ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1825 จุดเชื่อมต่อ

　　ใจกลางเขตหวงห้าม กรงเลือดราวกับหัวใจยักษ์ มันกระตุกเป็นจังหวะ ทุกครั้งที่กระตุกนั้นมันจะขยายตัวขึ้นและกลืนกินพลังโดยรอบ
　　ตามหลักการซุนเหยียนได้แยกตัวออกมาจากสุสานแล้ว ซุนเหยียนไม่ใช่จิตสุสานดังเดิม สุสานกลายเป็นที่ที่ไร้เจ้าของ เมื่อไม่มีเจ้าของก็ไม่น่าจะเติบโตได้เร็ว แต่ความจริงกลับตรงกันข้าม การเติบโตของสุสานในตอนนี้เหนือกว่าตอนที่ซุนเหยียนยังอยู่ในสุสานกว่าสิบเท่า
　　มันต้องมีอะไรผิดปกติกับสุสานแห่งนี้ !
　　บางที….ซุนเหยียนอาจจะไม่เคยควบคุมสุสานจริงๆก็ได้ !
　　รึว่าส่วนที่ซุนเหยียนควบคุมสุสานนั้นอยู่ในการจำกัดของไห่อู่เซิง มันก็เหมือนกับที่จางหยูให้สิทธิ์ควบคุมโลกตันเถียนกับร่างแยก แม้ว่าร่างแยกจะควบคุมพลังในโลกตันเถียนได้ แต่คนที่มีอำนาจสูงสุดจริงๆไม่ใช่ร่างแยก
　　ที่ริมกรงเลือด จางหยูได้สร้างโล่ขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน
　　จางหยูผ่านชั้นนอกของกรงเลือดไปอย่างง่ายดาย ในตอนที่เขากำลังจะเข้าไปด้านในสุสานนั้น จางหยูก็รู้สึกได้ถึงปราณสุสานที่แข็งแกร่ง ปราณสุสานนี้น่ากลัวเป็นอย่างมาก มันแทบจะเทียบได้กับปราณสุสานที่ไม่มีการจำกัดพลังเอาไว้ ทันทีที่ปราณสุสานสัมผัสกับโล่พลัง โล่พลังก็ละลายราวกับหิมะ
　　หากจางหยูไม่ได้ขึ้นเป็นกึ่งจ้าวโกลาหลแล้ว เกรงว่าเขาคงอยู่ได้ไม่นานหลังจากที่โดนปราณสุสานกัดกร่อน
　　“ บอลเลือดนี่คือสุสานสวรรค์จริงๆ ” หลังจากที่ยืนยันแล้วจางหยูก็ได้ข้อสรุปว่าบอลเลือดนี้คือสุสานสวรรค์ แต่สุสานสวรรค์ที่เขาเห็นในวันนี้ต่างจากที่เขาเคยเห็นอย่างมาก
　　สุสานทั้งหมดเต็มไปด้วยปราณสุสานที่น่าอึดอัด ปราณสุสานจำนวนมากเป็นสีแดงก่ำทำให้รู้สึกหดหู่และกังวลขึ้นมา
　　จางหยูต้านทานปราณสุสานเอาไว้พร้อมกับควบคุมพลังเพื่อสร้างโล่ขึ้นมา เขาแผ่การรับรู้ออกไปตรวจสอบทั้งสุสานเพื่อค้นหาจุดเชื่อมต่อระหว่างโกลาหลนภากับโกลาหล ตราบใดที่หาจุดเชื่อมต่อเจอ งั้นร่องรอยของเขาก็จะถูกพบไปด้วย
　　ผ่านไปครึ่งชั่วธูป การรับรู้ของจางหยูก็ล็อคเป้าไปที่ลานเล็กๆแห่งหนึ่ง “ เจอแล้ว !”
