ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1808 จ้าวบรรพกาลคนที่สอง(II

　　“ อย่าพูดมาก” จางหยูพูดขึ้น “ ก่อนอื่นข้าไม่รับรองว่าจะสำเร็จ หากมันล้มเหลว บางทีเจ้าอาจจะตกอยู่ในอันตราย”
　　ทันทีที่ได้ยินว่าอาจจะตกอยู่ในอันตราย เสี่ยวเสียก็ชะงักไป มันเริ่มเปลี่ยนใจขึ้นมาแล้ว
　　“ มัน…มันอันตรายแค่ไหนกัน ?” เสี่ยวเสียกลืนน้ำลายและถามขึ้นมา
　　“ เจ้าอาจจะตายได้” จางหยูหรี่ตาลงแล้วพูดขึ้น
　　“ อึก” เสี่ยวเสียกังวลขึ้นมา ก่อนจะถอยหลังกลับไป “ นายท่าน ข้าไม่อยากเป็นกึ่งจ้าวโกลาหลแล้ว ข้ายอมไปกินปราณสุสานจะดีกว่า”
　　จางหยูแสละยิ้มออกมา “ เจ้าบอกว่ามันน่ารังเกียจไม่ใช่รึไง”
　　เสี่ยวเสียรีบพูดขึ้น “ แม้ว่ามันจะน่ารังเกียจแต่ก็ยังพอกินได้ ”
　　“ ขอโทษด้วย เจ้าเปลี่ยนใจไม่ได้แล้ว” จางหยูหัวเราะออกมา “ เจ้าแค่ต้องลองดู”
　　เสี่ยวเสียอยากจะร้องไห้ออกมา มันอยากที่จะหนี แต่ยังไม่ทันได้ขยับตัวก็อยู่ในกำมือของจางหยูซะแล้ว ทั้งสองได้พุ่งทะลุโล่พลังของโลกเข้าไปยังบรรพกาล
　　จากนั้นจางหยูก็ได้ขังเสี่ยวเสียเอาไว้ เพื่อไม่ให้มันหนีไปไหน
　　“ ไม่ต้องกังวล มันอันตรายนิดๆแต่ไม่ได้ร้ายแรงแบบที่เจ้าคิด ” จางหยูมองไปที่เสี่ยวเสียแล้วพูดขึ้น “ หากไม่มีโอกาสสำเร็จสูง ข้าคงไม่คิดจะทำมันง่ายๆ”
　　อันตรายที่เขาพูดถึงคือการที่จิตของเสี่ยวเสียไม่อาจจะเข้ากันกับร่างบรรพกาลได้
　　ที่ซุนเหยียนทำสำเร็จได้ง่ายๆเพราะเขามีจิตของจ้าวโกลาหล แต่จิตของเสี่ยวเสียนั้นต่างจากสิ่งมีชีวิตทั่วไป มันคือจิตพิเศษที่คล้ายกับจิตของไห่อู่เซิง แต่จะสามารถหลอมรวมเข้ากับร่างบรรพกาลได้รึไม่นั้นจางหยูไม่มั่นใจนัก แต่มันมีตัวอย่างแล้ว การที่ไห่อู่เซิงได้เข้ายึดร่างของซุนเหยียนเอาไว้ มันทำให้เห็นว่ามีโอกาสสำเร็จสูง ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมจางหยูถึงได้กล้าทดสอบ
　　เสี่ยวเสียไม่เชื่อคำพูดของจางหยู และคิดว่าจางหยูหลอกตน มันดิ้นรนไปมาและพยายามทำลายมิติที่ขังมันไว้ แต่ก็ทำไม่ได้ มันมองจางหยูด้วยสีหน้าอ้อนวอน
　　ใครจะไปรู้ว่าจางหยูไม่ได้สนใจมันเลย เขากลับเริ่มสร้างร่างบรรพกาลขึ้นมาแทน
　　ภายใต้การสนับสนุนของจิตผู้สร้าง บรรพกาลโดยรอบก็สั่นไหว ก่อนจะมารวมตัวกันและอัดแน่นเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ จากนั้นหลุมดำก็หดตัวลงแต่แผ่พลังที่น่ากลัวกว่าเดิมออกมา สุดท้ายหลุมดำก็บิดตัวไปมากลายเป็นร่างกายขึ้น ใช้เวลาไม่นานร่างบรรพกาลก็ถูกสร้างขึ้นมาจนเสร็จ
　　“ มา ทดสอบดู ” จางหยูปลดผนึกของเสี่ยวเสียออกและยิ้มออกมา “ หลังจากนี้นี่จะเป็นร่างกายของเจ้า”
　　เสี่ยวเสียลนลาน “ ไม่ทดสอบได้รึไม่ ?”
