ระบบแหวนสุดโกงสร้างตำนานในสองโลก - บทที่ 26 เรียนรู้ทักษะใหม่
บทที่ 26 เรียนรู้ทักษะใหม่
บทที่ 26 เรียนรู้ทักษะใหม่
[เสื้อหนูขนทอง : ระดับเงิน]
[ค่าสถานะ : ป้องกัน+30 พละกำลัง+10 ความอดทน+10]
อุปกรณ์ที่ดร็อปจากราชาหนูขนทอง มันเป็นถึงอุปกรณ์ระดับเงิน อู๋ฝานที่ยินดีจึงเร่งรีบสวมใส่มัน
“ปู่ซุน ผมกลับมาแล้ว แร่ที่คุณต้องการ ผมเอากลับมาด้วยแล้ว” อู๋ฝานที่กลับมาถึงหมู่บ้าน จึงตรงไปพบกับช่างตีเหล็กซุน
“จริงหรือ? ไหนขอดู” ช่างตีเหล็กซุนรับแร่จากมือของอู๋ฝาน ก่อนจะตอบรับด้วยความดีใจ “ร้านตีเหล็กของข้า เพราะไม่มีแร่ จึงไม่ได้จุดไฟมานานมากแล้ว ตอนนี้ก็มีอะไรให้ทำได้บ้างเสียที”
แม้ว่าแร่ที่อู๋ฝานนำกลับมาจะไม่ค่อยบริสุทธิ์สักเท่าไหร่ แต่เพราะช่างตีเหล็กซุนขาดแคลนแร่มาอย่างยาวนาน มันมากพอทำให้เขาพึงพอใจได้
“ปู่ซุน ผมมีอะไรจะบอกด้วย” อู๋ฝานพูดไปพลางเกิดลังเล
“ว่าอะไรล่ะ?” ช่างตีเหล็กซุนที่กำลังชื่นชมก้อนแร่ จึงตอบรับโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง
“คือว่า เหมืองมันถล่มไปแล้ว น่ะครับ” อู๋ฝานกล่าวบอก
“อะไรนะ? เหมืองถล่ม?” ช่างตีเหล็กซุนเงยหน้ามองอู๋ฝานด้วยความตื่นตกใจ “เมื่อครู่นี้ได้ยินเสียงดัง ยังสงสัยอยู่ว่าเป็นเสียงอะไร ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเหมืองถล่ม ผ่านมาหลายสิบปี ภายในก็แทบเป็นโพรงหมดแล้ว ถล่มลงมาก็ไม่แปลก แต่หากว่าไม่มีเหมือง แล้วภายหน้าข้าจะหาแร่ได้ยังไง?”
แน่นอนว่ามันเป็นดังที่อู๋ฝานคิดเอาไว้ ช่างตีเหล็กซุนไม่สงสัยเรื่องเหมืองถล่ม แต่กังวลว่าภายหน้าจะไม่มีแร่เอาไว้ใช้งาน
ในฐานะช่างตีเหล็กคนหนึ่ง หากว่าไร้ซึ่งแร่ ก็ไม่มีอะไรที่จะนำมาใช้สร้างงานฝีมือ
“ปู่ซุน แร่ที่ผมจะขุดได้หลังจากนี้ ผมจะนำส่งมาให้ปู่นะ” อู๋ฝานกล่าวบอก
เหมืองถล่ม อู๋ฝานทราบดีว่าสาเหตุเป็นเพราะตนเอง ไม่แปลกหากจะเกิดความรู้สึกผิด
“เหมืองทั้งหมดอยู่ภายใต้การควบคุมของทางการ คนธรรมดาไม่อาจขุดค้นส่งเดชได้ เหมืองที่หน้าหมู่บ้านถือเป็นเหมืองยากไร้ไกลห่างจากเมืองทั้งหลาย ดังนั้นทางการจึงไม่เห็นเป็นจริงเป็นจังอะไร ส่วนเหมืองที่อื่นนั้นไม่ใช่ของเจ้า ดังนั้นจะไปขุดมั่วซั่วคงไม่ได้” ปู่ซุนเผยสีหน้าหมองหม่น
“แล้วถ้าผมพบเหมืองเก่าที่ไหนสักแห่งในป่าลึกเข้าล่ะ? ทางการคงไม่เข้ามาควบคุมที่แบบนั้นหรอกมั้งครับ” อู๋ฝานเอ่ยถาม
“เหมืองเก่าไม่ใช่หาได้ง่าย” ช่างตีเหล็กซุนยิ้มรับ “แต่ยังไงข้าก็ดีใจนะที่เจ้ามีความคิดเผื่อแผ่ เอาแบบนี้เป็นยังไง? สนใจงานหลอมหรือไม่? ถ้าหากสนใจข้าสอนให้เจ้าได้นะ”
