ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1795 จุดสูงสุดของชีวิต

　　แม้ว่าปราณสุสานจะกวาดไปทั่วและหายไปในพริบตา แต่ก็ทำให้ผู้คนใจสั่นและรู้สึกอึดอัดได้
　　ปราณสุสานอันน่ากลัวนี้แม้แต่จางลู่ก็ยังต้องเปลี่ยนสีหน้า เขารู้สึกหวั่นใจ นี่ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นๆในโกลาหลเลย
　　เขตตะวันออกตอนบน, เขตตะวันออกตอนล่าง, เขตใต้ตอนบนและเขตอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นราชารึแม้แต่คนธรรมดาต่างก็รับรู้ถึงมัน !
　　“ ปราณสุสานนี่แกร่งจริงๆ !” เนี่ยเวิ่นแสดงสีหน้าหนักใจออกมา ปราณสุสานนี้แข็งแกร่งซะจนเขายังรับรู้ได้ถึงอันตราย
　　ต้นกำเนิดของปราณสุสานนี้อยู่ใกล้กับโลกป่า มันต้องมาจากสุสานสวรรค์แน่
　　จางลู่คิ้วขมวด “ จิตสุสานงั้นรึ ?”
　　เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ จางลู่ก็หนักใจขึ้นมา　　หากจิตสุสานออกมาจากสุสานและเข้ามายังโกลาหล งั้นชีวิตของทั้งโกลาหลก็จะตกอยู่ในอันตราย
　　จางลู่หวังว่าปราณสุสานนี้อาจจะเป็นแค่เรื่องผิดพลาด ไม่งั้นแล้วโกลาหลจะตกอยู่ในอันตรายจริงๆ
　　“ ข้าจะออกไปตรวจสอบดู ค่อยคุยกันทีหลัง” จางลู่ได้เดินทางไปยังต้นกำเนิดของปราณสุสานเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ แม้ว่าจะกลัวจิตสุสานแต่ครั้งนี้ยังไงเขาก็ต้องไปตรวจสอบสถานการณ์
　　จางลู่พุ่งออกมาจากกำแพงโลกและปรากฏตัวที่โกลาหลทันที
　　แม้ว่าปราณสุสานจะกวาดออกมาแค่ชั่วครู่และหายไปในทันที แต่ในโกลาหลนั้นก็ยังหลงเหลือคลื่นพลังของมันอยู่
　　ตอนที่จางลู่กำลังจะไปตรวจสอบ เขาก็ได้รับข้อความจากจางหยู “ ไม่ต้องไป รออยู่ที่โลกป่า” 　　จางลู่ถามขึ้นมา “ เจ้าหมายความว่ายังไง ?”
　　“ เจ้าจะรู้เองในไม่ช้า” จางหยูเหมือนจะอารมณ์ดี
　　จางลู่สับสนอย่างมาก แต่ก็ยังเชื่อฟังคำสั่งของจางหยูและกลับไปที่สำนักคังเฉียง
　　ที่ลานสำนัก
　　ตอนนั้นเองในลานก็เต็มไปด้วยผู้คน หยวนเทียนจี, เย่ฟาน, อู่โม่และคนอื่นๆรวมไปถึงอาจารย์กับศิษย์ทุกคน ต่างก็มารวมตัวกันที่นั่น แม้ว่าจำนวนจะไม่มากนักแต่ว่าแต่ละคนต่างก็มีคลื่นพลังที่แข็งแกร่ง แม้แต่คนที่อ่อนแอที่สุดก็เป็นผู้ควบคุมขั้นที่ 9 หยวนเทียนจีและศิษย์สายตรงคนอื่นๆก็ขึ้นไปถึงระดับร้อยเท่าแล้ว
　　จางเฮ่าหลันยืนอยู่ด้านหน้าพร้อมขมวดคิ้วด้วยสีหน้ากังวล
　　ที่ด้านล่างภูเขาร้างรวมไปถึงเมืองทะเลทราย ทุกคนต่างก็แสดงสีหน้าวิตกกังวลออกมา
　　ทุกคนรับรู้ได้ถึงพลังอันน่ากลัวนี้ มีแต่ต้องมาอยู่ใกล้กับภูเขาร้างที่มีสำนักคังเฉียงเท่านั้นที่พวกเขาจะรู้สึกสบายใจได้
　　จ้านเทียนเกอ, หลินเป่ยชาน, เกลดันและคนอื่นๆรวมไปถึงซานเหอและเหยียนอู้ อีกทั้งพวกหุ่นเชิดที่โดนช่วยมาต่างก็มารวมตัวกันที่ตีนเขา
　　สำหรับปราณสุสานที่แผ่ออกมาเมื่อตะกี้ พวกหุ่นเชิดนั้นรับรู้มันได้ดีที่สุด !
