รักครั้งแรกของคุณชายปีศาจ - ตอนที่ 78 ทั้งหมดล้วนเป็นหมาป่า
บทที่ 78 ทั้งหมดล้วนเป็นหมาป่า
มู่เทียนซิงแทบจะทรุดอยู่แล้ว！
หนังโป๊เป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนจะต้องรู้ แม้ว่า เธอจะไม่เคยเห็น แต่เธอก็เคยได้ยินมา!
แต่คุณอาคนนี้อยู่โดดเดี่ยวห่างจากโลก ใช้ชีวิตด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่รู้!
“ฉัน ฉันไม่สามารถบอกคุณได้อย่างชัดเจน!”
มู่เทียนซิงขี้เกียจจะอธิบายแล้ว !
ยิ่งเธออธิบายมากขึ้น ปัญหาที่เกี่ยวข้องก็จะยิ่งมากขึ้นไปด้วยเท่านั้น!
“แค่กแค่ก” หนีหย่าไอออกมาสองครั้งเพื่อปกปิดความกระอักกระอ่วน และช่วยให้คนที่กำลังของขึ้นทั้งสองคนได้มีหนทางลง “สนทนากันมาตั้งนาน ฉันหิวแทบแย่แล้ว รีบเสิร์ฟหม้อไฟและอาหารเถอะ!”
ในห้องเงียบอย่างยิ่ง ไม่มีใครตอบ
หนีหย่าจูนหัวเราะ และไม่ถือสา เขากันไปพูดทางประตู “จั๋วหรัน จั๋วซี! เปิดโต๊ะ!”
วินาทีต่อมา ประตูห้องก็ถูกเปิดออก สองบริกรเข้ามาพร้อมกับหม้อไป ในขณะที่จั๋วซียังนำถาดผักขนาดใหญ่มาด้วย ส่วนจั๋วหรันยังคงยืนปกป้องประตูราวกับทหารรักษาการณ์เช่นเดิม
“ทำไมช้าจัง”
มู่เทียนชิงอดบ่นไม่ได้
หากพวกเขาเสิร์ฟเร็วขึ้น ทุกคนคงจะเริ่มทาน อาหารก็จะบล็อกอยู่เต็มปาก เธอกับคุณอาก็คงจะไม่ทะเลาะกัน!
จั๋วซีกลับเริ่มอธิบายขึ้นมา “ซือซ่าวไม่เคยทานอาหารนอกบ้าน นี่เป็นครั้งแรก ดังนั้นฉันกับพี่ชายต้องตรวจสอบพวกนั้นก่อน ดังนั้นจึงเสียเวลาไปสักครู่”
อาหารทีละจานๆถูกจัดวางบนโต๊ะ จากนั้นจั๋วซีจึงกลับไปและยกอาหารถาดอื่นมาวาง
มุมปากของมู่เทียนซิงยกขึ้นเบาๆ “ทานอาหารยังต้องตรวจสอบพิษ คิดว่าตัวเองเป็นจักรพรรดิจริงๆนี่!”
ใครจะรู้ หนีหย่าจูนที่อยู่ไม่ไกลหัวเราะขึ้นมาเบาๆ และพูดกระซิบ “ก็เป็นไม่ใช่หรือ?”
ทุกคนเสิร์ฟอาหาร หม้อขนาดเล็กเริ่มร้อน เสียงฝีเท้า การปะทะกันของอาหาร และอื่นๆ ถูกประกบเข้าด้วยกัน และกลบเสียงกระซิบครึ่งหลังของหนีหย่าจูนลง จนแทบจะไม่มีใครได้ยินมันได้อย่างชัดเจน
มู่เทียนซิงมองดูเขา “พี่หย่าจูน คุณพูดอะไรคะ?”
“หา?” หนีหย่าจูนตะลึงไป ประกายความตระหนกแวบผ่านบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาไปก่อนจะสงบลงอย่างรวดเร็ว “ไม่ ไม่มีอะไร เมื่อกี้ฉันพูดอะไรไปหรือ? เหอเหอ ฉันยังไม่รู้ตัวเลย”
มู่เทียนซิง “.”
