ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1891 จักรพรรดิ จักรพรรดิคังเฉียง

　　“ เจ้ามั่นใจรึ ?” จางหยูมองไปที่ซื่อเซียวด้วยสีหน้าแปลกๆ
　　ไม่ใช่ว่าแค่สู้กับร่างแยกเองรึ ?
　　เขาคิดไม่ออกว่าทำไม ทั้งที่ซื่อเซียวก็รู้ว่าเขาไม่ได้อ่อนแอและทำลายสมบัติระดับสมบูรณ์ได้ แต่ทำไมถึงยังกล้าที่จะมาท้าทายเขาอยู่ ?
　　ซื่อเซียวมั่นใจจริงๆรึว่าจะเอาชนะเขาได้ ?
　　“ ความแข็งแกร่งที่ข้าแสดงออกมานั้นในสายตาของจักรพรรดิแล้วมันด้อยกว่าร่างแยกของเขาอีกรึ ?” จางหยูเริ่มสงสัยขึ้นมา
　　อันที่จริงแล้วความแข็งแกร่งที่เขาแสดงออกมาก็เข้าเกณฑ์จักรพรรดิไปแล้ว
　　แต่ทำไมซื่อเซียวถึงคิดว่าเขาเป็นแค่แม่ทัพชั้นนำไม่ใช่จักรพรรดิ ? 　　ดูจากท่าทีของซื่อเซียวแล้ว ซื่อเซียวไม่คิดจะสงสัยด้วยซ้ำว่าจางหยูเป็นจักรพรรดิ
　　“ ข้าเป็นจักรพรรดิ จึงเป็นธรรมดาที่จะพูดเช่นนี้ได้ เจ้าคิดจริงๆรึว่าจะเอาชนะร่างแยกของข้าได้ ?”
　　จางหยูอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “ พูดไปก็ไร้ประโยชน์ ในเมื่อเจ้าอยากจะสู้ งั้นก็มาสู้กัน ”
　　เมื่อพูดจบ จางหยูก็ได้พุ่งออกจากกำแพงโลกมุ่งหน้าไปยังทะเลโกลาหล
　　ซื่อเซียวเองก็ตามหลังไปติดๆเช่นกัน
　　ในพริบตาทั้งสองก็หายตัวไป
　　ในหมู่ผู้คนจากสำนักคังเฉียง
　　“ เจ้าสำนักไม่มีปัญหาอะไรสินะ ?” เฉินกูกังวล
　　“ นั่นเป็นถึงจักรพรรดิ !” เป้ยหลงคิ้วขมวด “ เจ้าสำนักจะรับมือได้จริงๆรึ ?”
　　แม้ว่าทุกคนจะเชื่อในพลังของจางหยู แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน คู่ต่อสู้ของจางหยูครั้งนี้คือจักรพรรดิ นั่นคือเพดานของทะเลโกลาหล ! 　　ทุกคนมองไปที่เจ้าสำนัก, จางลู่และความว่างเปล่าเพื่อรอคำตอบ
　　“ ไม่ต้องกังวล ” จางลู่ตอบกลับอย่างใจเย็น “ อย่าว่าแต่ซื่อเซียวคนเดียวเลย ต่อให้เป็นจักรพรรดิทั้งเก้าก็ไม่อาจจะทำอะไรร่างหลักได้”
　　คนอื่นๆหากเข้าไปสู้ก็มีแต่จะตาย แต่จางหยูมีทะเลบรรพกาลอยู่ เขาหนีไปตอนไหนก็ได้
　　จักรพรรดิทั้งเก้าจะตามเขาเข้าไปในทะเลบรรพกาลรึไม่ ?
　　หากพวกนั้นกล้าพอ งั้นมันก็น่าตื่นเต้นสำหรับจางหยู
　　ความว่างเปล่ายิ้มออกมา “ รอที่นี่แหละ ข้าเชื่อว่าร่างหลักจะกลับมาในไม่ช้า”
　　มันต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการจัดการกับร่างแยกของจักรพรรดิ ?
　　….
　　ที่ทะเลโกลาหล　　“ ข้าให้เวลาเจ้ายอมแพ้ ” ซื่อเซียวพูดขึ้น “ ตราบใดที่เจ้ายอมไปยังดินแดนสวรรค์กับข้าและรับการลงโทษ ข้าจะหาทางปกป้องชีวิตเจ้าเอง ”
　　เขาก็ยังให้ค่าแม่ทัพอยู่บ้างโดยเฉพาะเมื่อเริ่มสงครามกับเผ่าสวรรค์ แม่ทัพชั้นนำนี้มีค่าอย่างมาก !
