ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1841 กำเนิดทะเลบรรพกาล

　　หลังจากที่ทดสอบดาบแล้ว จางหยูก็ได้กลับไปที่โลกป่า
　　ต้นไม้โกลาหลเองก็ได้กลับไปที่เขตหวงห้ามด้วยเช่นกันเพื่อสร้างลูกปัดต่อ
　　เมื่อสร้างดาบขึ้นมาได้สำเร็จ จางหยูก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก เขาตั้งใจจะสร้างสมบัติชิ้นต่อไปขึ้นมาต่อ ไม่ว่าจะเพื่อใช้งานเองหรือยกให้ศิษย์และอาจารย์ ก็สามารถทำได้ทั้งนั้น นอกจากนี้ยังใช้มันเพื่อแลกลูกปัดได้ด้วย
　　หลังจากที่คิดสักพักแล้ว จางหยูก็ได้เดินทางไปยังบรรพกาลของโลกบรรพกาล ด้วยรากฐานของที่นี่ เขาสามารถสร้างแก่นโลกจำลองขึ้นมา คราวนี้ตั้งใจจะใช้มันเป็นสมบัติป้องกัน
　　หลังจากที่เปลี่ยนรูปร่างเสร็จ จางหยูก็ยัดเกราะที่เพิ่งสร้างเสร็จเข้าไปในตันเถียน จากนั้นก็สังเกตุการเปลี่ยนแปลงของเกราะ
　　ตอนที่จางหยูเอาเกราะเข้าไปในตันเถียน แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงจะน่าทึ่งแต่ก็ความเร็วในการเปลี่ยนแปลงยังด้อยกว่าของดาบ
　　ไม่ใช่แค่นั้น เมื่อเอาเกราะเข้าไปในตันเถียน ความเร็วในการเปลี่ยนแปลงของดาบก็ลดลงไปอย่างมากเช่นกัน
　　จางหยูรับรู้ถึงความเร็วในการเติบโตของดาบและเกราะว่าเกือบจะเท่ากัน ซึ่งมันช้ากว่าการเติบโตของดาบก่อนหน้านี้เป็นสองเท่า
　　“ หมายความว่าความเร็วในการสร้างคงที่แล้วรึ ? เมื่อเพิ่มเกราะเข้าไปอีกชิ้น ก็ทำให้ความเร็วในการเติบโตของดาบลดลงไปด้วย ?” จางหยูคิ้วขมวด ชัดแล้วว่านี่ไม่ใช่ข่าวดี “ ถ้าแบบนั้นแผนที่ข้าวางไว้ก็อาจจะไม่สำเร็จ”
　　เขาอยากจะสร้างสมบัติโกลาหลขึ้นมาจำนวนมากเพื่อมอบให้ศิษย์และอาจารย์ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้มันจะสร้างได้จำนวนจำกัด
　　แม้ว่าจะผิดหวังแต่ก็ใช่ว่าจะรับไม่ได้
　　“ งั้น…ตัวเลือกที่ดีที่สุดคือต้องสร้างสมบัติขึ้นมาทีละชิ้นไม่ก็ 2-3 ชิ้นสินะ ? ” จางหยูลังเล
　　การสร้างสมบัติทีละชิ้นจะใช้พลังของตันเถียนได้ถึงขีดสุด มันอาจจะสร้างสมบัติที่ทรงพลังขึ้นมา แต่จะให้จางหยูทิ้งดาบรึไม่ก็เกราะไปนั้น จางหยูก็ไม่เต็มใจ
　　ดาบนี้ใช้โจมตี ส่วนเกราะใช้ป้องกัน ไม่ว่าจะด้านไหนก็ไม่อาจจะทิ้งไปได้
　　หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่นาน จางหยูก็ตัดสินใจได้ เมื่อไม่มีทางเลือกก็สร้างทั้งสองไปพร้อมกัน !
