัก

อยู่ๆเขาก็คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในร้าน คนในร้านพูดถึงคนที่ชื่ออู่ชานที่สร้างปัญหาให้กับผู้เฒ่าเหอ ดูเหมือนว่าชายหนุ่มคนนี้จะเป็นอู่ชาน

“ ไร้สาระจริงๆ !” เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มโทษตัวเอง ผู้เฒ่าเหอก็อดไม่ได้ที่จะโกรธ “ เรื่องนี้ข้ากับเจ้าก็ผิดกันทั้งคู่ ข้าพาเจ้ามาที่นี่แต่ไม่ได้บอกเจ้าเรื่องกฏที่นี่ มันเป็นความผิดของข้า เจ้าเป็นคนมาใหม่ เจ้ายังไม่เข้าใจอะไร เจ้าทําผิดน่ะก็พอเข้าใจได้”

จากนั้นเขาก็พูดขึ้นต่อ “ นอกจากนี้เรื่องมันก็นานมาแล้ว เจ้าไม่จําเป็นต้องคิดมาก เรื่องสําคัญตอนนี้คือรับมือกับสภาก่อน พวกสภาว่ายังไงบ้าง ? “

อู่ชานตาแดงก่ําขึ้นมา “ พวกนั้นบอกว่าถ้าไม่จ่ายค่าปรับ 1,000 หินแห่งการสร้างใน 10 วัน พวกเขาจะฟังบ้านคุณทิ้ง..”

“ 10 วัน !” สีหน้าของผู้เฒ่าเหอเปลี่ยนไปทันที “ เวลาน้อยแบบนี้ข้าจะหามาจากไหน ! พวกนั้นบ้ารึไง ?”

ชายแก่ขมวดคิ้วและพูดขึ้นมาว่า “ ไม่นานมานี้พวกสภาเคลื่อนไหวแปลกๆ พวกนั้นพยายามหาหินแห่งการสร้าง มีหลายคนเจอเรื่องแบบนี้ เจ้ากับอู่ชานแค่หนึ่งในนั้น ข้าได้ยินมาว่าไม่ใช่แค่เจ้ากับอู่ชาน คนอื่นๆก็เจอเหมือนกัน หลายคนเจอหนักกว่าเจ้าอีก…”

ผู้เฒ่าเหอย่นคิ้ว “ สภาคิดจะทําอะไรกันแน่ ? พวกนั้นไม่กลัวว่าทุกคนจะหนีจากโลกนี้ไง ?”

“ช่วงนี้สภาทําตัวน่าเกลียดจริงๆ”

ตอนนี้สภาเหมือนจะไล่ผู้เฒ่าเหอออกไป มันยิ่งทําให้เขารู้สึกแค้นสภามากกว่าเดิม