ระบบแหวนสุดโกงสร้างตำนานในสองโลก - บทที่ 61 แมวเมฆหิมะ
บทที่ 61 แมวเมฆหิมะ
บทที่ 61 แมวเมฆหิมะ
หากหัวหน้าหมู่บ้านทราบความในใจของอู๋ฝาน ว่าแท้จริงมองเขาเป็นคนน่าเวทนา เขาคงนึกเสียใจที่สอนวิชาเหล่านี้ให้แก่อู๋ฝาน
เพราะทักษะระดับปรมาจารย์ของหัวหน้าหมู่บ้าน ทุกทักษะที่อู๋ฝานได้เรียนรู้มาจึงมุ่งตรงขึ้นสู่ระดับสูงทันที กล่าวได้ว่าช่วยอู๋ฝานลดระยะเวลาการไปฝึกด้วยตนเองได้มาก
ภายหลังกลับจากบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านด้วยความยินดีล้นใจ อู๋ฝานจึงมุ่งตรงกลับไปยังด้านหลังของภูเขาอีกครั้ง ไปหยุดยืนที่ตรงชายขอบของป่า ค้นพาต้นชิงชัน ก่อนจะนำขวานออกมา ตรวจสอบต้นไม้ และเริ่มจามขวานเข้าใส่เพื่อเริ่มตัดไม้
งานตัดไม้ก็ถือเป็นงานฝีมือ หากว่ามีวิชาตัดไม้และคุ้นเคยกับเนื้อไม้ การตัดไม้ก็จะยิ่งทำได้ง่ายและรวดเร็วยิ่งขึ้น
อู๋ฝานในปัจจุบันครอบครองวิชาตัดไม้ระดับสูง จึงแทบไม่ต้องออกแรงในการตัดไม้มากมายแต่อย่างใด
ตึง!
ขณะอู๋ฝานตั้งสมาธิกับการตัดไม้อยู่นั้นเอง ศีรษะเขาก็โดนอะไรไม่รู้กระแทกใส่อีกครั้ง
มันเป็นความเจ็บปวดอันคุ้นเคย อู๋ฝานถึงกับรู้สึกสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา
ไม่ผิดตัว ยามเมื่ออู๋ฝานเงยหน้าขึ้นมอง จึงได้พบเจ้าตัวน้อยที่ก่อนหน้านี้กลับไปแล้ว ได้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งตรงตำแหน่งเดิม ทั้งยังมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มเช่นเคย
มันตามมาหลอกหลอน!
อู๋ฝานยืนขึ้นตรง สายตามองตรงยังมันพร้อมเอ่ยคำขึ้น “เจ้าตัวน้อย ต้องการอะไรกัน?”
หากว่าเป็นไปได้ อู๋ฝานก็อยากจะไปจากที่นี่เสียเดี๋ยวนี้ เพื่อจะได้ไม่ถูกเจ้าตัวน้อยกลั่นแกล้งเอา เพียงแต่งานตัดไม้ยังไม่แล้วเสร็จ ในเมื่องานยังไม่เสร็จ เขาก็ไม่อาจออกไปได้
[แมวเมฆหิมะ : สิ่งมีชีวิตที่หาได้ยากอย่างยิ่ง ความว่องไวสูง ความฉลาดสูง]
ด้วยวิชาตรวจสอบ ในที่สุดอู๋ฝานก็ได้ทราบว่าเจ้าตัวน้อยเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทใด
“แมวเมฆหิมะ? เหมาะสมกับรูปลักษณ์ของมันดี” อู๋ฝานพึมพำกับตัวเอง “แต่ก็ไม่มีข้อมูลอะไรอื่นแล้ว”
เจ้าตัวน้อยเอียงคอมองอู๋ฝาน ก่อนทำท่าราวกับจะส่งผลไม้ป่าขว้างใส่อู๋ฝานอีกครั้งหนึ่ง
“หยุด หยุด!” พบเห็นดังนั้น อู๋ฝานจึงเร่งร้อนตะโกน “อยากได้คนเล่นด้วยงั้นหรือ? งั้นรอเล่นหลังฉันจบงานจะว่ายังไง?”