　　ยังไงซะประสิทธิภาพในการสร้างสมบัติของโลกตันเถียนก็น่ากลัวอยู่แล้ว แม้ว่าจะเติบโตได้ช้าลงแต่ก็ยังเหนือกว่าจ้าวโกลาหลคนอื่นๆ
　　ที่สำคัญที่สุดคือโลกตันเถียนนั้นสามารถสร้างสมบัติชิ้นหนึ่งขึ้นมาได้ในวันเดียว หากผ่านไปหลายหมื่นปีรึล้านปี ไม่ว่าจะเป็นดาบรึเกราะพลังของมันจะต้องยกระดับขึ้นไปยังระดับที่น่าเหลือเชื่อได้
　　ยังไงซะก็มีเวลาอยู่อีกมาก ยังไม่จำเป็นต้องทิ้งเกราะรึดาบไป
　　เพื่อเร่งความเร็วในการเพิ่มพลังสมบัติโกลาหลทั้งสอง จางหยูจึงตั้งใจจะควบคุมพลังโกลาหลเพื่อมาหล่อเลี้ยงสมบัติทั้งสอง เขาจะยัดพลังเข้าไปในตันเถียน แม้ว่าจะเพิ่มพลังได้จำกัดแต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไร
　　ในอีกด้านร่างแยกของจางหยูในบรรพกาลต่างก็เริ่มสร้างสมบัติขึ้นมา
　　ร่างแยกบ่มเพาะนั้นหมายถึงสมบัติกว่าแปดแสนชิ้น !
　　ความสามารถในการสร้างสมบัติของพวกนี้ไม่ถึง 1 ใน 100 ของจางหยู ด้วยความแข็งแกร่งของพวกนี้และสภาพของบรรพกาล แม้ว่าจะผ่านไปหลายพันปีแต่ก็เดาว่าคงยากที่จะสร้างสมบัติโกลาหลขึ้นมาได้
　　แน่นอนว่าเมื่อบรรพกาลเติบโตขึ้น เวลาที่สร้างสมบัติก็จะสั้นลงแต่นานแค่ไหนก็ไม่มีใครรู้
　　จางหยูคาดหวังอย่างมาก ไม่รู้ว่าตอนที่ต้นไม้โกลาหลสร้างลูกปัดขึ้นมาได้ครบนั้นดาบและเกราะจะทรงพลังแค่ไหน มันจะเป็นสมบัติขั้นสูงรึไม่?
　　หรือว่ามันอาจจะเป็นสมบัติขั้นสมบูรณ์ที่จักรพรรดิสร้างขึ้นมา?
　　หากดาบและเกราะขึ้นไปถึงขั้นสมบูรณ์ได้จริงๆ งั้นมันไม่ได้หมายความว่าเขาพอทัดเทียมกับจักรพรรดิทั้งเก้าได้รึ ?
　　เวลาผ่านไปช้าๆ สำนักคังเฉียงเงียบสงบลงกว่าเดิม ทุกคนต่างก็พยายามเพื่อขึ้นเป็นจ้าวโกลาหลให้ได้โดยเร็วที่สุด
　　ในโกลาหลนั้นแทบไม่มีศิษย์และอาจารย์ปรากฏตัวให้คนภายนอกได้เห็น มันราวกับว่าสำนักคังเฉียงได้หายตัวไป แม้แต่ในโลกป่าก็ยากจะพบพวกนี้ได้เพราะพวกนี้พากันเก็บตัว
　　ด้วยการที่ต้นไม้โกลาหลควบคุมโกลาหลได้นั้น โกลาหลจึงรับรู้ได้ถึงเจ้านายคนใหม่ เมื่อต้นไม้โกลาหลขึ้นเป็นจ้าวโกลาหล โกลาหลก็เริ่มขยายตัวอีกครั้ง พลังของมันหนาแน่นขึ้น กฎโลกเองก็ชัดเจนขึ้น เหล่ายอดฝีมือจำนวนมากกำเนิดขึ้นมา จำนวนผู้นำขั้น 8 และผู้ควบคุมขั้น 9 เพิ่มมากขึ้นหลายเท่าตัว แต่พวกที่โดนจางหยูช่วยจากสุสานอย่างพวกระดับ 10, 100และพันเท่าต่างก็ก้าวหน้ากันอย่างน่าทึ่ง
　　การบ่มเพาะเหมือนจะง่ายกว่าเคย หลายคนที่เจอกับทางตันมาหลายปีรึหลายสิบยุคกลับทะลวงผ่านมาได้ในเสี้ยววินาที
　　นี่มันทำให้โกลาหลเติบโตและมีชีวิตชีวามากกว่าที่เคย จำนวนประชากรเริ่มเพิ่มขึ้นมา เดาว่าอีกไม่นานก็คงขึ้นไปถึงขีดสุดได้ มันอาจจะกลับไปยุครุ่งเรืองเหมือนยุคของซุนกวนในอดีต
　　ผ่านมาหลายร้อยปีดาบและเกราะของจางหยูก็เติบโตขึ้นมาอีก แค่พลังที่ปะทุออกมาเล็กน้อยก็เพียงพอที่จะทำให้ต้นไม้โกลาหลคิ้วขมวดได้แล้ว
　　โชคร้ายที่จางหยูไม่รู้ว่ามันแยกระดับกันยังไง ไม่งั้นแล้วเขาคงแยกได้ว่าดาบและเกราะนี้อยู่ระดับไหนกัน
　　….
