ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1623 : รวมกันเราอยู่!

ตอนที่ 1623 : รวมกันเราอยู่!

“ ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ช่างเถอะ” ผู้ควบคุมขั้นที่ 6 อีกคนพูดขึ้นมา “ เอาชนะได้หรือไม่ หากไม่ลองก็ไม่รู้ไม่ใช่เหรอ? ผู้ควบคุมขั้นที่ 7 นั้นข้าอ๋าวชิ่งไม่เคยประมือมาก่อน ในเมื่อมีโอกาสทดสอบ งั้นก็ต้องลองไม่ใช่เหรอ?”

แค่คิดว่าจะได้สู้กับผู้ควบคุมขั้น 7 ก็ทําให้อ๋าวชิ่งเลือดร้อนขึ้นมา

คนที่เหลือได้ยินแบบนั้นก็พากันตื่นเต้นขึ้นมา แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้คึกแบบอ๋าวชิ่ง แต่พวกเขาก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน

“ อ๋าวชิ่งพูดถูก พี่เจียง เราไม่อาจจะพลาดโอกาสนี้ได้ ” ชายวัยกลางคนพูดขึ้นมา “ แม้ว่าเราจะแพ้แต่เราก็ไม่เสียหน้า เพราะยังไงซะอีกฝ่ายก็ระดับเหนือกว่าเรา”

“ พี่เจียงไม่ต้องลังเล” อ๋าวชิ่งพูดขึ้น “ ท่าน, ข้า, รวมทั้งเขาและคนอื่นๆมีคนเยอะกว่า หากเราร่วมมือกันแล้วทําไมเราต้องกลัวด้วย ?”

เจียงอู่ชวีหมดคําพูด “ คนพวกนี้คิดจริงๆรีว่าข้ากลัวแพ้ 2 ข้าแค่ไม่อยากให้พวกเจ้าเจ็บตัวก็เท่านั้น”

ช่างเถอะ ในเมื่อทุกคนตัดสินใจเช่นนี้แล้วเขาก็ไม่อาจจะห้ามได้ เขาเองก็อยากจะทดสอบฝีมือเช่นกัน เมื่อคนของวังนิรันดร์ร่วมมือกันแล้ว พวกเขาจะรับการโจมตีของอีกฝ่ายได้ไม่

อีกอย่างภาพลักษณ์ของเขาก็ถูกทําลายไปแล้ว ไม่แน่ว่าคนพวกนี้อาจจะหัวเราะเยาะเขาอยู่ในใจ ดังนั้นเขาก็ไม่รังเกียจที่จะให้พวกนี้รับรู้รสชาติของการโดนรังแกด้วยตัวเอง

เพราะถึงอย่างไรการโดนคนเดียวก็ไม่ได้รู้สึกดีเท่าไหร่เลย !

ตอนนั้นจางหยูก็เตือนขึ้นมา “ อย่าหาว่าข้าไม่เตือน ต่อไปข้าจะเอาจริงแล้ว พวกเจ้าควรใช้พลังทั้งหมดที่มี ไม่งั้นแล้วอาจจะถูกข้าฆ่าโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อถึงตอนนั้นจะมาตําหนิข้าไม่ได้” แน่นอนว่าแม้จางหยูจะพูดแบบนี้ แต่เขาก็ไม่อาจจะทําแบบนั้นได้ หากเขาฆ่าพวกนี้ไป เขาจะสู้หน้าเบเกิลได้ยังไง ?

เมื่อได้ยินแบบนั้นสีหน้าของทุกคนก็แข็งที่อไป

แม้ว่าจะตัดสินใจร่วมมือกันต่อสู้กับจางหยู แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขามั่นใจว่าจะเอาชนะจางหยูได้

คนของวังนิรันดร์แผ่พลังออกมา จิตผู้สร้างของทุกคนผสานรวมกันก่อนจะรวมตัวกันเป็นร่างหนึ่ง ไม่นานคนพวกนั้นก็หายตัวไปและปรากฏเป็นยักษ์ตัวใหญ่ขึ้นมาแทน

เมื่อเห็นแบบนั้นจางหยูก็อดไม่ได้ที่จะแปลกใจ “ นี่มันทักษะอะไรกัน ?”

