ระบบแหวนสุดโกงสร้างตำนานในสองโลก - บทที่ 240 การรักษา

บทที่ 240 การรักษา

บทที่ 240 การรักษา

“เรื่องแค่นี้จะอธิบายให้รู้หน่อยก็ไม่ได้หรือยังไงกัน เอาแต่พูดประโยคบ้าบอวนซ้ำอยู่ได้” อู๋ฝานบ่นพึมพำด้วยความไม่พอใจ

ในใจอู๋ฝานตอนนี้กำลังเกิดความลังเล

จากประสบการณ์ที่เขาเคยเล่นเกมมาก่อน การผสานไอเทมย่อมได้รับสิ่งที่ดีกว่าก่อนหน้า เพียงแต่ก็มีเรื่องที่ต้องฉุกคิด มันมีโอกาสเป็นไปได้ที่กระบวนการผสานจะเกิดล้มเหลว

ถ้าเป็นแบบนั้น โลกแห่งนี้ก็จะมีกฎแบบเดียวกันหรือเปล่า?

“ช่างมันแล้ว ถือว่าเสี่ยงดวงก็แล้วกัน!” หลังลังเลอยู่พักหนึ่ง อู๋ฝานก็เลือกเสี่ยงดวง ถ้าการผสานล้มเหลว ก็คงต้องปล่อยให้ตัวเขาในอนาคตครุ่นคิดหาทางแก้ไข ชายหนุ่มในตอนนี้พอทราบบ้างแล้วว่าจะหาป้ายไม้เช่นนี้มาอย่างไร มันจะได้มาก็ต่อเมื่อเป็นอุปกรณ์ดร็อปเท่านั้น

“ผสาน!”

ชั่วพริบตาถัดจากนั้น ป้ายไม้ทั้งสองในกระเป๋าหลังของอู๋ฝานก็เรืองแสงสีครามส่องสว่าง ก่อนที่พวกมันจะเข้าใกล้และผสานเข้าด้วยกัน

“เป็นป้ายสองอันนี้จริงด้วย” อู๋ฝานจับจ้องป้ายทั้งสองอย่างใกล้ชิด พร้อมกับพึมพำในใจตนเอง

แน่นอนว่า พวกหนิวเอ้อนั้นไม่มีทางได้เห็นเรื่องราวฉากนี้

เพียงไม่นานป้ายทั้งสองจึงผสานรวมเข้าด้วยกันจนเสร็จสิ้น ป้ายอันใหม่ปรากฏขึ้นแทนที่ในกระเป๋าหลังของอู๋ฝาน

[ป้ายอัญเชิญ สามารถอัญเชิญนักรบอสูรสิบตัวและมอนสเตอร์สิบตัว (เลเวลของสิ่งอัญเชิญเทียบเท่าเลเวลผู้เล่น+15) เพื่อมาต่อสู้แทนตัวท่าน โดยท่านสามารถอัญเชิญสิ่งมีชีวิตทั้งสองชนิดโดยพร้อมกัน หรือเลือกประเภทใดประเภทหนึ่งได้ ระยะเวลาใช้งาน 10 นาที ระยะเวลาคูลดาวน์ 2 ชั่วโมง]

อู๋ฝานที่ได้เห็นคุณสมบัติของป้ายใหม่ก็ตื่นเต้นขึ้นมา

มันแข็งแกร่งขึ้นกว่าที่เคยเป็น!

เลเวลของป้ายอัญเชิญถูกเลื่อนขึ้นจากระดับทองแดงเป็นระดับเงิน จำนวนสิ่งอัญเชิญและระยะเวลาอัญเชิญเพิ่มมากขึ้น ความแข็งแกร่งของสิ่งอัญเชิญก็ดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้เช่นกัน

ได้เห็นคำอธิบายเหล่านี้ อู๋ฝานค่อนข้างพึงพอใจไม่น้อย มันเป็นความเสี่ยงที่คุ้มค่า เป็นการตัดสินใจเสี่ยงดวงที่ถูกต้อง!

“นายท่าน นายท่าน?” เสียงของหนิวเอ้อดังขึ้น

อู๋ฝานหันมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย

“นายท่าน พวกเราควรกลับเลยหรือไม่ขอรับ? คุณหนูลั่วเยวี่ยได้รับบาดเจ็บพอสมควร” หนิวเอ้อเอ่ยคำบอก

“เพี๊ยะ!”