　　มันเป็นแค่ลานขั้นต้น วิหารนั้นมีขนาดเล็ก ในหมู่ลานเป็นหมื่นๆแห่ง ลานแห่งนี้ไม่ได้ดูโดดเด่นอะไรแต่มันไม่เหมือนกับลานอื่นๆ รูปปั้นใจกลางลานนั้นมีรูหนอนซ่อนเอาไว้ ตัวรูปปั้นนี้คือรูหนอน !
　　ในเวลาเดียวกันที่ริมเขตตะวันออกตอนบน ไห่อู่เซิงกลับขมวดคิ้วขึ้นมา “ เขาหาจุดเชื่อมต่อเจอแล้ว !”
　　เขาคิดว่าซ่อนจุดเชื่อมต่อไว้ในที่ปลอดภัยไม่มีใครหาพบแล้วแต่ดูเหมือนว่าเขาจะดูถูกจางหยูเกินไป　　“ หาพบแล้วยังไง ?” ไห่อู่เซิงคลายคิ้วที่ขมวดออกแล้วฮึดฮัดออกมา “ หากดูจากการเติบโตของสุสานแล้ว ความแข็งแกร่งของข้าเพิ่มขึ้นมาอย่างมาก พวกนั้นอาจจะทำอะไรข้าไม่ได้ !”
　　แต่เดิมเขาต้องการจะกลืนกินโกลาหลโดยไม่สร้างความวุ่นวายมากนัก สุดท้ายเขาก็จะมีพลังเหนือกว่าจางหยูและคนอื่นๆ จากนั้นก็ค่อยไปสู้กับพวกนั้นแต่เมื่อจุดเชื่อมต่อถูกพบแล้ว งั้นก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังตัวตนอีกต่อไป
　　“ ข้ามีพลังของโกลาหลและสุสาน ในโกลาหลแห่งนี้ไม่มีใครเป็นคู่มือของข้าได้” สายตาของไห่อู่เซิงสั่นไหว “ แม้ว่าพวกนั้นจะร่วมมือกันแต่ข้าก็ไม่กลัว !”
　　ต่อมา ไห่อู่เซิงก็ไม่สนใจสิ่งอื่นใด เขามุ่งหน้าไปที่โลกป่าทันที แค่ไม่กี่อึดใจเขาก็มาถึงนอกโลกป่า แม้ว่าจะส่งพวกผู้ควบคุมและกุยหยวนไปที่โลกตันเถียนจำนวนมากแล้ว แต่ก็ยังเหลืออีกหลายคนที่เดินทางมาที่นั่น ตอนนี้คนที่มารวมตัวกันที่นอกโลกป่ามีจำนวนมาก แต่พวกเขากลับมาพบกับไห่อู่เซิง
　　“ พวกแกจงเป็นพลังให้กับสุสานสวรรค์และโกลาหลนภาซะ !” ไห่อู่เซิงแสยะยิ้มออกมา จากนั้นพลังโกลาหลและปราณสุสานก็ได้รวมตัวกันก่อนจะแผ่ไปโดยรอบ ในพริบตาก็เข้ากลืนกินคนพวกนั้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นมา จากนั้นไม่นานที่นั่นก็เหลือแต่ความว่างเปล่า
　　ที่โลกป่า
　　“ มาแล้ว !” สีหน้าของเสี่ยวเสียเปลี่ยนไปและกัดฟันแน่นทันที
　　ซุนเมิ่งและซุนวูมองหน้ากันก่อนจะพุ่งออกจากกำแพงโลกเพื่อเข้าไปยังโกลาหล
　　“ หยุดเขาเอาไว้ !” ซุนเมิ่งแสดงสายตาแค้นเคือง “ ห้ามให้เขาหนีไปได้ !”
