ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1627 : ยกระดับเป็นบรรพชน

ตอนที่ 1627 : ยกระดับเป็นบรรพชน

จางหยูสงสัย แค่ขอบคุณมันจะยากตรงไหน ทําไมต้องลังเล ? การลงมือของเขาไม่คู่ควรกับการขอบคุณรีไง ?

แต่เมื่อได้ยินคําว่า “ พ่อ” จางหยูก็สะดุ้งราวกับโดนฟ้าผ่า

นี่แค่ช่วยก็จะให้เขารับเป็นลูกเลยรึไง ?

“ ไม่ ไม่ใช่” จางหยมองไปที่เนี่ยเวิ่น “ ข้าไม่ใช่พ่อเจ้า ไม่ต้องเรียกข้าเช่นนั้น ! ข้ายังไม่มีเมียจะมีลูกได้ยังไง”

ถ้ารับสักคนมาเลี้ยง เขาก็พอทําได้อยู่ !

เนี่ยอู่ซวงสีหน้าหม่นลงและพูดขึ้นมา “ เนี่ยเวิ่น เกิดบ้าอะไรกับเจ้ากัน !”

เขาพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะฝึกฝนเนี่ยเวิ่น และเพื่อที่จะช่วยเนี่ยเวิ่น เขาก็ต้องขอร้องจางหยูและโจวหัวเดินทางมาถึงที่นี่ ผลลัพธ์นั้นออกมาดี แต่ลูกของเขากลับเรียกคนอื่นว่าพ่อ !

หรือว่าลูกชายที่เขาเลี้ยงดูมาหลายปีจะกลายเป็นของคนอื่นไปซะแล้ว หรือว่าเด็กนี้ลืมเขาที่เป็นพ่อไปแล้ว

เนี่ยอู่ซวงได้แต่สบถออกมา “ ไอ้ลูกไม่รักดี !”

แม้ว่าเนี่ยเวิ่นจะเป็นคนเหลาะแหละและขี้เล่น แต่ครั้งนี้ต่อหน้ายอดฝีมือมากมาย มันกลับทําให้เขาต้องเสียหน้า

คนอื่นรอบๆต่างก็มองไปที่เนี่ยเวิ่นด้วยความชื่นชม แม้แต่คนของตระกูลลั่วเองก็ยังชื่นชมในความกล้าของเนี่ยเวิ่น!

พวกเขาไม่คิดว่าเนี่ยเวิ่นจะแสร้งทํา แต่อีกฝ่ายตั้งใจจะทําแบบนี้ !

คนทั่วไปคงไม่กล้าหน้าด้านแบบนี้แน่

ถึงผู้คนจะมองมาที่เขาแต่เนี่ยเวิ่นก็ทําราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เขาทําเหมือนกับว่าจางหยูเป็นพ่อของเขาจริงๆแต่แค่แสร้งไม่ยอมรับเขา !

เมื่อได้ยินคําพูดของจางหยูและเห็นท่าทีของทุกคนเนี่ยเวิ่นก็ได้สติ “ ข้าพูดผิดรึ ? เขาไม่ใช่พ่อข้ารึ ? ”

นอกจากความสัมพันธ์นี้แล้วเขาก็คิดไม่ออกเลยว่าคนที่ผู้ควบคุมขั้นที่ 6 เคารพแบบนี้จะมาช่วยเขาทําไม ?

โลกจิตวิญญาณไม่ได้มีอํานาจเรียกคนแบบนี้มาช่วย

งั้นสถานการณ์นี้มันอะไรกัน ?

เนี่ยเวิ่นตกอยู่ในการครุ่นคิด

“ ช้าก่อน ไม่ใช่ว่า…” เนี่ยเวิ่นเหมือนจะคิดบางอย่างออก เขามองไปที่จางหยุด้วยความสงสัย อยู่ๆเขาก็เหมือนกระจ่างขึ้นมา “ข้าเข้าใจแล้ว !”

ทุกคนเห็นแบบนั้นก็พากันโล่งอก ในที่สุดเนี่ยเวิ่นก็ได้สติสักที

ใช่แล้ว ต่อให้เป็นคนหน้าด้านสักแค่ไหน แต่ก็ไม่รับคนอื่นมาเป็นลูกทั้งที่ตัวเองไม่ใช่พ่อ?