จนกระทั่งจั๋วซีและบริกรออกไป จั๋วหรันก็เข้ามาอีกครั้ง
เขาจัดเครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร และน้ำจิ้มให้กับทุกคน อีกทั้งยังเปิดไวน์แดงและน้ำพุทราเปรี้ยวที่นำมาเอง หลังจากเทให้ทุกคนเสร็จแล้วก็พูดว่า “ซือซ่าว คุณชายหนีและคุณหนูมู่ ชุดอาหารและเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารเหล่านี้ไม่มีปัญหา โปรดรับประทาน”
พูดจบ เขาก็สะบัดแขนเสื้อของเขา และจากไปโดยอย่างไร้ร่องรอย
ก่อนหน้านี้ในขณะที่คุยโทรศัพท์ หลิงเล่บอกกับหนีหย่าจูนว่า: ฉันไม่ได้กินหม้อไฟมานานแล้ว
แต่เมื่อมองดูตอนนี้ที่หลิงเล่กำลังเลียนแบบวิธีการกินของมู่เทียนซิงตั้งแต่ก่อนและหลัง หนีหย่าจูนก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “ซือซ่าวคงไม่ใช่ว่านายไม่เคยทานหม้อไฟมาก่อนหรอกนะ?”
ใบหน้าของหลิงเล่ปรากฏประกายไม่เป็นธรรมชาติพาดผ่านไป แต่กลับไม่เอ่ยอะไร
เขาเรียนรู้จากท่าทางของมู่เทียนซิง นำเนื้อแกะจุ่มลงไปมาจนสุก จากนั้นจึงเป่าให้หายร้อนครั้งหนึ่ง แล้วส่งเข้าปาก
เขาทานอย่างช้าๆ ถึงแม้จะไม่เคยทานมาก่อน แต่กลับมีท่าทางชำนาญอย่างรวดเร็ว
มู่เทียนซิงกำลังกินไปฟังไป พอได้ยินคำพูดของหนีหย่าจูน ถึงค่อยสังเกตหลิงเล่ขึ้นมา
เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอเคยเห็นว่าสามารถกินหม้อไปแล้วยังสง่างามได้ขนาดนี้!
ดวงตาของเธอเปล่งประกายระยิบระยับ เรื่องที่ทั้งคู่ทะเลาะกันเมื่อก่อนหน้านี้ไม่มีใครยกขึ้นมาใส่ใจต่ออีกต่อไป เธอหยิบลูกชิ้นเนื้อจากหม้อของเธอขึ้นมาสองลูกจากนั้นจึงวางลงบนจานของเขาและเอ่ย “คุณอา อันนี้อร่อยมาก เพียงแต่ตอนทานต้องกัดเบาๆช้าๆ น้ำซุปในลูกชิ้นนั้นร้อนมาก ซ้ำยังกระฉูดออกมาได้ด้วย!”
สีหน้าดำคล้ำของหลิงเล่แปรเปลี่ยนเป็นอบอุ่นขึ้นมา จากนั้นจึงมองเธออย่างอ่อนโยน “อืม”
หลังจากนั้น ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น และสงบสุข
หัวใจของหลิงเล่ไม่เคยมั่นคงมาก่อน เขาไม่ได้เอ่ยปาก แต่เธอก็มั่นใจว่าอาหารบางอย่างนั้นเขาไม่เคยทานมาก่อน ดังนั้นจึงเอ่ยบอกกับเขาล่วงหน้า แน่นอนว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ทานอาหารแบบที่ต้องแกว่งไปแกว่งมา อีกทั้งอาหารหลายอย่างก็เพิ่งจะเคยทานเป็นครั้งแรก
เมื่อเธอยิ้มตาหยีอย่างแสนหวาน และมองเขา “นี่เรียกว่าลูกชิ้นเนื้อวัวฉี่!”
เขาก็หัวเราะตามขึ้นมาด้วย ราวกับว่าจู่ๆก็ฟื้นคืนจากความตายขึ้นมา
บรรยากาศเป็นไปอย่างกลมกลืนกัน หนีหย่าจูนก็ทานอย่างมีความสุขเช่นกัน
ในตอนท้าย มู่เทียนซิงเรียกบริกรมาจ่ายบิล ผลสุดท้ายเป็นจั๋วซีที่เปิดประตูห้องมา จากนั้นจึงมีชายอ้วนลงพุงหัวล้าน แต่งตัวดูมีอันจะกินเดินเข้ามา
เขาเหลือบมองที่โต๊ะ เปรียบเทียบชายบนวีลแชร์และชายที่ไม่ได้นั่งวีลแชร์ จากนั้นจึงยิ้มประจบประแจง “คุณชายหนี! คุณชายหนี ฮ่าฮ่าฮ่า ทำไมมาที่เมืองMของเราโดยไม่บอกสักคำ ผมจะจัดหาที่พักให้กับคุณเอง!”
หนีหย่าจูนหรี่ตา ท่าทางไม่สบอารมณ์ “คุณเป็นใคร?”
