ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1845 ความตกตะลึงของต้นไม้โกลาหล

　　30 ล้านปี !
　　มันผ่านมากว่า 30 ล้านปีในโกลาหลหิน
　　ยุคหนึ่งเท่ากับล้านล้านปี มันเท่ากับว่าในทะเลบรรพกาลนั้นผ่านไปกว่า30,000 ยุค
　　แม้แต่ในโกลาหลหินแล้ว 30,000 ยุคก็ถือว่าเป็นเวลาที่ยาวนาน ดังนั้นสำหรับสำนักคังเฉียงก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง!
　　บางทีสำหรับทะเลโกลาหลแล้ว สามหมื่นยุคนี้อาจจะไม่ได้มีค่าอะไรแต่สำหรับทะเลบรรพกาลที่กำเนิดขึ้นมาใหม่ 30,000 ยุคก็เพียงพอที่จะทำให้ทะเลบรรพกาลเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก
　　ตอนนี้ทะเลบรรพกาลนั้นแม้ว่าศิษย์และอาจารย์จะพากันขึ้นเป็นจ้าวโกลาหลกันหมด และไม่มีจ้าวบรรพกาลคนใหม่กำเนิดขึ้นมา แต่มันก็มีเหล่าราชา, ผู้ควบคุมขั้นที่ 9 กำเนิดขึ้นมาเป็นจำนวนมาก ด้วยเวลาที่ยาวนานเช่นนี้ก็เพียงพอที่คนทั่วไปจะขึ้นเป็นผู้ควบคุมขั้นที่ 9 ได้
　　แม้แต่ผู้ควบคุมทั่วไปในทะเลบรรพกาลต่างก็ขึ้นเป็นผู้ควบคุมขั้นที่ 9 แล้ว
　　แน่นอนว่าส่วนที่เปลี่ยนแปลงไปมากที่สุดคือสำนักคังเฉียง
　　ก่อนหน้านี้ 30,000 ยุค ศิษย์และอาจารย์ทุกคนได้ขึ้นเป็นจ้าวบรรพกาล เมื่อบ่มเพาะกันมา 30,000 ยุค ระดับการบ่มเพาะของพวกเขาก็พัฒนาขึ้นไปอีก พวกเขาแกร่งขึ้นกว่าเดิมเป็นร้อยๆเท่า
　　ตอนนี้ศิษย์อาจารย์ในสำนักคังเฉียงทุกคนต่างก็มีความแข็งแกร่งที่น่าทึ่ง แม้แต่ในทะเลโกลาหลก็ถือว่าเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง
　　พื้นฐานของพวกเขาเหนือกว่าจ้าวโกลาหลทั่วไปอย่างมาก เมื่อรวมกับทะเลบรรพกาลที่แทบไร้ขีดจำกัดแล้ว การบ่มเพาะของพวกเขาจึงพัฒนาได้เร็วกว่าคนอื่นๆ พวกเขาเหมือนจะบ่มเพาะแค่ 30 ล้านปี แต่อันที่จริงแล้วพวกเขาได้บ่มเพาะกันนานกว่านั้น !
　　มันควรจะบอกว่าหลังจากที่ผ่านมากว่า 30,00 ยุค ทะเลบรรพกาล ก็มีบรรพกาลกำเนิดขึ้นเองกว่าหลายร้อยล้านแห่ง
　　ทะเลบรรพกาลขยายตัวขึ้นจากเดิมหลายสิบเท่า !
