รักครั้งแรกของคุณชายปีศาจ - ตอนที่ 22 ลูกเขยใหม่

บทที่ 22 ลูกเขยใหม่

เมื่อกี้ที่ห้องโถงเงียบมาก

จึงทำให้คำพูดที่หวานของมู่เทียนซิงเมื่อกี้ล่องลอยทั่วบ้านทุกคำทุกประโยค

ดวงตาที่ดำประกายของหลิงเล่ ลึกเหมือนกับที่ผ่านๆมาตลอด สีหน้าที่เฉยชา กลับจ้องมองมู่เทียนซิง ทำให้เธอรู้สึกใจไม่ดีในขณะเดียวกัน มันเหมือนมีความรู้สึกที่อยากจะปล่อยแขนเมิ่งเสี่ยวหลงกะทันหัน！

และเมิ่งเสี่ยวหลงก็ยืนนิ่งตัวแข็ง

หลังจากที่ได้ฟังคำรักของมู่เทียนซิง ความรู้สึกที่ดีใจยังไม่ทันได้เปิดเผยออกมาให้เห็น ผู้ชายบนรถเข็นที่อยู่ตรงหน้าก็ได้สลายความสุขของพวกเขาสองคนไปหมดแล้ว！

มองรถเข็นสีเงินคันนั้น มองสีหน้าของมู่เทียนซิงที่ทำอะไรไม่ถูก เมิ่งเสี่ยวหลงเข้าใจดี ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าก็คือคุณชายสี่นั้นเอง！

แต่แค่ว่า ไม่เคยมีใครบอกเขาเลย ว่าคุณชายสี่หน้าตาจะหล่อขนาดนี้！

ตอนที่อยู่เมืองชิงเฉิง ตอนที่อยู่ในค่ายทหาร เมิ่งเสี่ยวหลงก็เป็นบ่าวหล่อที่ใครๆก็พูดถึงและชื่นชม แต่ว่าถ้าเอามาเปรียบเทียบกับ

หลิงเล่แล้วเนี่ย การเปรียบเทียบแบบนี้ก็เสมือนกับการเปรียบเทียบระหว่างคริสตัลบริสุทธิ์ VS เพชรคุณภาพสูง!

นี้ไม่ใช่ปัญหาของการหักเห และไม่ใช่ปัญหาของการตัด แต่มันเป็นปัญหาของธรรมชาติ！

ดีที่ผู้ชายหน้าหล่อคนนี้ตอนนี้นั่งอยู่บนรถเข็น ไม่งั้น เมิ่งเสี่ยวหลงเองก็ไม่รู้ว่าจะเอาอะไรไปแย่งชิงมู่เทียนซิงกับเขา

กระทั่ง ผู้ชายคนนั้นยังนั่งอยู่บนรถเข็น เมิ่งเสี่ยวหลงยังรู้สึกแย่เลย

สายตาของหลิงเล่เย็นชาเกินไป บรรยากาศที่ดูยิ่งใหญ่ จริงๆมู่อี้เจ๋อสองสามีภรรยานี้ก็เป็นรุ่นที่แก่กว่าเขา แต่ทั้งสองกลับอึ้งและยืนอยู่ข้างๆอย่างเงียบสงบ

จนกระทั่งมู่เทียนซิงยืนเหวออยู่ตรงบันได ท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูก มู่อี้เจ๋อจึงดึงสติกลับมา หัวเราะฮ่าฮ่า：“ฮ่าฮ่าฮ่า คุณชายสี่ นี้เป็นลูกชายของเพื่อนสนิทผมเอง ชื่อว่า เมิ่งเสี่ยวหลง เมื่อก่อนตอนที่อยู่เมืองชิงเฉิงประตูสวนของเราอยู่ตรงข้ามกันเลย เขากับลูกสาวของผมเป็นเพื่อนที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กและโตมาด้วยกัน ความสัมพันธ์ก็จะเหมือน เอิ่มมม ความสัมพันธ์ที่ดีเสมือนกับพี่น้องกันแท้ๆเลย！”

เมิ่งเสี่ยวหลงพยายามสงบคลื่นในใจของเขา ทันใดนั้นก็ได้กางแขนออกแล้วกอดเทียนซิงเข้ามาในอ้อมกอดของเขา มือที่ใหญ่ก็ค่อยๆวางลงที่ไหล่ของเธอ แล้วเดินลงบันไดกับเธอทีละก้าวละก้าว

สำหรับเมิ่งเสี่ยวหลงแล้ว เขากำลังบ่งบอกถึงความเป็นเจ้าของ

สำหรับหลิงเล่ เขากำลังอยากปะทะกับตน

จั๋วหรันเดินเข้ามาจากด้านนอก ในมือได้ถือกล่องที่หรูหรามาไม่กี่กล่อง ยื่นให้กับเจี่ยงซินโดยตรง：“คุณหญิงมู่ นี้เป็นของขวัญที่คุณชายสี่เข้าบ้านนี้เป็นครั้งแรก”

ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ เจี่ยงซินไม่รับไว้ก็ไม่ได้

แต่ว่าความสุขของลูกสาวเธอก็จะหยุดลงชั่วคราว ยังไม่รู้ว่าหลิงเล่จะกลายเป็นลูกเขยของตนจริงหรือเปล่า มันก็ไม่ดีที่รับของขวัญจากตระกูลหลิงไม่หยุด

ทันใดนั้น กล่องของขวัญราคาแพงและหรูหราในมือของเธอกลายเป็นมันฝรั่งร้อน

เจี่ยงซินยิ้มแล้วยิ้มอีก：“มาแต่ตัวก็พอแล้ว ยังเอาของขวัญของฝากอะไรมาอีก คุณชายสี่สิ้นเปลืองแล้วค่ะ”

จั๋วหรันพูดต่อว่า：“ครั้งแรกที่ลูกเขยมาเยี่ยมพ่อตาแม่ยาย การเคารพและมารยาทแบบนี้ก็ควรมีเป็นธรรมดาอยู่แล้วครับ”

ทุกคน：“．”

จั๋วหรันพูดต่อว่า：“ก่อนที่ผมกับภรรยาผมจะแต่งงานกัน แล้วไปเที่ยวเยี่ยมที่บ้านแม่ยายอย่างเป็นทางการ แม่ยายของผมก็ทำตามประเพณีของเมืองชิงเฉิงโดยการต้มน้ำ น้ำตาลทรายแดงให้ผมทาน แล้วยังใส่ไข่ไปสองฟอง บรรยากาศที่คึกคัก หวานๆ เป็นคู่ๆ แล้วบ้านของตระกูลมู่เองก็มาจากเมืองชิงเฉิงทั้งหมด คิดว่าประเพณีของสถานที่นั้นพวกคุณก็น่าจะเข้าใจดีนะครับ”

ทุกคน：“．”

จั๋วหรันพูดต่อ：“แต่ว่า แม่ยายของผมเนี่ยไม่เคยเรียนหนังสือ ไม่ได้มีความรู้อะไรมากมาย มารยาทหรือประเพณีต่างๆพวกนี้ก็สืบทอดมามจากบรรพบุรุษอีกที แล้วทำตาม แม้ว่าตระกูลมู่ก็อยู่ที่เมืองชิงเฉิง แต่ก็ไม่ใช่ครอบครัวที่ธรรมดาทั่วไปมีฐานะตำแหน่งที่คนอื่นๆตรงนั้นเทียบไม่ได้เลย แม้ว่าจะไม่เข้าใจอะไรแย่ๆแบบนั้น มันก็เป็นเรื่องที่ตามหลักธรรมชาติของมนุษย์”

ทุกคน：“．”

สีหน้าของเจี่ยงซินเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด

ต้องให้จั๋วหรันเป็นคนออกหน้าอยู่แล้วแหละ

ถ้าเป็นจั่วซีไอ่ซื่อบื้อนั้น ก็คงไม่บีบบังคับคนอื่นขนาดนี้หรอก！

มู่อี้เจ๋อยักคิ้วไปทีนึง มองไปที่มู่เทียนซิงกับเมิ่งเสี่ยวหลงที่เข้าใกล้เรื่อยๆ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่สักอย่าง เร็วมากก็ได้มองไปที่ภรรยา กล่าว：“ไปเตรียมน้ำ น้ำตาลทรายแดงแล้วตีไข่ให้คุณชายสี่”

ไม่ว่าสุดท้ายแล้วงานแต่งนี้จะสำเร็จหรือไม่ก็ตาม นี้ก็ไม่ใช่เวลาที่ตระกูลมู่ต้องมาเสียมารยาทแล้วให้คนอื่นหัวเราะเย้าะ

อีกอย่าง งานแต่งนี้ก็ได้ตกลงกันแล้ว คุณชายสี่มาก่อนที่ตระกูลมู่จะยกเลิกงานแต่ง ไม่ได้มาหลังจากที่ตระกูลมู่เอ่ยปากว่าจะยกเลิก งั้น ตำแหน่งของคุณชายสี่ตอนนี้ก็ยังคงเป็นลูกเขยของตระกูลมู่อยู่

มู่เทียนซิงไม่เคยสงสัยหรือแปลกใจสิ่งที่พ่อแม่ตนกระทำลงไปเลย

เธอรู้ดี ว่าบนโลกนี้หาใครที่รักเธอมากกว่าพ่อแม่ไม่ได้แล้ว

แต่ว่าได้กวาดสายตาผ่านหน้าที่เฉยชาของเมิ่งเสี่ยวหลง เธอรู้สึกเป็นห่วงเขา เป็นห่วงความรู้สึกของเมิ่งเสี่ยวหลง

