ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1614 : ครึ่งเดือน

ตอนที่ 1614 : ครึ่งเดือน

ไม่นานก็มีชายอีกคนเดินทางมาหาพวกเขา นั่นก็คือผู้อํานวยการเจี่ยน

ผู้อํานวยการเจียนได้เข้ามามอบตําแหน่งหัวหน้าฝ่ายที่ดินให้กับผู้เฒ่าเหอ

“ผู้สร้างอีกคน ?”

คําพูดของเจียงเลี่ยราวกับระเบิดที่ทําให้ทุกคนต้องสับสน

แค่เหอตงยังไม่พอ แม้แต่ผู้อํานวยการก็มาด้วยรี ?

ผู้สร้างที่แท้จริงถึงกับมาหาเขาถึงที่เพื่อชดเชยให้กับผู้เฒ่าเหออย่างนั้นรึ?

มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญหากมีเหอตงแค่คนเดียว แต่หากมีผู้อํานวยการเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย งั้นมันก็ยากที่จะเป็นเรื่องบังเอิญได้

เรื่องนี้นะล้วนแต่เต็มไปด้วยความน่าสงสัย

เจียงเลี่ยมองไปที่ผู้เฒ่าเหอจนทําให้ผู้เฒ่าเหอขนลุก

“เจ้ามองข้าทําไม ?” ผู้เฒ่าเหออดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา

“ผู้เฒ่าเหอ พูดมาตามตรง เจ้ามีอะไรปิดบังข้ารึเปล่า ? ” เจียงเลี่ยถามขึ้นมา

“ เจ้ากับข้ารู้จักกันมาหลายปีแล้ว เจ้าไม่รู้รึไงว่าข้าเป็นคนยังไง?” ผู้เฒ่าเหอกรอกตาใส่

“ ข้าสงสัยว่าเจ้าจะเป็นคนยิ่งใหญ่ที่น่าฟัง ไม่งั้นแล้วทําไมสภาถึงส่งผู้สร้างมาหาเจ้าถึงสองคน” เจียงเลยมองไปที่ผู้เฒ่าเหอ “ข้ามีเหตุผลที่จะสงสัยว่าตัวตนที่แท้จริงของเจ้าไม่ธรรมดาแบบที่เห็น”

ผู้เฒ่าเหอยิ้มออกมาอย่างขมขึ้น “หากเป็นจริงตามที่เจ้าบอกก็คงจะดี”

หากเขายิ่งใหญ่จริงๆเขาคงไม่ต้องปวดหัวกับหินแห่งการสร้างแค่พันก้อน

“งั้นเจ้าจะอธิบายเรื่องนี้ยังไง ?” เจียงเลี่ยถามขึ้นมา

“เจ้าถามข้าแล้วข้าจะไปถามใคร ?” ผู้เฒ่าเหอส่ายหน้า “เจ้าเป็นคนของสภาไม่ใช่รึไง”

“เจ้าไม่มีฐานะพิเศษรี ?” เจียงเลี่ยถามเพื่อยืนยันอีกรอบ

“เจ้ายังไม่เลิกไร้สาระอีกร ?” ผู้เฒ่าเหอถึงกับหมดหนทาง “ข้าเองก็อยากยิ่งใหญ่ หาก ข้ายิ่งใหญ่ข้าคงไม่ต้องติดอยู่ที่นี่มาหลายปีหรอก”

เจียงเลี่ยเริ่มผิดหวังและพูดขึ้นมา “ดูเหมือนว่าเหอตงกับผู้อํานวยการเจียนจะเข้าใจ เจ้าผิดไป”

ผู้เฒ่าเหอพยักหน้า “ใช่ ข้าเองก็คิดแบบนั้น พวกนั้นอาจจะเข้าใจผิดบางอย่าง”

เขาคิดสักพักแล้วพูดขึ้นมา “หินแห่งการสร้างพวกนี้ข้าคงไม่ใช้มัน หากพวกนั้นรู้เรื่องทั้งหมด พวกนั้นอาจจะมาเอาคืน หากข้าไม่อาจจะคืนให้พวกเขาได้ งั้นเดาว่าคงมีปัญหาแน่ๆ”

“อาจจะไม่เป็นแบบนั้น… เจียงเลี่ยพูดขึ้น “สภาเองก็มีหน้ามีตา เมื่อให้ของมาแล้วก็ไม่มีทางเอาคืน หินแห่งการสร้างพวกนี้อาจจะมีค่าสําหรับคนทั่วไป แต่สําหรับสภาแล้วมันไม่ได้มากมายอะไรเลย แม้ว่ามูลค่าของมันจะน้อยแต่พวกที่สภาต้องลงโทษคงเป็นฝ่ายที่ดิน”