　　การเปลี่ยนแปลงของทะเลบรรพกาลนั้นทำให้จางหยูแข็งแกร่งขึ้นไปอีก เส้นพลังจิตของเขามีกว่าแปดหมื่นเส้น ราวกับว่าเส้นพลังแต่ละเส้นนั้นมีความสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงโลกได้ จางหยูยิ่งไม่อาจจะคาดเดาได้ขึ้นไปอีก
　　“ ลูกปัดดั้งเดิมถูกสร้างขึ้นมาแล้ว มันถึงเวลาที่จะไปสำรวจทะเลโกลาหลแล้ว” ในตอนที่จางหยูเข้ามาในเขตหวงห้าม ต้นไม้โกลาหลก็ได้สติขึ้นมา “ จักรพรรดิทั้งเก้า, กุยหลิง…มาดูกันว่าพวกนั้นมีความสามารถแค่ไหนกัน”
　　จางหยูได้เรียกรวมตัวศิษย์และอาจารย์ทุกคน
　　ต่อมาศิษย์และอาจารย์ก็ได้มารวมตันวกันที่ลาน
　　ทุกคนพากันมองไปที่จางหยูด้วยสายตาเคารพ
　　ยิ่งพวกเขาแกร่งขึ้น พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าจางหยูนั้นไร้เทียมทาน แม้จะไม่มีพลังแผ่ออกมาจากตัวเขา แต่พวกเขากลับรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งจากจางหยู
　　“ สามหมื่นยุคผ่านมาแล้ว พวกเขาไม่ได้เกียจคร้านเลย” จางหยูมองไปรอบๆก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “ ในด้านความแข็งแกร่งเพียงอย่างเดียว พวกเจ้าเหนือกว่าจ้าวโกลาหลทั่วไปแล้ว การไปยังทะเลโกลาหลนั้นไม่มีทางทำให้สำนักคังเฉียงอับอาย”
　　จนถึงตอนนี้จางหยูเคยพบจ้าวโกลาหลแค่เพียงสี่คนเท่านั้น
　　หนึ่งคือต้นไม้โกลาหล อีกสามคนคือคนที่มาจากกองทัพเทียนลั่ว
　　คนที่แกร่งที่สุดคงเป็น..กวน !
　　ตอนนี้ศิษย์และอาจารย์ต่างก็มีความแข็งแกร่งที่น่าทึ่ง คนที่อ่อนแอที่สุดนั้นเหนือกว่ากวนด้วยซ้ำ หยวนเทียนจี, เย่ฟาน, ซุนเมิ่งและคนอื่นๆ แข็งแกร่งกว่ากวนอย่างมาก
　　หากใช้ความแข็งแกร่งของกวนเป็นตัวประเมินแล้ว งั้นจ้านเทียนเกอ, ซังหนานเทียนและคนอื่นๆที่เพิ่งเข้าร่วมสำนักคังเฉียงก็แกร่งกว่า 1.5 เท่า ศิษย์และอาจารย์รวมถึงผู้อาวุโสนั้นแกร่งกว่าเป็น 2 เท่า
　　ในหมู่พวกนี้หยวนเทียนจี, เย่ฟาน,ซุนเมิ่งและคนอื่นๆแกร่งกว่าเป็น 2.5 เท่า
　　จางหยูไม่รู้ว่าความแข็งแกร่งระดับนี้อยู่ที่ขั้นไหนของทะเลโกลาหล แต่ก็มั่นใจว่าไม่ได้อ่อนแอเลย
　　สำหรับตัวจางหยูเองแล้ว บางทีเขาอาจจะแกร่งเกินไปจนไม่รู้ว่าเขาแข็งแกร่งแค่ไหน เขารู้แค่ว่าเขาแข็งแกร่งกว่ากวนเป็นร้อยเท่ารึพันเท่า ในสายตาของเขาแล้วจ้าวโกลาหลทั่วไปนั้นไม่ต่างอะไรจากมดปลวกเลย แม้แต่จักรพรรดิทั้งเก้าก็อาจจะไม่ได้แกร่งกว่าเขา
　　เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของจางหยูต่างก็พากันตื่นเต้นขึ้นมา　　พวกเขาพยายามกันมากว่าสามหมื่นยุค ในที่สุดจางหยูก็อนุญาตแล้ว !
　　พวกเขาจะได้เข้าไปในทะเลโกลาหลกันแล้ว!
　　แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในบรรพกาลและรับรู้ตัวตนของทะเลบรรพกาลได้ พวกเราถึงกับเคยไปในทะเลบรรพกาลมาแล้ว แต่พวกเขาก็พบแต่คนจากสำนักคังเฉียง ทำให้พวกเขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไร ดังนั้นพวกเขาจึงสนใจทะเลโกลาหลมากกว่า
　　ตอนที่ทุกคนตื่นเต้นกันอยู่นั้น ที่ด้านนอกโลกป่าก็มีคลื่นพลังของต้นไม้โกลาหลแผ่ออกมา ไม่นานต้นไม้โกลาหลก็มาถึงโลกป่า เขาได้มายังโลกป่าด้วยความตื่นเต้น เขาได้ทำความเคารพจางหยูพร้อมแสดงลูกปัดดั้งเดิมที่สร้างขึ้นมาได้สำเร็จ ในอีกด้านด้วยการที่ผ่านมากว่า 30 ล้านปี โกลาหลหินนั้นไม่ใช่แค่ฟื้นฟูพลังขึ้นมาแต่ยังขยายตัวขึ้นไปด้วย มันทำให้เขาแกร่งขึ้นเล็กน้อย
　　แต่ก่อนที่ต้นไม้โกลาหลจะได้พูดอะไรออกมา เขาก็รับรู้ได้ถึงความทรงจำจากเนี่ยเวิ่น
　　ต้นไม้โกลาหลถึงกับอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก
　　เขามองไปรอบๆด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ “ พวกเจ้า….”
