ระบบแหวนสุดโกงสร้างตำนานในสองโลก - บทที่ 690 หลักฐาน

บทที่ 690 หลักฐาน

“เจ้ากำลังบอกว่าจะสืบสวนด้วยตัวเองหรือ?” อูหย่าเอ่ยถาม

“ถูกต้อง” อู๋ฝานพยักหน้ารับ “เจ้าต้องออกไปเดินเล่น แม้มีหลายสถานที่ไม่อาจเข้าไป แต่ก็ยังมีทางให้เดินได้ เพียงแค่จะถูกเฝ้าจับตาอย่างใกล้ชิดเท่านั้น”

อูหย่าพยักหน้ารับ นางเข้าใจความหมายดี สิ่งที่ตนต้องทำการคือดึงความสนใจของอูเฉียนเอาไว้ เพื่อเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มได้ทำการสืบสวน

“แต่ภายในวังมีการเฝ้าระวังอย่างเข้มงวด เจ้าจะสืบสวนได้แน่หรือ?” อูหย่าเอ่ยถาม

ความคิดก่อนหน้านี้ของอูหย่าคือการใช้สถานะองค์หญิงเดินไปมาอย่างอิสระภายในวัง การทำเช่นนั้นจะทำให้ตรวจสอบและหาเบาะแสได้ง่าย ทว่าตอนนี้กลับถูกเฝ้าจับตาอย่างเข้มงวด กระทั่งแทบจะถูกกักบริเวณเอาไว้ สถานะองค์หญิงไม่อาจอำนวยความสะดวกได้อีก ทำให้การสืบสวนดำเนินต่อไปได้ยาก เนื่องจากที่นี่คือวังหลวงของอาณาจักรหนานปิง แม้จะไม่ได้มีการเฝ้าคุ้มกันอย่างแน่นหนาเหมือนอาณาจักรเหยียนเฟิง แต่อย่างไรก็ยังถือว่ามีการวางเวรยามเอาไว้อย่างรัดกุม

“ข้ามีวิธี” อู๋ฝานเผยยิ้มดูลึกลับ “ตอนนี้สิ่งที่เจ้าต้องทำก็มีแค่บอกโครงสร้างของวังนี้ออกมา รวมถึงสถานที่ที่อูเฉียนชอบไปอยู่หรือใช้งาน”

เมื่อเห็นอู๋ฝานพูดด้วยท่าทีจริงจัง อูหย่าจึงนึกได้ว่าอีกฝ่ายคือคนที่แทบจะสร้างปาฏิหาริย์ได้ด้วยซ้ำ ไม่แปลกหากนางจะเชื่อโดยไร้ข้อกังขา

“ได้”

หลังหญิงสาวบอกเรื่องภายในวังให้ทราบ แม้นางจะออกไปฝึกฝนอยู่บ่อยครั้ง แต่วังนี้ก็เป็นสถานที่ที่นางอยู่อาศัยตั้งแต่ยังเด็ก ไม่แปลกหากจะคุ้นเคยกับสถานที่เป็นอย่างดี

หลังบอกเล่าเรียบร้อย อูหย่าจึงลุกขึ้นและเตรียมออกไปเดินเล่นอีกครั้ง แน่นอนว่าองครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านนอกเหล่านั้นพร้อมจะติดตามนางไปโดยไม่มีความลังเล

เรื่องที่อู๋ฝานคาดเดานับว่าถูกต้อง เขาคือมนุษย์ล่องหนในความเห็นของอูเฉียน อีกฝ่ายมองว่าชายหนุ่มเป็นเพียงผู้ติดตามของอูหย่า และไม่ให้ค่าหรือความสำคัญใด ๆ ทั้งสิ้น หนึ่งเดียวที่เขาหวาดระแวงคืออูหย่า ดังนั้นจึงกักบริเวณนางไม่ให้ไปไหน ส่วนชายหนุ่มนั้น อูเฉียนมองว่าผู้ติดตามตัวจ้อยไม่มีทางสืบหาอะไรจากวังหลวงที่มีการเฝ้าคุ้มกันอย่างแน่นหนาได้อยู่แล้ว

เมื่ออูหย่าออกไป อู๋ฝานที่ยืนนิ่งมาพักหนึ่งจึงเริ่มเคลื่อนไหว หลังแน่ใจแล้วว่ารอบ ๆ ไม่มีใคร เขาจึงเริ่มก้มตัวลงก่อนจะหายตัวไป เขาใช้วิชาดำดินเพื่อออกไปจากห้องส่วนตัวของอูหย่า