อู๋ฝานทราบดี ว่ามันเป็นรางวัลภารกิจ และด้วยท่าทีของเขาเมื่อครู่นี้ เหมือนว่าจะทำช่างตีเหล็กซุนพึงพอใจไม่น้อย ดังนั้นเรื่องการสอนวิธีหลอม ช่างตีเหล็กซุนจึงยินดีสอนโดยไม่ต้องให้เขาออกปากร้องขอ
“ผมอยากเรียนครับ กำลังคิดว่าจะขอคำชี้แนะจากปู่ซุนอยู่พอดีเลย” อู๋ฝานเร่งรีบตอบรับ
วิชาที่ใช้งานได้ ดังเช่นการปรุงยาหรือการหลอม ต่างก็มีความสำคัญอย่างยิ่งยวดภายในเกม มันจะช่วยทั้งประหยัดเงินและแก้ปัญหาได้มาก
“ในเมื่อสนใจ งั้นข้าจะสอนให้เอง” ช่างตีเหล็กซุนกล่าวบอก
[ขอแสดงความยินดี คุณได้รับการสอนโดยปรมาจารย์ช่างฝีมือซุนอวี่หลิน คุณได้เรียนรู้วิชาช่างฝีมือ และวิชาช่างฝีมือได้เลื่อนระดับสู่ระดับสูง]
เป็นปรมาจารย์อีกคนหนึ่ง!
อู๋ฝานไม่แปลกใจกับระดับปรมาจารย์อีกต่อไป เพราะไม่กี่คนที่ตัวเขาได้พบและเรียนรู้ทักษะด้วย ล้วนเป็นตัวตนระดับปรมาจารย์ เรื่องราวจึงทำอู๋ฝานเกิดสงสัยต่อข้อมูลที่ได้รับมาก่อนหน้านี้ ว่าอะไรคือระดับปรมาจารย์? แรกได้ยินนั้นย่อมเป็นตัวตนที่หาได้ยาก ตัวตนระดับปรมาจารย์มีหรือจะหาพบได้ง่าย?
อู๋ฝานนึกถึงสิ่งที่หัวหน้าหมู่บ้านเคยกล่าวบอกเอาไว้ ว่าผู้คนในหมู่บ้านล้วนเป็นตัวตนอันสูงสุดในแต่ละด้าน
“ที่เขาบอกนั่นเรื่องจริงเหรอเนี่ย? แล้วตัวเขาเองล่ะ? ชาวบ้านเป็นถึงปรมาจารย์ งั้นหัวหน้าหมู่บ้านก็ต้องสูงกว่าใช่หรือไม่?” อู๋ฝานครุ่นคิดกับตัวเอง
ภายหลังสอนทักษะหลอมให้แก่อู๋ฝาน ช่างตีเหล็กซุนก็ยังไม่ได้ปล่อยอู๋ฝานไปไหน แต่ให้คอยอยู่รับชมกระบวนการหลอม อู๋ฝานก็ไม่คิดปฏิเสธ การได้รับชมในงานจริง เห็นได้ชัดว่ามันสามารถเพิ่มพูนประสบการณ์ได้ สำหรับ ‘ผู้เล่น’ อย่างเขาแล้วถือเป็นประโยชน์ ตัวเขาสามารถเรียนรู้ทักษะหลอมได้โดยตรง และยังเลื่อนระดับขึ้นสู่ระดับสูง อีกทั้ง การได้เรียนรู้จากสถานที่ทำงานของปรมาจารย์ มันถือเป็นประโยชน์แก่ตัวเขาอย่างมหาศาล
กระบวนการสร้างไม่ได้ซับซ้อน แต่ว่าต้องใช้เวลา อู๋ฝานใช้เวลาอยู่กับร้านตีเหล็กถึงครึ่งวัน
แม้ว่าต้องใช้เวลาถึงครึ่งวัน อู๋ฝานก็มองว่าคุ้มค่า เพราะภายหลังสังเกตและรับฟังคำอธิบายของช่างตีเหล็กซุนอยู่ครึ่งวัน ตัวเขาก็มีความเข้าใจในการหลอมสร้างได้ดียิ่งขึ้น รวมกับทฤษฎีความรู้ในใจ อู๋ฝานเชื่อว่าหากมีวัสดุอุปกรณ์ครบถ้วน ตัวเขาก็สามารถสร้างอะไรขึ้นด้วยตัวเองได้
อย่างไรแล้ว ที่เขาได้เรียนรู้ก็เป็นวิชาช่างฝีมือระดับสูง