เนี่ยอู่ซวงรีบพูดขึ้นมา “ เลิกไร้สาระ รีบทําความเคารพผู้อาวุโสซะ !”

เนี่ยเวิ่นเหมือนกับเด็กทําผิดและรีบขอโทษออกมา “ ข้าขอโทษด้วยท่านพ่อ เป็นข้าเองที่ทําผิดไป ข้ารับปากว่าจะไม่ทําอีก”

เมื่อเห็นเนี่ยเวิ่นขอโทษออกมา เนี่ยอู่ซวงก็ได้แต่ต้องยกโทษให้ “ แค่ครั้งนี้เท่านั้น”

ไม่งั้นแล้วเขาคงได้ฆ่าลูกตัวเองเป็นแน่

หลังจากขอโทษเนี่ยอู่ซวงแล้ว เนี่ยเวิ่นก็มองไปที่จางหยูด้วยท่าที่จริงใจมากกว่าเดิม

“ ข้าขอโทษด้วย” เนี่ยเวิ่นพูดขึ้น

จางหยูเผยรอยยิ้มพอใจออกมา ความอับอายเมื่อตะกี้หายไปในทันที แต่ไม่มีใครคิดเลยว่าเนี่ยเวิ่นจะพูดออกมาต่อ “ ท่านปู”

ทุกคนเงียบกันไปอีกรอบ

บรรยากาศดูนาอึดอัด

คนของตระกูลลั่วต่างก็พากันเงียบ

“ ท่านคงเป็นปูข้าสินะ ?” เนี่ยเวิ่นดูมั่นใจอย่างมาก “ พ่อเคยพูดเรื่องของท่าน เขาบอกว่าท่านตายไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าพ่อจะโกหกข้า เขากลัวว่าข้าจะหลงตัวเองจึงคิดปิดบังความจริง ข้าแทบไม่เชื่อเลยว่าท่านปูจะยิ่งใหญ่แบบนี้ ! ท่านเหนือกว่าในตํานานซะอีก !”

“ ไม่ใช่ !” เนี่ยอู่ซวงตะโกนออกมาด้วยหน้าที่แดง… “ มีด ลุงโจว ขอมีดให้ข้าที !”

เขามีเบ็ดอยู่กับตัวแต่เขาลืมไปแล้ว

คนที่อยู่รอบต่างก็พากันอึ้ง พวกเขาไม่เคยเห็นคนหน้าด้านแบบนี้มาก่อน

เด็กทุกวันนี้ยอมทําทุกอย่างเพื่อเกาะขาคนที่แข็งแกร่งงั้นรึ?

ไม่ใช่แค่ยอมขายตัวเองแต่ถึงกับยอมขายปูของตัวเองด้วยรี ?

คนของตระกูลลั่วพากันตะโกนในใจ “ ไอ้เด็กนี่สุดยอดไปเลย !”

“ เขาเพ้อฝันเกินไปรึเปล่า !”

ตอนแรกแค่พ่อแต่ตอนนี้กลายเป็นปูไปแล้ว !

จางหยูรู้สึกอายจนพูดอะไรไม่ออก เขาไม่รู้ว่าเนี่ยเวิ่นโง่จริงๆ หรือแสร้งทํากันแน่ ?

“ หากเขาตั้งใจทํางั้นข้าบอกได้เลยว่าเจ้าเด็กอนาคตไกล! “ จางหยูแอบคิดในใจ “ เขามีพรสวรรค์ในการแสดง

เมื่อเห็นท่าทีของทุกคน เนี่ยเวิ่นก็สับสนขึ้นมาอีกครั้ง “ ข้าพูดผิดอีกแล้วรึ ?” เขาได้ถามขึ้นมา “ ไม่ใช่ปรึ ? รีว่า…เป็นบรรพชน ?”

ตั้งแต่พ่อเป็นปูแล้วยังมาเป็นบรรพชน ฐานะของจางหยูถูกยกระดับขึ้นมาเรื่อยๆ

จางหยูสูดหายใจเข้าลึกๆและพูดขึ้น “ ข้าคิดว่าเจ้าคงเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้เกี่ยวข้องกับเจ้าทางสายเลือดเลย”

“ ไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด ?” เนี่ยเวิ่นชะงักไป “ งั้นก็เป็นญาติกันสินะ ? ญาติทางพ่อรึแม่ล่ะ ? ”

สมองของเด็กนี้ต้องมีปัญหาแน่ๆ เขาคิดอะไรไม่มีเหตุผลเลย !