ทางด้านอูหย่านำเหล่าองครักษ์ตามไปยังสวน เพื่อนั่งดื่มชาพลางชื่นชมดอกไม้อย่างสบายอกสบายใจ หลังอูเฉียนทราบเรื่องก็หาได้สงสัยใด ๆ ไม่ เขาไม่คิดว่าภายใต้การเฝ้าจับตามองและกักบริเวณ หญิงสาวจะสามารถทำอะไรอื่นได้

ส่วนอีกด้านหนึ่ง อู๋ฝานใช้วิชาดำดินหลบเลี่ยงเหล่าองครักษ์ประจำวัง ก่อนจะเดินไปมาในหลายสถานที่ซึ่งอูเฉียนมักจะแวะไปอยู่บ่อยครั้ง

ปัจจุบันอูเฉียนคือจักรพรรดิแห่งอาณาจักรหนานปิง ปกติแล้วจะไม่มีใครกล้าเข้าไปยังสถานที่ซึ่งอีกฝ่ายใช้งานในช่วงที่เจ้าตัวไม่อยู่ ดังนั้นการเคลื่อนไหวเพื่อตรวจสอบของอู๋ฝานจึงยิ่งง่ายดาย

แต่หลังค้นหาหลากหลายสถานที่แล้วอู๋ฝานกลับยังไม่พบอะไร

‘ตอนนี้เหลือแค่ห้องทรงพระอักษรกับห้องนอนของสนมแล้ว แต่ถ้าจะมีอะไรซ่อนก็คงไม่ใช่ห้องสนมแน่’ เพราะสืบค้นแทบจะทุกที่แต่กลับไม่พบเจอเบาะแส อู๋ฝานจึงเริ่มพึมพำกับตัวเองในใจ

สุดท้ายเขาจึงมุ่งเป้าไปยังห้องทรงพระอักษรที่อูเฉียนใช้งานอยู่ในปัจจุบัน ปกติแล้วที่นั่นควรจะต้องมีเบาะแสหลงเหลืออยู่

แต่ขณะอู๋ฝานแอบเข้ามากลับพบว่าอูเฉียนยังคงตรวจฎีกาอยู่ ด้วยความจนใจเขาจึงหาที่ซ่อนตัวเพื่อรอตรวจสอบหลังอีกฝ่ายออกไป

โชคดีที่อูเฉียนไม่ได้กินนอนในห้องทรงอักษร อู๋ฝานรอราวครึ่งชั่วยามก็พบว่าถึงช่วงมื้อเที่ยงพอดี และอูเฉียนก็ออกไปพัก จังหวะนี้เองที่เป็นโอกาสให้เขาได้เข้าไปยังห้องทรงอักษรอีกครั้งโดยใช้วิชาดำดิน

ภายในห้องไร้ผู้คน เนื่องจากเป็นสถานที่ที่อูเฉียนใช้ทำงาน ฎีกามากมายจึงถูกเก็บรวบรวมเอาไว้ ทั้งหมดเป็นเหตุการณ์สำคัญที่เกิดขึ้นในอาณาจักรหนานปิง เห็นได้ชัดว่าสถานที่แห่งนี้ถือว่ามีความสำคัญกับอาณาจักรอย่างใหญ่หลวง ช่วงที่อูเฉียนไม่อยู่จึงไม่มีใครกล้าเข้ามา

ดังนั้นมันจึงกลายเป็นช่วงเวลาอำนวยความสะดวกให้อู๋ฝานได้เริ่มอ่านเอกสารทั้งหลาย

“เจอแล้ว!”

หลังอ่านเอกสารจนเกือบหมด อู๋ฝานจึงพบว่ามีจดหมายแทรกอยู่สองถึงสามฉบับ และมันคือเป้าหมายที่เขาต้องการพอดี

ชายหนุ่มพบว่าจดหมายทั้งสามฉบับส่งจากเจ้าเมืองซิงผิงถึงอูเฉียน เนื้อหาทั้งหมดเกี่ยวข้องกับอูหย่า และมันสามารถใช้พิสูจน์ได้ว่าคนที่ตามไล่ล่าหญิงสาวมาตลอดทางเป็นคนที่จ้าวชิวซานส่งมา โดยได้รับคำสั่งมาจากอูเฉียนอีกทีหนึ่ง

นอกจากจดหมายทั้งสามฉบับจากจ้าวชิวซานก็ยังคงมีจดหมายอื่นรวมอยู่ด้วย ผู้ที่ส่งหาอูเฉียนคือเหยียลวี่หงเฟย หรือก็คือองค์ชายสองแห่งอาณาจักรสุ่ยเยวี่ย!

