ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1733 กลืนกิน

　　เสี่ยวเสียถึงกับเลียปาก
　　หงมองไม่เห็นเสี่ยวเสีย ไม่งั้นแล้วเขาคงกลัวเสี่ยวเสียยิ่งกว่าจิตปฐมบทโกลาหลในหลุมดำเสียอีก
　　“ นายท่าน ข้ากินมันได้รึไม่ ?” เสี่ยวเสียแสดงสายตาคาดหวังออกมา
　　จางหยูมองไปที่เสี่ยวเสียด้วยความแปลกใจ “เจ้ากินมันได้ด้วยรึ ?”
　　ไม่คิดเลยว่าหลังจากที่เสี่ยวเสียพัฒนาขึ้นมา มันจะยังมีนิสัยแบบเดิมอย่างในอดีตอยู่
　　เสี่ยวเสียพยักหน้า “ สัญชาตญาณบอกข้าว่าหากกินมันเข้าไป ความแข็งแกร่งของข้าก็จะเพิ่มขึ้น”
　　“ กินจิตปฐมบทโกลาหลจะทำให้ความแข็งแกร่งของเจ้าเพิ่มขึ้นรึ ?” จางหยูพึมพำออกมา “ มันเหมือนกับการกินชูร่าและบาปแห่งความว่างเปล่างั้นรึ ?” 　　เมื่อได้ยินที่จางหยูถามมา หงก็แปลกใจ “ เจ้าสำนัก ท่านพูดกับใครกัน ?”
　　จางหยูโบกมือให้กับหงและพูดขึ้น “ ไม่ต้องกังวล เสี่ยวเสียคือสัตว์เลี้ยงของข้า มันไม่ทำร้ายเจ้าหรอก ” จางหยูพูดขึ้นต่อ “ เสี่ยวเสียสนใจในจิตปฐมบทโกลาหลของเจ้า ครั้งนี้ข้าจะให้เสี่ยวเสียจัดการ”
　　เขามองไปที่เสี่ยวเสียที่อยู่บนไหล่แล้วโบกมือ “ไปสิ จิตปฐมบทโกลาหลนี่เป็นของเจ้าทั้งหมด”
　　เสี่ยวเสียตื่นเต้นอย่างมากและรีบมุ่งหน้าไปที่หลุมดำทันที
　　ในหลุมดำ
　　จิตปฐมบทโกลาหลได้ตื่นขึ้นมาเพราะพลังที่พุ่งผ่านมา มันยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ “ หง ข้าบอกแล้วว่าเจ้าไม่อาจจะกักขังข้าได้ ! เมื่อข้าออกไปได้ ข้าจะฆ่าเจ้า…”
　　แต่มันยังพูดไม่ทันจบก็รับรู้ได้ถึงคลื่นพลังอันน่ากลัว มันขนลุกราวกับเจอกับตัวตนที่สูงส่งกว่ามัน
　　เมื่อเงยหน้าขึ้นมองจิตปฐมบทโกลาหลก็ต้องตะลึง เมื่อพบเสี่ยวเสียปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า “ จะ เจ้า…”
　　มันได้กลิ่นที่คล้ายกับตัวเองจากตัวเสี่ยวเสีย ความรู้สึกอันคุ้นเคย นี่คือพลังของจิตปฐมบทโกลาหล
　　มันเป็นไปไม่ได้ที่จะพบกับจิตปฐมบทโกลาหลในโลกเดียวกัน ต้องรู้ก่อนว่าจิตปฐมบทโกลาหลกำเนิดขึ้นมาในโลกขั้น 9 และถูกผูกมัดกับโลก มันไม่อาจจะแยกตัวจากโลกได้ มันไม่อาจจะอยู่เพียงลำพังได้ ตอนที่โลกถูกทำลาย จิตปฐมบทโกลาหลก็จะหายไปด้วย มันเท่ากับว่าทำภารกิจของมันสำเร็จ
　　ไม่มีจิตปฐมบทโกลาหลตัวไหนที่หนีออกมาจากโลกที่มันกำเนิดขึ้นมาได้ !