อู๋ฝานถึงขั้นต้องตบหน้าตนเอง เขามัวแต่ตรวจสอบผลการเก็บเกี่ยวเมื่อครู่ จนลืมเรื่องลั่วเยวี่ยที่ได้รับบาดเจ็บไป เด็กหญิงได้รับบาดเจ็บก็เพราะตน ถ้าไม่ใช่เพราะลั่วเยวี่ย คนที่ต้องล้มลงไปนอนกับพื้นตอนนี้ย่อมต้องเป็นตัวอู๋ฝาน หากไม่ใช่เพราะชายหนุ่มมีไพ่ใบสุดท้ายไว้รับมือ หน่วยของเขาก็คงถูกกวาดล้างจนหมดสิ้น ตัวเขาเองก็คงไม่มีทางเอาชีวิตรอดออกมาได้

การตอบสนองของอู๋ฝาน ทำให้พวกหนิวเอ้อไม่เข้าใจว่าเหตุใดอีกฝ่ายจึงทำเช่นนั้น

อู๋ฝานกำลังรู้สึกผิดต่อการกระทำของตนเอง เขานึกขอบคุณลั่วเยวี่ยที่เสี่ยงชีวิตมาคุ้มกันจากอันตราย เพียงแต่ในสายตาของพวกหนิวเอ้อ การกระทำของลั่วเยวี่ยไม่มีอะไรที่ต้องสำนึกขอบคุณถึงขนาดนั้น เพราะในฐานะข้ารับใช้และทหารส่วนตัวของชายหนุ่ม พวกเขามีหน้าที่ต้องช่วยป้องกันอันตรายให้แก่อีกฝ่าย มันคือหน้าที่ที่พวกเขาแบกรับ ดังนั้นหากต้องตายเพราะเรื่องดังกล่าว พวกเขาก็ไม่นึกเสียดาย เพราะมันคือสิ่งที่พวกเขาสมควรกระทำ

“ไป รีบเดินทางกลับ! รีบกลับกันเดี๋ยวนี้เลย” อู๋ฝานก้าวเท้าออกไปพร้อมกับอุ้มลั่วเยวี่ยขึ้นมา ถัดจากนั้นก็เดินไปโดยไม่หันกลับมอง ตอนนี้เขาไม่อาจสนใจเรื่องการออกล่ามอนสเตอร์ได้อีก วัสดุและวัตถุดิบที่ตกหล่นอยู่บนพื้นก็ยิ่งไม่อาจสนใจ สิ่งสำคัญตอนนี้คือต้องช่วยลั่วเยวี่ย

พวกหนิวเอ้อเร่งจัดการสถานที่ เก็บวัสดุและวัตถุดิบทั้งหลายที่อู๋ฝานทำการชำแหละ แม้ชายหนุ่มไม่คิดสนใจของเหล่านี้แล้ว แต่พวกเขาไม่อาจเมินเฉยตามได้!

ทุกคนเร่งเดินทางกลับหมู่บ้านเร้นลับ อู๋ฝานรีบนำลั่วเยวี่ยตรงไปยังบ้านของอาจารย์ปรุงยาหลี่

“อาจารย์หลี่อยู่หรือไม่ขอรับ? ออกมารักษาคนด้วย! มีคนได้รับบาดเจ็บขอรับ!” ทันทีที่อู๋ฝานมาถึงก็ร้องตะโกนเรียกเสียงดัง

“ข้าอยู่” อาจารย์ปรุงยาหลี่เดินออกมา เมื่อเห็นลั่วเยวี่ยในอ้อมแขนของอู๋ฝาน เขาจึงกล่าวว่า “พาคนเจ็บเข้ามา”

อู๋ฝานไม่กล้าเสียเวลาเพิ่มอีก ตอนนี้เร่งอุ้มลั่วเยวี่ยเข้าไปด้านในบ้านของอาจารย์ปรุงยาหลี่ พร้อมกับวางตัวของนางลงบนเตียงพยาบาล

“นางได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร?” อาจารย์ปรุงยาหลี่เอ่ยถามอู๋ฝาน ขณะตรวจสอบอาการบาดเจ็บของลั่วเยวี่ยด้วยสีหน้าอันสงบนิ่ง

อู๋ฝานเร่งร้อนบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในป่าก่อนหน้านี้ออกไป

“โอ้? นี่พวกเจ้าสังหารพยัคฆ์ทะยานเมฆได้รึ?” อาจารย์ปรุงยาหลี่หันมามองอู๋ฝานด้วยความประหลาดใจ

“ขอรับ เพียงแต่ อาจารย์หลี่ พวกเราตอนนี้ไม่ควรพูดคุยให้เสียเวลา ที่สำคัญตอนนี้คือการช่วยเหลือคนก่อน หลังรักษาคนแล้ว ท่านอยากถามอะไร ข้าจะบอกเล่าให้ทราบอย่างละเอียด” อู๋ฝานกล่าวตอบ

“เรื่องช่วยคน ข้าก็ไม่เคยชักช้าร่ำไรอยู่แล้ว” อาจารย์ปรุงยาหลี่ตอบกลับ “เจ้าไม่ต้องกังวลถึงขนาดนั้น แม้ว่าอาการบาดเจ็บของนางค่อนข้างรุนแรง แต่ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต”

ได้ยินว่าลั่วเยวี่ยไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต อู๋ฝานจึงถอนหายใจโล่งอกออกมา ลั่วเยวี่ยเป็นคนของที่นี่ ไม่เหมือนตัวเขา ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กหญิง ความตายของนางคือของจริง เมื่อถึงตอนนั้น อู๋ฝานก็จะรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต

“ในเมื่อเจ้าสังหารพยัคฆ์ทะยานเมฆได้ ก็น่าจะนำถุงน้ำดีกับกระดูกของมันกลับมาด้วยกระมัง?” อาจารย์ปรุงยาหลี่เอ่ยถาม