　　ซุนวูไม่พูดอะไร ร่างของเขาระเบิดพลังออกมาก่อนที่จะหายตัวไป
　　ในอีกด้าน จางหยูก็ได้รับข่าวจากเสี่ยวเสียและรีบกลับไปยังโลกตันเถียน ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ที่ไห่อู่เซิงอยู่ ดูเหมือนว่าเมื่อพบจุดเชื่อมต่อระหว่างโกลาหลนภากับโกลาหลแล้ว ไห่อู่เซิงก็โผล่หัวออกมาทันที
　　จางหยูรีบมุ่งหน้าไปหาไห่อู่เซิง ส่วนจางลู่ก็ไปหาเนี่ยเวิ่นเพื่อส่งข่าวไปบอกต้นไม้โกลาหลว่าให้ระวังไห่อู่เซิง จากนั้นเขาก็ไปยังบรรพกาลของโลกบรรพกาลเพื่อแจ้งเรื่องนี้กับร่างแยกของซุนเหยียน บอกถึงจุดเชื่อมต่อระหว่างโกลาหลนภากับโกลาหล
　　“ พบจุดเชื่อมต่อแล้วรึ ?” ซุนเหยียนตามหาจุดเชื่อมต่ออยู่นาน เมื่อได้ยินข่าวนี้เขาก็ยินดีขึ้นมาทันที “ ยอดเยี่ยม ! “
　　เมื่อพบจุดเชื่อมต่อแล้ว พวกเขาก็ไม่ต้องกังวลว่าไห่อู่เซิงจะหนีไปจากพวกเขาได้ง่ายๆ
　　เมื่อรู้ว่าไห่อู่เซิงเริ่มลงมือกับสำนักคังเฉียง ซุนเหยียนก็ไม่กล้ารอช้า เขาได้กลับไปยังบรรพกาลก่อนจะถูกจางลู่ส่งกลับมาที่โลกป่า เขาพุ่งออกจากกำแพงโลกและมุ่งหน้าไปหาไห่อู่เซิงโดยเร็วที่สุด　　“ นั่นเขา ! ” แม้ว่าโลกป่าจะใหญ่โต แต่สำหรับกึ่งจ้าวโกลาหลแล้วมันเล็กอย่างมาก แค่ไม่กี่อึดใจซุนวูก็มาถึงและพบว่าไห่อู่เซิงได้ฆ่าผู้ควบคุมและกุยหยวนไปจำนวนมาก
　　เขาไม่กล้าจะลงมือเพราะเมื่อเขาลงมือแล้ว พวกผู้ควบคุมและกุยหยวนเหล่านั้นไม่อาจจะทนพลังของเขากับไห่อู่เซิง ไหว พวกนั้นมีแต่จะตายเร็วกว่าเก่า
　　ถึงซุนวูไม่กล้าลงมือ แต่ไห่อู่เซิงไม่ได้คิดแบบนั้น ทุกๆวินาทีจะมีคนจำนวนมากที่ต้องตายไป
　　เมื่อเห็นแบบนั้นซุนวูก็ยิ่งโกรธแค้นขึ้นไปอีกแต่เขาไม่อาจจะทำอะไรได้
　　หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจ พวกกุยหยวนและผู้ควบคุมที่อยู่ใกล้ก็โดนกลืนกินไป ไห่อู่เซิงค่อยๆหยุดมือและมองไปที่ซุนวู ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ “ เจ้าเป็นกึ่งจ้าวโกลาหลแล้ว”
　　“ แปลก แปลกจริงๆ !” 　　เขาจำได้ว่าไม่นานมานี้ซุนวูยังอยู่ขั้นที่ 9 อยู่เลย
　　“ แต่ก็ถือว่าดี เมื่อข้ากินเจ้าไป บางทีข้าอาจจะขึ้นเป็นจ้าวโกลาหลได้ทันที ” ไห่อู่เซิงตื่นเต้นขึ้นมานิดๆ “ ด้วยเลือดของเจ้าแล้ว กินเจ้าเพียงคนเดียวก็เท่ากับกินครึ่งหนึ่งของคนทั้งโกลาหล !”