เขาไม่คิดเลยว่าจิตผู้สร้างจะใช้แบบนี้ได้ด้วย คนหลายสิบคนกลับรวมพลังกัน แม้ว่าการรับรู้และการใช้พลังแห่งการสร้างจะไม่ได้พัฒนาขึ้น แต่ปริมาณพลังนั้นมากกว่าเดิมถึงสิบเท่า

จางหยูไม่ได้กังวล ยิ่งพวกนี้แข็งแกร่งเท่าไหร่เขาก็ยิ่งฝึกฝนได้ดีเท่านั้น

“ เริ่ม !”

เสียงของหลายสิบคนผสมกันเป็นเสียงเดียว เสียงนี้ดังก้องไปทั่วโลกแยกส่วนจนทําให้โลกสั่นไหวเล็กน้อย

ยักษ์นั้นยืนอยู่ตรงข้ามกับจางหยู ร่างของมันสร้างขึ้นโดยจิตผู้สร้าง จิตผู้สร้างจํานวนมหาศาลราวกับไม่มีวันหมดทําให้ยักษ์นี่ดูน่าเกรงขามขึ้นมา ส่วนจางหยูนั้นตัวเล็กไม่ต่างอะไรจากมดปลวก เขาตัวไม่ใหญ่เท่านิ้วของยักษ์ด้วยซ้ํา

ฝั่งหนึ่งคือยักษ์ อีกฝั่งคือมนุษย์ตัวเล็ก มันต่างกันอย่างมาก

ยักษ์ได้ลงมือโดยไม่ปล่อยให้จางหยุได้ตั้งตัว มันฟาดฝ่ามือลงมาราวกับแรงกดดันจากท้องฟ้าที่เกิดขึ้นจากจิตผู้สร้าง พลังแห่งการสร้างนี้เพิ่มขึ้นมาหลายเท่า แรงกดดันจากฝ่ามือนี้ทําให้พื้นดินแตกราวกับวันหายนะของโลก

เมื่อเห็นฝ่ามือฟาดลงมาราวกับจะครอบคลุมได้ทั้งโลก จางหยูก็เตะเท้าออกไปจนทําให้มิติพังลงราวกับเกิดเสาที่ค้ําจุนท้องฟ้าขึ้นมาอัดกระแทกเข้ากับฝ่ามือนั่น

ปัง !

ทั้งโลกสั่นไหวอย่างรุนแรงและเกิดการระเบิดอันน่ากลัวขึ้นมา มิติโดยรอบพังลงอย่างรวดเร็ว และยังขยายตัวต่อไปไม่รู้กี่กิโลเมตรทําให้ทุกอย่างกลายเป็นความว่างเปล่าทันที

ผลของการปะทะกันทําให้ยักษ์ถอยกลับไปหลายก้าว แต่ละก้าวนั้นเพียงพอที่จะก้าวข้ามครึ่งหนึ่งของโลกขั้นที่ 9 มันไปหยุดอยู่ที่ขอบโลก ฝ่ามือของมันสั่นไหวราวกับรับมือกับพลังอันน่ากลัวมา จิตผู้สร้างจํานวนมากถึงกับกระจายออกไป

พลังของยักษ์หายไปกว่า 1 ใน 10 !

ในทางกลับกัน จางหยูยังยืนนิ่งและเอ่ยชมออกมา “ ดี ดีจริงๆ ทักษะนี้ทําให้ข้าใช้แรงไปบ้าง แต่ก็ไม่อาจจะทําให้ข้าบาดเจ็บได้” ความแข็งแกร่งของคนพวกนี้ทําให้จางหยูแปลกใจ พลังนี้ไม่ได้ด้อยกว่าเขามาก แน่นอนว่ามันต้องถึงขั้นที่ 7

“ มาอีก !” จางหยูงอขาเตรียมพร้อมจะเตะออกไป

จางหยูลอยอยู่กลางอากาศ เขาไม่รอให้ยักษ์ได้ตั้งตัวและพุ่งเข้าใส่ยักษ์ทันที

“ เร็วจริงๆ !” คนของวังนิรันดร์พากันตะลึง

เจียงอู่ชวีเคยติดตามเบเกิลไปด้านนอกเขตตะวันออกส่วนเหนือมาหลายครั้ง เขาเคยเห็นผู้ควบคุมขั้นที่ 7 แต่ไม่เคยเห็นผู้ควบคุมขั้น 7 ที่เร็วแบบนี้มาก่อน ความเร็วระดับนี้อยู่ขั้นที่ 7 จริงๆ ?