แสดงรอยยิ้มที่เห็นฟันสีขาว เธอพูดอย่างอ่อนโยน：“พี่เสี่ยวหลง หิวมั้ย เราไปทานอาหารเช้ากันเถอะ！”

เมิ่งเสี่ยวหลงก็ไม่ได้เป็นคนที่ไม่มีการศึกษาขนาดนั้น ไม่ใช่คนที่ไม่มีสมอง แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าถ้าใจร้อนตอนนี้ก็ไม่ได้มีผลดีอะไรกับตัวเขา คิดแค่ว่าขอแค่มู่เทียนซิงเข้าข้างตน ก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว

และแล้ว เขาก็ยิ้มแล้วพยักหน้า：“ครับ！”

มู่อี้เจ๋อมองพวกเขาสองคนจากไป สีหน้าบนหน้าก็ค่อนข้างที่จะเกรงหน่อย

แต่กลับก็พูดดีมีมารยาทกับหลิงเล่：“เดี๋ยวผมจะนั่งเป็นเพื่อนคุณชายสี่ที่ห้องโถงนะครับ”

หลิงเล่พยักหน้า สีหน้าที่ไร้ความรู้สึกเช่นเคย

มู่อี้เจ๋อรู้ว่าเขาแกล้งเป็นใบ้ แต่ไม่สามารถเปิดเผยได้ และเขาเองก็ไม่ใช่คนที่มากเรื่องอะไร เขาเข้าใจหลิงเล่ที่เป็นแบบนี้ ในตระกูลมีคุณชายสี่คน ก็จะไม่ค่อยสงบสุขกันเท่าไหร่

หลังจาก ที่เปิดทีวีขึ้น เขาก็ได้ยื่นรีโมทให้กับหลิงเล่ตรงหน้า

หลิงเล่ส่ายหน้าไปมา บ่งบอกว่าเขาไม่ชอบดูหนัง

ทีนี้ บรรยากาศก็ตึงเครียดอีกแล้ว！

แต่ทิศทางทางห้องครัว กลับมีเสียงพูดคุยหัวเราะของมู่เทียนซิงกับเมิ่งเสี่ยวหลงล่องลอยมา ดูท่าทางแล้ว พวกเขาทานอาหารไปด้วยแล้วพูดคุยกันไปด้วย อย่างชอบใจทั้งสองฝ่าย

แก๊ก！

แก๊ก！

แก๊ก！

ทีเดียวสามเสียง เป็นเสียงที่นิ้วมือจากหลิงเล่ที่กำหมัด

มู่อี้เจ๋อมองไปด้วยความแปลกใจ แต่กลับเห็นสีหน้าของหลิงเล่ไร้ความรู้สึก เสมือนกับว่าคนที่กำหมัดเมื่อกี้ไม่ใช่เขา

และจั๋วหรันก็ยืนอยู่ด้านข้างของรถเข็น กล่าว：“ขออภัยครับ ผมไม่ได้ควบคุมกำลังมือไว้ ทำลายบรรยากาศที่เงียบสงบไปเลยนะครับ！”

ทีนี้มู่อี้เจ๋อก็ยิ่งแปลกใจไปใหญ่แล้ว

เขาได้ยินเสียงมากจากนิ้วมือของหลิงเล่แท้ๆ แล้วกลายเป็นเสียงนิ้วของจั๋วหรันไปได้ไง？

แต่ว่าพอดูดีๆจั๋วหรันก็ยืนอยู่ข้างๆหลิงเล่ คิดว่า เขาฟังผิดก็เป็นไปได้

“ฮ่าฮ่าฮ่า～！”

“แก๊ก！”

“แก๊ก！”

“แก๊ก！”

แต่แค่ว่า เสียงพูดคุยหัวเราะที่ล่องลอยมาจากห้องครัวก็ดังขึ้นกว่าเดิม และข้างหูของมู่อี้เจ๋อก็มีเสียงกำหมัดดังขึ้นเช่นกัน

อีกครั้งที่จั๋วหรันพูดอย่างเฉยชาว่า：“ขออภัยครับ”

ซ้ำๆแบบนี้หลายรอบ มู่อี้เจ๋อฟังจนศีรษะชาไปหมด ปวดหัวมาก！

ลุกขึ้นยืน เขาพูดกับหลิงเล่อัตโนมัติ：“คุณชายสี่ ขอตัวสักครู่นะครับ”

เขารีบเดินก้าวไปที่ห้องครัว เห็นภรรยาที่กำลังยกถ้วยเดินออกไป ในถ้วยมีน้ำน้ำตาลทรายกับไข่สองฟอง

เขารับมา เตรียมเอาออกไปให้หลิงเล่ แล้วพูดกับภรรยาด้วยน้ำเสียงที่เบา：“แกไปบอกเทียนซิงหน่อยสิ ว่าให้เธอกับเสี่ยวหลงระวังหน่อย อย่าหัวเราะดังแบบนี้ ทานเสร็จก็รีบออกมา！”