ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1903 ซุนเหลียนเฉิงผู้ลึกลับ

　　คำพูดของจางหยูใช่ว่าจะไร้ความหมาย
　　ด้วยความแข็งแกร่งของคนในสำนักและร่างแยกของเขาที่เพิ่มขึ้นมา ก็ทำให้ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นไปด้วย บางทีเขาอาจจะยังไม่ใช่คู่มือของจักรพรรดิ แต่ช่องว่างนั้นก็แคบลงอย่างมาก หากเขาต้องการจะกำจัดเก่อเย่จริงๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องยาก นอกซะจากว่าซื่อเซียวจะคอยปกป้องเก่อเย่ ไม่อย่างนั้นเก่อเย่ก็ต้องตาย
　　แล้วซื่อเซียวจะคอยปกป้องเก่อเย่อยู่ตลอดรึ ?
　　คำตอบคือไม่
　　ซื่อเซียวเป็นจักรพรรดิ เขาคือหนึ่งในเก้าจักรพรรดิของทะเลโกลาหล มันจะเป็นไปได้ยังไงที่เขาจะมาคอยปกป้องแม่ทัพอยู่ตลอดเวลา ?
　　แม้ว่าซื่อเซียวจะมีความอดทนพอ แต่นั่นก็อาจจะทำให้เขาเสียหน้าได้
　　เมื่อได้ยินคำพูดของจางหยู ซูจิงก็ตกใจและรีบพูดขึ้นมา “เจ้าสำนัก ข้ารู้ว่าท่านแข็งแกร่ง แต่อย่าได้ดูหมิ่นจักรพรรดิไป ! หากเรื่องนี้ไปถึงหูใครเข้า มันอาจจะเกิดปัญหาขึ้นได้”
　　เขาไม่คิดเลยว่าจางหยูจะกล้าดูหมิ่นจักรพรรดิ !
　　ตอนนี้เองเขาก็เริ่มรู้สึกเสียใจขึ้นมา หากเขารู้ว่าจางหยูจะหยิ่งทะนงและบ้าแบบนี้ เขาคงยอมทำตามแผนเดิมเพื่อหาทางกำจัดเก่อเย่ แทนที่จะมาฝากความหวังไว้กับเจ้าสำนัก
　　หัวหน้าทีมคังเฉียงนี่มันคนบ้าดีๆนี่เอง !
　　“ เจ้ากลัวซื่อเซียวรึ ?” จางหยูถามขึ้นมา
　　“ แน่นอนว่ากลัว ! ใครบ้างที่ไม่กลัวจักรพรรดิ ?” ซูจิงไม่ได้ปิดบัง “ ท่านไม่กลัวรึ ?”
　　“ ข้าไม่กลัว” จางหยูพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ บางทีอาจจะหวั่นเกรงอยู่นิดๆแต่ไม่ได้กลัว” 　　ซูจิงขมวดคิ้วและพึมพำออกมา “ เจ้าสำนักพูดจาระวังด้วย !”
　　เขาพบว่าคำพูดของจางหยูได้ใจมากขึ้นเรื่อยๆ จางหยูไม่ได้ให้ความเคารพจักรพรรดิ และยังเรียกจักรพรรดิแค่ชื่อ มันดูหยิ่งทะนงกว่าพี่เขยของเขาที่เป็นอัจฉริยะเสียอีก !
　　“ เจ้าคือคนระดับสูงของกองทัพเทียนลั่ว แต่กลับมีความกล้าน้อยจริงๆ ! “ เสี่ยวเสียเห็นว่าซูจิงแสดงท่าทีหวาดกลัวก็อดไม่ได้ที่จะดูถูก “ ก็แค่จักรพรรดิไม่ใช่รึ ? จะกลัวทำไม ! เจ้าทำราวกับว่านายข้าไม่ใช่จักรพรรดิ…”
　　ซูจิงอึ้งไปและเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ “ เจ้าว่ายังไงนะ ?” เขามองไปที่จางหยูและพูดด้วยเสียงที่สั่น “ ทะ ท่านเป็นจักรพรรดิรึ ?”
