ระบบแหวนสุดโกงสร้างตำนานในสองโลก - บทที่ 566 การเชื้อเชิญของผู้ว่าการเทศมณฑลกัว

บทที่ 566 การเชื้อเชิญของผู้ว่าการเทศมณฑลกัว

หากเปรียบเทียบกับก่อนออกเดินทาง เทศมณฑลชิงหยวนแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป อู๋ฝานเพียงมองสำรวจตามทางขณะมุ่งตรงไปยังจวนของตนเอง

“หือ? นั่นอู๋ฝาน?” ที่ปรึกษาผู้บังเอิญออกมาเดินเล่นกลับได้เห็นร่างที่คุ้นเคยแต่ไกล ขณะนี้จึงอดไม่ได้ที่จะต้องชะงักไปครู่ ก่อนจะรีบหันกลับและมุ่งหน้าไปยังที่ว่าการเทศมณฑล

“นายท่าน?” เมื่อเห็นอู๋ฝานปรากฏตัวอย่างกะทันหัน เหล่าข้ารับใช้ในจวนต่างประหลาดใจพร้อมรีบทำความเคารพ

“อืม” อู๋ฝานพยักหน้าตอบ “ซุนเลี่ยงอยู่ไหม?”

“พ่อบ้านซุนอยู่ขอรับ ข้าจะไปตามมาพบ” ข้ารับใช้คนหนึ่งตอบรับ

ไม่นานหลังอู๋ฝานมานั่งรอที่ห้องโถง ซุนเลี่ยงและถังซานต่างก็รีบเข้ามา

“คารวะนายท่านขอรับ” ยามซุนเลี่ยงและถังซานเจออู๋ฝานจึงรีบทำความเคารพ

“อืม” อู๋ฝานพยักหน้าตอบ “ซุนเลี่ยงช่วยข้าเตรียมเหล้าองุ่นสุดเหนือเมฆและชาตื่นรู้ตอนนี้ที ยามนี้ร้านค้าในเมืองยังมีสัตว์เลี้ยงอยู่ไม่น้อย จัดเตรียมพวกมันทั้งหมดมาให้ข้าโดยเร็ว ข้าค่อนข้างรีบ”

ในเทศมณฑลชิงหยวน ซุนเลี่ยงและพรรคพวกได้เปิดร้านขายของชำขึ้นเช่นกัน สินค้าที่ขายในร้านก็แทบไม่ต่างกับที่นครเหยียนหยาง ทั้งยังเป็นร้านที่เปิดมาก่อน ตอนที่อู๋ฝานออกเดินทางจากหมู่บ้านเร้นลับ เขาสั่งให้ทำการบ่มเหล้าองุ่นสุดเหนือเมฆและทำชาตื่นรู้เพื่อนำส่งมาขายที่เทศมณฑลชิงหยวน ดังนั้นการเดินทางมาขนสินค้าครั้งนี้ เขาจึงไม่ได้กลับไปหมู่บ้านเร้นลับ แต่เลือกมาที่เทศมณฑลชิงหยวน

“ขอรับนายท่าน ข้าจะรีบจัดการโดยเร็ว” ซุนเลี่ยงตอบรับ ก่อนจะรีบวิ่งออกไป

หลังจัดการเรื่องสินค้าเรียบร้อย อู๋ฝานจึงหันไปกล่าวกับถังซาน “ช่วงที่ข้าไม่อยู่ เกิดเรื่องใดขึ้นกับหมู่บ้านเร้นลับหรือไม่?”

“ด้านจวนปกติดีขอรับ ไม่มีเรื่องเกิดขึ้น ส่วนทางด้านหมู่บ้านเร้นลับ …ผู้ปกครองเทศมณฑลกัวนำคนบุกเข้าไปยังด้านหลังภูเขาได้ครั้งหนึ่ง คล้ายว่าเขาต้องการไปจับตัวสัตว์เลี้ยงที่ด้านหลังภูเขา ทว่าไม่สำเร็จขอรับ” ถังซานรีบรายงาน “บางทีผู้ว่าการเทศมณฑลกัวอาจนึกไม่พอใจ ทำให้ไม่ว่าจะทั้งในทางลับหรือทางแจ้ง ก็นำไปสู่ความจริงที่ว่าแม้สินค้าในร้านของพวกเราคุณภาพดีราคาเหมาะสม คำบอกเล่าปากต่อปากก็ดี แต่ช่วงหลังมานี้เรื่องราวกับไม่เป็นไปตามที่คาด …เรียกได้ว่าค่อนข้างลำบากก็ไม่ผิดขอรับ“

“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น?” อู๋ฝานขมวดคิ้ว

“ขอรับนายท่าน” ถังซานตอบรับ ก่อนจะเล่าเรื่องตอนที่ปรึกษาบุกไปเยือนหมู่บ้านเร้นลับถึงสองครั้ง