　　ผ่านไป 46,083 ปี
　　ในวันนั้นจางหยูเพิ่งจะเล่าเรื่องจบ จากนั้นเขาก็รู้สึกว่าโลกตันเถียนกลับเปลี่ยนแปลงไปอย่างน่าทึ่ง ในเวลาเดียวกันเขาก็ได้รับข้อความจากจางลู่ “ ร่างหลัก ข้าขึ้นเป็นจ้าวโกลาหลแล้ว !”
　　เสียงของจางลู่แฝงไปด้วยความตื่นเต้น หลังจากที่บ่มเพาะมานานหลายหมื่นปี สุดท้ายเขาก็ขึ้นเป็นจ้าวโกลาหลได้ !
　　เขาแค่ไม่รู้ว่าตอนที่เขาขึ้นเป็นจ้าวโกลาหล บรรพกาลนั้นก็เติบโตเต็มที่ โลกตันเถียนได้ยกระดับขึ้นมาอีก
　　เท่าที่จางหยูรับรู้ได้ ด้านนอกโกลาหลนั้นคือมิติขั้นสูง. บรรพกาลทั้งหมดอยู่ในมิตินั้น มันคล้ายกับทะเลโกลาหล ในมิตินี้บรรพกาลทั้งหมดรวมถึงล,กอื่นๆต่างก็เชื่อมต่อกัน
　　หากมีทะเลโกลาหลอยู่นอกโกลาหล งั้นมิตินี้ก็อยู่นอกบรรพกาล มันควรเรียกที่นี่ว่าทะเลบรรพกาล
　　ทะเลบรรพกาลที่ดูพร่ามัวในตอนแรกแต่ตอนนี้กลับชัดเจนขึ้นมา ทะเลบรรพกาลค่อยๆเผยตัวตนของมันออกมาช้าๆ ขนาดของมันยังไม่อาจจะเทียบกับทะเลโกลาหลได้แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นจางหยูก็อดตื่นเต้นไม้ได้
　　เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเขาควบคุมทะเลโกลาหลได้ แค่คิดเขาก็ตัดสินชะตาของที่นี่ได้ เขาถึงกับรู้สึกได้ถึงเงาตันเถียนในทะเลโกลาหลราวกับว่ามิติตันเถียนได้ปรากฏขึ้นที่นี่ เขายังเห็นเงาของดาบและเกราะที่เขาสร้างขึ้นมาด้วย
　　“ นี่คือทะเลบรรพกาล มันอยู่ในตันเถียนข้ารึ ?” จางหยูคิด
　　ตลอดมาเขาไม่เคยคิดว่าตันเถียนของเขาจะคือโลกตันเถียน จนตอนนี้เขาถึงพอมองออก
　　หากทะเลบรรพกาลคือตันเถียน…งั้นทะเลโกลาหลจะไม่ใช่ตันเถียนที่แข็งแกร่งกว่ารึ ?
　　จางหยูนึกถึงทะเลโกลาหลและอดไม่ได้ที่จะกลัวขึ้นมา
　　จางหยูส่ายหน้าไม่กล้าจะคิดเรื่องนี้ต่อ ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไงแต่เขาก็ยังไม่อาจจะรับรู้มันได้ในตอนนี้ สำหรับทะเลโกลาหลรึจักรพรรดิทั้งเก้า เขากลัวว่าไม่ใช่สิ่งที่เขาจะไปแตะต้องได้ในตอนนี้
　　เขามองไปที่ดาบและเกราะ เขาตรวจสอบการเติบโตของมันและพบว่าการเติบโตของมันเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่าราวกับมีการเร่งเวลาขึ้น พลังของพวกมันเติบโตขึ้นไม่หยุดราวกับไม่มีขีดจำกัด
　　นอกจากนี้ความแข็งแกร่งของตัวจางหยูเองก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน จิตผู้สร้างของโลกตันเถียนราวกับได้รับการปลดล็อค เขาสามารถแสดงพลังที่น่ากลัวกว่าเดิมในโลกภายนอกได้
　　การกำเนิดทะเลบรรพกาลส่งผลต่อจางหยูอย่างมาก ไม่ใช่แค่เลื่อนระดับตัวเขาเองรึเร่งความเร็วในการเติบโตของสมบัติโกลาหล แต่ยังทำให้เขารับรู้ได้ถึงความจริงของทะเลโกลาหลและตันเถียนของเขาด้วย