　　ไม่มีใครรู้ถึงความน่ากลัวของมันได้ดีไปกว่าพวกเขาได้ ไม่มีใครกลัวมันไปมากกว่าพวกเขา
　　ตอนที่จางลู่กลับไปที่สำนัก ศิษย์และอาจารย์ต่างก็พากันโล่งอก นอกจากจางเฮ่าหลัน, เฉินลู่ลู่กับตายายของจางหยูแล้ว คนที่เหลือต่างก็ทำความเคารพจางลู่แล้วตะโกนออกมา “ เจ้าสำนัก !”
　　“ เจ้ารู้รึไม่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ?” จางเฮ่าหลันถามขึ้นมาด้วยความกังวล
　　ทุกคนพากันมองไปที่จางลู่ ปราณสุสานเมื่อตะกี้ทำให้พวกเขาหวาดกลัวกันจริงๆ
　　จางลู่ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง เขาเงียบไปสักพัก ก่อนจะหัวเราะออกมา “ ไม่ต้องกังวล มันไม่ใช่เรื่องแย่ รอสักครู่แล้วทุกคนจะรู้เองว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
　　เมื่อได้ยินแบบนั้นทุกคนก็สบายใจและไม่กังวลอีกต่อไป พวกเขาเชื่อในตัวจางหยู เป็นธรรมดาที่จะไม่สงสัยในคำพูดของจางลู่ เพราะในสายตาพวกเขาแล้วจางลู่ก็คือจางหยู
　　ผ่านไปสักพักตอนที่ทุกคนกำลังเดาว่าเกิดอะไรขึ้นนั้นก็มีเงาหนึ่งพุ่งผ่านกำแพงโลกป่ามา
　　ต่อมาศิษย์และอาจารย์ทุกคนก็ได้ยินเสียงร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น “ ฮาฮา นายท่าน ในที่สุดข้าก็ก้าวขึ้นเป็นราชาได้ !”
　　นี่คือเสียงของเสี่ยวเสีย
　　ทุกคนพากันมองไปที่เสี่ยวเสียที่ปรากฏตัวอยู่บนไหล่ของจางลู่ “ เสี่ยว…เสี่ยวเสียรึ ?”
　　เมื่อคิดถึงคำพูดของจางลู่เมื่อตะกี้ ในหัวของทุกคนก็เกิดความคิดที่น่าเหลือเชื่อขึ้นมา พวกเขาพากันมองไปที่เสี่ยวเสียด้วยสีหน้าตะลึง “ เสี่ยวเสีย ตะกี้เจ้าเป็นคนทำรึ ?”
　　ปราณสุสานอันน่ากลัวนั้นแม้แต่ราชาก็ยังรู้สึกอึดอัดและตัวสั่น นี่เป็นฝีมือของเสี่ยวเสียรึ ?