เจียงเลี่ยตบไหล่ผู้เฒ่าเหอและพูดขึ้น “ครั้งนี้เจ้าถือว่าโชคดี ถึงสภาจะรู้เรื่องแต่พวกเขาก็ทําได้แค่ยอมรับ”

ถึงจะได้ยินแบบนั้นแต่ผู้เฒ่าเหอก็ยังไม่สบายใจ เขาไม่กล้าแตะต้องหินแห่งการสร้างพวกนี้ และโฉนดที่ดิน ตอนนี้เขาต้องเก็บมันไว้ก่อนเผื่อว่าสภาจะมาทวงคืน

“ โชคดีจริงๆที่เจ้าอยู่ที่นี่ด้วย ไม่งั้นแล้วข้าคงไม่รู้จริงๆว่าสองคนนั้นเป็นผู้สร้างที่แท้จริง” ผู้เฒ่าเหอแสดงสีหน้าหนักใจออกมา “สมกับเป็นสภา พวกเขาถึงกับส่งยอดฝีมือแบบนั้นมาได้สองคน”

ผู้สร้างที่แท้จริงคือคนที่ผู้เฒ่าเหอได้แต่เงยหน้ามอง

ที่สวนชิงสุ่ย

เหอตงและผู้อํานวยการเจียนยืนอยู่ตรงหน้าใต้เท้าซวง

“พวกเจ้าให้ของกับผู้เฒ่าเหอยัง ?” ใต้เท้าชวงถามขึ้นมา

เหอตงได้ตอบกลับ “ข้าได้ให้หินแห่งการสร้างกับเขาไป 3,000 ก้อน”

ผู้อํานวยการเจียนได้ตอบกลับ “ข้ามอบตําแหน่งหัวหน้าฝ่ายที่ดินกับผู้เฒ่าเหอ”

ใต้เท้าชวงพยักหน้าด้วยความพอใจ “เขายอมรับคําขอโทษของเรารึไม่ ?”

เหอตงตอบกลับ “เขาพอใจอย่างมาก เขายอมยกโทษให้กับความผิดของเรา”

ใต้เท้าซวงถอนหายใจออกมาและพูดขึ้น “แล้วท่าทีของผู้อาวุโสคนนั้นเป็นยังไง ?”

เหอตงและเจียนซานเชียงมองหน้ากัน ก่อนที่เหอตงจะพูดขึ้น “ผู้อาวุโสไม่ได้พูดอะไรออกมาข้าไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงแต่ข้าคิดว่าเขาน่าจะพอใจ”

“หวังว่าจะเป็นแบบนั้น เราทําทุกอย่างที่ทําได้แล้ว หากเขายังไม่พอใจ ข้าก็หมดหนทาง” ใต้เท้าชวงโบกมือ “เอาล่ะ พวกเจ้ากลับไปได้แล้ว และทําการสร้างหินแห่งการสร้างต่อ นอกจากนี้ก็ดูแลเรื่องเหมืองหินอย่าให้ล่าช้า”

ในเสี้ยวพริบตาก็ผ่านไปกว่าครึ่งเดือน

ในครึ่งเดือนนี้ ผู้เฒ่าเหอนั้นได้ปรับตัวกับการเป็นคนของสภาได้เป็นอย่างดี นี่ถือว่าเป็นช่วงที่รุ่งโรจน์ที่สุดในชีวิตเขา

เมื่อคนในสภาพบกับผู้เฒ่าเหอด้านนอก พวกนั้นถึงกับเรียกเขาว่าท่านเหอ ฉากนี้มีหลายคนเห็นมัน ทุกคนต่างก็พากันตะลึงและพากันถามผู้เฒ่าเหอในเรื่องนี้

ผู้เฒ่าเหออธิบายว่าทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่เมื่อพบคนจากสภาอีก คนจากสภาก็พากัน ทําความเคารพเขาราวกับว่าเขาเป็นคนยิ่งใหญ่ ท่าที่นี้เคารพยิ่งกว่าตอนที่พวกนั้นพบกับผู้สร้างเสียอีก

ดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าผู้เฒ่าเหอปกปิดการบ่มเพาะและฐานะของตัวเองเอาไว้

พวกที่เคยดูถูกผู้เฒ่าเหอนั้น ตอนนี้กลับพากันมาตีสนิทกับผู้เฒ่าเหอ พวกที่รู้จักกับผู้เฒ่าเหออยู่แล้วต่างก็รู้สึกภูมิใจ พวกเขาพากันบอกว่าพวกเขาเป็นเพื่อนผู้เฒ่าเหอมาหลายปีแล้วราวกับว่ารู้จักกันมานาน

แม้ว่าผู้เฒ่าเหอจะรู้ว่านี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดแต่เมื่อหลายคนพากันประจบเขาแบบนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกพอใจ