ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1620 : โอ้อวด ?

ตอนที่ 1620 : โอ้อวด ?

เมื่อได้ยินจางหยูเรียกเบเกิลแบบห้วนๆ ตั๋วเทียนห่าว, โจวหัวและเนี่ยอู่ซวงก็พากันแปลกใจอย่างมาก

“ ท่านจาง อย่าหยาบคายกับท่านเบเกิลเช่นนั้น” ลั่วเทียนห่าวรีบพูดขึ้นมา

หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปแล้ว ไม่ใช่แค่จางหยุที่จะโดนลงโทษแต่ตระกูลถั่วเองก็จะโดนหางเลขไปด้วย แม้แต่บรรพชนก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

เบเกิลคือพระเจ้าของโลกนี้ เขาคือจ้าวแห่งเขตตะวันออกส่วนเหนือ เขาไม่ใช่คนที่ใครจะหาเรื่องได้

โจวหัวและเนี่ยอู่ซวงกังวลจนไม่กล้าจะหายใจ พวกเขากลัวว่าจางหยูจะพูดอะไรออกไปมากกว่านี้

เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของทุกคน จางหยูก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะรีร้องให้ดี

เขาได้เจอกับเบเกิลมาแล้วและได้สู้กับอีกฝ่ายมา แม้ว่าเขาจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเบเกิล แต่เขาก็รู้ว่าเบเกิลไม่ใช่คนคิดมาก

ถั่วเทียนห่าวนั้นกังวลเกินเหตุ

แต่จางหยูก็เข้าใจความคิดของพวกนี้ ยังไงซะพวกนี้ก็ไม่รู้ว่าเบเกิลเป็นคนยังไง พวกนี้รู้จักเบเกิลจากตำนาน ดังนั้นเป็นธรรมดาที่พวกนี้จะต้องเคารพในตัวเบเกิล

จางหยไม่คิดจะอธิบายให้พวกนี้ฟัง ถึงพูดไปมันก็น่าสงสัยและอาจจะฟังดูเป็นการโอ้อวด

“ พวกเจ้ารู้ไม่ว่าวังนิรันดร์อยู่ที่ไหน ?” จางหยูถามขึ้นมา

โจวทั่วก้มหน้าและพูดขึ้นมา “ วังนิรันดร์นั้นไม่ใช่ที่ธรรมดา ในความเห็นของข้าแล้วเราไม่ควรไปที่นั่น ”

คนของวังนิรันดร์ล้วนแต่เป็นคนใหญ่คนโต แม้แต่คนที่อ่อนแอที่สุดก็ไม่ได้ด้อยกว่าโจวทั่วหากวัดเรื่องพรสรวรรค์แล้ว โจวทั่วก็อาจจะเทียบพวกนั้นไม่ได้

คนแบบนี้ไม่ควรไปหาเรื่องด้วย

ถั่วเทียนห่าวชื่นชมในความกล้าของจางหยู แต่ก็ยังแนะนำออกมา “ ท่านจาง ข้ารู้ว่าท่านอยากจะพบกับบรรพชนแต่วังนิรันดร์นั้นปิดอยู่ตลอด ไม่ให้คนนอกเข้า หากท่านเข้าไปด้านใน มันอาจจะเป็นการหาเรื่องกับพวกเขา ข้าบอกก่อนว่าคนพวกนั้นล้วนแต่เป็นคนใหญ่โต !”

“ ไม่ต้องกังวล ข้าเองก็พอมีฐานะอยู่บ้าง” จางหยูยิ้มออกมาแต่ไม่ได้อธิบายอะไร “ เจ้าแค่บอกมาว่ามันอยู่ที่ไหนก็พอ

เนี่ยอู่ซวงตื้นตันขึ้นมา เพื่อที่จะช่วยเขา จางหยุถึงกับยอมไปที่วังนิรันดร์เลยรึ ?

เขากลัวว่าทั้งชีวิตก็ไม่อาจจะทดแทนบุญคุณจางหยูได้ !

“ ข้าขอโทษด้วยท่านจาง ข้าไม่อาจจะบอกท่านได้” ลั่วเทียนห่าวพูดขึ้นมา

เขาไม่กล้าบอก ไม่งั้นแล้ววังนิรันดร์จะเอาเรื่องเขาได้ เขาไม่อาจจะรับผลลัพธ์ได้

จางหยูขมวดคิ้วและมองไปที่โจวทั่ว “ เจ้าล่ะ ? เจ้ารู้ไม่ว่ามันตั้งอยู่ที่ไหน ?”

โจวหัวยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “ ท่านจาง เราต้องไปที่วังนิรันดร์จริงๆรึ ?”

“ แน่นอน” จางหยุพูดขึ้น “ เรื่องนี้มีแค่บรรพชนเท่านั้นที่จะเจรจาด้วยได้ หากอยากจะพบกับเขา งั้นเราก็ต้องไปที่วังนิรันดร์”

โจวหัวเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมา “ งั้นเชิญมากับข้า ”

เขารู้ว่าถึงเขาจะพูดอะไรไปก็ไร้ความหมาย ตำแหน่งของวังนิรันดร์นั้นไม่ใช่ความลับอะไรแทบทุกคนต่างก็รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน หากจางหยูตัดสินใจจะไปที่นั่น งั้นเขาแค่ถามคนในโลกนี้ก็จะรู้ตำแหน่งวังนิรันดร์แล้ว

โจวทั่วรู้สึกเสียใจขึ้นมา หากเขารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้เขาคงไม่ขอให้จางหยูเข้ามายุ่ง

“ หัวหน้าตระกูลถั่ว ข้าขอโทษด้วยที่รบกวน” จางหยูพยักหน้าให้กับลั่วเทียนห่าว “ ข้าต้องไปพบกับบรรพชนของเจ้า แต่ข้าก็อยากให้เจ้าทบทวนเรื่องนี้ด้วย”

ถั่วเทียนห่าวสลดขึ้นมา เขาอยู่เฉยๆ แต่กลับมีปัญหามาถึงตัว ดูเหมือนว่าเขาไม่อาจจะหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ได้

เขาอยากจะห้ามจางหยู แต่เขาก็รู้ว่าไม่มีความสามารถพอ เขาได้แต่ปล่อยให้จางหยไปเท่านั้น

ภูเขานิรันดร์คือภูเขาที่โด่งดังที่สุดของโลกนี้ มันไม่ใช่เพราะความใหญ่โตของมัน ตัวภูเขาไม่ได้มีอะไรพิเศษแต่เพราะมันมีวังนิรันดร์ตั้งอยู่ที่นั่น

เพราะวังนิรันดร์นั้นจึงทำให้ภูเขาแห่งนี้โด่งดังเหนือภูเขาอื่นๆ

ภูเขานิรันดร์รายล้อมไปด้วยที่ราบ มันทำให้ที่นี่ราวกับภูเขาที่โดดเดี่ยวตัดขาดจากโลกนี้

คนในโลกนี้มีอยู่จำนวนมาก แม้แต่ปาก็ยังโดนจับจอง แต่รอบภูเขาแห่งนี้ไม่มีคนอาศัยอยู่เลยมันราวกับสถานที่ไร้ผู้คน มันคือที่พักของพระเจ้า

จางหยู, โจวหัวและเนี่ยอู่ซวงได้เดินทางไปที่ราบแห่งนั้นด้วยความตื่นเต้น ในที่สุดพวกเขาก็ได้มายังที่ในตำนาน

หากมองไปบนยอดเขาจะเห็นตึกอาคารขนาดใหญ่มากมาย มันยังมีศาลาและบ้านอยู่ด้วย

“ ช่างเป็นเขตที่แข็งแกร่ง” จางหยูมองไปที่เขตรอบนอกภูเขานิรันดร์ สิ่งที่ปกคลุมวังนิรันดร์อยู่นั้นคือพลังแห่งการสร้างที่ลึกลับ พลังนี้มันโดดเด่น หากคนทั่วไปกล้าแตะต้องเขตแดนนี้ ผลลัพธ์นั้นคงน่าเศร้าอย่างมาก “ ดูเหมือนว่าพี่เบเกิลจะเป็นคนสร้างที่นี่ขึ้นมา น่าสนใจจริงๆ”

เมื่อมาใกล้ภูเขานิรันดร์ โจวทั่วก็หยุดก่อนจะถามขึ้นมา “ ท่านจาง ท่านมั่นใจว่าจะเข้าไป จริงๆ ?”

เนี่ยอู่ซวงเองก็กังวล “ ท่านคิดจะไปจริงๆรึ ?”

จางหยยิ้มออกมา “ เจ้าไม่อยากช่วยลูกเจ้ารี ?”

* แน่นอนว่าอยาก แต่เพื่อลูกข้าแล้ว การที่ท่านจางต้องมาเสี่ยงขนาดนี้ มันทำให้ข้าเศร้าใจ” เนี่ยอู่ซวงก้มหน้าและพูดขึ้นมา

“ เสียงรี” จางหยูเผยรอยยิ้มลึกลับออกมา “ เจ้าอาจจะคิดผิดไป ที่นี่น่ะไม่ได้อันตรรย อธิบายไปตอนนี้เจ้าก็ไม่เข้าใจ รอไปก่อนแล้วเจ้าจะเข้าใจสิ่งที่ข้าพูดเอง”

เมื่อพูดจบ จางหยูก็แผ่จิตผู้สร้างออกไป จิตผู้สร้างนี้ได้เข้าทับพลังแห่งการสร้างและทะลุเขตของมันได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะมีเสียงของเขาดังขึ้นมา “ พี่เบเกิล ข้าขอพบเจ้าที” เสียงของเข้าดังก้องไปทั่วภูเขาจนทำให้ทุกคนตกใจ

ต่อมาก็มีชายแก่คนหนึ่งตะโกนขึ้น “ ใครกันกล้าส่งเสียงดังในวังนิรันดร์และไม่ให้ความเคารพกับนายท่าน !”

โจวหัวกลัวจนหน้าซีด ชายแก่คนนี้มีตราผู้ควบคุมขั้นที่ 6 อยู่ที่อก !

ผู้ควบคุมขั้นที่ 6 !

แม้พวกเขาจะสงสัยว่าจางหยูอาจจะเป็นผู้ควบคุมขั้นที่ 6 แต่ยังไงซะก็ไม่มีการยืนยัน ชายแก่คนนี้คือผู้ควบคุมขั้นที่ 6 ตัวจริง เขามีตรากับตัว !

พวกเขาไม่รู้เลยว่าจางหยูคิดจะทำอะไร พวกเขาทำให้คนที่น่ากลัวแบบนี้ไม่พอใจ คนแบบนี้แม้แต่โจวหัวก็ได้แต่ต้องเงยหน้ามอง

แต่พวกเขาไม่คิดเลยว่าจางหยูจะไม่แสดงท่าที่กังวลออกมาแม้แต่น้อย จางหยูกลับถามขึ้นมา “ พี่เบเกิลไม่อยู่ในวังนิรันดร์รี ?”

ทั้งโจวหัวและเนี่ยอู่ซวงใจเต้นรัว พวกเขาไม่คิดเลยว่าจางหยูจะกล้าเรียกท่านเบเกิลว่าพี่เบเกิล นี่คือการเรียกชื่อของเบเกิลโดยตรงแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนของวังนิรันดร์แล้ว พวกเขาก็ยิ่งกลัวขึ้นไปใหญ่

ชายแก่ขมวดคิ้วแต่ตอนนี้เขาไม่อาจจะรู้ถึงตัวตนของจางหยุได้ เขาได้แต่ถามขึ้นมา “ นายท่านกลับมาเมื่อไม่กี่วันก่อนและเพิ่งออกไปเมื่อวาน” เขามองไปที่จางหยู “ หากท่านต้องการพบกับนายท่าน งั้นก็อยู่รอที่นี่ นายท่านบอกว่าเขาออกไปครั้งนี้อีกไม่นานก็คงกลับ”

“ งั้นรึ ? ต้องรอนานแค่ไหน ?” จางหยูถามขึ้นมา

“ ไม่เกิน 1,000 ปี” ชายแก่ตอบกลับ

4 พันปี” จางหยได้ยินแบบนั้นก็ต้องส่ายหน้า “ นานเกินไป”

เขามีเรื่องมากมายที่ต้องไปจัดการ เขาจะรอถึงพันปีได้ยังไง ?

ชายแก่พูดขึ้น “ ท่านเรียกนายท่านว่าพี่แต่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายท่านอยู่ที่ไหน ข้าให้ท่านรออยู่ที่นี่ ท่านก็ไม่อาจจะรอได้ ท่านคิดจะสร้างปัญหากับวังนิรันดร์งั้นรึ ?” เขามีเหตุผลที่จะสงสัยจางหยู “ มีคนมากมายที่อ้างชื่อนายท่าน มันถึงกับมีคนบอกว่าเป็นลูกหลานของนายท่าน มันจะดีกว่าที่จะอยู่รอให้นายท่านกลับมายืนยันตัวท่านเอง”

คำขู่รึ ?

จางหยูยิ้มออกมา “ ข้ามาที่นี่เพราะมีธุระต้องพบกับคนคนหนึ่ง ข้าไม่ได้คิดอ้างชื่อพี่เบเกิลเอาจริงๆแล้วนอกซะจากว่า พี่เบเกิลจะอยู่ที่นี่ งั้นคนในวังนิรันดร์แห่งนี้คงไม่มีใครหยุดข้าได้”

จางหยูรู้ว่าชายแก่สงสัยเขาแต่เขาไม่อาจจะอธิบายอะไรออกมาได้

สำหรับคนนอกแล้วการที่เขาเรียกเบเกิลว่าพี่นั้นก็เป็นธรรมดาที่ทุกคนจะสงสัยเขา

เอาจริงๆแล้วทุกคนคงคิดว่าเขาแค่โอ้อวดตัวเอง

แต่คำถามคือเขาจำเป็นต้องทำแบบนั้น ?