　　“ ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ได้เกียจคร้าน ” จางลู่เองก็ตกใจเหมือนกัน แต่ภายนอกนั้นเขายังแสดงท่าทีเยือกเย็นออกมา
　　“ พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่กัน ?” เสี่ยวเสียเห็นทุกคนมารวมตัวกันจึงเกิดความสงสัยขึ้นมา
　　“ เจ้ายังไม่ตอบคำถามเราเลย !” หยวนเทียนจีจ้องเขม็งไปที่เสี่ยวเสีย
　　“ เจ้าหมายถึงปราณสุสานรึ ?” เสี่ยวเสียยิ้มออกมา “ ใช่ เป็นของข้าเอง ข้าไม่คิดว่าตอนที่ข้าขึ้นเป็นราชา ข้าจะควบคุมปราณสุสานได้ แม้แต่ร่างกายข้าก็ยังประกอบขึ้นมาจากปราณสุสาน เป็นยังไง ข้าแกร่งรึไม่?”
　　มันราวกับภูมิใจก่อนจะมองไปที่จางลู่อย่างกับจะบอกว่า “ ชมข้าสิ ชมข้าเร็วข้า”
　　“ เจ้านี่ช่าง…” ศิษย์และอาจารย์ต่างก็พากันอึ้งแต่สุดท้ายพวกเขาก็อดบ่นกันออกมาไม่ได้ “ เจ้าทำให้เรากังวล ”
　　จางลู่พูดขึ้นมา “ เจ้ามั่นใจรึว่าเป็นแค่ราชา ?”
　　คำถามนี้ทำให้ทุกคนหรือแม้แต่เสี่ยวเสียต่างก็รู้สึกสับสน
　　อย่าโทษจางลู่ที่สงสัยเลย เพราะเขาพบว่าตัวเขาเองไม่อาจจะมองเสี่ยวเสียออกได้ เสี่ยวเสียเหมือนกับเงาที่แทบไม่ต่างจากจิตสุสาน ยิ่งเสี่ยวเสียควบคุมพลังของตัวเองไม่ให้รั่วไหลออกมา มันก็ยิ่งคาดเดาไม่ได้กว่าจิตสุสานเสียอีก
　　“ น่า…น่าจะเป็นแบบนั้น? ” เสี่ยวเสียไม่มั่นใจ “ แต่ข้ารู้สึกว่าข้าน่าจะฆ่าราชาทั่วไปได้ง่ายๆ”
　　มันตามจางหยูไปเจอกับราชาหลายคนแต่ก็ยังกล้าพูดแบบนั้นออกมา มันเห็นได้ว่าความแข็งแกร่งของเสี่ยวเสียนั้นน่ากลัวจริงๆ
　　ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นทุกคนต่างก็พากันอึ้งยิ่งกว่าเก่า
　　“ ขอบเขตการสร้างไร้จำกัด ” จางลู่มองไปที่เสี่ยวเสียด้วยสีหน้าซับซ้อน “ ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะขึ้นมาถึงขอบเขตนี้ได้…”
　　“ อะไรคือขอบเขตการสร้างไร้จำกัด?” ทุกคนต่างก็สับสน
　　“ ขอบเขตของราชาแบ่งเป็นราชาทั่วไปกับการสร้างไร้จำกัด ” จางลู่พูดขึ้นมา “ ในโกลาหลนั้นมีแค่สามคนที่ขึ้นไปถึงระดับนี้ได้ หนึ่งคือจิตสุสานสวรรค์, สองคือต้นไม้โกลาหล, สามคือไห่อู่เซิง และตอนนี้คงต้องเพิ่มอีกคนไปด้วย ”
　　เมื่อได้ยินที่จางลู่พูดมา เสี่ยวเสียก็ตื่นเต้นและแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง “ ข้าเสี่ยวเสีย ขึ้นมาอยู่ขอบเขตการสร้างไร้จำกัดแล้ว!”
　　หลังจากที่โดนกดขี่มานาน ในที่สุดมันก็ยิ่งใหญ่สักที !
　　ทั้งโกลาหลมีขอบเขตการสร้างไร้จำกัดแค่เพียงสามคน มันคือคนที่สี่รึ ?