ระบบแหวนสุดโกงสร้างตำนานในสองโลก - บทที่ 628 การแสดง

บทที่ 628 การแสดง

“อาจารย์อู๋ น้ำดื่มค่ะ” ระหว่างคาบเรียนว่ายน้ำ หวังเหวินถิงนำน้ำมาให้อู๋ฝานดื่มอีกครั้งแล้ว

“ขอบคุณครับ แต่ผมไม่กระหาย” เขาปฏิเสธ

“อาจารย์อู๋มีแผนจะไปยิมบ้างไหมคะ? ถ้าไปเมื่อไหร่โทรบอกนะคะ พวกเราจะได้ไปด้วยกัน ฉันอยากออกกำลังกายค่ะ แต่ว่าไม่อยากไปคนเดียว ถ้ามีคนอื่นไปด้วยน่าจะดีกว่าและจะได้ออกกำลังกายไปด้วยกันค่ะ” แม้ถูกปฏิเสธ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้หวังเหวินถิงเสียกำลังใจ กระทั่งนั่งลงข้างชายหนุ่มพลางพูดคุยเสียงเจื้อยแจ้ว

ถังอวี่เฟยที่ว่ายน้ำอยู่ในสระมองคนทั้งสองพลางหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะว่ายน้ำต่อ

“ช่วงนี้ผมมีธุระต้องจัดการเยอะครับ ไม่มีเวลาไปยิม ถ้าอยากออกกำลังกายก็ลองชวนคนอื่นดูนะครับ” อู๋ฝานตอบกลับ

“ฉันรออาจารย์อู๋ไปพร้อมกันได้ค่ะ ไปกับคนอื่นไม่น่าสนใจเท่าไปกับอาจารย์อู๋อยู่แล้ว” หวังเหวินถิงตอบกลับ

“งั้นเหรอครับ” เขาหัวเราะตอบ “อันที่จริงผมเองก็ค่อนข้างน่าเบื่อนะครับ”

“ไม่เลยค่ะ ถ้าได้ไปกับอาจารย์อู๋ ฉันมีแต่จะรู้สึกผ่อนคลายและรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดี” เธอตอบกลับ “ถ้าฉันมีแฟนอย่างอาจารย์อู๋คงมีความสุขทุกวันแน่ อาจารย์อู๋รับฉันไว้พิจารณาได้นะคะ”

“แค่ก แค่ก!” อู๋ฝานรู้สึกกระดากใจขึ้นมา ขณะนี้จึงเริ่มขยับออกห่างโดยไม่รู้ตัว “นักศึกษาหวังล้อเล่นแล้ว ผมไม่ดีขนาดนั้นหรอกครับ”

“อาจารย์อู๋ถ่อมตัวเกินไปแล้วค่ะ ให้มองทั่วทั้งมหาวิทยาลัยเจียงโจว ก็ยังไม่เจอใครดีกว่าอาจารย์อู๋เลยด้วยซ้ำ” หวังเหวินถิงตอบ “แล้วก็อาจารย์เรียกฉันว่าเหวินถิงก็ได้นะคะ เพื่อนสนิทฉันก็เรียกกันแบบนี้”

“อา… ค่อนข้างไม่เหมาะสมครับ” ชายหนุ่มตอบกลับ เพราะเห็นว่าหวังเหวินถิงกำลังต้องการอะไรเขาจึงตอบ “นักศึกษาหวังไม่ลงไปว่ายน้ำเหรอครับ? นี่มันคาบเรียนว่ายน้ำนะครับ ทางที่ดีควรจะอยู่ในสระน้ำ”

“ฉันแค่อยากจะพูดคุยกับอาจารย์อู๋ให้มากขึ้นเองค่ะ” หญิงสาวตอบกลับมา

“พวกเรากำลังเรียนอยู่ พูดคุยกันแบบนี้ไม่เหมาะสมครับ” อู๋ฝานปฏิเสธ

“อาจารย์อู๋ ถ้างั้นหลังจบคาบเรียนนี้แล้ว พวกเราไปหาที่นั่งดื่มไปด้วยพูดคุยไปด้วยเป็นยังไงคะ?” หวังเหวินถิงยังมีความพยายาม