　　บ้าไปแล้ว !
　　หากไม่ได้รับความทรงจำจากเนี่ยเวิ่น เขาคงไม่เชื่อว่าในเวลาแค่ 30 ล้านปี ความแข็งแกร่งของทุกคนจะยกระดับมาถึงขนาดนี้ได้ ไม่ใช่แค่ศิษย์และอาจารย์ แม้แต่ร่างแยกของเขา เนี่ยเวิ่น ก็ยังแข็งแกร่งขึ้นจนเขาเทียบไม่ได้
　　“ ฮ่าฮ่า ต้นไม้โกลาหล” ศิษย์และอาจารย์ทุกคนพากันมองไปที่ต้นไม้โกลาหลและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
　　ก่อนหน้านี้ต้นไม้โกลาหลเหนือกว่าพวกเขา แต่ผ่านมา 30 ล้านปี พวกเขากลับแกร่งกว่าต้นไม้โกลาหลอย่างมาก
　　ตอนนี้พวกเขามั่นใจว่าสามารถจัดการกับต้นไม้โกลาหลได้ง่ายๆ
　　“ เจ้ามาจนได้ ” จางหยูมองไปที่ต้นไม้โกลาหล “ ที่ข้าเรียกทุกคนมา เพราะพวกเราเตรียมจะเดินทางไปยังทะเลโกลาหลพร้อมกับเจ้า ”
　　ซุนเหยียนหัวเราะออกมา “ ต้นไม้โกลาหล เจ้าควรจะดีใจ ความแข็งแกร่งของเราเหนือกว่าคนที่มาจากกองทัพเทียนลั่วแล้ว พวกเราถือว่าเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง ยอดฝีมือจำนวนมากเดินทางไปกับเจ้า เจ้าไม่ยินดีรึไง ?”
　　ต้นไม้โกลาหลมองซุนเหยียนด้วยท่าทีหงุดหงิดกับการโอ้อวดของอีกฝ่าย
　　พวกเขาต่างก็ถูกสร้างขึ้นมาโดยซุนกวน แม้ตอนที่เป็นราชา ซุนเหยียนจะแกร่งกว่าเขา แต่ก็มีช่องว่างไม่มากนัก เขาคิดว่าเมื่อเขาแซงหน้าขึ้นมาได้แล้วและได้รับสืบทอดโกลาหลหินแห่งนี้ เขาจะต้องเหนือกว่าซุนเหยียนไปอีกนาน แต่ผ่านไปแค่ 30 ล้านปี ซุนเหยียนไม่ใช่แค่ขึ้นมาทัดเทียมเขาได้แต่กลับแซงหน้าเขาขึ้นไปด้วย
　　หากซุนเหยียนเพียงคนเดียวที่เหนือกว่าเขา เขาก็ยังพอรับได้แต่ปัญหาคือไม่มีใครที่นี่อ่อนแอกว่าเขาเลย
　　แม้แต่คนที่อ่อนแอที่สุดก็มีความสามารถทัดเทียมกับเขาได้ !
　　หากไม่ใช่เพราะเนี่ยเวิ่น เขาคงไม่อาจจะรับได้
　　โชคดีที่เขามีเนี่ยเวิ่นอยู่
　　แต่เมื่อคิดว่าร่างแยกได้เหนือกว่าเขาไปแล้ว มันก็ทำให้เขารู้สึกปวดใจขึ้นมา
　　ต้นไม้โกลาหลแทบอยากเอาหน้ามุดดินหนี
　　“ ไปกันเถอะ ” ต้นไม้โกลาหลพยายามไม่คิดมาก
　　เมื่อได้ยินแบบนั้นทุกคนต่างก็เงียบไปและมองไปที่จางหยู
　　เมื่อจางหยูพยักหน้า ทุกคนถึงได้พากันยิ้มออกมา
　　สักพักต้นไม้โกลาหลก็ได้นำทุกคนมุ่งหน้าออกไปยังทะเลโกลาหล
　　จางหยูไม่ได้ทำตัวโดดเด่น เขาแฝงตัวอยู่ในหมู่ศิษย์และอาจารย์ เขาดูราวกับจ้าวโกลาหลทั่วไป