ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1898 หลานชาย

　　ที่สำนักงานหลักกองทัพเทียนลั่ว
　　จิงหงติดตามการเคลื่อนไหวในหมู่บ้านเสี่ยวอัน แต่ทีมคังเฉียงก็ยังไม่ปรากฏตัว ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างสับสนขึ้นมา
　　ทีมคังเฉียงออกจากเขตซื่อเซียวไปแล้วรึ ?
　　ตอนที่จิงหงกำลังคิดว่าจะทำภารกิจนี้สำเร็จรึไม่นั้น ก็ได้การติดต่อจากผู้บัญชาการของกองทัพ “ ท่านแม่ทัพ ผู้บัญชาการใหญ่ซูจิงกลับมาแล้ว !”
　　จิงหงพอใจอย่างมาก “ เจ้าเด็กนี่ไปอยู่ในเขตตงหยางมาตั้งนาน สุดท้ายก็กลับมาสักที”
　　แม้ว่าเขาจะบ่นซูจิง แต่ใบหน้าของเขากลับเผยรอยยิ้มออกมา
　　ร่างของเขาพุ่งไปยังกำแพงเมืองและทอดสายตามองไปยังตีนเขา ที่นั่นมีเงาหนึ่งกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้อย่างรวดเร็ว
　　ไม่นานเงาร่างนั้นก็ได้หยุดลงแล้วเงยหน้าขึ้น ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยความเคารพ “ ท่านแม่ทัพ !”
　　จิงหงเดินไปหาชายวัยกลางคนก่อนจะยิ้มออกมา “ ข้านึกว่าเจ้าติดผู้หญิงอยู่ที่เขตตงหยางแล้วไม่กลับมาแล้วเสียอีก”
　　“ ท่านแม่ทัพพูดตลกเกินไปแล้ว” ชายวัยกลางคนพูดขึ้นมา “ ใจข้าไม่อาจจะทรยศกองทัพเทียนลั่วได้”
　　“ เจ้าไม่มีอารมณ์ขันเอาซะเลย” จิงหงไม่รู้ว่าจะหัวเราะรึร้องไห้ดี “ อย่าจริงจังตลอดเวลาก็ได้”
　　ชายวัยกลางคนเพียงยิ้มออกมา
　　จิงหงจึงเลิกแหย่แล้วเริ่มเข้าเรื่องทันที “ กองทัพลาดตระเวนของตงหยางเป็นยังไงบ้าง ?”
　　ชัดแล้วว่าชายวัยกลางคนผู้นี้คือซูจิงที่เพิ่งกลับมาจากเขตตงหยาง　　ซูจิงนึกถึงสิ่งที่เจอแล้วพูดขึ้นมาว่า “ พูดตามตรง กองทัพลาดตระเวนพวกนั้นค่อนข้างมีวินัยมากและมีกฎระเบียบที่สมบูรณ์ ผู้บัญชาการแต่ละคนต่างก็แบ่งหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม มันดีกว่ากองทัพซื่อเซียวของพวกเราเสียอีก ทั้งกองทัพนั้นราวกับเครื่องจักรที่ซับซ้อนทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ แต่ละคนต่างก็รู้หน้าที่ของตัวเอง มันถือว่าดีที่ได้เรียนรู้จากพวกเขา”
　　“ เจ้าบอกข้อดีมากมาย มันไม่มีข้อเสียเลยรึ ?” จิงหงถามขึ้นมา
　　ซูจิงคิดสักพักแล้วพูดขึ้น “ ข้อเสียเองก็มี นั่นคือ…ทหารเหล่านั้นราวกับเครี่องจักร พวกนั้นพึ่งแต่ระบบกฎ เมื่อทำอะไรผิดก็จะส่งผลให้ทั้งทีมและกองทัพได้รับผลกระทบไปด้วย นอกจากนี้ความแข็งแกร่งของแม่ทัพ หากเทียบกับท่านแล้วด้อยกว่าอย่างมาก เมื่อเจอกับยอดฝีมือจริงๆแล้ว แม่ทัพของพวกเขาก็ไม่อาจรับมือได้ เมื่อเสียแม่ทัพไป กองทัพเองก็ไม่อาจจะทำได้ดีแบบเดิมอีก” 　　พูดไปแล้ว ซูจิงก็สรุปออกมา “กองทัพเทียนลั่วและกองทัพลาดตระเวนตงหยางต่างก็มีข้อดีของตัวเอง โดยทั่วไปแล้วความสามารถของเราสูงกว่า แต่พวกนั้นทำงานได้มีประสิทธิภาพมากกว่า..”