　　“ ไม่ต้องกังวล ข้าไม่กินเจ้าหรอก เจ้าจะกังวลทำไมกัน ?” จางหยูยิ้มรับ “ ยังไงซะจักรพรรดิก็เป็นมนุษย์ พวกเขาไม่ใช่สัตว์ประหลาดเสียหน่อย”
　　นี่คือการยอมรับอ้อมๆว่าเขาเป็นจักรพรรดิ
　　ซูจิงอึ้งเมื่อได้ยินแบบนั้น
　　“ จะ…จักรพรรดิรึ ?” ซูจิงเผยสีหน้าโง่เง่าออกมา มันราวกับฝัน ในหัวของเขาตอนนี้ขาวโพลน
　　“ ทะ ท่าน…” ซูจิงไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรออกมาดี มันราวกับว่าไม่ว่าเขาจะพูดอะไร ก็ไม่อาจบอกถึงความตะลึงที่อยู่ในใจได้
　　ใครจะไปคิดว่าหัวหน้าทีมคังเฉียง, เจ้าสำนักของสำนักคังเฉียงจะเป็นจักรพรรดิ !
　　ตัวตนที่สูงส่งเกินกว่าสิ่งมีชีวิตใดๆ จักรพรรดิที่ปกครองทะเลโกลาหล !
　　มันไม่เหมือนกับซื่อเซียว ซูจิงไม่เข้าใจเรื่องจักรพรรดิ หลังจากที่รู้ว่าจางหยูเป็นจักรพรรดิ เขาก็ไม่สงสัยสิ่งใดและเชื่อว่าจางหยูเป็นจักรพรรดิจริงๆ
　　เพราะเขาคิดหาเหตุผลที่จางหยูจะมาหลอกเขาไม่ได้
　　“ ไม่แปลกเลยที่กล้าเรียกจักรพรรดิแค่ชื่อ และไม่เห็นเก่อเย่อยู่ในสายตา…” ซูจิงกระจ่างทันที ตอนแรกเขาคิดว่าจางหยูนั้นบ้า แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจางหยูจะไม่ได้บ้า เขาแค่ไม่รู้ว่าเจ้าสำนักคนนี้แข็งแกร่งเพียงใด “ นอกจากจักรพรรดิทั้งเก้าแล้ว ก็ยังมีจักรพรรดิคนที่สิบกำเนิดขึ้นมา !”
　　ตลอดหลายปีที่ผ่านมานั้นทะเลโกลาหลมีจักรพรรดิแค่ 9 คน ทั้งเก้าคือประกาศิตของทะเลโกลาหล ไม่มีใครขัดขืนได้ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่เคยกำเนิดจักรพรรดิคนที่ 10 ขึ้นมา ซึ่งทำให้ทุกคนคิดว่าบางทีทะเลโกลาหลไม่อาจจะให้กำเนิดจักรพรรดิคนที่ 10 ขึ้นมาได้ บางทีมันอาจจะมีจักรพรรดิแค่ 9 คนเท่านั้น นั่นคือขีดจำกัดของทะเลโกลาหล
　　ตอนนี้ความคิดนี้กลับพลิกผันไป ทะเลโกลาหลได้ให้กำเนิดจักรพรรดิคนที่ 10 ขึ้นมา !
　　ซูจิงคุกเข่าลงเพื่อทำความเคารพ “ ผู้น้อยซูจิงคำนับจักรพรรดิ ! ก่อนหน้านี้ข้าไม่รู้ตัวตนของท่านจึงเสียมารยาทไป ข้าขอให้จักรพรรดิยกโทษให้ด้วย !”