มุมปากของจางหูกระตุก เขาพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง เขาฝืนยิ้มออกมา “ข้าพูดไปยังไม่ชัดเจนอีกร ข้ากับเจ้าไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด เราไม่ได้เป็นญาติกัน “

เมื่อพูดถึงตรงนี้เขาก็รีบพูดต่อเพราะกลัวว่าเนี่ยเวิ่นจะพูดอะไรออกมาอีก “ พ่อเจ้าใช้หินหยาบ 100 ล้านก้อนเพื่อขอให้ข้าช่วยก็แค่นั้น”

“ เป็นไปไม่ได้ !” เนี่ยเวิ่นค้านขึ้นมาทันที “ ท่านแข็งแกร่งจะตายแต่กลับใช้หินหยาบแค่ 100 ล้านก้อนก็เรียกมาได้แล้วงั้นรึ? ใครจะเชื่อเรื่องแบบนั้นกัน?”

จางหยูหมดคําพูด เขาคงบอกได้ว่าเนี่ยเวิ่นน่ะโง่ เขาบอกเหตุผลไปแล้วแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่เชื่อ สมองของเนี่ยเวิ่นคงมีปัญหาแน่ๆ

อย่างไรก็ตาม การใช้หินหยาบ 100 ล้านก้อนมาขอให้ผู้ควบคุมขั้นที่ 7 จัดการธุระให้ อย่าว่าแต่เนี่ยเวิ่นเลยคนอื่นๆก็ไม่เชื่อ

เนี่ยเวิ่นราวกับมองออกว่าจางหยุโกหก เขาพูดขึ้นมาอย่างภูมิใจ “ ท่านไม่ต้องปิดบังหรอก คนแข็งแกร่งเช่นท่านทําไมต้องลงมือเพื่อหินหยาบ 100 ล้านก้อนด้วย?”

เขาแสดงท่าที่คาดหวังออกมา “ บอกข้ามาว่าท่านเป็นใคร ? พ่อของปูข้ารึ ? หรือปูของปู ?”

“ เจ้าหุบปากได้แล้ว !” เนี่ยอู่ซวงทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาพุ่งไปเพื่ออัดเนี่ยเวิ่น

ปัง ปัง ปัง !

กําแพงบ้านตระกูลลั่วเกิดรูขนาดใหญ่ขึ้นมาแต่คนของตระกูลลั่วนั้นไม่ได้โกรธเลยแม้แต่น้อย พวกเขารู้สึกว่าถึงของพวกนี้พังก็ยังซ่อมได้ แต่เรื่องตลกแบบนี้น่ะหากพลาดไปก็คงยากจะได้เห็นอีก

* ตอนแรกก็พ่อ ตอนนี้ก็ปู่ เจ้ามันโง่จริงๆ !” เนี่ยอู่ซวงอัดเนี่ยเวิ่นพร้อมกับด่าออกมา

จางหูสายหน้าและพูดขึ้น “เอาเถอะ พอแล้ว สั่งสอนกันแค่นี้ก็พอ”

เมื่อได้ยินคําพูดของจางหยู เนี่ยอู่ซวงก็หยุดมือทันที “ เจ้ารู้รึยังว่าผิดอะไร ?”

เนี่ยเวิ่นส่ายหน้า เขาหอบหายใจก่อนจะพูดขึ้นมา “ ข้ารู้แล้วว่าทําผิดไป” จากนั้นเขา ก็อึดฮัดออกมา เขาถามด้วยความไม่เต็มใจ “ งั้นเขาเป็นใครกันแน่ ?”

คําถามนี้ทําให้เนี่ยอู่ซวงโมโหขึ้นมาอีกรอบ เขาลงมือกับเนี่ยเวิ่นอีกครั้ง “ เจ้ายังไม่หยุดสินะ

ครั้งนี้จางหยูไม่ได้ห้าม ยังไงซะเจ้าเด็กนี่ก็สมควรโดน