ด้วยวิชาตรวจสอบ แมวเมฆหิมะเป็นสัตว์ที่มีความฉลาดสูง และก่อนหน้านี้มันก็คล้ายจะเข้าใจความหมายการสื่อสารของอู๋ฝาน ดังนั้นอู๋ฝานจึงต้องการเจรจากับมัน
ไม่ว่าจะพูดคุยก็แล้ว ขับไล่ก็แล้ว ทั้งหมดไม่ได้ผล ก็เหลือเพียงแค่การเจรจา
เจ้าตัวน้อยราวกับเข้าใจสิ่งที่อู๋ฝานคิดพูดจริง มันลังเลไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งผลไม้ในอุ้งเท้าเข้าปาก และเคี้ยวมันแทนที่จะขว้างใส่อู๋ฝาน
พบเห็นดังนั้น อู๋ฝานจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าข้อตกลงจะบรรลุได้ด้วยดี
อู๋ฝานจึงโค้งตัวลง เริ่มตัดต้นไม้อีกครั้งหนึ่ง เจ้าตัวน้อยก็ไม่ได้โจมตีใส่อู๋ฝานอีกแต่อย่างใด เพียงนั่งบนกิ่งของต้นไม้ รับชมอู๋ฝานตัดไม้พลางทานผลไม้ป่าของมันไป
อู๋ฝานมีวิชาตัดไม้ระดับสูง ด้วยค่าสถานะส่วนตัวและจากอุปกรณ์ เขาจึงมีค่าความแข็งแกร่งรวมแล้วสิบห้าหน่วย มันมากพอเรียกได้ว่าแข็งแกร่งอย่างมหาศาล ดังนั้นแล้ว สำหรับเขา การตัดต้นไม้จึงไม่ต้องใช้แรงมากมาย
แน่นอนว่า ภายหลังตัดต้นไม้ลงมาแล้ว มันก็ยังต้องจัดการต่อ เช่นการนำกิ่งไม้เล็กน้อยที่ไร้ประโยชน์ออกไป รวมถึงพวกใบไม้
ถัดจากนั้น อู๋ฝานจึงส่งไม้ชิงชันที่ตัดเรียบร้อยเข้ากระเป๋าหลัง
แม้ว่าไม้ชิงชันมีน้ำหนักไม่ได้เบา แต่มันก็เป็นเหมือนดังพลั่วขุดสมุนไพร ที่ใช้ช่องของกระเป๋าด้านหลังเพียงหนึ่งช่อง
“กระเป๋าหลังนี่สะดวกเกินไปแล้ว โดยเฉพาะกับการขนย้ายของหนัก” อู๋ฝานพึมพำด้วยความประทับใจ
เพราะมันเป็นการค้าขายครั้งแรก อู๋ฝานจึงวางแผนขายทีละนิด ทำการสำรวจเส้นทาง เพื่อรวบรวมเงินทุนตั้งต้นทำธุรกิจไปด้วย ดังนั้นจึงไม่คิดตัดจำนวนมาก
“เจ้าตัวน้อย ยังอยู่สินะ” อู๋ฝานเก็บขวานไปพร้อมหันไปพูดกับเจ้าตัวน้อย
ช่วงที่อู๋ฝานกำลังตัดไม้อยู่เมื่อครู่ เจ้าตัวน้อยก็อยู่นิ่งเฉยมาโดยตลอด มันค่อนข้างพูดจารู้เรื่อง หยุดการโจมตีใส่อู๋ฝานด้วยผลไม้ป่า จึงทำเอาอู๋ฝานเกิดประทับใจเจ้าตัวน้อยขึ้นมาบ้าง
พบเห็นอู๋ฝานจัดการงานเสร็จแล้ว เจ้าตัวน้อยจึงนำเอาผลไม้ป่าออกมาจากที่ใดก็ไม่อาจทราบ เพื่อเตรียมพร้อมขว้างปาใส่
“เดี๋ยวสิ เดี๋ยวก่อน!” อู๋ฝานเร่งรีบโบกมือพร้อมเอ่ยคำ “ไม่เล่นกันแบบนี้สิ เล่นกันแบบอื่น แบบนี้ไม่สนุกหรอกนะ”
เจ้าตัวน้อยมองอู๋ฝานด้วยสีหน้าใคร่สงสัย
“เล่นซ่อนหากันเป็นไง” อู๋ฝานพูดขึ้นมา ในเมื่อแมวเมฆหิมะมีความฉลาดสูง เขาจึงเชื่อว่าการเล่นแบบนี้จึงไม่น่ามีปัญหา เพราะปัจจุบันแมวมากมายในโลก ก็มักชอบเล่นซ่อนหากับเจ้าของอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว
เพียงแต่แมวเมฆหิมะคล้ายไม่เคยเล่นซ่อนหามาก่อน ใบหน้าน้อยน่ารักของมันแสดงความสงสัยออกมา