　　“ เจ้าหลงตัวเองเกินไปแล้ว !” ตอนนั้นซุนเมิ่งได้ปรากฏตัวขึ้นมาข้างกายซุนวู นางมองไปที่ไห่อู่เซิงด้วยสายตาเย็นชา “ เจ้าคิดว่าเจ้าจะรอดอยู่อีกรึเมื่อพบเรา…”
　　เสี่ยวเสียปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมกันและพูดขึ้น “ เจ้าเฒ่า เจ้ากล้ามาที่นี่รึ !”
　　ไห่อู่เซิงไม่ได้สนใจเสี่ยวเสีย แต่กลับมองไปที่ซุนเมิ่ง “ ขอบเขตการสร้างไร้จำกัด…ดีจริงๆ !” เขาดีใจ “ กึ่งจ้าวโกลาหล 1 คน ขอบเขตการสร้างไร้จำกัดอีกคน ทั้งสองต่างก็มีสายเลือดจ้าวโกลาหล พระเจ้าเมตตาข้าจริงๆ !”
　　เขามองไปที่ซุนเมิ่งและซุนวูราวกับเป็นอาหารอันโอชะจนทั้งสองต่างก็รู้สึกอึดอัด
　　“ เมื่อพวกเจ้ามาหาข้าถึงที่ ข้าคงต้องต้อนรับพวกเจ้าเป็นอย่างดี “ ไห่อู่เซิงระเบิดแสงสีแดงออกมาจากตัว ปราณสุสานและพลังสร้างรวมตัวกัน ก่อนจะก่อตัวเป็นมือสองข้างที่พุ่งเข้าจับซุนเมิ่งและซุนวูเอาไว้ “ มาเป็นอาหารให้ข้าซะ !”
　　“ ระวังตัว !” สีหน้าของซุนเมิ่งเปลี่ยนไป นางเตือนซุนวูและเสี่ยวเสียพร้อมกับระเบิดพลังออกมาทันที
　　แต่ขอบเขตการสร้างไร้จำกัดนี้กลับทำได้แค่ทำให้มือนั้นสั่นไหวเล็กน้อย มันแค่ช้าลงไปแต่ไม่อาจจะต้านทานได้
　　ในอีกด้านสถานการณ์ของซุนวูก็คล้ายคลึงกัน เขาไม่อาจจะต้านทานมือนี้ได้
　　“ บังอาจนัก เจ้ากล้ามองข้ามข้าไป ! ” เสี่ยวเสียตะโกนขึ้นมาพร้อมกับขยายร่างให้ใหญ่ขึ้น จากนั้นมันก็พุ่งเข้าไปกัดไห่อู่เซิง
　　ไห่อู่เซิงคิ้วขมวดและพูดขึ้น “ น่ารำคาญ !”
　　มีมืออีกอันก่อตัวขึ้นมาด้วยปราณสุสานและพุ่งเข้าใส่เสี่ยวเสีย แม้ว่าฝ่ามือนี้จะไม่อันตรายถึงชีวิตแต่หากอัดเข้าตรงๆ เสี่ยวเสียก็คงไม่อาจจะทนไหว ถึงการตบครั้งเดียวจะไม่ทำให้เสี่ยวเสียตาย อย่างมากก็ทำให้ฟันมันหักหลายซี่ แต่เสี่ยวเสียก็บาดเจ็บพอตัว
　　“ ปราณสุสานไม่ได้ผลรึ ?” ไห่อู่เซิงแปลกใจ
　　การที่เสี่ยวเสียรับมือได้กลับทำให้ไห่อู่เซิงตะลึงงันไปชั่วขณะ ตอนนั้นซุนวูและซุนเมิ่งก็ใช้โอกาสนี้หลบมือที่พุ่งเข้ามา
　　“ ไห่อู่เซิง ที่นี่คือที่ตายของเจ้า !” ตอนนั้นเองจางหยูก็มาถึง