　　จางหยูหุบยิ้มและพูดด้วยสีหน้าเฉยเมย “ เจ้าจะรีบทดสอบรึจะให้ข้าตบเจ้า เจ้าเลือกเอง”
　　เสี่ยวเสียร้องไห้ออกมา “ แต่ร่างนี้ดูน่าเกลียดเกินไป ! ท่านเปลี่ยนรูปร่างของมันได้รึไม่ ?”
　　“ ถ้าเจ้าพูดอีกคำข้าจะลงมือแล้ว” จางหยูมองไปที่เสี่ยวเสีย
　　เมื่อได้ยินแบบนั้นเสี่ยวเสียก็กลัวยิ่งกว่าเดิม ตัวของมันถึงกับหดเล็กลง
　　มันค่อยๆบินไปหาร่างบรรพกาลราวกับนักโทษรอโดนประหาร ทุกๆก้าวมันจะหันกลับมามองจางหยูด้วยสายตาอ้อนวอน แต่จางหยูกลับแสดงสีหน้าเฉยเมย ซึ่งทำให้มันไม่กล้าที่จะหยุด
　　แค่ไม่กี่สิบก้าว แต่เสี่ยวเสียกลับใช้เวลาอยู่นานราวกับเดินทางข้ามโกลาหล　　สุดท้ายจางหยูก็หมดความอดทน เขาได้ยกมือขึ้นแล้วตบออกไป
　　ตอนที่จางหยูกำลังจะฟาดมือออกไปนั้น เสี่ยวเสียก็เหมือนจะรับรู้ได้ มันรีบพุ่งเข้าไปยังร่างบรรพกาลทันที
　　จางหยูดึงมือกลับมาและฮึดฮัด “ก็แค่เนี่ย”
　　ในอีกด้าน จิตของเสี่ยวเสียได้เข้าไปในร่างบรพกาลและแผ่พลังวิญญาณอันผันผวนออกมา พลังวิญญาณได้พุ่งทะยานขึ้น ก่อนที่ร่างกายจะมีพลังอันน่ากลัวปะทุออกมาและแผ่ไปยังบรรพกาลโดยรอบ ราวกับว่าปิศาจอันน่ากลัวได้ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล
　　ทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้พิสูจน์แล้วว่าจ้าวบรรพกาลคนที่สองได้กำเนิดขึ้นมาแล้ว !
　　“ แข็งแกร่งจริงๆ…” เสียงของเสี่ยวเสียดังขึ้นมา มันลืมตาขึ้นมาและมองรอบตัวด้วยความตื่นเต้น
　　การหลอมรวมจิตกับร่างบรรพกาลนี้ราบรื่นกว่าที่จางหยูคิดเอาไว้ มันเหนือกว่าการรวมร่างของซุนเหยียนเสียอีก
　　“ นี่คือกึ่งจ้าวโกลาหลรึ ? ยอดเยี่ยม ! ” เสี่ยวเสียรับรู้ถึงพลังอันน่ากลัวภายในร่าง มันอดไม่ได้ที่จะลองควบคุมพลังดู
　　ชัดแล้วว่าร่างบรรพกาลนี้แกร่งกว่าร่างเดิมของมันทั้งด้านความแข็งแกร่งและพรสวรรค์ มันถึงกับรู้สึกว่ามันควบคุมพลังบรรพกาลรอบตัวได้ แม้ว่าบรรพกาลที่นี่จะกำเนิดขึ้นมาได้ไม่นาน แต่บรรพกาลก็ยังเป็นบรรพกาลอยู่วันยังค่ำ แม้ว่าจะอ่อนแอแต่ก็มีพลังที่น่ากลัวอย่างมาก ที่สำคัญที่สุดคือการหลอมรวมกับร่างนี้ทำให้มันได้ขึ้นมาเป็นกึ่งจ้าวโกลาหล !
　　จากนี้ไปมันจะขึ้นเป็นจ้าวโกลาหล !
　　ไม่วาจะเป็นพลังรึขอบเขตของมันก็ก้าวกระโดดขึ้นมา
　　“ ฮ่าฮ่า !” เสี่ยวเสียหัวเราะออกมา “ กึ่งจ้าวโกลาหล ข้าเป็นกึ่งจ้าวโกลาหลแล้ว ! ยอดเยี่ยมจริงๆ ! ” 　　“ ผลั๊วะ ! ” จางหยูตบไปที่หัวของเสี่ยวเสีย จนทำให้มันหยุดหัวเราะ เขามองเสี่ยวเสียด้วยสีหน้าอึมครึม “หากโลกผนึกเทพโดนทำลาย คนแรกที่ข้าจะฆ่าต้องเป็นเจ้า !”
