ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 466 : สถานการณ์น่าสิ้นหวัง

ตอนที่  466 : สถานการณ์น่าสิ้นหวัง

ในป่าที่เงียบสงัดอยู่ๆก็มีเสียงหัวเราะแปลกๆดังขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงนั้นสีหน้าของไป่หลิงก็เปลี่ยนไปทันที ผู้อาวุโสหนิวและคนอื่นๆล้อมไป่หลิงเอาไว้และมองไปยังชายลึกลับด้านหลัง

“มนุษย์!” ผู้อาวุโสหนิวหรี่ตาลง

พื้นที่หวงห้ามของเผ่าจิ้งจอกมีมนุษย์เข้ามาได้ยังไง ?

ผู้อาวุโสหนิวรู้ตัวตนของอีกฝ่ายทันที นี่อาจจะเป็นคนร้ายที่ฆ่าทั้งเผ่าจิ้งจอก !

ไป่หลิงมองไปที่อีกฝ่ายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแค้น“ เจ้าฆ่าคนในเผ่าของข้ารึ ?”

แม้ว่าจะไม่มีหลักฐาน แต่ไป่หลิงก็มั่นใจว่าคนร้ายต้องเป็นชายแก่ผู้นี้

“สาวน้อย ระดับการบ่มเพาะของเจ้าก็ไม่ได้สูง เจ้าอย่าโอหังให้มันมากนัก” ชายแก่ยิ้มออกมาและมองไปที่ไป่หลิง “ถูกต้องแล้ว พวกจิ้งจอกนั่น ข้าเป็นคนฆ่าเองแต่เจ้าจะทำอะไรข้าได้?”

เขาไม่ได้สนใจไป่หลิงและคนอื่นๆด้วยซ้ำ เขายังพูดด้วยท่าทีสบายใจ

ผู้อาวุโสหนิวส่งข้อความหาไป่หลิงทันที “นายหญิง ระวังตัวด้วย ระดับการบ่มเพาะของชายคนนี้ร้ายกาจมาก อย่าเพิ่งหุนหัน”

ด้วยระดับการบ่มเพาะที่ขอบเขตหลี่ซวนขั้นสูงของเขาแล้ว เขาไม่อาจที่จะมองเห็นระดับการบ่มเพาะของอีกฝ่ายได้ มันแสดงให้เห็นแล้วว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งแค่ไหน

“ทุกคนระวังตัวด้วย ข้าได้กลิ่นอายที่คล้ายกับราชาสัตว์อสูรจากชายคนนี้” ผู้อาวุโสหลางส่งข้อความบอกทุกคน

ผู้อาวุโสหนิวหรี่ตาลง “เจ้าหมายความว่าชายคนนี้เป็นยอดฝีมือระดับสูงสุดรึ?”

พระเจ้า เผ่าจิ้งจอกไปทำอะไรให้ยอดฝีมือระดับสูงสุดของมนุษย์ขัดเคืองใจ !

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเผ่าจิ้งจอกถึงได้ถูกกำจัด การที่คนแบบนี้ลงมือจะมีใครบ้างที่หยุดเขาได้ ?

เขามองไปยังเพื่อนที่อยู่ขอบเขตหลี่ซวนขั้นสูงรอบๆ พวกเขาจะรับมือกับอีกฝ่ายได้แน่รึ ?

แน่นอนว่าคำตอบต้องทำให้เขาสิ้นหวัง !

“พวกเจ้าพูดอะไรกันอยู่?”  ชายแก่ยิ้มออกมา “มันยากหากพวกเจ้าคิดที่จะหนี”

ไป่หลิงไม่ได้แสดงความกลัวออกมาเลยแม้แต่น้อย นางกลับแสดงความโกรธแค้นออกมาแทน “ท่านพ่อกับท่านแม่ข้า พวกเจ้าทำอะไรกับพวกเขา!”

เมื่อได้ยินแบบนั้นสายตาของชายแก่ก็เป็นประกายขึ้นมา “เจ้าคือองค์หญิงของเผ่าจิ้งจอกรึ?”

การพูดถึงราชาและราชินีของเผ่าจิ้งจอกได้เปิดเผยฐานะของไป่หลิง

“หึหึ คิดไม่ถึงจริงๆว่าข้าจะโชคดีแบบนี้” ชายแก่เผยรอยยิ้มพอใจอกมา “ข้าบอกความจริงกับเจ้าก็ได้ พ่อกับแม่เจ้าโดนข้าสังหารแล้ว เป็นยังไง เศร้าและเจ็บปวดสินะ? ฮาฮา…. ! ยิ่งเจ้าเสียใจเท่าไหร่ ยิ่งเจ็บปวดเท่านั้น  ข้ายิ่งมีความสุขมากเท่านั้น!”