“ผมคือเลขาธิการคณะกรรมการพรรคเทศบาลเมืองM” ชายคนนั้นยิ้มและก้าวเข้ามาข้างหน้า หนีหย่าจูนกล่าวด้วยความขยะแขยง “ต่อให้ฉันจะอยู่ที่นี่ในอีกสองหรือสามปีข้างหน้า แต่เรื่องที่พักไม่จำเป็นต้องให้คุณมาจัดการให้ คฤหาสน์จื่อเวยของซือซ่าวฉันคิดว่าค่อนข้างสบายดี!”
“ซือซ่าว?” ราวกับชายคนนั้นกำลังตะลึง จากนั้นจึงเอ่ยปากอย่างแนบเนียน “คุณชายหนี ถึงแม้ว่าซือซ่าวคนนั้นจะเป็นลูกของตระกูลหลิง แต่เขาก็ออกมาจากตระกูลนานแล้ว ที่พักแน่นอนว่าไม่อาจเทียบได้กับคฤหาสน์บนเขาของตระกูลหลิง ผมจัดการให้ท่านยังคงดีกว่า เมืองMของพวกเรามีห้องพักที่สวยงามวิวดีอยู่มากมาย ฮี่ฮี่ งั้น~”
“พอได้แล้ว!”หนีหย่าจูนขมวดคิ้ว สีหน้าไม่เป็นมิตร แสดงออกอย่างชัดเจนว่าทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป “เรื่องของฉันนายไม่ต้องมายุ่ง! จั๋วหรัน เชิญเขาออกไป! บริกร เก็บเงิน!”
จั๋วหรันก้าวเข้ามาข้างหน้า “ท่านเลขานุการคณะกรรมการพรรค เชิญ”
บริกรมาก้าวเข้ามาและเอ่ย “มื้อนี้ ท่านเลขาธิการลี่ได้ทำการจ่ายเรียบร้อยแล้ว”
หนีหย่าจูนลุกขึ้นอย่างไม่ไว้หน้าอีกต่อไป เขาเข้าไปเลื่อนรถเข็นของหลิงเล่อย่างระมัดระวังและเอ่ย “ในเมื่อคิดเงินไปแล้ว พวกเราไปกันเถอะ!”
มู่เทียนซิงก็รีบตามไปอย่างรวดเร็ว และออกจากร้านหม้อไฟไปอย่างเอิกเกริก
คราวนี้ ทั้งเมืองMราวกับเกิดลมพายุขึ้น แม้กระทั่งคนธรรมดาทั่วไปก็กำลังพูดถึงเรื่องนี้อย่างต่อเนื่อง ซือซ่าวขยะของตระกูลหลิง ไม่รู้ว่าไปอยู่ในสายตาของคุณชายหนีได้อย่างไร พวกเขาทานข้าวโต๊ะเดียวกัน แถมยังนอนที่บ้านอีกด้วย
เมื่อข่าวดังกล่าวแพร่กระจายไปทั่วเมือง แม้กระทั่งมู่อี้เจ๋อยังโทรหามู่เทียนซิงเพื่อสอบถาม ดังนั้นมู่เทียนซิงถึงได้มองหนีหย่าจูนอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก
ดูเหมือนว่าเขาจะตั้งใจไล่เมิ่งเสี่ยวหลงออกไป เพื่อให้เลขานุการของคณะกรรมการพรรคเทศบาลที่อยู่ในร้านหม้อไปได้รู้ข่าว!
ดูเหมือนว่าการที่เขาเอ่ยไปถึงคฤหาสน์จื่อเวยเป็นพิเศษ อีกทั้งยังช่วยหลิงเล่เลื่อนรถเข็นออกไปด้วยตนเอง ก็เป็นเรื่องที่ตั้งใจด้วยเช่นกัน!
ซ้ำก่อนที่หนีหย่าจูนจะมาที่เมืองM บนถนนเล็กใหญ่ล้วนเต็มไปด้วยภาพถ่ายงานหมั้นของเธอกับหลิงเล่ อีกทั้งบนนั้นยังมีชื่อหลิงเล่พิมพ์เอาไว้อีกด้วย!
คนสองคนนี้ ดูเหมือนว่าหลิงเล่ไม่ได้ซื้อหนีหย่าจูน แต่ความจริงแล้วกลับเป็นคนทั้งคู่ให้ความร่วมมือซึ่งกันและกันเป็นอย่างดี ทำให้คนทั้งโลกจำเป็นต้องหันมามองหลิงเล่ใหม่อีกครั้ง!
เธอแลบลิ้นเล็กๆ มู่เทียนซิงอดคิดไม่ได้ พวกผู้ชายพวกนี้นี่ มองดูแล้วไร้พิษสงขนาดนี้ แต่ทั้งหมดกลับเป็นหมาป่าห่มหนังแกะ