“ต้องขอโทษด้วยครับ จบคาบเรียนแล้วผมมีธุระต่อ” เขาปฏิเสธ

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าอาจารย์อู๋มีเวลาเมื่อไหร่ฉันพร้อมตลอดนะคะ” จบคำเธอก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะลงสระว่ายน้ำไป

เมื่อหญิงสาวออกไปแล้ว อู๋ฝานจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

ในสระว่ายน้ำ หวังเหวินถิงว่ายวนไปมาก่อนจะลอยตัวพลางมองชายหนุ่มไปด้วย แม้จะถูกปฏิเสธอย่างชัดเจน แต่เธอไม่ได้เสียกำลังใจและไม่สนด้วย ในความเห็นของเธอ เหยื่อตัวใหญ่อย่างอู๋ฝานต้องเล่นด้วยยากอยู่แล้ว แต่ตนก็เชื่อว่าด้วยเงื่อนไขทั้งหลายที่มี จะสามารถสยบอีกฝ่ายมาไว้ในครอบครองได้

ขณะครุ่นคิด เธอกลอกตาไปมาก่อนจะผุดคิดไอเดียขึ้นมาได้

“อ๊ะ! เท้าเป็นตะคริว” หลังเธอตะโกนจบคำก็เริ่มพยายามที่จะดิ้นรนพร้อมเผยสีหน้าและท่าทีแตกตื่นออกมา กระทั่งจงใจสำลักน้ำเข้าไปหลายอึก

ชายหนุ่มคอยดูสระว่ายน้ำเพื่อตรวจสอบและจับตา เพราะกลัวจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เมื่อเห็นอาการผิดปกติของหวังเหวินถิง เขาก็รีบกระโดดลงไปช่วยเหลือ

แต่ขณะเขากำลังจะไปถึงตัว ถังอวี่เฟยกลับมาห้ามไว้ซะก่อน

“ฉันจัดการเองค่ะ”

เอ่ยคำจบ เธอก็ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับ ขณะนี้กำลังว่ายน้ำเข้าไปหาหญิงสาวที่รอคอยความช่วยเหลือ

หวังเหวินถิงที่คอยมองรอบ ๆ อยู่ตลอด ตอนที่เห็นชายหนุ่มกระโดดลงน้ำมา เธอก็ยินดีจนดิ้นรนรุนแรงมากขึ้น

แต่ทันทีที่เห็นถังอวี่เฟยห้ามอู๋ฝานเอาไว้และว่ายมาหา เธอถึงขั้นรู้สึกเกลียดชังอีกฝ่ายที่ทำลายแผนการดี ๆ ของตัวเองขึ้นมา

ถังอวี่เฟยช่วยพยุงตัวหวังเหวินถิงเอาไว้ ทว่าหวังเหวินถิงยังคงดิ้นไม่หยุด กระทั่งเริ่มรุนแรงมากขึ้นเพราะต้องการจะเล่นงานอีกฝ่าย เพื่อให้สุดท้ายอู๋ฝานจะได้เข้ามาช่วยเหลือ

แต่หวังเหวินถิงไม่คาดคิดว่าถังอวี่เฟยจะแข็งแรงกว่าที่ตนคิดเอาไว้มาก แม้ดิ้นรนอย่างรุนแรงอยู่นาน แต่กลับไม่อาจลากหญิงสาวให้จมน้ำด้วยได้

“แสดงเก่งดีนะ” ทันใดนั้นเองที่ถังอวี่เฟยพูดให้อีกฝ่ายได้ยิน

หวังเหวินถิงตกใจ แต่ยังไม่หยุดดิ้นรน ม่านการแสดงเปิดแล้ว และจำเป็นต้องแสดงต่อจนถึงที่สุด

“แสดงทั้งทีก็ต้องให้มันสมจริงสิ!” หญิงสาวบอกเสียงเบา

พริบตานั้นถังอวี่เฟยก็หยุดช่วยพยุงหวังเหวินถิง อีกฝ่ายยังคงดิ้นรน แต่เธอกดคนตรงหน้าจากใต้น้ำให้จมลงไป หวังเหวินถิงที่ไม่ทันเตรียมตัวเลยสำลักน้ำหลายอึก หลังโผล่กลับมาเหนือพื้นน้ำ เธอก็ต้องไออย่างหนักและสำลักน้ำออกมาหลายครั้ง