“ถ้าเดาถูกต้อง มันก็แปลว่าอูเฉียนกำลังร่วมมือกับเหยียลวี่หงเฟย!” หลังจากอ่านเนื้อหาในจดหมาย อู๋ฝานก็เริ่มพึมพำกับตัวเอง

เนื้อหาในจดหมายคือการที่เหยียลวี่หงเฟยตอบรับความร่วมมือกับอูเฉียน โดยอูเฉียนจะเป็นผู้เปิดประตูเมืองและประตูวัง เพื่อให้คนของเหยียลวี่หงเฟยบุกเข้ามา และเมื่อถึงเวลานั้นคนของอีกฝ่ายจะเข้ามาควบคุมตัวสมาชิกของราชวงศ์หนานปิงทุกคน รวมถึงสนับสนุนการให้อูเฉียนเป็นจักรพรรดิ

และแน่นอนว่าทุกสิ่งที่ได้มาย่อมมีราคาต้องจ่าย นั่นคืออูเฉียนจะต้องจ่ายเงินจำนวนมหาศาล โดยมีฉากหน้าเป็นค่าปฏิกรรมสงคราม ซึ่งก็เห็นได้ชัดจากการที่อูเฉียนได้ตอบรับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“อำนาจเป็นสิ่งหอมหวาน เพื่อบัลลังก์แล้วถึงกับยอมทำได้ทุกอย่าง” อู๋ฝานพึมพำกับตัวเอง

เพื่อขึ้นครองบัลลังก์และยกตัวเองขึ้นเป็นจักรพรรดิ อูเฉียนถึงกับยอมปล่อยให้ศัตรูบุกเข้าวัง จนนำไปสู่หายนะต่อสมาชิกราชวงศ์แห่งหนานปิงทั้งหมด

หลังได้จดหมายเหล่านี้มาแล้ว อู๋ฝานจึงออกจากห้องทรงอักษรด้วยความพึงพอใจ และเดินทางกลับไปยังพื้นที่ส่วนตัวของอูหย่า

“เจ้ายังคิดวิธีการสืบไม่ออกใช่หรือไม่?” หลังอูหย่าออกไปเดินเล่นมาพักหนึ่ง นางก็กลับมายังวังที่ใช้พำนักพร้อมพบว่าชายหนุ่มยังคงรออยู่ที่เดิม

“ไม่ใช่ ข้ากลับมาหลังจากสืบสวนแล้วต่างหาก” เขาตอบพร้อมนำจดหมายออกมา “และนี่คือสิ่งที่ข้าพบ”

“รวดเร็วขนาดนี้?” หญิงสาวตอบกลับขณะรับเอาจดหมายเหล่านั้นมาด้วยความประหลาดใจ

นับตั้งแต่นางแยกกับอู๋ฝาน มันเป็นเวลาเพียงหนึ่งชั่วยามเท่านั้น และหลังตนกลับมาก็พบว่าชายหนุ่มกลับมาแล้ว มันถือเป็นการลงมือที่รวดเร็วจนน่าตกใจ

แต่ความประหลาดใจของอูหย่า ไม่นานก็ถูกแทนที่ด้วยโทสะอันกราดเกรี้ยว

“ไม่ผิดตัวแน่แล้ว!” หญิงสาวที่ได้อ่านจดหมายถึงกับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

แม้ก่อนหน้านี้นางจะสงสัยว่าอูเฉียนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นั้น ทว่าก็ยังไม่ปักใจเชื่อทั้งหมด แต่เพราะหลักฐานที่พบและได้เห็นกับตาตัวเอง มันทำให้นางทั้งโศกเศร้า โกรธเกรี้ยว และแทบไม่อาจยอมรับความจริงได้

อูเฉียนที่นางจำได้นั้นมีแต่ความน่าประทับใจ เขาเป็นคนมีพรสวรรค์และมากความสามารถ ทั้งยังเป็นมิตรและมองโลกในแง่ดี มันทำให้นางไม่เคยคาดว่าแท้จริงแล้วอีกฝ่ายจะเป็นคนเช่นนั้น

“หลักฐานก็ได้มาแล้ว ตอนนี้เจ้าคิดจะทำยังไงต่อ?” อู๋ฝานเอ่ยถาม

“ข้าจะนำจดหมายเหล่านี้ไปประกาศในช่วงว่าราชการตอนเช้า ข้าจะให้เขาสารภาพด้วยตัวเอง!” หญิงสาวตอบกลับ

เนื่องจากมีหลักฐานเรียบร้อยแล้ว อูหย่าจึงเตรียมวางแผนประกาศออกไป นางอยากประกาศให้เครือญาติที่ล่วงลับไปแล้วได้ทราบ รวมถึงเหล่าข้าราชบริพารและประชาชนก็ด้วยเช่นกัน!

………………..