　　หากจางหยูยอมแพ้ เขาคงใช้อำนาจทุกอย่างเพื่อช่วยจางหยูเอาไว้
　　ในมุมมองของเขาแล้วจางหยูมีค่ามาก จนแม้แต่เก่อเย่,จิงหงและคนอื่นๆไม่อาจจะเทียบได้ เพราะจางหยูอาจจะอยู่ถึงขีดจำกัดของแม่ทัพแล้ว
　　นอกซะจากว่าจักรพรรดิจะลงมือเอง งั้นก็ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของจางหยูได้
　　แม่ทัพแบบนี้น่ะมีประโยชน์ !
　　“ เอาจริงๆแล้วหากข้าไม่อยากตาย งั้นในทะเลโกลาหลนี้ก็ไม่มีใครฆ่าข้าได้ “ จางหยูยิ้มออกมา “ จักรพรรดิทั้งเก้าก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ”
　　ซื่อเซียวเลิกคิ้ว “ บ้าไปแล้ว !”
　　เขาหมดความอดทน เมื่อจางหยูไม่ยอมแพ้ งั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรต่อ
　　เขากำหมัดพร้อมพลังที่มารวมตัวกัน แม้แต่ทะเลโกลาหลก็ยังบิดเบี้ยวไปด้วย พลังจิตอันน่ากลัวได้แผ่กระจายออกไปทุกทิศทาง
　　คลื่นพลังอันน่ากลัวนี้แม้แต่จ้าวโกลาหลนับไม่ถ้วนที่รับรู้ถึงมันต่างก็พากันใจสั่น
　　ต่อมา ซื่อเซียวก็ได้ต่อยออกไป พลังอันน่ากลัวได้พุ่งออกไปทำให้ทะเลโกลาหลรอบข้างพังลง
　　พลังนี้เดาว่าแม้แต่แม่ทัพก็ยังสีหน้าถอดสี
　　“ ทำได้ดี ” จางหยูเอ่ยชมออกมา จากนั้นเขาก็พลิกฝ่ามือรับพลังนั้นเอาไว้ แล้วบีบมันเพื่ออัดแน่นเข้าหากัน สุดท้ายมันก็กลายเป็นลูกบอลเล็กๆในมือจางหยู　　ซื่อเซียวมองไปที่จางหยูด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
　　เมื่อเห็นว่าจางหยูเล่นกับบอลพลังในมือ ซื่อเซียวก็เริ่มสนใจขึ้นมา จากนั้นจางหยูก็พูดขึ้น “ พลังระดับนี้เดาว่าแม่ทัพก็ยากที่จะรับมือได้ หากประมาทก็อาจจะทำให้ถึงตายได้ “ จางหยูเงียบไปสักพักแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป “ แต่แค่นี้ไม่อาจจะเป็นภัยกับข้าได้ ”
　　“ เจ้าเป็นใครกันแน่ !” ซื่อเซียวอึ้ง เขามองไปที่จางหยูด้วยสายตาเหลือเชื่อ “ เป็นไปไม่ได้ การโจมตีของข้านั้นแม้แต่แม่ทัพก็ไม่อาจจะรับมือไหว ! เจ้าเป็นจักรพรรดิ !”
　　มีแค่จักรพรรดิที่รับมือกับการโจมตีนี้ได้ง่ายๆ
　　ต้องเป็นจักรพรรดิเท่านั้น !
　　จางหยูหัวเราะออกมา “ สุดท้ายเจ้าก็มองออก !”
　　ยังไงซะเมื่อไม่อาจจะปิดบังได้ จางหยูก็ไม่คิดปิดบังมันต่อ เขาได้ยอมรับออกมาตามตรง
　　“ งั้นนี่ก็เป็นแผนการของเผ่าสวรรค์ !” ซื่อเซียวแสดงสีหน้าที่เย็นชาออกมา “ เจ้าได้สร้างทีมเข้าไปโจมตีดินแดนสวรรค์ แต่มันก็เป็นแค่การแสดงเพื่อป้ายความผิดให้กับข้า !”