ทว่าก่อนที่หวังเหวินถิงจะทำอะไรอื่น ถังอวี่เฟยกลับดึงเธอลงไปใต้น้ำ หญิงสาวสำลักน้ำอีกครั้ง สีหน้าเริ่มซีดขาว แต่ไม่นานศีรษะก็โผล่พ้นน้ำอีกครั้ง

เมื่อเห็นถังอวี่เฟยกำลังลอบกดตนลงน้ำ หวังเหวินถิงก็รู้สึกหวาดกลัวและรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะลากเธอลงไปอีกครั้งหนึ่ง

“ช่วย… ช่วยด… ช่วยด้วย!” หวังเหวินถิงตะโกนเสียงดัง และครั้งนี้มันเป็นการร้องขอความช่วยเหลือของจริง

โชคดีที่อู๋ฝานมาถึงทันเวลา แม้แบบนั้นหวังเหวินถิงก็สำลักน้ำไปหลายอึก

หญิงสาวที่เห็นชายหนุ่มมาช่วยพยุงก็ลืมเลือนเรื่องที่โดนถังอวี่เฟยเล่นงานจนหมด อย่างน้อยเธอก็ได้อยู่ในอ้อมแขนของคนที่ต้องการแล้ว

แต่ถังอวี่เฟยไม่ปล่อยมือไปง่าย ๆ เธอที่เห็นจึงพยายามดึงมือตัวเองกลับ แต่เพราะไม่อาจสู้แรงได้เลยต้องกลับไปหาอีกฝ่ายอีกครั้ง

“ฉันพาเธอขึ้นฝั่งเองค่ะ” ถังอวี่เฟยบอกอู๋ฝาน

“ไหวเหรอครับ?” เขาเอ่ยถาม “ผมทำเองดีกว่ารึเปล่า?”

ขณะนี้หวังเหวินถิงหยุดดิ้นรนแล้ว เพราะเธอกลัวถังอวี่เฟยจนต้องยอมสงบเสงี่ยม เพราะก่อนหน้านี้โกหกว่าเท้าเป็นตะคริว ตนเลยต้องทำทีพึ่งพาอีกฝ่ายอย่างจำยอม

“ไม่มีปัญหาค่ะ” หญิงสาวตอบกลับก่อนจะลากหวังเหวินถิงไปที่ฝั่ง การเคลื่อนไหวนี้ไม่ได้นุ่มนวลเลยแม้แต่น้อย กระทั่งทำให้เจ็บช้ำ

ถังอวี่เฟยพาอีกฝ่ายขึ้นฝั่ง จากนั้นก็ค่อย ๆ วางร่างเธอลงกับพื้น

“นักศึกษาหวังเป็นยังไงบ้างครับ? ไหวรึเปล่า?” อู๋ฝานเอ่ยถาม

“เธอไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่สำลักน้ำไปไม่กี่อึก” ถังอวี่เฟยมองหวังเหวินถิงก่อนจะตอบกลับ

หวังเหวินถิงโกรธ แต่ไม่อาจทำอะไรถังอวี่เฟยได้ เดิมเธออยากจะใช้โอกาสนี้เข้าใกล้อู๋ฝานมากขึ้น เผื่อจะได้ไปทานอาหารด้วยกันสักมื้อเพื่อเป็นการขอบคุณ แต่แล้วแผนกลับต้องพังทลายเพราะอีกฝ่าย ยิ่งไปกว่านั้นอีกฝ่ายยังกดเธอลงน้ำจนสำลัก

“ไม่เป็นไรก็ดีครับ นักศึกษาหวังไปเปลี่ยนชุดดีกว่า จะได้พักครับ” ชายหนุ่มบอก

หวังเหวินถิงพยักหน้าตอบก่อนจะเดินไปยังห้องล็อกเกอร์

ถังอวี่เฟยมองอีกฝ่ายเดินจากไปก่อนจะพึมพำกับตัวเอง “น่าจะไปเป็นนักแสดงนะ”

“นักแสดง?” อู๋ฝานทวนคำด้วยความงุนงง เขามองหวังเหวินถิง จากนั้นก็มองทางถังอวี่เฟย ตอนนี้เองที่นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อครู่หวังเหวินถิงแสร้งทำ

…………….