“ถ้าหากฉันไปซ่อน แกก็หาตัวฉันให้เจอ ตอนที่ฉันไปซ่อน ก็ห้ามแอบมอง พอจะเข้าใจไหม? เมื่อไหร่หาฉันเจอ ก็ถึงคราวแกไปซ่อนตัว แล้วฉันจะเป็นคนหา ตอนที่แกไปซ่อน ฉันก็จะไม่แอบมองเหมือนกัน” อู๋ฝานอธิบายให้แมวเมฆหิมะฟัง
เจ้าตัวน้อยเผยสีหน้าที่ดูค่อนข้างสนใจ
“ตกลงตามนี้ ฉันไปจะไปซ่อนก่อน เพราะงั้นแกต้องหลับตา” อู๋ฝานบอก
เจ้าตัวน้อยหลับตาลงอย่างเชื่อฟัง อู๋ฝานจึงเร่งรีบเดินเข้าไปด้านในป่า หาสถานที่ซ่อนตัว ป่าแห่งนี้มีวัชพืชมากมาย คิดหาที่ซ่อนจึงไม่ใช่เรื่องยากแต่อย่างใด
อู๋ฝานไม่คิดทำลายคำมั่นโดยหลบหนีไป เพราะป่าแห่งนี้มีต้นมากมาย ภายหน้าเขาต้องแวะเวียนมาตัดไม้ที่นี่บ่อยครั้ง เจ้าตัวน้อยที่มีความฉลาดสูงล้ำ หากว่าครั้งเขาโกงมันขึ้นมา มันย่อมต้องโมโหโกรธเกรี้ยว ภายหน้ามาที่นี่เมื่อไร เมื่อนั้นคงไม่ได้ตัดต้นไม้อย่างสงบ
ดังนั้น อู๋ฝานจึงวางแผนใช้เวลาที่เหลือเล่นกับเจ้าตัวน้อยจนมันพอใจ
ภายหลังอู๋ฝานซ่อนดีแล้ว เจ้าตัวน้อยจึงออกตามหา การเคลื่อนไหวของมันปราดเปรียว กระโดดไปมาระหว่างต้นไม้โดยไร้สิ่งกีดขวาง แม้อู๋ฝานคิดว่าซ่อนตัวดีแล้ว ก็ยังถูกเจ้าตัวน้อยหาพบเจออย่างรวดเร็ว
ถัดจากนั้น จึงเป็นคราวแมวเมฆหิมะไปซ่อนตัว อู๋ฝานเป็นฝ่ายตามหา หนึ่งคนหนึ่งสัตว์จึงได้ใช้เวลาสนุกสุขสันต์ในป่า
อู๋ฝานพบว่าไม่ว่าจะซ่อนตัวดีแค่ไหน เจ้าตัวน้อยจะหาตนเองพบเจอในเวลาอันสั้น แต่ฝ่ายเขาที่เป็นคนหาเจ้าตัวน้อยกลับเป็นเรื่องยาก แม้แบบนั้น แมวเมฆหิมะที่ได้การเล่นแบบใหม่เป็นครั้งแรก ก็ยังดีอกดีใจไม่ใช่น้อย
“เจ้าตัวน้อย ฉันไปแล้วนะ” พบเห็นฟ้าเริ่มมืด ก็ถึงเวลาที่อู๋ฝานต้องกลับแล้ว เขาจึงบอกลาเจ้าตัวน้อย
เจ้าตัวน้อยมองอู๋ฝานด้วยท่าทีไม่เต็มใจ เมื่อครู่มันได้มีเวลาเล่นแสนสนุก ได้ทราบว่าสนุกกว่าการขว้างผลไม้ป่าใส่อู๋ฝานเป็นไหน มันจึงดีใจไม่ใช่น้อย ทว่าตอนนี้อู๋ฝานกำลังจะกลับ ไม่แปลกหากมันจะไม่เต็มใจ
“ไว้เมื่อไหร่มีโอกาสจะมาเล่นด้วยอีกนะ” สิ้นคำของอู๋ฝาน ร่างของเขาจึงเลือนหายไป
แมวเมฆหิมะจ้องมองตำแหน่งที่อู๋ฝานเลือนหายไปอย่างเงียบงัน ใบหน้าแสดงซึ่งความสงสัย ก่อนจะกระโดดไปบนกิ่งไม้อีกครั้ง และคอยหันกลับมองยังตำแหน่งที่อู๋ฝานหายตัวไปอยู่หลายครั้ง ราวกับคิดอยากจะหาอู๋ฝานให้พบ แม้แบบนั้น ก็เห็นได้ชัดว่าไม่อาจเป็นเช่นที่มันหวัง
ท้ายที่สุดแล้ว มันทำได้เพียงต้องยอมปล่อย กระโดดขึ้นต้นไม้อีกครั้ง และมุ่งหน้ากลับเข้าป่าไป
ปัจจุบันอู๋ฝานได้กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง พร้อมกับรับชมไม้ชิงชันในกระเป๋าหลัง ก่อนจะนอนลงเพื่อพักผ่อนต่อ