หัวใจของไป่หลิงหล่นวูบ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ นางพูดขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา “เจ้าโกหก !”

นางไม่อาจที่จะยอมรับความจริงที่โหดร้ายนี้ได้ นางพูดขึ้นด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “ข้ายังไม่เห็นร่างของท่านพ่อและท่านแม่ พวกเขายังไม่ตาย!”

“ตายหรือไม่ตายเจ้าก็ตัดสินเอาเอง!”  ชายแก่หัวเราะออกมา “ข้าบอกเจ้าได้แค่ว่า หลังจากที่ข้าขึ้นมายังภูเขาจิ้งจอก พวกแรกที่ข้าได้ฆ่าก็คือราชาและราชินีของเผ่าจิ้งจอก พวกเขาอ่อนแอเกินไปซะจนข้าแทบไม่ได้ออกแรง พวกเขาตายไปในทันที….”เขากางนิ้วทั้งห้าออกก่อนจะขยุ้มมือเข้าหากัน “ปัง สุดท้ายพวกเขาก็กลายเป็นผุยผง แตกออกราวกับพลุไฟ มันงดงามจริงๆ…”

ไป่หลิงกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด นางใจสลายจากก้นบึ้งหัวใจ

แต่ตอนที่ไป่หลิงเสียใจอยู่นั้น ชายแก่กลับดูตื่นเต้นขึ้นมาแทน ใบหน้าที่เหี่ยวย่นของเขาเต็มแสดงความพอใจออกมา “ใช่ แบบนี้แหละ ร้องออกมา เพราะอีกไม่นานเจ้าก็จะต้องตามพวกเขาไป…”

“นายหญิง!” ผู้อาวุโสหนิวส่งข้อความออกมาด้วยสีหน้ากังวล “อย่าหลงกลเขา ! เขายั่วยุท่านเพื่อให้ท่านเสียสมาธิ!”

ผู้อาวุโสหนิวไม่รอให้ไป่หลิงได้ตอบกลับ ก็ส่งข้อความออกมาอีก “นายหญิง เราจะขวางทางเขาเอาไว้ให้ท่านสักพัก ท่านต้องใช้โอกาสนี้หนีไป อย่าแม้แต่หันกลับมา !”

ผู้อาวุโสหนิวเตรียมใจที่จะตายแล้ว ยอดฝีมือระดับสูงสุดนั้นแข็งแกร่งเกินไป นี่ไม่ต้องพูดถึงสัตว์อสูรขอบเขตหลี่ซวนเลย แม้แต่สัตว์อสูรขอบเขตตุ้นซวนก็ไม่อาจจะเป็นคู่มืออีกฝ่ายได้ พวกเขาไม่ได้มั่นใจเลยแม้แต่น้อยแต่พวกเขาก็ต้องขัดขวางยื้อเวลาอีกฝ่ายเอาไว้ เพราะสิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้คือ ใช้ชีวิตของตัวเองสร้างโอกาสหลบหนีให้กับไป่หลิง

ไป่หลิงได้สติขึ้นมาจากความเศร้า “ผู้อาวุโสหนิวอย่า!”

ผู้อาวุโสหนิว, ผู้อาวุโสหลางและคนอื่นๆอยู่กับนางมากว่าครึ่งเดือน นางถือว่าพวกนี้คือคนสนิท นางจะปล่อยให้พวกนี้ยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อนางได้ยังไง ?

“นี่เป็นหนทางเดียวเท่านั้น” ผู้อาวุโสหนิวส่งข้อความกลับมา “นายหญิงต้องคว้าโอกาสนี้เอาไว้” เขาเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “ไม่ว่ายังไงนายหญิงก็ต้องหนีไป! มีแค่การหนีไปเท่านั้นที่ท่านจะมีโอกาสแก้แค้นให้กับพวกเราได้ นายหญิงได้โปรดบอกกับราชาสัตว์อสูร บอกว่าเราพยายามที่สุดแล้ว เรา….ไม่อาจจะทำให้ราชาสัตว์อสูรต้องเสียหน้าได้ ! ”

คำพูดนี้เต็มไปด้วยความหมายแฝงเอาไว้

ผู้อาวุโสหลางเองก็แสดงสีหน้าเด็ดเดี่ยวออกมา สำหรับพวกเขาแล้วการตายเพื่อปกป้องไป่หลิงคือเกียรติยศของพวกเขา มันคือการตายเพื่อเผ่าสัตว์อสูร

โชคร้ายที่นี่อาจจะเป็นภารกิจสุดท้าย พวกเขาจะไม่มีส่วนร่วมกับเผ่าสัตว์อสูรในอนาคตได้อีก และไม่มีโอกาสที่จะได้รับการสั่งสอนจากราชาสัตว์อสูรได้อีก

“ช้าก่อนผู้อาวุโสหนิว ท่านตายไม่ได้!” ไป่หลิงพูดขึ้น “ข้ายังมีหนทางอยู่ !”