“คนแซ่กัวผู้นี้ทำเกินเลยไปมากแล้ว” อู๋ฝานเผยเสียงเย็นชาออกมา

เดิมนั้นเขาไม่คิดเข้าไปข้องเกี่ยวกับกัวจื่อหมิงมากนัก รวมทั้งไม่มีความคิดมีเรื่องใด ๆ กับอีกฝ่าย เพราะแค่ต่างฝ่ายต่างอยู่อย่างสงบก็ดีเยี่ยมแล้ว แต่เหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้คิดเห็นแบบเดียวกัน

ร้านของซุนเลี่ยงที่เทศมณฑลก็ขายสัตว์เลี้ยงเช่นกัน หากอีกฝ่ายแค่ชื่นชอบสัตว์เลี้ยงเหล่านั้นก็สามารถซื้อหาได้จากที่นี่ ทว่าแล้วกลับไม่ทำเช่นนั้น เหตุผลว่าทำไมอีกฝ่ายส่งคนไปยังด้านหลังภูเขาของหมู่บ้านเร้นลับ ก็คงเพราะเล็งเห็นค่าของพวกมันจนอยากจะครอบครองและขายด้วยตัวเอง

ขณะกำลังพูดคุยเรื่องของกัวจื่อหมิง ข้ารับใช้พลันเข้ามารายงาน กล่าวว่ากัวจื่อหมิงต้องการเชิญอู๋ฝานไปพบยังที่ว่าการเทศมณฑล

“มันทราบได้ยังไงว่าข้าอยู่ที่นี่?” อู๋ฝานถึงกับเอ่ยออกมาด้วยความสับสน

เนื่องจากการเดินทางมาเยือนของอู๋ฝานในวันนี้ไม่ได้แจ้งใครทั้งสิ้น อีกทั้งยังเพิ่งมาถึงจวนและนั่งเก้าอี้ยังไม่ทันร้อนเสียด้วยซ้ำ ทว่ากัวจื่อหมิงกลับทราบเรื่องแล้ว เห็นได้ชัดว่าสายข่าวของอีกฝ่ายดีเยี่ยมเพียงใด

“บอกมันว่าข้าไม่มีเวลา” อู๋ฝานปฏิเสธอย่างไม่ไว้หน้า

แม้ไม่มีเรื่องที่ถังซานเพิ่งเล่าให้ทราบ แต่ความประทับใจที่เขามีให้อีกฝ่ายก็ไม่ได้ดีอะไรอยู่แล้ว แม้ไม่ได้เกิดเรื่องใดขึ้น เขาก็ไม่คิดจะไปพบอีกฝ่าย เนื่องจากเขารีบเดินทางมาด้วยเวลาอันจำกัด ดังนั้นจึงไม่มีเวลาไปพบกัวจื่อหมิงจริง ๆ

หลังข้ารับใช้ออกไปส่งจดหมายตอบกลับ อู๋ฝานจึงพูดคุยกับถังซานถึงเรื่องหน่วยข่าวกรองที่ฝากฝังเอาไว้

“ตึง!”

ที่ว่าการเทศมณฑล หลังกัวจื่อหมิงได้รับคำตอบจากอู๋ฝาน เขาถึงกับต้องทุบโต๊ะจนจอกชาร่วงหล่นแตกพัง

“บัดซบ! มันคิดว่ามันเป็นใคร? กล้าอวดดีต่อหน้าข้างั้นหรือ? มันที่เป็นได้แค่คนถ่อย ข้าเชิญมาพบถือว่าเห็นแก่หน้ามากแล้ว กระนั้นก็ยังกล้าดีปฏิเสธงั้นหรือ?!” กัวจื่อหมิงคำรามอย่างกราดเกรี้ยว

ในความเห็นของกัวจื่อหมิง แม้อู๋ฝานจะเป็นจื่อเจวี๋ย แต่ด้วยความขัดแย้งระหว่างขุนนางฝ่ายพลเรือนและฝ่ายทหาร ทำให้เขาไม่เคยมองอีกฝ่ายมีสถานะใดทั้งสิ้น และยังไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเทียบเปรียบกับตนเองได้ด้วยซ้ำ ก่อนหน้านี้ก็ยังรู้สึกรังเกียจที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยว หลังการกระทำแอบอ้างความดีความชอบของอีกฝ่ายให้ตนเอง มันยิ่งเป็นการบ่งบอกว่าเขาไม่เห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตาถึงเพียงใด

ทว่าขณะนี้คนที่เขาไม่เคยให้ค่าใดทั้งสิ้นกลับปฏิเสธคำเชิญของเขา มันจึงทำให้ดวงตาของกัวจื่อหมิงทอประกายความโกรธแค้นประหนึ่งไฟลุก