เพียงแต่ภายหลังออกมา อู๋ฝานเกิดนึกถึงกระเป๋าหลังของตนเองขึ้นมาได้ ว่ามันยังมีฟันและกรงเล็บของหนูขนทองธรรมดา รวมถึงของราชาหนูขนทอง จากปากคำของหัวหน้าหมู่บ้าน ช่างตีเหล็กซุนยินดีรับซื้อของพวกนี้
“อาจารย์ ผมมีของพวกนี้ด้วย รับมันหรือไม่ครับ?” อู๋ฝานนำของออกมาจากกระเป๋าหลัง
ช่างตีเหล็กซุนไม่มีท่าทีตอบสนองใดยามพบเห็นฟันและกรงเล็บของหนูขนทองธรรมดา แต่ยามพบเห็นฟันและกรงเล็บของราชาหนูขนทอง ดวงตาเขาจึงเกิดประกายขึ้นมา
“เจ้าไปหาของพวกนี้มาจากไหนกัน?” ช่างตีเหล็กซุนเอ่ยถามจากอู๋ฝาน พลางหยิบฟันและกรงเล็บของราชาหนูขนทองขึ้นมาเล่น
ในอดีต สำหรับช่างตีเหล็กซุน การจะหาวัสดุอันล้ำค่าในการใช้หลอมสร้างถือว่าไม่ใช่เรื่องยากอะไร แม้ว่ากรงเล็บและฟันของราชาหนูขนทองไม่ใช่เลวร้าย แต่ก็ไม่ใช่ล้ำค่าอะไรถึงเพียงนั้น
ทว่า ภายหลังอยู่อาศัยที่นี่มานาน ก็เป็นการยากที่ช่างตีเหล็กซุนจะได้พบเจอวัสดุอันล้ำค่า ดังนั้นจึงเกิดความสนใจต่อฟันและกรงเล็บของราชาหนูขนทอง
“ที่ด้านในเหมือง มันมีหนูขนทองอยู่จำนวนไม่ใช่น้อย รวมถึงราชาหนูขนทองด้วยตัวหนึ่ง ผมได้รับมาก็ตอบฆ่าพวกมันครับ” อู๋ฝานกล่าวตอบ
“ดี” ช่างตีเหล็กซุนพยักหน้าตอบรับ เขาเคยไปเหมืองบ่อย ย่อมทราบดีว่ามีหนูขนทองอาศัยอยู่ เพียงแต่ไม่คิดว่าอู๋ฝานจะไม่ได้ฆ่าเพียงหนูขนทอง แต่ยังฆ่ากระทั่งราชาหนูขนทองเสียด้วย
“ข้าต้องการหมดนี่เลย สักห้าสิบเหรียญทองเป็นยังไง?” ช่างตีเหล็กซุนเอ่ยถาม “ส่วนใหญ่ก็เพราะฟันและกรงเล็บของราชาหนูขนทองค่อนข้างดี ส่วนอย่างอื่นก็แค่งั้นงั้น”
“ได้เลยครับ” อู๋ฝานเร่งรีบตอบรับ
ขณะเดียวกัน ก็เป็นอีกครั้งที่อู๋ฝานต้องสบถต่อนักค้ากำไรอันเกินควร แน่นอนว่าไม่ใช่ช่างตีเหล็กซุน แต่เป็นเถ้าแก่ร้านขายของชำ ทั้งร่างของเสือร้ายลายจุดอีกฝ่ายให้มาเพียงแค่สองเหรียญทอง ขณะที่ราคาของราชาหนูขนทองนั้นแตกต่างออกไปอย่างเห็นได้ชัด
แน่นอนว่า ราคาที่ช่างตีเหล็กซุนเสนอให้ ก็เพราะความเอ็นดูต่ออู๋ฝานด้วย อู๋ฝานถือเป็นศิษย์ของเขาแล้ว ไม่แปลกหากจะงดเว้นความขี้เหนียว
ภายหลังรับมาห้าสิบเหรียญทอง อู๋ฝานจึงออกจากร้านตีเหล็ก ก่อนจะมุ่งตรงไปยังร้านตัดเสื้อ เจ้าของร้านเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง และเธอเป็นเพียงคนเดียวในหมู่บ้านที่สามารถสร้างชุดเกราะได้
อู๋ฝานขายขนสัตว์ที่อยู่ในกระเป๋าหลังให้อีกฝ่าย ได้รับมาอีกสามสิบเหรียญทอง พร้อมกับได้เรียนวิชาตัดเย็บมาด้วย
เรื่องราวที่เกินคาด คือการที่หญิงสาวนามอู๋ชวนลี่ ก็เป็นถึงปรมาจารย์อีกคนหนึ่ง เป็นปรมาจารย์เยาว์วัย จึงทำให้วิชาตัดเย็บของตัวเขาพุ่งตรงขึ้นไปยังระดับสูง