　　จิงหงพยักหน้า “ ข้าติดต่อกับพวกนั้นมาก่อน มันเป็นตามที่เจ้าบอกมา กองทัพนี้ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ”
　　ซูจิงยังไม่ทันได้เปิดปากพูด จิงหงก็ได้พูดขึ้นต่อ “ ข้าคิดถึงการเอาข้อดีของพวกนั้นมาใช้ในกองทัพเทียนลั่ว แต่พยายามอยู่หลายครั้งก็ล้มเหลว หากเจ้าทำสำเร็จ งั้นผลงานของเจ้าที่มีต่อกองทัพเทียนลั่วนั้นก็ไม่ได้ด้อยกว่าข้าเลย ข้าจะรายงานเรื่องนี้กับจักรพรรดิให้แก่เจ้าเอง”
　　“ ขอบคุณท่านแม่ทัพที่เชื่อใจข้า ” ซูจิงพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง “ ข้าจะพยายามทำให้ดีที่สุดก็แล้วกัน”
　　แม้ว่าจิงหงจะเป็นแม่ทัพแต่มันไม่ได้หมายความว่าเขาคือคนที่เก่งทุกเรื่อง สิ่งที่จิงหงไม่อาจทำได้ ซูจิงอาจจะทำได้ก็ได้
　　“ ใช่สิ ก่อนหน้านี้ท่านเรียกข้ามา ข้าไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรกัน ?” หลังจากรายงานธุระต่างๆแล้ว ซูจิงก็คิดถึงอีกเรื่อง
　　จิงหงแสดงสีหน้าจริงจังออกมาและถามขึ้น “ เจ้ารู้จักทีมคังเฉียง..ไม่สิ สิ่งที่เรียกว่าสำนักคังเฉียง เจ้ารู้จักคนที่มาจากสำนักคังเฉียงรึไม่ ?”
　　ซูจิงออกจากเขตซื่อเซียวไปนาน ตอนนั้นทีมคังเฉียงยังไม่ได้ก่อตั้งขึ้นมา มันควรเรียกพวกเขาว่าคนจากสำนักคังเฉียงจะเหมาะกว่า
　　“ สำนักคังเฉียงรึ ?” ซูจิงแปลกใจ “ มันคือสำนักแบบไหนกัน ?”
　　“ เจ้าไม่เคยได้ยินเรื่องสำนักคังเฉียงรึ ? ” จิงหงถามขึ้นมาอีกครั้ง “ เจ้าลองคิดดูดีๆ เรื่องนี้สำคัญอย่างมาก”
　　เมื่อเห็นจิงหงจริงจัง ซูจิงก็เครียดขึ้นมา เขาลองนึกย้อนดูดีๆก่อนจะตอบกลับไปว่า “ข้าไม่เคยได้ยินชื่อสำนักคังเฉียง หากท่านแม่ทัพไม่เชื่อ ข้ายอมสาบานต่อจักรพรรดิ…”
　　“ งั้นเจ้าเคยได้ยินชื่อจางหยูรึไม่ ?” จิงหงถามขึ้นมาอีกครั้ง
　　ซูจิงส่ายหน้า “ ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”
　　“ แปลก ” จิงหงสงสัย “ เมื่อเจ้าไม่รู้จักเขา งั้นทำไมเขาถึงได้ตามหาเจ้ากัน ?”
　　“ ตามหาข้างั้นรึ ?”
　　“ ใช่ หัวหน้าทีมคังเฉียง ได้ให้อู๋ห่าวผู้บัญชาการใหญ่ของกองทัพสังเกตการณ์มาตามหาเจ้า” จิงหงพูดขึ้น “ ข้าก็นึกว่าเจ้าจะรู้จักเขา…” หากซูจิงรู้บางอย่าง เขาอาจจะหาเบาะแสจากมันได้ แต่ซูจิงกลับไม่รู้จักพวกนั้น
　　ซูจิงแปลกใจ “ ทีมคังเฉียงมีต้นกำเนิดจากไหนกัน อู๋ห่าว ได้บอกรึไม่”
　　อู๋ห่าวเป็นผู้บัญชาการใหญ่ ฐานะนั้นไม่ได้ด้อยกว่าซูจิงเลย เขาถือว่าเป็นคนมีอำนาจในกองทัพสังเกตการณ์
　　“ เจ้าไม่รู้รึ ?” จิงหงพึมพำออกมาแล้วพูดขึ้น “ ทีมคังเฉียงปรากฏตัวขึ้นเมื่อหมื่นปีก่อน มันเป็นทีมระดับราชาที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นมา แม้ว่าจะอยู่แค่ระดับราชา แต่ความแข็งแกร่งโดยรวมนั้นน่าทึ่งอย่างมาก พวกเขาได้ทำภารกิจสองอย่างเสร็จสิ้น ความสามารถของพวกเขาแทบจะทัดเทียมกับกองทัพได้เลย !”