　　จางหยูยังไม่ทันได้พูดอะไร ซื่อเซียวก็พูดขึ้นต่อ “ บอกมา เจ้าเป็นจักรพรรดิของเผ่าสวรรค์ใช่รึไม่? ฉิวหวัง ? เทียนตู้ ? เมิ่งเหยียน? ข่งจู้? หย่วนเหยี่ยน? เจ้าปลอมตัวได้ดีจนข้ามองไม่ออก ”
　　เขามองว่าจางหยูเป็นจักรพรรดิเผ่าสวรรค์
　　“ ใครบอกว่าข้าเป็นจักรพรรดิเผ่าสวรรค์ ? ข้าเป็นเผ่าชีวิต ตั้งแต่หัวจรดเท้า ตั้งแต่จิตจนถึงร่างกาย ข้าก็เป็นเผ่าชีวิต “
　　ซื่อเซียวคิ้วขมวด เขาไม่เชื่อคำพูดของจางหยู เพราะการป้ายความผิดให้เขา มันไม่ได้ส่งผลต่อเผ่าชีวิตเลย แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธออกมาทันทีและพูดขึ้น “ งั้นรึ ? แล้วเจ้าเป็นจักรพรรดิคนไหน ? ตงหยาง ? หว่านเกอรึอู่หมิง ?”
　　จางหยูส่ายหน้า “ เจ้าพูดผิดอีกแล้ว”
　　ซื่อเซียวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ ไม่ใช่จักรพรรดิเผ่าสวรรค์รึเผ่าชีวิต งั้นเจ้าเป็นใครกัน ? หรือเจ้าจะบอกว่ามีจักรพรรดิเพิ่ม นอกจากจักรพรรดิทั้งเก้ารึ ?”
　　“ เอาจริงๆแล้วข้าคือจักรพรรดิเผ่าชีวิตคนที่ห้า เจ้าเรียกข้าว่าจักรพรรดิจางหยูหรือจักรพรรดิคังเฉียงก็ได้” แน่นอนเขามีคำพูดที่ไม่ได้พูดออกมาคือ เขาไม่ใช่จักรพรรดิของทะเลโกลาหลแต่เป็นทะเลบรรพกาล เขาคือจ้าวแห่งทะเลบรรพกาล
　　“ ตลกสิ้นดี ! เรื่องตลกเช่นนี้เจ้าคิดจะเอามาหลอกใครกัน ?”
　　ในหัวของซื่อเซียวตัดสินแล้วว่าจางหยูนั้นจะต้องเป็นคนอื่นปลอมตัวมา แต่เขาแค่บอกไม่ได้ว่าเป็นใคร
　　“ งั้นเจ้าอยากจะสู้อีกรึไม่ ?” จางหยูขี้เกียจจะเถียงกับซื่อเซียวต่อ “ เมื่อเจ้ารู้แล้วว่าข้าเป็นจักรพรรดิ งั้นเจ้าคงเข้าใจว่าแค่เจ้าเพียงลำพังนั้นไม่อาจจะเป็นภัยต่อข้าได้”
　　ร่างแยกของซื่อเซียวอยู่แค่ขีดจำกัดของแม่ทัพ ส่วนความแข็งแกร่งของจางหยูนั้นอยู่ระดับจักรพรรดิ
　　“ ข้าไม่อาจจะเป็นภัยต่อเจ้าได้” ซื่อเซียวสูดหายใจเข้าลึกๆ “ แต่ข้าไม่เชื่อว่าหากร่างแยกระเบิดตัวเอง เจ้าจะรับมือได้ง่ายๆ”
　　“ จำเป็นต้องทำเช่นนั้นรึ ? ” จางหยูถามซื่อเซียว นี่แค้นเขาแค่ไหนกันถึงกับยอมระเบิดตัวเองเพื่อสร้างปัญหาให้กับเขา
　　“ ข้าไม่คิดว่าจะทำร้ายเจ้าได้…แต่ด้วยการระเบิดตัวเอง ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะปลอมตัวได้อีก ข้าจะเปิดโปงเจ้าเอง เพื่อดูว่าเจ้าเป็นใครกันแน่ ! “ แม้ว่าเขาจะระเบิดตัวเองทิ้งแต่ก็ยังเหลือเศษเสี้ยวจิต เขาจะได้ดูว่าจางหยูเป็นใครปลอมตัวมา
　　ทันทีที่พูดจบร่างแยกของซื่อเซียวก็เริ่มระเบิดตัวเองทันที　　จางหยูแสดงสีหน้าหนักใจออกมา เขาแผ่พลังจิตเข้าไปขัดพลังของซื่อเซียวเอาไว้ จากนั้นก็พยายามอัดแน่นพลังนั้นไว้ แค่ครึ่งนาทีเขาก็สยบพลังนั้นได้ “ ซื่อเซียว นี่บ้าจริงๆ !”
　　ในเวลาเดียวกันเศษเสี้ยวจิตของซื่อเซียวก็แสดงสายตาสับสนออกมา “ ไม่ได้ปลอมตัวมารึ ? เป็นไปได้ยังไงกัน….”
　　ในอาณาเขตซื่อเซียว ร่างของซื่อเซียวกำลังแข็งทื่อ สายตาเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