　　เสี่ยวเสียดีใจเกินไปจนทำให้บรรพกาลของโลกผนึกเทพปั่นป่วน กระทั่งโลกเองก็ได้รับผลกระทบไปด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะจางหยูรับมือได้เร็วและทำให้บรรพกาลกลับมาเสถียร เกรงว่าโลกผนึกเทพอาจจะถูกทำลายลงไปแล้ว
　　เสี่ยวเสียที่กระเด็นออกไปก็ได้บินกลับมา มันมองจางหยูด้วยสายตาประจบ “ นายท่าน ข้ารู้แล้วว่าข้าทำผิดไป”
　　แม้ว่ามันจะโดนจางหยูตบสั่งสอน แต่ก็ยังตื่นเต้นอยู่ดี มันเคารพจางหยูมากกว่าเดิม แน่นอนว่าหากเปลี่ยนรูปร่างของร่างนี้ได้ มันก็คงจะยินดีกว่านี้
　　“ ไปดูต้นไม้บรรพกาลกันก่อน” จางหยูรับรู้ได้ถึงต้นไม้บรรพกาลต้นใหม่
　　หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจ จางหยูกับเสี่ยวเสียก็พบต้นไม้บรรพกาล ก่อนจะนำมันกลับมายังบรรพกาล หากเทียบกับต้นไม้บรรพกาลของโลกบรรพกาลแล้ว ต้นนี้เล็กกว่าเล็กน้อย การกลืนกินของมันไม่ได้มากเท่า เดาว่าคงต้องใช้เวลาอีกสักพัก กว่าจะเติบโตเท่ากับต้นไม้บรรพกาลของโลกบรรพกาลได้
　　หลังจากที่สังเกตการณ์ได้สักพัก จางหยูก็มองไปที่เสี่ยวเสีย “ นี่คือต้นไม้บรรพกาลที่เกี่ยวข้องกับการเติบโตของบรรพกาลและความแข็งแกร่งของเจ้า เจ้าเข้าใจรึไม่ว่าข้าจะบอกอะไร ?”
　　เสี่ยวเสียเงียบไปสักพัก มันไม่ได้โง่ มันรีบพยักหน้าทันที “ ข้าเข้าใจแล้ว นายท่านสบายใจได้ ข้าจะดูแลมันเป็นอย่างดี”
　　เสี่ยวเสียมองไปที่ต้นไม้บรรพกาลด้วยสายตาอ่อนโยนราวกับว่านี่คือลูกมัน
　　“ดี จบเรื่องแล้วก็มากับข้า”
　　“ ไปไหน?”
　　จางหยูพูดขึ้น “ โกลาลหลนภา !” 　　“ ท่านจะไปทำอะไรที่นั่น ?”
　　“ สู้ !”
　　“ สู้?” เสี่ยวเสียเบิกตากว้างพร้อมกับเลือดในตัวที่เดือดพล่าน “ ดี ! ข้าจะไปด้วย ! นายท่าน พวกเราไปกันเถอะ !” มันราวกับมีระเบิดในตัวที่รอการระเบิด เมื่อได้ยินว่าสู้ เสี่ยวเสียก็ตื่นเต้นราวกับคนบ้า
　　เมื่อเห็นท่าทีของเสี่ยวเสีย จางหยูก็สงสัยขึ้นมา การที่เขาสร้างร่างบรรพกาลให้กับเสี่ยวเสีย มันเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องรึไม่ ?
　　เขารู้สึกผิดนิดๆ
　　“ นายท่าน ไปกันเถอะ !” เสี่ยวเสียเร่ง
　　มุมปากของจางหยูกระตุกก่อนที่เขาจะสร้างรูหนอนขึ้นมา เพื่อเดินทางไปยังโลกบรรพกาลและเรียกหาซุนเหยียน
　　หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจ จางหยู, ซุนเหยียนและเสี่ยวเสีย กึ่งจ้าวโกลาหลทั้งสามก็ได้ปรากฏตัวขึ้นที่โลกป่า　　“ ก่อนจะไปยังโกลาหลนภา เราจะเดินทางไปที่วิหารอวี๋ฮุ่นกันก่อน” จางหยูพูดขึ้น “ เราต้องไปรับตัวซุนเมิ่งกับซุนวูก่อน”