　　ซูจิงได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับผงะ
　　“ ยิ่งไปกว่านั้นหัวหน้าทีมคังเฉียงก็เคยจัดการกับแรนเดล แม่ทัพเผ่าสวรรค์มาแล้ว พวกเขายังได้รับความสนใจจากจักรพรรดิ ชายคนนี้แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ต้นกำเนิดลึกลับ เดาว่าในหมู่แม่ทัพมีไม่กี่คนที่ทัดเทียมกับเขาได้ ”
　　“ แม้แต่ท่านก็ยังเทียบไม่ได้รึ ? ” ซูจิงไม่อาจจะทำใจเชื่อได้
　　“ ข้ายังไม่เคยสู้กับเขา และก็ไม่คิดจะสู้กับเขาด้วย ” จิงหงพูดขึ้นมา “ ข้าอาจจะไม่ใช่คู่มือของเขา การที่จักรพรรดิสนใจในตัวเขา บางทีความแข็งแกร่งของชายคนนี้อาจจะอยู่ในระดับขีดจำกัดของแม่ทัพไปแล้ว !” 　　ยอดฝีมือแบบนี้ทั้งทะเลโกลาหลแล้วก็มีแค่ 3-5 คนเท่านั้น นั่นแค่การคาดเดา ไม่มีใครยืนยันได้ว่าคนเหล่านี้อยู่ระดับจำกัดจริงๆ
　　ซูจิงคิ้วขมวด “ ยอดฝีมือแบบนี้ตามหาข้าทำไมกัน ?”
　　“ เจ้าเคยไปที่หมู่บ้านเสี่ยวอันมาก่อนรึไม่ ?” จิงหงถามขึ้นมา
　　หมู่บ้านเสี่ยวอัน ชื่อนี้สำหรับซูจิงแล้ว คล้ายกับเป็นของแสลง เมื่อฟังชื่อนี้ สีหน้าของซูจิงก็ผิดปกติขึ้นมา เขาถึงกับแสดงท่าทีโศกเศร้าออกมา
　　“ ใช่ ” ซูจิงยอมรับ “ ข้าเคยไปที่นั่นมาจริงๆ”
　　“ เจ้ารู้จักซุนกวนรึไม่ ?” จิงหงถามขึ้นมาอีกครั้ง
　　ซูจิงตัวสั่นเทา หมู่บ้านเสี่ยวอัน, ซุนกวน ชื่อเหล่านี้คือชื่อที่ทำให้ความทรงจำที่เจ็บปวดของเขาตื่นขึ้นมา
　　แม้เวลาจะผ่านมานานแล้ว แต่เขาก็ไม่อาจจะลบความทรงจำเหล่านี้ได้ บางเรื่องถึงอยากจะลืมแต่ก็ไม่อาจจะลืมได้
　　เขาคอยจัดการธุระต่างๆไม่ให้ตัวเองว่าง เพราะกลัวว่าจะคิดถึงเรื่องนี้
　　แต่ไม่คิดเลยว่าผ่านมาหลายปีแล้ว กลับต้องได้ยินสองชื่อนี้จากปากของแม่ทัพจิงหง
　　จิงหงเห็นท่าทีของซูจิงผิดปกติก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย “ เจ้าเป็นอะไรรึไม่ ?”
　　ซูจิงพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง “ ท่านแม่ทัพ ทำไมจู่ๆถึงพูดถึงหมู่บ้านเสี่ยวอันและซุนกวนหรือ?”
　　“ เจ้าเคยไปที่นั่นมาและรู้จักซุนกวนจริงๆใช่หรือไม่ ?” จิงหงแสดงท่าทีเคร่งเครียดออกมา
　　“ ใช่ “ ซูจิงตอบกลับ “ อันที่จริงแล้วท่านเองก็น่าจะรู้จักซุนกวน”
　　คำพูดนี้ทำให้จิงหงสับสน เขาขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “หมายความว่ายังไง ?”
　　ในความทรงจำของเขาไม่มีเรื่องของซุนกวนอยู่ เขาจำไม่ได้ เขาแค่รู้สึกคุ้นหูนิดๆก็เท่านั้น
　　“ เพราะซุนกวนคือหลานชายของข้า ในอดีตหากไม่ใช่เพราะท่านช่วย ข้าคงไม่ได้อยู่จนถึงวันนี้…” ซูจิงเงยหน้ามองจิงหงอย่างช้าๆ
　　“ หลานชายรึ ?” ดวงตาของจิงหงสั่นไหว “ ช้าก่อน เจ้าบอกว่าเขาเป็นหลานของเจ้ารึ ?”
　　เขานึกถึงตัวตนในอดีตของซูจิง “ ไม่ใช่ว่าเขา…”
　　ซูจิงพยักหน้า “ใช่ เขาเป็นลูกของพี่เขยข้า ”
　　เมื่อพูดถึงพี่เขย ซูจิงก็แสดงสีหน้าซับซ้อนทั้งไม่พอใจและรู้สึกผิดออกมา