　　“ เจ้าไม่เป็นอะไรหรอก ” เสี่ยวเสียหัวเราะออกมา รอยยิ้มนั้นดูสดใสอย่างมาก
　　จิตปฐมบทโกลาหลรับรู้ได้ถึงพลังของเสี่ยวเสียได้อย่างชัดเจน นี่คือพลังที่มันไม่อาจจะต้านทานได้
　　มันคิดว่าเสี่ยวเสียจะมาช่วยมันจัดการกับหง มันอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นขึ้นมา “ สวัสดี เจ้ามาที่นี่เพื่อช่วยข้าสินะ…”
　　แต่มันยังพูดไม่ทันจบก็ต้องกรีดร้องออกมา
　　จิตอันแข็งแกร่งที่มันคิดว่ามาช่วยกลับพุ่งเข้ามากัดมัน
　　ผู้ช่วยอะไร ?
　　ทำไมผู้ช่วยถึงได้มาทำร้ายมันเช่นนี้?
　　“ อร่อยดีจริงๆ !” เสี่ยวเสียแสดงสีหน้าพอใจออกมา รสชาติความอร่อยแบบนี้ทำให้ร่างของมันสั่นไหว มันมีพลังงานไหลไปทั่วตัวมัน “ ตั้งแต่ที่กินชูร่าไป ข้าก็ไม่เคยลิ้มรสความอร่อยแบบนี้มาก่อน”
　　เสี่ยวเสียแสดงสีหน้าพอใจออกมา “ ไม่คิดเลยว่าจิตปฐมบทโกลาหลจะอร่อยแบบนี้ ”
　　“ อ๊า ! ” จิตปฐมบทโกลาหลกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ร่างและวิญญาณของมันเจ็บปวดอย่างมาก มันถึงกับคิดอะไรไม่ออกในตอนนี้
　　ที่ด้านนอกหลุมดำนั้น
　　หงได้ยินเสียงกรีดร้องของจิตปฐมบทโกลาหลก็อดไม่ได้ที่จะขนลุก
　　ตัวตนแบบไหนกันที่ทำให้จิตปฐมบทโกลาหลกรีดร้องออกมาแบบนี้ได้ ?
　　เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของมัน หงก็พอเดาออกว่ามันเจ็บปวดเพียงใด
　　ไม่นานเสียงของจิตปฐมบทโกลาหลก็เบาลงจนสุดท้ายมันก็หายไปอย่างสมบูรณ์
　　เสี่ยวเสียเดินทางออกมาจากหลุมดำแต่ดูเหมือนจะยังไม่พอใจเท่าไหร่ “ จิตปฐมบทโกลาหลนี่เล็กเกินไป ข้ายังไม่อิ่มเลย..”
　　ด้วยความอยากของมันแล้ว นี่ไม่ต้องพูดถึงจิตปฐมบทโกลาหลตัวเดียวเลย ถึงจะมีสักพันตัวหมื่นตัวก็คงไม่อิ่ม
　　ตอนนั้นระดับการบ่มเพาะของเสี่ยวเสียเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อยแต่ไม่ได้ชัดเจนนัก ชัดแล้วว่าจิตปฐมบทโกลาหลตัวเดียวไม่ได้ส่งผลอะไรต่อมันมากนัก
　　เมื่อไม่มีจิตปฐมบทโกลาหล หลุมดำก็หยุดทำงาน พลังกลืนกินอันน่ากลัวก็ได้หายไป หลุมดำกลับเปิดออกราวกับนำไปสู่อีกมิติหนึ่ง
　　ร่างแยกของหงได้กลับมาเป็นมนุษย์ดังเดิมก่อนจะกลายเป็นจุดแสงกระจายไปทั่ว
　　หงมองไปที่ฉากตรงหน้าและหลุมดำที่เคยมีจิตปฐมบทโกลาหลอยู่ แต่ตอนนี้กลับว่างเปล่าไปแล้ว
　　“ มันหายไปแล้วรึ ? ” หงตะลึงและเหลือเชื่ออย่างมาก
　　จิตปฐมบทโกลาหลที่สู้กับเขามาตลอดและได้ทำลายโลกซวนหวงมาหลายครั้งและทำให้โลกเขากลับสู่การเกิดใหม่นั้น กลับไม่มีตัวตนอยู่แล้วรึ ?