คนของวังนิรันดร์พากันลนลาน พวกเขาไม่ลังเลที่จะควบคุมจิตผู้สร้างของตัวเองทั้งหมดออกมา “ ต้องรับมือเขาไว้ให้ได้ ! ต้องทําให้ได้ !” มือของยักษ์กําเป็นหมัดก่อนจะระเบิดพลังแห่งกา รสร้างอันน่ากลัวออกมา พลังนี้เหนือกว่าพลังแห่งการสร้างทั่วไป มันคือพลังดั้งเดิม

จางหยูเหมือนจะคิดไว้อยู่แล้ว เขาได้โคจรจิตผู้สร้างออกไปและสร้างเป็นมือขนาดใหญ่พร้อมกับใช้พลังแห่งการสร้าง

ตูม!

มือกับหมัดนั้นปะทะกันจนทําให้มิติรอบข้างพังตัวลงไปอีกครั้ง

แต่ตอนนั้นจางหยูไม่ได้ทําให้ยักษ์นั้นกระเด็นออกไป มือพลังของเขาได้จับหมัดของยักษ์เอาไว้ ก่อนจะโยนมันกลับหลังไป

ยักษ์นี้ลอยคว้างชนเข้ากับมิติ สุดท้ายมันก็ตกลงไปในความว่างเปล่า คนของวังนิรันดร์ต่างก็รับรู้ได้ถึงแรงสูบ จิตผู้สร้างของพวกเขาราวกับโดนสูบไป

ตอนนั้นทุกคนต่างก็ตะลึง

ก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว จางหยูก็ปรากฏตัวตรงหน้าพวกเขาแล้ว

หลังจากนั้นจางหยูก็ใช้วิธีเก่า เขาใช้มือพลังจับที่แขนของยักษ์ด้วยแรงที่ไม่อาจจะต้านทานได้ ก่อนที่ยักษ์จะโดนโยนออกไปอีกรอบ

จางหยูทําแบบนี้อยู่หลายครั้งก่อนจะปล่อยยักษ์ไป เขาปล่อยให้อีกฝ่ายตกลงไปในความว่างเปล่า

“ ดีจริงๆ !” จางหูปรบมือพอใจกับผลงานของตัวเองอย่างมาก “ ความแข็งแกร่งของข้า ในตอนนี้ถือว่าอยู่ระดับสูงสุดของขั้นที่ 7 แล้ว หากได้พบกับพี่เบเกิลอีก ข้าคงไม่โดนเขารังแกแล้ว

ยักษ์ที่ถูกโดนโยนออกไปนั้นไม่คิดที่จะสู้กับจางหูต่อ หากโดนรังแกแบบนี้ต่อไปคงทําให้คนของวังนิรันดร์เกิดความสงสัยในตัวเอง พวกเขารวมร่างกันแต่ก็ยังไม่อาจจะรับมือได้ไหว พวกเขาได้แต่ต้องแยกร่างออกจากกัน

ที่พื้นดินนั้นคนของวังนิรันดร์กลับนอนกันเกลื่อนกลาด ทุกคนต่างก็หน้าซีดเซียว คลื่นพลังของทุกคนอ่อนแรง แม้ว่าจะไม่มีสภาพแบบเจียงอู่ซวี แต่ก็ไม่ได้ดีกว่ามากนัก

แทนที่จะลงมืออีกครั้ง จางหยูกลับมองไปที่พวกนั้นและรอให้พวกนั้นได้สติกลับมา

คนของวังนิรันดร์ได้สติกลับมา ก่อนจะพากันมองหน้ากันแล้วมองไปที่จางหยูที่อยู่บนอากาศ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งและแสดงท่าทีลนลานออกมา

ตอนนี้พวกเขาเข้าใจความรู้สึกของเจียงอู่ซวีแล้ว พวกเขารู้แล้วว่าการโดนรังแกนั้นเป็นยังไง !

พวกเขาอยากจะตะโกนกันออกมา “ เขตตะวันออกส่วนเหนือมีคนโรคจิตชอบรังแกคนอื่นโผล่มาได้ยังไง !”