　　ท่าทีของเขาต่อจางหยูนั้นดูเคารพยิ่งกว่าเก่า
　　“ กลับไปพูดเรื่องซุนเหลียนเฉิงก่อน” จางหยูถามขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “เจ้ารู้รึไม่ว่าซุนเหลียนเฉิงมีที่มายังไง ? อย่างพ่อแม่หรือตระกูลของเขา ?” เขาสนใจเรื่องซุนเหลียนเฉิง เพราะการเติบโตของซุนเหลียนเฉิงนั้นเหมือนตัวละครหลักที่ถูกสร้างขึ้นมา คนแบบนี้คงปิดบังความลับไว้เป็นจำนวนมาก
　　ซูจิงส่ายหน้า “ พี่เขยนั้นลึกลับ เขาราวกับหินที่โผล่มาจากบ่อน้ำ ทันทีที่ปรากฏตัวก็แสดงความแข็งแกร่งระดับแม่ทัพออกมา ตอนที่ปรากฏตัวตอนแรกก็ในช่วงสงคราม…แม้ว่าพี่ข้าจะแต่งงานกับเขาแต่ข้าก็ไม่รู้เรื่องของเขามากนัก นี่ไม่ต้องนับเรื่องพ่อแม่และเรื่องอื่นๆของเขาเลย แต่…”
　　เมื่อพูดถึงจุดนี้ ซูจิงก็เหมือนจะนึกบางอย่างออก “ บางทีเก่อเย่อาจจะรู้บางอย่าง หลังจากที่พี่เขยตาย เขาก็สืบเรื่องของพี่เขยอย่างลับๆ ตามหลักการแล้ว เรื่องนี้ควรจะสิ้นสุด เขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไล่ตามเรื่องนี้ต่อ อีกอย่างในฐานะแม่ทัพแล้ว เขามีธุระมากมายที่ต้องทำ ไม่ควรจะเสียเวลาและความพยายามในการสืบเรื่องของคนที่ตายไปแล้ว แต่ข้าเชื่อว่าเขายังคงตรวจสอบเรื่องนี้อยู่”
　　แน่นอนว่านี่แค่การคาดเดาของซูจิง เขาไม่ได้มีหลักฐานใดๆ
　　“ งั้นปัญหาก็คือเก่อเย่ บางทีเราอาจจะได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากปากเขา” จางหยูพึมพำออกมา
　　ซูจิงพูดขึ้น “ เจ้าสำนักคิดจะลงมือกับเก่อเย่งั้นรึ ?”
　　“เก่อเย่ไม่มีค่าพอให้พูดถึง แต่ข้าคิดถึงท่าทีของซื่อเซียวต่างหาก” จางหยูพูดขึ้น การลงมือกับเก่อเย่ อาจจะทำให้ซื่อเซียวโกรธ การหาเรื่องจักรพรรดิไม่ใช่เรื่องที่คุ้มค่า อีกอย่างซื่อเซียวก็ได้ให้ลูกปัดดั้งเดิมกับเขาพันล้านลูก พวกเขายังต้องร่วมมือกับซื่อเซียว “ทางที่ดีที่สุดควรรอโอกาสที่เหมาะสม มันจะดีกว่าหากข้าไม่ต้องลงมือด้วยตัวเองและให้คนของสำนักคังเฉียงจัดการแทน”
　　จนกว่าจะเผชิญหน้ากับจักรพรรดิได้จริงๆ จางหยูก็ต้องรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองไว้ อย่างน้อยก็ไม่คิดจะทำลายสมดุลนี้ทิ้ง
　　ไม่อย่างงั้นสำนักคังเฉียงจะหาได้ลูกปัดจากเขตซื่อเซียวได้ยังไงในอนาคต ?
　　ชัดแล้วว่านั่นคือการสูบน้ำออกจากทะเลสาบ เพื่อจับปลา [1]
　　เมื่อคิดแบบนั้นจางหยูก็บอกกับซูจิง “ เจ้ากลับไปก่อน เรื่องเก่อเย่นั้นเจ้าอย่าเพิ่งไปยุ่ง รอจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม สำนักคังเฉียงจะจัดการเอง…”
　　ซูจิงไม่กล้าเร่งรัดและตอบกลับทันที “ ขอรับ !”