　　จางหยูยิ้มออกมาและพูดขึ้น “ ยินดีด้วยเจ้าได้ขึ้นเป็นผู้สร้างที่แท้จริงแล้ว”
　　ตอนนี้หงได้กลายเป็นผู้สร้างที่แท้จริงไปแล้ว จิตปฐมบทโกลาหลไม่ได้เป็นภัยต่อเขาอีกต่อไปแล้ว
　　แน่นอนว่าการเป็นผู้สร้างที่แท้จริงไม่ได้หมายถึงความแข็งแกร่งที่เขามี ตอนนี้เขายังอ่อนแออย่างมากถือว่าอยู่ขั้น 1
　　ในหมู่ผู้สร้างที่แท้จริงมีหลายคนที่เอาชนะเขาได้ง่ายๆ
　　“ แต่…มันผิดปกติ ” หงสับสนนิดๆ
　　“ มีอะไรรึ ?” จางหยูถามขึ้นมา
　　“ เท่าที่ข้ารู้มา หลังจากที่ทำลายจิตปฐมบทโกลาหลแล้ว จิตปฐมบทโกลาหลจะเปลี่ยนเป็นพลังงานหล่อเลี้ยงโลก ” หงสงสัย “ การที่จิตปฐมบทโกลาหลถูกกำจัดไปนั้นควรจะทำให้ความแข็งแกร่งของข้าเพิ่มขึ้นอย่างมาก แต่…ข้าไม่ได้รู้สึกอะไรเลยนอกจากการทะลวงผ่านการเกิดใหม่ได้ ”
　　คลื่นพลังของเขาเพิ่มขึ้นก็จริงแต่ไม่ได้มากนัก เขาแค่เปลี่ยนจากผู้สร้างกลายเป็นผู้สร้างที่แท้จริง มันราวกับว่าเปลี่ยนจากน้ำเป็นน้ำแข็งแต่ปริมาณไม่ได้เพิ่มขึ้นเลย
　　“ แปลก แปลกจริงๆ ” หงพึมพำออกมา
　　เขามั่นใจว่าจิตปฐมบทโกลาหลน่ะตายไปแล้วจริงๆเพราะเขาไม่รู้สึกถึงการผูกมัดจากการเกิดใหม่ แต่ความแข็งแกร่งของเขาไม่ได้เพิ่มเหมือนที่เขาคิดเอาไว้
　　เมื่อได้ยินแบบนั้นจางหยูก็หน้าแดงขึ้นมาทันที เขากระแอมไอออกมาและพูดขึ้น “ บางทีอาจจะเพราะเจ้าไม่ได้จัดการด้วยตัวเองถึงได้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ขึ้น ”
　　เขาอายที่จะบอกความจริงว่าจิตปฐมบทโกลาหลนั้นโดนเสี่ยวเสียกินไปและไม่ได้ให้พลังงานกับโลกนี้
　　“ นี่…มันดูเหมือนมีเหตุผล ” หงพยักหน้าตอบรับ
　　เขาเชื่อ เมื่อความจริงเป็นเช่นนี้เขาก็ไม่อาจจะเชื่ออย่างอื่นได้　　หงสลัดความคิดนี้ออกจากหัว เขาสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วโค้งให้กับจางหยู “ ขอบคุณเจ้าสำนักที่ช่วยเหลือ”
　　การที่จัดการกับจิตปฐมบทโกลาหลออกไปได้ สำหรับเขาก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากแล้ว ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว
　　จางหยูยังแสดงท่าทีเคร่งขรึมตอบรับคำขอบคุณของอีกฝ่าย เขาโบกมือและพูดขึ้น “ ไม่จำเป็น เมื่อข้ารับปากแล้วว่าจะช่วยเจ้า ก็เป็นธรรมดาที่ข้าจะไม่ผิดคำพูด ”
　　หงยังไม่ทันได้พูดอะไร จางหยูก็พูดขึ้นต่อ “ ข้ามีเรื่องอื่นต้องไปจัดการ หากมีโอกาสคงได้พบกันอีก”
　　เมื่อพูดจบ จางหยูก็หายไปจากที่นั่นทันทีราวกับกำลังหนีอะไรบางอย่าง
　　หงอยากจะขอบคุณจางหยูอีกแต่ก็ต้องกลืนคำพูดของตัวเองกลับไป สุดท้ายเขาก็พูดขึ้น “ เจ้าสำนักไม่จำเป็นต้องเสียเวลาที่นี่จริงๆ…” 　　ตอนนั้นเองจางหยูได้ปรากฏตัวขึ้นในอีกและโยนหินให้กับหง ก่อนจะหายตัวไปจากที่นั่น
　　เสียงของเขาดังก้องขึ้น “ นี่คือหินแห่งการสร้างขั้นเทพ เจ้าทำความเข้าใจการสร้างในหินนี้ได้ …ด้วยหินนี้เจ้าจะขึ้นเป็นผู้ควบคุมได้”
　　หงรีบรับหินนั้นเอาไว้พร้อมแสดงสีหน้าแปลกใจออกมา “ นี่..หินแห่งการสร้างขั้นเทพในตำนานรึ ?”