จากนั้นไป่หลิงก็หันไปมองชายแก่ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ ป่าลวงตาไม่รู้จบคือพื้นที่หวงห้ามของเผ่าจิ้งจอก ผู้อาวุโสจิ้งจอกลวงตาศักดิ์สิทธิ์ได้สร้างมันขึ้นมาด้วยตัวเอง หากเจ้าสังหารข้า เจ้าก็จะหลงอยู่ข้างในไม่อาจจะออกไปได้ตลอดกาล ! ”

ชัดแล้วว่าก่อนที่ไป่หลิงจะมาถึง ชายแก่ผู้นี้ได้หลงอยู่ที่นี่แล้ว จนกระทั่งได้มาพบกับพวกนี้

“สาวน้อย เจ้าดูถูกพลังของยอดฝีมือระดับสูงสุดเกินไป” ชายแก่ยิ้มเยาะเย้ยออกมา “ข้ายอมรับว่าป่านี้พิศวงและแข็งแกร่งจริงๆ แต่ขอเวลาอีกไม่กี่วันข้าก็ต้องทำลายมันได้ !”

เขาพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ “หากจิ้งจอกลวงตาศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่นี่ ข้าคงต้องหนีกลับไปไม่กล้าเข้ามาที่นี่ แต่พื้นที่แบบนี้จะหยุดข้าได้จริงๆรึ ?”

แม้ว่าภาพลวงตาที่นี่จะแข็งแกร่งแต่มันก็ไม่อาจจะทนรับพลังสายตรงได้ หากทำการโจมตีต่อเนื่อง อีกไม่นานมันก็จะพังทลายลง

ผู้อาวุโสหนิวและคนอื่นๆมองหน้ากันก่อนจะเห็นถึงความหนักใจในสายตาของสหายตนเอง แน่นอนว่าชายแก่คนนี้คือยอดฝีมือระดับสูงสุด !

“ช่างเถอะ ข้าขี้เกียจจะพูดไร้สาระกับเจ้าแล้ว สาวน้อย ตายซะ !” รอยยิ้มบนใบหน้าชายแก่หายไป เสียงของเขาดูเฉยชาแฝงไปด้วยความอาฆาต

ผู้อาวุโสหนิวได้ส่งข้อความออกมาทันที “ทุกคน ลงมือ !”

ต่อมาผู้อาวุโสหนิวและคนอื่นๆก็ลงมือแทบจะพร้อมกัน พวกเขาพุ่งเข้าใส่ชายแก่และตะโกนออกมา “นายหญิง ไปซะ ! อย่าให้พวกเราต้องตายเปล่า !”

เมื่อพูดจบทั้งหกก็พุ่งไปตรงหน้าชายแก่ ทั้งหกไม่ลังเลที่จะใช้ทักษะศักดิ์สิทธิ์ของตนออกมาและถึงกับโคจรวังวนในร่างกายเพื่อทำการระเบิดพลัง การระเบิดพลังนี้จะทำให้พวกเขาก้าวขึ้นไปเหนือกว่าขอบเขตหลี่ซวนขั้นสูงได้ชั่วคราว มันถือว่าอยู่ขอบเขตตุ้นซวนขั้นต่ำได้

ระเบิดพลัง !

นี่คือหนทางที่คนส่วนมากเลือกใช้ ในตอนที่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง !

สัตว์อสูรขอบเขตหลี่ซวนได้ระเบิดพลังออกมา พลังของพวกเขาตอนนี้น่ากลัวขึ้นมาหลายเท่า !

มีแค่การทำแบบนี้เท่านั้นที่ จะมีหวังรับมือกับชายแก่ได้….

ตอนนั้นหัวใจของไป่หลิงราวกับถูกใบมีดกรีด ความเจ็บปวดในใจทำให้นางตัวสั่น พ่อ, แม่และคนในเผ่าของนางตายไปและตอนนี้สัตว์อสูรทั้งหกที่เดินทางมากับนางก็ยังต้องตายด้วย

“อ๊า!” ไป่หลิงกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่นางก็ทำได้แค่ต้องทนความเจ็บปวดนั้นไว้และหนีไป ตามที่ผู้อาวุโสหนิวได้บอกไว้ นางไม่อาจจะตายที่นี่ได้ นางต้องหนีไปและต้องแก้แค้นให้กับทุกคน

ฟิ้ว !

ร่างของไป่หลิงตัดผ่านต้นไม้ใกล้ๆ และในพริบตานางก็หนีไปได้หลายสิบลี้

แต่ก่อนที่นางจะได้พุ่งไปข้างหน้าต่อ ก็มีร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้านาง ร่างนั้นเผยรอยยิ้มออกมาและพูดขึ้น “สาวน้อย ตาเจ้าแล้ว”

ไป่หลิง กำหมัดแน่นแต่นางกลับรู้สึกได้ถึงความไร้พลังจากก้นบึ้งหัวใจ

จะหนีได้อีกรึ ?