　　“ เมื่อเจ้ากลับไป หากมีใครถามเรื่องที่เจ้าทำในสำนักคังเฉียง เจ้าก็บอกว่าเจ้าได้เล่าเรื่องซุนเหลียนเฉิงและซุนกวนให้เราฟัง” จางหยูพูดขึ้น “ เรื่องของข้านั้นเจ้าอย่าพูดถึง เจ้าบอกว่าเจ้าไม่ได้พบข้า” เขาไม่อยากให้คนรู้ว่าเขาคือจักรพรรดิคนใหม่
　　“ ขอรับ !” ซูจิงไม่กล้าปฏิเสธคำสั่งของจักรพรรดิ
　　จางหยูโบกมือ “ ซุนเหยียน, ซุนเมิ่ง พวกเจ้าไปส่งเขา”
　　ทันทีที่พูดจบ จางหยูก็หายตัวไป
　　ตอนนั้นเองซุนเหยียนก็ได้บอกกับซูจิงบอก “ ท่านน้า เชิญ”
　　“ เด็กสาวนี่เป็นใครกัน ?” ซูจิงมองไปที่ซุนเมิ่งด้วยความสงสัย จักรพรรดิสั่งแค่ซุนเหยียนก็ได้ แต่ทำไมต้องจงใจพูดถึงซุนเมิ่งด้วย
　　ซุนเหยียนแนะนำ “ นี่คือทายาทของร่างหลัก นอกจากนางแล้วก็ยังมีอีกคนที่ชื่อว่าซุนวู พวกเขาคือสายเลือดที่หลงเหลืออยู่ของร่างหลัก”
　　ซุนเมิ่งมองไปที่ซูจิง นางไม่รู้ว่าจะเรียกเขายังไงดี? 　　ซุนเมิ่งลังเลสักพักก่อนจะพูดขึ้นมา “ผู้อาวุโส ”
　　ยังไงซะนางกับซุนกวนก็ห่างกันไม่รู้กี่รุ่น การเรียกอีกฝ่ายว่าผู้อาวุโสก็นับว่าเหมาะสมแล้ว
　　“ ลูกหลานของซุนกวนรึ ?” ซูจิงจ้องมองซุนเมิ่ง เขามองอยู่สักพักก่อนจะพูดขึ้น “ สาวน้อย ข้าหวังว่าเจ้าจะบ่มเพาะอย่างหนัก เพื่อไม่ทำให้ชื่อเสียงของบรรพชนต้องเสียหาย ! ตอนนี้สายเลือดของพวกเจ้าเหลือแค่ 3 คนเท่านั้น พวกเจ้าต้องกอบกู้ชื่อเสียงตระกูลของซุนให้ได้ ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะไม่ทำให้พี่เขยต้องผิดหวัง”
　　หลังจากนั้นสักพัก ซูจิงก็พูดขึ้นต่อ “ หากเจ้าขาดทรัพยากรใดๆ เจ้าก็ติดต่อมาหาข้าได้เลย ข้าจะหาทางช่วยเจ้าเอง นอกจากนี้แล้ว หากมีข้อสงสัยในการบ่มเพาะ เจ้าก็ถามข้าได้เลย ข้าไม่มีทางปิดบังอย่างแน่นอน”
　　ในมุมมองของเขาแล้วเขาที่เป็นผู้บัญชาการใหญ่นั้นมีความสามารถเพียงพอที่จะสั่งสอนสาวน้อยผู้นี้
　　[1] การสูบน้ำออกจากทะเลสาบ เพื่อจับปลา เป็นสุภาษิตจีนที่มีความหมายว่าเร่งรีบทำอะไรจนเกินไป จนสุดท้ายก็ทำลายผลประโยชน์ที่จะได้รับจากสิ่งนั้นไป
ตอนที่ 1904 : โจมตี
　　“ เจ้านี่น่ะคิดจะชี้แนะให้กับนาง ?” เสี่ยวเสียมองไปที่ซูจิงด้วยสีหน้าแปลกๆ “ เจ้าเข้าใจผิดเรื่องความแข็งแกร่งตัวเองรึไม่ ?”
　　ซูจิงพูดขึ้น “ ข้าเป็นผู้บัญชาการใหญ่จะไม่มีความสามารถสั่งสอนนางได้ยังไง ?” เขามองเสี่ยวเสียแล้วพึมพำออกมา “ ข้ายอมรับว่าข้าอ่อนแอกว่าเจ้า แต่ข้าก็ไม่ได้อ่อนแอนักไม่ใช่รึ ? ข้าเป็นถึงผู้บัญชาการใหญ่ของกองทัพเทียนลั่วเลยนะ”
　　ซุนเหยียนเห็นว่าซูจิงเผยท่าทีมั่นใจก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงออกมาดี
　　“ นี่…” ซุนเหยียนพยายามจะค้าน “ ท่านน้า ท่านอาจจะไม่อาจจะสอนนางได้”
　　“ ทำไมกัน ?” ซูจิงสับสน
　　“ ความแข็งแกร่งของซุนเมิ่งนั้น ในหมู่สำนักคังเฉียงแล้วถือว่าอยู่อันดับต้นๆ “ ซุนเหยียนพูดขึ้น “ นอกจากร่างแยกของเจ้าสำนักและ