　　แน่นอนว่าเขารู้ว่าหินนี่ทำอะไรได้ เขารู้คุณค่าของมันดี
　　เขารีบพูดขึ้น “ เจ้าสำนักให้หินขั้นเทพกับข้า…บุญคุณนี้ หงจะจดจำเอาไว้ ! “
　　…
　　จางหยูได้กลับไปยังโลกตันเถียนก่อนจะไปที่โลกป่า เขาอยู่ในโลกป่าแค่ไม่กี่อึดใจก่อนจะเดินทางผ่านรูหนอนไปยังโลกสวรรค์
　　เมื่อเห็นดวงดาวในความว่างเปล่านับไม่ถ้วน จางหยูก็เหม่อไปสักพัก เขาได้ก้าวออกไปสู่ความว่างเปล่า เขาแผ่การรับรู้ออกไปทั่วและพบกับคนที่คุ้นเคยอยู่ด้านใน รวมถึงนรกด้วย
　　“ นายท่าน ท่านกลับมาแล้ว ”
　　ตอนนั้นเสียงของเสี่ยวหลิงเอ๋อร์ก็ดังขึ้นในหัวของจางหยู
　　สาวน้อยคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่ข้างกายของเขาด้วยสีหน้ายินดี
　　“ ฮ่าฮ่า เสี่ยวหลิงเอ๋อร์ ข้าไม่ได้เจอเจ้ามานาน” จางหยูมองไปที่เสี่ยวหลิงเอ๋อร์ “เจ้าเป็นยังไงบ้าง ?”
　　เสี่ยวหลิงเอ๋อร์เคยอยู่กับจางหยูจนเติบโตถึงระดับนี้ เธอผ่านทั้งเรื่องราวอันน่าเศร้าและยินดีมากับเขา
　　ตอนนั้นเสี่ยวเสียก็พูดขึ้นพร้อมกับเลียปาก “ ข้าได้กลิ่นอาหารอีกแล้ว”
　　จางหยูพูดขึ้น “ มันไม่มีจิตปฐมบทโกลาหลที่นี่” 　　หยวนฉิงกำจัดจิตปฐมบทโกลาหลมานานแล้ว ตอนนี้เขาขึ้นไปอยู่ขั้น 7 แล้ว แม้ว่าเมื่อเทียบกับฝานกู่และคนอื่นๆแล้วจะพัฒนาได้ช้ากว่าแต่ก็อยู่ระดับกลางๆในหมู่ผู้คนที่จางหยูรู้จัก
　　เสี่ยวเสียส่ายหน้าและมองไปที่เสี่ยวหลิงเอ๋อร์ “ ข้าพูดถึงนาง…”
　　“ ข้าคิดว่าเจ้าคงโลภมากไปหน่อย ” จางหยูหรี่ตาลงแล้วตบเสี่ยวเสียจนกระเด็น สุดท้ายจางหยูก็พูดขึ้น “ หากเจ้ากล้าลงมือกับนาง ข้ารับรองได้ว่าเจ้าต้องตายอย่างน่าอนาถ”