แม้ว่าสัตว์อสูรทั้งหกจะสละชีวิตตัวเองเพื่อยื้อเวลาให้นางได้ดี แต่ผลลัพธ์สุดท้ายก็ยังไม่อาจที่จะหยุดชายแก่ไม่ให้สังหารนางได้

ชายแก่กำหมัดขึ้นมาและพูดขึ้น “แค่สัตว์อสูรขอบเขตหลี่ซวนแต่กลับกล้ามาขวางทางข้า ประเมินความสามารถตัวเองสูงส่งไปหน่อยนะ!”

สัตว์อสูรขอบเขตหลี่ซวนทั้งหกตายไปในทันที พวกนั้นยื้อเวลาได้ไม่ถึงอึดใจ

ความแข็งแกร่งของชายแก่ผู้นี้น่ากลัว ยอดฝีมือระดับสูงสุดทุกคนแข็งแกร่งจนน่าสิ้นหวัง !

“เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่าทำไมต้องทำแบบนี้?” ตอนนั้นไป่หลิงไม่มีทางให้หนีต่อ นางไม่อาจจะพึ่งใครได้ บางทีเพราะรู้ว่าจะต้องตาย นางจึงใจเย็นลงและเงยหน้ามองอีกฝ่าย “เผ่าจิ้งจอกทำอะไรผิด ทำไมเจ้าถึงได้ทำกับเราแบบนี้?”

ชายแก่หัวเราะออกมา “เพราะเผ่าจิ้งจอกบัดซบ ! ลูกชายข้าหลงใหลคนในเผ่าจิ้งจอก มันถือเป็นเกียรติยศของเผ่าจิ้งจอกแล้วแต่พวกเจ้ากล้าปฏิเสธเขา พวกเจ้าหาว่าลูกข้าเป็นสัตว์ประหลาด ลูกข้าถึงกับฆ่าตัวตาย ! พวกเจ้าต่างหากที่เป็นสัตว์ประหลาด ! เผ่าจิ้งจอกต่างหากที่เป็นสัตว์ประหลาด ! พวกเจ้ามันบัดซบ!”

“แค่เพราะคนในเผ่าจิ้งจอกด่าทอลูกเจ้า เจ้าเลยจะฆ่าทั้งเผ่าจิ้งจอกเลยรึ?” ไป่หลิงตะลึง

นางไม่อาจจะเข้าใจได้ว่าเหตุผลนี่มันคืออะไรกัน

หากมีหนี้แค้นก็ต้องมีตัวการ ตัวการที่ต้องรับโทษแต่ชายแก่ผู้นี้กลับโกรธแค้นทั้งเผ่าจิ้งจอก นี่มันคนบ้าชัดๆ !

“เผ่าจิ้งจอกไม่มีอะไรดีโดยเฉพาะราชาและราชินีที่บัดซบที่สุด! มีแค่การทำลายเผ่าจิ้งจอกทิ้งจึงจะทำลายความโกรธแค้นในใจของข้าได้!” ชายแก่พูดขึ้นมาอย่างเย็นชา “สาวน้อย เจ้าอัตวินิบาตกรรมซะ ข้าไม่อยากให้มือต้องสกปรกเพราะพวกเจ้า!”

ไป่หลิงยังยืนนิ่งอย่างใจเย็นและพูดขึ้นมา “ข้าลืมบอกเจ้าไป ข้าคือศิษย์สายตรงของราชาสัตว์อสูร หากเจ้ามีความสามารถพอก็ฆ่าข้าซะ ! การให้ข้าอัตวินิบาตรกรรมนั้นเป็นไปไม่ได้ !”

ชายแก่พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “สัตว์อสูรขอบเขตหลิงซวนกล้าบอกว่าตัวเองเป็นศิษย์สายตรงของราชาสัตว์อสูร คิดว่าข้าโง่หรือไง ? หากข้าบอกว่าเบลอนกับข้าเป็นพี่น้องกัน เจ้าจะเชื่อหรือไม่ ? ยิ่งกว่านั้นหากราชาสัตว์อสูรมาที่นี่ แต่ข้าก็ไม่กลัวเขา ! ข้าเองก็เป็นยอดฝีมือระดับสูงสุด หากข้าคิดจะหนีก็ไม่มีใครหยุดข้าได้ ! ”

เขาไม่รู้ว่ายอดฝีมือแต่ละขั้นนั้นต่างกันยังไง ไม่งั้นแล้วเขาคงไม่พูดแบบนี้ออกมา