“นำกลับมาทั้งหมดขอรับ” อู๋ฝานตอบรับ ก่อนหน้านี้เขาได้เห็นว่าพวกหนิวเอ้อลงมือจัดการต่อแล้ว จึงทราบว่าวัสดุและวัตถุดิบทั้งหมดถูกนำกลับมาด้วย

“ทั้งสองต่างก็เป็นวัตถุดิบปรุงยาที่ดี ระดับปรุงยาของเจ้ายังคงต่ำเตี้ย นำไปใช้ก็เสียเปล่า ขายให้ข้าเป็นอย่างไร?” อาจารย์ปรุงยาหลี่เอ่ยถาม

“ขอรับ ยินดีแล้ว ขอเพียงช่วยลั่วเยวี่ยได้ ข้ายินดีมอบให้เลยขอรับ” อู๋ฝานตอบรับ

อาจารย์ปรุงยาหลี่พยักหน้าตอบรับ หยุดพูด พร้อมนำเอาเข็มสีเงินออกมา ก่อนจะเริ่มฝังเข็มให้กับลั่วเยวี่ย

อู๋ฝานเห็นเข็มสีเงินเหล่านั้น ในใจก็รู้สึกร้อนรน ทว่าอาจารย์ปรุงยาหลี่มีท่าทีมั่นใจอย่างสงบนิ่ง

“วิชาฝังเข็มเป็นอะไรที่ค่อนข้างลึกลับ ข้าจะสอนพวกมันเหล่านี้แก่เจ้าก็ต่อเมื่อทำภารกิจที่ข้าเคยฝากฝังเอาไว้ได้สำเร็จ” อาจารย์ปรุงยาหลี่กล่าวบอกขณะทำการฝังเข็ม

“ขอรับท่านอาจารย์ ระหว่างฝังเข็มขอท่านอย่าได้พูดแล้ว หากผิดพลาดไปจะทำอย่างไร?” อู๋ฝานร้อนใจ

“ใช่เรื่องที่เจ้าต้องมาสอนข้าหรือ?” อาจารย์ปรุงยาหลี่หันมองอู๋ฝาน

อู๋ฝานพลันย่นคอหดลง ไม่กล้าที่จะเอ่ยคำใดตอบอีก

การเคลื่อนไหวของอาจารย์ปรุงยาหลี่ ทั้งเบาและชำนาญ เขาฝังเข็มให้ลั่วเยวี่ยได้ในเวลาอันสั้น

“เอาล่ะ ปล่อยนางนอนอยู่ที่นี่ต่อสักระยะ ส่วนตอนนี้ออกไปดูของที่ข้าต้องการก่อนดีกว่า” อาจารย์ปรุงยาหลี่ที่ฝังเข็มเสร็จเรียบร้อยจึงหันไปบอกกับอู๋ฝาน

อู๋ฝานหันมองทางลั่วเยวี่ย ก่อนจะพยักหน้าตอบรับ และเดินตามอาจารย์ปรุงยาหลี่ออกไปด้านนอก

พวกหนิวเอ้อเวลานี้กำลังรออยู่ที่ด้านนอก เมื่อเห็นอู๋ฝานออกมา พวกเขาก็เร่งร้อนมองมาเป็นสายตาเดียว

“หนิวเอ้อ นำเอาถุงน้ำดีและกระดูกของพยัคฆ์ทะยานเมฆออกมา มอบพวกมันให้อาจารย์ปรุงยาหลี่” อู๋ฝานบอกกับหนิวเอ้อ

หนิวเอ้อพยักหน้าตอบรับ เมื่อนำเอาของที่อู๋ฝานเอ่ยถึงออกมา ถุงน้ำดีเสือมีเพียงแค่หนึ่งเดียว แต่กระดูกของมันมีหลายท่อน พยัคฆ์ทะยานเมฆตัวค่อนข้างใหญ่ จะมีกระดูกเยอะก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

“อย่างที่คิดเอาไว้ เป็นของพยัคฆ์ทะยานเมฆจริงด้วย ของที่ดีเลยทีเดียว” อาจารย์ปรุงยาหลี่มองถุงน้ำดีและกระดูกเสือพลางเอ่ยคำชม

“อาจารย์ หากว่าชอบของทั้งสองนี้ ถือว่าข้ามอบให้แทนค่าดูแลรักษาลั่วเยวี่ยขอรับ” อู๋ฝานบอกกับอาจารย์ปรุงยาหลี่

“เอางั้นหรือ? ของพวกนี้ขายได้เป็นเงินไม่ใช่เล็กน้อยเลยนะ” อาจารย์ปรุงยาหลี่มองอู๋ฝาน

“แน่นอนขอรับ” อู๋ฝานตอบรับ

อาจารย์ปรุงยาหลี่ยังคงมองอู๋ฝานขณะเอ่ยคำต่อ “งั้นข้าก็ไม่ขอมากมารยาท เป็นข้าถูกใจของทั้งสองนี่ไม่น้อยเลยทีเดียว”