“นายท่าน ให้ข้าลองไปด้วยตนเองดีหรือไม่ขอรับ?” ที่ปรึกษาเอ่ยขึ้น เมื่อครู่เป็นเพียงการส่งจดหมายตามปกติ แต่หากที่ปรึกษาที่มีสถานะตัวตนพิเศษไป เบื้องหน้าของเขาคือตัวแทนของกัวจื่อหมิง ดังนั้นจึงมีน้อยคนในเทศมณฑลที่จะเลือกไม่ไว้หน้า

“ดี” กัวจื่อหมิงตอบกลับ “เมื่อไปถึงแล้วก็ไม่ต้องถ่อมตัวใด ๆ ทั้งสิ้น และไม่ต้องสุภาพกับคนถ่อยอย่างมันด้วยเช่นกัน!”

เห็นได้ชัดว่ากัวจื่อหมิงเกลียดชังและรังเกียจอู๋ฝานถึงเพียงใด

“ขอรับนายท่าน” ที่ปรึกษาตอบรับ

จากนั้นที่ปรึกษาจึงเดินทางไปยังจวนอู๋ภายในเมือง เมื่อมาถึง คนที่ซุนเลี่ยงมอบหมายงานกำลังจัดเตรียมสินค้าที่อู๋ฝานต้องการ ขณะที่ชายหนุ่มกำลังยืนรอพลางรับชมอยู่ข้าง ๆ เพราะเมื่อใดเสร็จเรียบร้อยตนก็จะออกเดินทางเมื่อนั้น

“ใต้เท้าอู๋” เมื่อที่ปรึกษาเห็นอู๋ฝานจึงเดินเข้าไปทักทาย

อู๋ฝานปรายตามองอีกฝ่ายพลางตอบรับ “เจ้านี่เอง มีธุระอะไร?”

ตามคำบอกเล่าของถังซานก่อนหน้านี้ คนที่นำกำลังคนไปบุกหมู่บ้านเร้นลับคือที่ปรึกษาที่คล้ายจะถ่อมตนผู้นี้ หากไม่ทราบว่าอีกฝ่ายไปสร้างวีรกรรมอะไรเอาไว้ และมีท่าทีเช่นไร เขาคงถูกภาพลักษณ์ถ่อมตนของอีกฝ่ายหลอกลวงไปแล้ว

“ใต้เท้าอู๋ นายท่านของข้าทราบว่าใต้เท้าอู๋มาถึงที่เมืองจึงเตรียมเหล้าองุ่นไว้ส่วนหนึ่ง เพื่อเชิญท่านไปพบเจอและดื่มสังสรรค์ขอรับ” ที่ปรึกษาเอ่ยด้วยท่าทีนอบน้อมและสุภาพ

อู๋ฝานขมวดคิ้วก่อนจะตอบคำกลับ “เมื่อครู่ข้าตอบไปแล้วใช่หรือไม่ว่าไม่มีเวลา? เอาไว้ครั้งหน้าก็แล้วกัน”

“ใต้เท้าอู๋!” ที่ปรึกษาเริ่มขึ้นเสียงดังขึ้น “นี่เป็นความต้องการของนายท่านของข้า เรื่องสำคัญอะไรที่ทำให้ใต้เท้าอู๋ไม่อาจสละเวลามาพบเจอ?”

“ใช่เรื่องที่ข้าต้องรายงานให้เจ้าทราบงั้นหรือ?” อู๋ฝานถามกลับ “ข้ายังไม่ได้สะสางเรื่องที่เจ้าไปก่อไว้กับหมู่บ้านเร้นลับด้วยซ้ำ ไว้เมื่อใดมีเวลา ข้าจะไปพบหน้ากัวจื่อหมิงด้วยตนเองแน่!”

ที่ปรึกษาย่อมทราบความหมายในถ้อยคำที่ว่าจะไปพบหน้าด้วยตนเอง ความหมายนั้นสื่ออย่างชัดเจนว่าเป็นไปในทิศทางใด แต่เมื่อนึกถึงคำบอกกล่าวของกัวจื่อหมิง เขาก็อดไม่ได้ที่จะเผยสีหน้าดำมืดออกมา “หมู่บ้านเร้นลับอยู่ภายใต้การปกครองของเทศมณฑลชิงหยวน นายท่านของข้าคือผู้ปกครองเทศมณฑลชิงหยวน หมู่บ้านเร้นลับคือสิทธิ์และอำนาจของนายท่าน พวกเราไปเยือนแต่กลับถูกทหารของใต้เท้าอู๋ขัดขวางไม่ให้เข้าหมู่บ้าน นายท่านของข้าไม่กล่าวโทษเรื่องนี้ด้วยซ้ำ หากใต้เท้าอู๋กล่าวหากันเช่นนี้ ข้าเกรงว่ามันจะเกินเลยไปนะขอรับ!”